บทที่ 4

ขอบพระคุณมากค่ะ

“เป็นยังไงบ้าง ห้องหับของหนู ดูดีไหมลูก ชอบไหม”

ภูมิใจรีบยกมือไหว้ท่าน

“ขอบคุณมากค่ะคุณลุง ฟางชอบมากค่ะ”

“ดีแล้ว หนูชอบ ลุงก็ดีใจ นับจากนี้ไปนะ หนูต้องเรียกลุงว่าพ่อนะ” ท่านแสดงความอาทรออกมาในคำพูด

เธอมองท่านด้วยสายตาซาบซึ้งใจเป็นที่สุด แล้วน้ำตาก็ไหล ภูมิใจร้องไห้อีกแล้ว

“คุณลุงดีกับฟางเหลือเกินค่ะ ฟางไม่รู้จะตอบแทนอะไรคุณลุงได้”

“โธ่เอ๊ย จะคิดมากทำไม พ่อไม่ได้เดือดร้อนอะไร ดีเสียอีกที่มีหนูมาอยู่ด้วย บ้านเราจะได้ไม่เหงา ไหนบอกให้เรียก พ่อ เรียกพ่อสิลูก”

ทั้งอิ่มและอุ่นยืนมองแบบลุ้น ๆ

“ค่ะ คุณพ่อ”

“ดีมาก นี่ก็เป็นการตอบแทนแล้วล่ะ ส่วนเรื่องที่หนูจะตอบแทนอะไรพ่อนะน่ะ เอาไว้พ่อค่อยคิดก่อน”

“ยินดีค่ะ ถ้าวันข้างหน้าคุณพ่อขอร้องอะไรหนูฟาง หนูฟางก็จะทำให้อย่างเต็มใจค่ะ”

“อื้อ... ขอบใจมากลูก”

อิ่มและอุ่นยืนยิ้ม

“นี่ตักข้าวได้แล้วมั้ง ไอ้อิ่ม ไอ้อุ่น หิว… แล้ววันนี้ มีอะไรบ้างเนี่ย”

“แกงเผ็ดเป็ดย่าง ไข่เจียว แล้วก็… นี่ค่ะ เห็นบอกว่า คุณหนูฟางชอบกินปีกไก่ทอดน้ำปลา จึงทำให้ค่ะ”

“แหม เราสองคนนี่เก่งนะ ทำตัวน่ารักจริง ๆ สิ้นเดือนนี้ ฉันจะตกรางวัลให้”

“จริงเหรอคะคุณธรรม” ทั้งพี่ทั้งน้องหัวเราะออกมาพร้อมกัน

“มะ... กินลูก แล้วถ้าหนูชอบอะไร อยากกินอะไร ก็บอกพี่อิ่มกับพี่อุ่นนะ อยู่ที่นี่ พวกเราก็ต้องอาศัยพี่อิ่มกับพี่อุ่นเขา ทำกับข้าว และก็ทำงานในบ้าน แล้วก็ยังมีลุงขาบทำสวน แล้วก็มีพี่ชะเลงอีกคนนึงนะ คนที่ขับรถให้ลุงน่ะ”

“ค่ะ” เธอดีใจและรู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่กับคุณธรรม อย่างน้อยโลกนี้ก็ไม่ได้โหดร้ายสำหรับเธอจนเกินไป

สองอาทิตย์ผ่านไป

เสียงเท้าวิ่งตึง ๆ ลงมาจากบันได อิ่มกับอุ่นยกหน้าขึ้นไปมอง

“ว้ายตายแล้วคุณฟาง บอกกี่ครั้งคะว่าอย่าวิ่งบนบ้าน ดีนะคะที่คุณธรรมไม่อยู่ ถ้าคุณธรรมอยู่ จะต้องสั่งให้พี่อิ่มหรือพี่อุ่นฟาดขาคุณหนูเอาแน่ ๆ เลยค่ะ”

“ขอโทษจ้าพี่อิ่มกับพี่อุ่น หนูลืมตัว” ยิ้มแบบเขิน ๆ

“แล้วอะไรล่ะคะ นั่นกระดาษอะไร” เธอเห็นใบหน้าของสาวน้อยยิ้มร่าอย่างดีใจ

“ผลออกมาแล้วค่ะ”

“ไหน ไหนมาดูซิคะ แล้วมันคือผลอะไร” สีหน้าและแววตาอยากรู้

“ก็ที่หนูสมัครเรียนไปน่ะค่ะ มหาวิทยาลัยเขาตอบรับมาแล้วค่ะ”

“จริงเหรอคะ ไหนคะ ไหน ตรงไหนที่บอกว่ารับแล้ว” ทั้งอิ่มและอุ่นเดินเข้าไปหาเธอ

“นี่ไงคะ” ยิ้มเริงร่าสีหน้าปลาบปลื้ม

“โอ้โห คุณธรรมรู้ ท่านจะต้องดีใจมาก ๆ เลยค่ะ คุณหนูฟางเก่งที่สุดค่ะ”

“ค่ะ ฟางดีใจเหมือนกันที่ทำให้คุณพ่อภูมิใจได้”

