นิยายเล่มนี้เป็นข้าที่เขียน!

บทที่ 1 ตามหาคน

รัชศกหยางเหรินที่สี่สิบ ณ หมู่บ้านลู่ซาน

ซีเฉินติดตามคนร้ายที่ลอบวางยาพิษเขามาจนถึงหมู่บ้านลู่ซานที่ห่างจากเมืองหลวงราวห้าสิบลี้กระทั่งเขาสามารถจับคนร้ายกลุ่มนี้ได้

ทั้งหมดเป็นคนงานทำสวนที่จวน ทว่าล้วนเป็นคนมือสังหารที่แฝงกายเข้ามายังมีสองคนที่เป็นหัวหน้าสองคนนี้เป็นคนขับรถม้าให้กับอนุของเขาเอง

เหล่าอี้และเหล่าหลงสององครักษ์ฝาแฝดของเขาจับคนร้ายได้ก็สั่งให้คนพวกนั้นคุกเข่าต่อหน้าซีเฉินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าราบเรียบ

“นางอยู่ที่ใด”

ไม่มีผู้ใดให้คำตอบแก่เขา น้ำเสียงของซีเฉินจึงเข้มขึ้น

“ข้าถามว่านางอยู่ที่ใด”

หนึ่งในมือสังหารกลับเอ่ยว่า

“เจ้าเก่งนักก็หาเองสิ”

กล่าวจบยังกล้าถ่มถุยน้ำลายใส่หน้าเขา เพราะระยะห่างจึงทำให้น้ำลายน้ำไม่กระทบผิวของซีเฉิน ทว่าก็เพียงพอที่จะทำให้คนผู้นั้นอยู่ไม่สู้ตายแล้ว

ซีเฉินลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาช้า ๆ จากนั้นจึงคว้าแท่งเหล็กเขี่ยไฟที่ถูกเผาจนร้อนทิ่มเข้าไปในปากของคนผู้นั้นจนส่งเสียงชี่ ๆ และเกิดควันพวยพุ่งพร้อมกับกลิ่นเนื้อไหม้ตามมา

คนผู้นั้นไม่มีโอกาสได้ร้องด้วยซ้ำ เพราะความทรมานแสนสาหัสทำให้เขาหมดสติไปในทันใด

ส่วนคนที่อยู่ด้านข้างเห็นเช่นนั้นก็รีบเอ่ยอย่างรวดเร็ว

“ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิต ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิต”

ซีเฉินวางเหล็กในมือลงบนเตาถ่านสีแดงที่กำลังลุกโชติช่วงด้วยเปลวเพลิง หันมามองเขาเอ่ยเสียงเย็น

“นางอยู่ที่ใด”

ครานี้เขารีบตอบโดยไม่อ้อมค้อมอีก ทว่าเสียงสั่นเหมือนคนจับไข้

“อยู่บนภูเขาลู่ซาน นางหลบอยู่ในกระท่อมกลางหุบเขาขอรับ”

“ดี”

ซีเฉินเอ่ยเพียงคำนั้นเหล่าหลงองครักษ์ของเขาก็เชือดคอคนผู้นั้นทันใด

กระท่อมกลางหุบเขาลู่ซาน

หลังจากวางยาพิษท่านอ๋องระหว่างทางกลับจวนหลังจากที่เขาพาอนุคนโปรดไปดื่มกินที่เหลาสุราก็เกิดมีนักฆ่ากลุ่มหนึ่งคิดสังหารซีเฉิน

เขาห่วงใยอนุของเขานักทว่าเขากลับพบว่าเป็นนางที่วางยาพิษเขาและหลบหนีมาพร้อมกับกลุ่มมือสังหาร

ทว่าคนพวกนั้นกลับไม่สามารถทำอันใดซีเฉินได้ เขารู้ทันเสียก่อน มือสังหารที่จื่ออินอนุคนงามของเขาสั่งมาให้จัดการเขายังถูกเหล่าอี้และเหล่าหลงฆ่าจนไม่เหลือ

หลังจากหนีมาได้สำเร็จ จื่ออินจึงซ่อนตัวที่ภูเขาลู่ซาน สาเหตุที่นางต้องการสังหารซีเฉินนั้นเพราะนางมีใจให้กับหยางโจวซือซึ่งเป็นศัตรูอันดับหนึ่งของซีเฉิน

นางคิดว่าหากนางฆ่าซีเฉินได้ หยางโจวซือจะยอมรับนางเข้าจวน ทั้งหมดนี้ล้วนทำเพราะด้วยความลุ่มหลงในรัก ทว่าตนเองกลับถูกพิษเสียเองเพราะซีเฉินรู้ทันและลอบสลับยาพิษในสุราให้นางดื่ม

นี่คือเรื่องราวที่จื่อเม่ยซึ่งเป็นนักเขียนได้เขียนเอาไว้ในนิยายของตัวเอง

นิยายเรื่องนี้มีตัวร้ายนามว่าซีเฉิน และพระเอกของเรื่องของหยางโจวซือ นางเขียนอนุจื่ออินขึ้นมาเพื่อที่จะกระตุ้นความโกรธแค้นระหว่างซีเฉินกับหยางโจวซือให้มากขึ้น

ดังนั้นอนุจื่อจึงเป็นตัวประกอบที่ออกมาเพียงสองตอนก็ตาย

แน่นอนว่านางวางเนื้อเรื่องคร่าว ๆ เอาไว้จนถึงตอนจบแล้วนั่นก็คือหยางโจวซือฆ่าซีเฉินที่คิดจะก่อกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ในตอนจบ

แต่ใครจะคาดคิดว่าเมื่อนางลงมือเขียนเนื้อเรื่องโดยละเอียดมาถึงตอนที่อนุจื่อวางยาพิษซีเฉินแล้วหลบหนีกระทั่งตัวเองถูกพิษจนตายนั้น จู่ ๆ ก็เกิดลมฝนพัดกระหน่ำและยังเกิดฟ้าผ่าอยู่หลายจุดกระทั่งไฟดับไป

จื่อเม่ยรู้สึกว่าร่างกายไหววูบคล้ายจะเป็นลม นางเวียนหัวบ้านหมุนกระทั่งหมดสติไปฟุบหน้าลงบนสมุดเขียนนิยายของตัวเอง ยังไม่ทันได้เขียนต้นฉบับลงคอมพิวเตอร์ด้วยซ้ำ และเมื่อนางฟื้นขึ้นมา นางก็พบว่าตัวเองอยู่ในร่างของจื่ออินและกำลังทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสเพราะถูกพิษ

ตอนนั้นที่ฟื้นขึ้นมาในมือของนางยังมีสมุดเขียนพล็อตนิยายและมีปากกาติดมือมาด้วยและก่อนที่นางจะหมดสติไปนางก็ได้ซ่อนสมุดเอาไว้พร้อมปากกาในกระท่อมหลังนั้นด้วยไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

นับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่นางตัดสินใจได้ถูกต้อง เพราะก่อนที่นางจะสลบไปซีเฉินก็ติดตามนางพบ เขาสังหารคนคุ้มกันของนางจนสิ้นและลากนางกลับมาที่จวนซีอ๋องสำเร็จ