7 - เอาตรงไหนดี ?

1 อาทิตย์ผ่านไป

โชคดีว่าหลายวันผ่านมานี้ฉันไม่เจอกับผู้ชายคนนั้นเลย คู่หมั้นของพี่สาวฉัน ไม่เห็นเขามาที่บ้านไม่มาหาพี่มารีเลย มาแค่วันนั้นแล้วก็หายหน้าไป

ที่บอกแบบนี้ไม่ได้แปลว่าฉันคิดถึงเขานะ ไม่อยากจะเจอเลยต่างหาก

แต่ก็คงจะเลี่ยงไม่ได้สินะ....

— ห้างสรรพสินค้า

วันนี้สายธารขอให้ฉันพามาซื้อของที่ห้าง ไปลากฉันจากที่บ้าน มาตั้งแต่เช้านี่ก็จะเที่ยงแล้วยังไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง

“แกจะเดินดูอีกนานมั้ยฉันปวดขาจะแย่แล้วนะ” ฉันบ่นสายธาร เธอเอาแต่เดินดูของไม่ยอมซื้อสักที

“เดี๋ยวสิแก ของแบบนี้มันก็ต้องเลือกดูหลายๆร้านมั้ย”

“แต่เล่นเข้าออกเป็นสิบๆร้านแล้วไม่ซื้อมันก็เหนื่อยนะ ปวดขาด้วย”

“บ่นเป็นคนแก่ไปได้”

“แกไปเดินซื้อคนเดียวเลย ฉันไม่ไปกับแกด้วยแล้ว” ฉันถอนหายใจออกมา เบาๆ ก่อนจะนั่งลงตรงที่เอาไว้นั่งพักภายในห้าง

“ยัยพริ้ง !!! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะ” สายธารยืนท้าวเอวมองค้อนฉัน

“เหนื่อย....”

ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับสายธารอยู่สายตาของฉันก็ดันเหลือบไปเห็นใครบางคน

คนที่ฉันไม่อยากจะเจอหน้าเขาที่สุด

คู่หมั้นของพี่มารี นั่นเขากำลังเดินอยู่กับใคร ผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาน่ารัก

“พริ้ง!! แกมองอะไรของแกได้ยินที่ฉันพูดมั้ยเนี่ย พาฉันไปซื้อของหน่อย สัญญาจะไม่เลือกเยอะแล้ว” เสียงของสายธารบอกฉัน แต่ตอนนี้สมองกับสายตาของฉันมันกำลังจดจ่ออยู่กับคู่หมั้นของพี่มารีที่กำลังเดินอยู่กับผู้หญิง

ไม่ใช่ว่าเขามีแฟนแล้วหรอกนะ

เอะ! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันกันล่ะ

เฮือก...!!

ฉันรีบก้มหน้าลงทันทีเมื่อผู้ชายคนนั้นหันหน้ามาทางฉันที่กำลังนั่งมองอยู่ ไม่รู้ว่าเขาเห็นฉันหรือเปล่า แต่การที่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้มันเริ่มจะไม่ปลอดภัยแล้วแหละ

“แก เรากลับกันเถอะพรุ่งนี้ค่อยมาซื้อ”

“ไม่ได้พรุ่งนี้ฉันต้องไปที่สวนกับเฮีย มาแล้วก็ซื้อวันนี้สิ” คือบ้านของสายธารมีสวนองุ่น ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเชียวนะ

“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว จริงๆ นะ”

“อะไรกันทำไม จู่ๆ ถึงอยากจะกลับ ?”

“มะ มันเหนื่อยไง”

ฉันเหลือบตาขึ้นมองดูว่าคู่หมั้นของพี่สาวของฉันไปหรือยัง แต่!!! เขากลับยังไม่ไปไหน แถมยังทำท่าเหมือนจะเดินมาทางฉันด้วย

ไม่ดี แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ

พรึบ!

ฉันลุกขึ้นยืนเต็มตัวก่อนจะคว้ามือไปจับมือสารธารแล้วก็รีบพาเดินออกมาจากห้างทันที

สายธารก็โวยวายยกใหญ่ว่าฉันจะรีบไปไหน แต่ฉันก็บอกอะไรไม่ได้

“พริ้ง!! แกเป็นอะไรเนี่ย”

“กะ ก็ค่อยมาพรุ่งนี้ไง”

“ไม่ใช่ล่ะ แกเห็นใคร ?” สายธารมองหน้าฉันอย่างจับผิด ฉันรีบก้มหน้าลงหลบสายตาที่มีพิรุธของตัวเองทันที

“ปะ เปล่า”

“แกโกหก นี่เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปีทำไมฉันจะดูไม่ออก”

“ไม่มีอะไรหรอก กลับกันเถอะไว้ค่อยมาวันหลังนะ”

สายธารถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พอเห็นว่าฉันไม่ยอมพูดอะไรเธอก็ไม่ได้ถามอะไรฉันต่อให้ยืดยาวอีก