“เดี๋ยวถ้าคุณธรรมกลับมา คุณหนูฟางต้องรีบบอกท่านเลยนะคะ”

“ค่ะ” ทั้งสามคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

ในจังหวะนั้นเอง เสียงรถยนต์ก็วิ่งเข้ามาในเขตรั้วบ้าน

“ใครมาน่ะ” พี่อิ่มเอ่ยขึ้น ก่อนอุ่นจะลุกขึ้นไปอย่างรวดเร็ว และตรงไปที่หน้าประตู ทั้งฟางและก็อุ่นเดินตามไปด้วย

รถเปิดประทุนคันหรูสีแดงสดใสที่เจ้าของสนใจทำความสะอาดเสียวาววับวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมาจอดตรงหน้าของอิ่ม

“ว้าย!” อิ่มทำเสียงตกใจออกมา เมื่อรถคันนั้นเหมือนจะเหยียบหัวแม่โป้งเท้าของเธอ

“โอ๊ยตายแล้ว คุณปี” อิ่มอุทานชื่อของคนคนนั้นออกมาในทันทีเช่นกัน

“คุณปีจริง ๆ ด้วย” อุ่นรีบวิ่งเข้ามาหา แล้วก็เปิดประตูรถของชายหนุ่ม

“ดีใจจังเลยค่ะ ดีใจจังที่คุณปีกลับบ้าน”

ภูมิใจกลับยืนนิ่งตกตะลึงกับใบหน้าของผู้ชายที่เห็น นัยน์ตาเข้ม หน้าคม จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหนาได้รูป ผู้ชายคนนี้หน้าตาและท่าทางเหมือนกับคุณธรรมเลย

‘หรือว่าจะเป็นพี่ปี’ เธอส่งยิ้มให้กับเขา ใบหน้าและสีหน้าบ่งบอกถึงความดีใจ พี่อิ่มพี่อุ่นเอ่ยปากเล่าให้ฟังแล้วว่า เขาจะกลับมาภายในเดือนนี้

“คุณปีมายังไงไปยังไงคะ ไหนบอกว่าจะมาถึงอาทิตย์หน้า”

“ผมกลับมาก่อนกำหนดน่ะครับ อยากจะรู้ว่าคุณพ่อจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเห็นผม”

“โธ่เอ๊ย คุณปี คุณพ่อก็ต้องดีใจสิคะ มาค่ะ ๆ เข้าบ้านก่อน”

“เอ้อ อิ่ม เดี๋ยวแกไปตามชะเลงกับขาบมายกข้าวของของคุณปีลงจากรถไป”

“แหม ฉันก็อยากอยู่กับคุณปีเหมือนกันนะ คุณปีคะ คิดถึงพี่อิ่มไหมจ๊ะ”

“คิดถึงสิครับพี่อิ่ม” เขาใช้แขนของเขาโอบกอดทั้งสองสาวเข้ามาหา ตั้งแต่ก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนี้ไป เขาก็ไม่เคยมาเยือนอีกเลยเป็นเวลาหกปี

สาวน้อยที่ยิ้มอยู่ตรงนั้นสบตากับขุนพล

“เดี๋ยวฟางไปตามพี่ชะเลงกับลุงขาบให้นะคะ” ภูมิใจรีบวิ่งออกไปในทันที

“เข้าบ้านก่อนค่ะคุณปี มาเหนื่อย ๆ โอ๊ย... ดูสิ หน้าตาหล่อเหลาขึ้นเป็นกองเลย แบบนี้ก็คงเป็นขวัญใจของสาวฝรั่งที่เมืองนอกใช่ไหมคะ”

“ไม่หรอกครับ หน้าไทยแบบผมเนี่ย แถวโน้น เขาไม่เอากันหรอก”

“จริงเหรอคะ หืม แต่ว่าคุณปีดูเหมือนจะสูงขึ้นนะคะ มาค่ะ ๆ วันนี้คุณปีจะกินอะไรดี บอกพี่ได้เลยนะคะ”

“โอ๊ยตายแล้วไม่บอกก่อน ไม่งั้นนะจะทำอาหารที่คุณปีชอบไว้รอต้อนรับแบบสุดฝีมือเลย”

“ใช่ค่ะ”

“พี่อิ่ม พี่อุ่นครับ ผมบอกตรง ๆ นะ เมื่อคืนผมก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อนมา ตอนนี้ผมง่วงมากเลย ผมขอตัวขึ้นไปนอนพักเอนหลังสักนิดนึงได้ไหมครับ” เขายิ้มให้ ดวงตาบอกว่าล้าจริง ๆ

“แล้วเดี๋ยว ช่วยบอกพี่ชะเลงกับลุงขาบให้ยกกระเป๋าขึ้นไปไว้บนห้องของผมด้วยนะครับ”

สิ้นคำพูดของเขา ทั้งสองสาวมองหน้ากันในทันที

“เอ่อ คุณปีคะ เอ่อ... คะ คือ...” อิ่มอ้ำอึ้ง แล้วพยายามพยักหน้าให้กับอุ่น เพื่อให้อุ่นพูด

“คือ คือว่า เอ่อ คุณปี คืออย่างนี้ค่ะ”