เราทั้งคู่นั่งรถกลับมาบ้านด้วยกันเป็นรถของสารธารเธอมาส่งฉันที่บ้านก่อนจะขับรถกลับไปที่บ้านของตัวเอง

พอมาถึงบ้านฉันก็รีบขึ้นไปในห้องนอนของตัวเอง

— ภายในห้อง

ฉันเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงพร้อมกับถอนหายใจออกมา ยาวๆ ยอมรับว่าฉันคิดมากเรื่องคู่หมั้นของพี่สาวฉัน ผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้นอยู่ใกล้ก็จะมีแต่ทำให้ร้อนรุ่มใจ

เฮ้อ.... แต่เขากับพี่สาวฉันถูกผู้ใหญ่จับให้หมั้นกันหนิ

ติ่ง~ เสียงแชทโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะคิดว่าเป็นสายธารที่ทักมาบอกว่าถึงบ้านแล้ว แต่พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมพร้อมกับใจที่เริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

“เอาไลน์ฉันมาจากไหนกัน...” ฉันพูดออกมา เบาๆ

แชทที่ทักมาโปรไฟล์มันขึ้นตระหง่านอยู่ชัดเจนว่าเขาคือผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นกับพี่สาวฉัน

คนที่ฉันเคยพลาดไปมีอะไรด้วย...

( มาหาฉันที่คอนโด )

เขาพิมพ์มา สั้นๆ พร้อมกับส่งโลเคชั่นมาให้ฉันด้วย

ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจดวง น้อยๆ มันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ จริงๆ ตอนนี้

ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่นจนมันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ จะให้ฉันไปหางั้นหรอ ไปทำไมกัน อีกไม่กี่วันเขาก็จะหมั้นกับพี่สาวฉันแล้วนะ

ถ้าวันนี้เราไม่เจอกันเขาคงไม่ทักมาแบบนี้แน่ เฮ้อ...

( ฉันให้เวลาเธอ 30 นาที ถ้ายังมาไม่ถึงรู้ใช่มั้ยว่าอะไรจะเกิดขึ้น )

ข้อความที่ส่งมาทิ้งท้ายทำเอาฉันต้องรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋ามาสะพายแล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที คำขู่ของเขามันได้ผล มันทำให้ฉันกลัว จริงๆ

“จะไปไหนพึ่งจะกลับมาบ้านเองไม่ใช่หรอ”

ฉันชะงักเมื่อเดินลงไปชั้นล่างของบ้านแล้วเจอกับพี่มารีที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดมาพอดี

“อะ เอ่อ ไป ไป....” ฉันอยากจะเอาหัวตัวเองโขกกำแพงแรงๆจริงๆ ทำไมถึงได้เป็นคนขี้กลัวแบบนี้กันนะ

“สรุปจะไปไหน พูดติดๆขัดๆอยู่นั่นแหละ”

“ปะ ไปบ้านสายธารค่ะ ^_^”

“แล้วจะกลับกี่โมง อย่าลืมนะว่าต้องเก็บของอีกไม่กี่วันก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านคู่หมั้นฉันแล้ว”

“ค่ะ เดี๋ยวกลับมาพริ้งจะรีบเก็บ”

ที่เราต้องรีบเก็บของมันไม่ใช่เพราะต้องย้ายไปที่อื่นหรอก มันเป็นเพราะบ้านหลังนี้กำลังจะถูกยึดไปต่างหาก มันเศร้านะถ้าพูดถึงเรื่องนี้

“อื้อ รีบไปรีบกลับแล้วกันอย่าแอบไปเที่ยวที่ไหนล่ะ”

พี่มารีพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป พี่มารีจะเป็นคนพูด ห้วนๆ หน่อย แต่จริงๆแล้วพี่มารีก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร

— คอนโดหรูใจกลางเมือง

ฉันขอโกรธพี่คนขับแท็กซี่ได้มั้ย พี่เขาขับรถเร็วเกินไปฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลยก็มาถึงแล้ว แถมตอนนี้ฉันก็กำลังยืนอยู่หน้าห้องตามที่คู่หมั้นของพี่สาวฉันได้บอกเอาไว้แล้วด้วย

แกร็ก! (เสียงเปิดประตูห้อง)

“เธอมาช้าไป 10นาทีนะ รู้มั้ย ?” ทันทีที่ประตูเปิดออกเจ้าของใบหน้าหล่อคมคายก็พูดทักทายฉันอย่างอารมณ์ดี

“ระ รถติดค่ะ”

ฉัน ค่อยๆ ก้าวขาเดินเข้าไปในห้องด้วยความประหม่า อยากจะกลับบ้านแต่มันก็ไม่ทันแล้ว

พรึบ!

ร่างของฉันถูกคนตัวโตคว้าไปกอดหลังจากที่ประตูห้องปิดสนิท

“เอาตรงไหนดี โซฟา ห้องครัว ห้องน้ำ ระเบียง หรือ ห้องนอน ?” พี่เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉันแล้วกระซิบถาม

“อะ เอาอะไรคะ...”

“ก็เอากันไง หึ...!!”