05 แอบลวนลาม

เวลาผ่านไป

ชบารีบทำอาหารให้นายหัวอาชาไปจัดเตรียมไว้ที่โต๊ะอาหารจนเรียบร้อย ขณะนั้นนายหัวอาชาก็แต่งตัวลงมาจากห้องพอดิบพอดีเลยเช่นกัน

เป็นเวลา 7:00 น เป๊ะตามที่เขาพูดเลย

ผู้ชายอะไรจะตรงเวลาได้ขนาดนี้ เธอผิดเวลาไปแค่นาทีเดียวคงจะถูกบ่นจนหูชา

"เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?"

"จ้ะ เรียบร้อยแล้ว"

"วันนี้ฉันจะออกไปทำงาน เธอก็อยู่บ้านเก็บกวาดทำความสะอาดให้เรียบร้อย แล้วตอนเย็นฉันจะกลับมารับไปตลาดซื้อเสื้อผ้า"

"จ้ะ" ชบาพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปที่หน้าบ้าน เพราะยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ และเธอก็ยังไม่รู้สึกหิวข้าวด้วย

"เธอๆ" เสียงเรียกจากทางด้านหลัง ชบาหันกลับไปมองก็เห็นว่ามีผู้ชายผิวคล้ำคนนึงยืนอยู่ข้างหลังของเธอ

"ห๊ะ? เรียกหนูหรอ?"

"ใช่ๆ เรียกเธอนั่นแหละ"

"มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?"

"ชื่ออะไรล่ะเรา"

"หนูชื่อชบาจ้ะ"

"พี่ชื่อหาญนะ เป็นผู้ช่วยของนายหัวอาชา อยากรู้อะไรก็ถามพี่ได้นะ" หาญที่เป็นผู้ช่วยและลูกน้องคนสนิทมายืนรอเจ้านายไปทำงานตามปกติ

พอเห็นชบาเดินออกมาจากบ้านก็เอ่ยทักทาย ทำความรู้จักกันเอาไว้เพราะเธอคงยังต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลย

"จ้ะพี่ ว่าแต่ว่าแถวนี้เป็นป่าทั้งหมดเลยเหรอจ๊ะ"

"ใช่ๆ เป็นป่าหมดเลย"

"ถามพี่แบบนี้มีอะไรหรือเปล่า?"

"เปล่าหรอกจ้ะ แค่สงสัยว่าทำไมถึงมาสร้างบ้านกันอยู่ในป่าลึกแบบนี้"

"นายหัวเขาเป็นคนชอบเก็บตัวน่ะ ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร เราเองก็อย่าไปทำอะไรให้นายหัวรำคาญก็แล้วกัน"

"....." ชบาพยักหน้ารับ "แล้วพี่พักอยู่ที่ไหนหรอจ๊ะ"

"บ้านของพี่อยู่ใกล้ๆ นี่แหละ"

"แถวนี้ขุดดินปลูกผักได้หรือเปล่าจ๊ะ"

"ได้หมดนั่นแหละชบา พื้นที่นี้เป็นของนายหัวทั้งหมด ใครจะทำกินอะไรถ้าเป็นลูกน้องของนายหัวเขาไม่ว่าอะไรหรอก"

"อ๋อจ้ะ"

"เราจะปลูกผักหรอ?"

"ก็เห็นพื้นที่มันน่าปลูกผักสวนครัวดี ชบาก็เลยจะเดินหาพื้นที่น่ะจ้ะ แต่กลัวนายหัวจะว่าเอาก็เลยไม่กล้าถาม แต่พอพี่บอกแบบนี้ก็สบายใจหน่อย"

"แล้วเราไม่เสียใจหรอที่ถูกพ่อแม่เอามาทิ้งแบบนี้"

"พี่หาญรู้ด้วยหรอ!?" ชบาตกใจจนตาเบิกโพลง

"รู้สิ เพราะตอนที่พ่อกับแม่ของชบามายืมเงินนายหัวพี่ก็อยู่ด้วย ชบามาทำงานอยู่ที่นี่ก็คงมาทำงานขัดดอกใช่ไหมล่ะ"

"ใช่จ้ะ" เธอพยักหน้าตอบ พร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอนั้นเสียใจ

"ชบา ชบา!"

"จ้าๆ ชบาไปแล้ว ชบาไปก่อนนะพี่หาญ แล้วค่อยมาคุยกันอีก"

"โอเค"

ชบารีบวิ่งเข้าไปในบ้านตามเสียงเรียกของนายหัว

"มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?" เธอเอ่ยถามร่างกำยำที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่

"ไปไหนมา?"

"เอ่อ ไปเดินเล่นมาจ้ะ"

"ฉันกินอิ่มแล้ว เก็บไปได้ละ"

"จ้ะ"

ชบารีบเก็บถ้วยจานที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารเข้าไปในครัวทันที แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมถึงต้องเรียกเธอรีบเข้ามาเก็บ เพราะจะช้าหรือเร็วเธอก็ต้องเก็บอยู่ดี แทนที่เขาจะรีบไปทำงานจะดีกว่า

พรึบ!

"อ๊ะ! นะ นายหัว!?" เธอตกใจจนสะดุ้ง เมื่อจู่ๆ นายหัวก็เข้ามาซ้อนเธอจากทางด้านหลัง

"เธอไปคุยกับไอ้หาญทำไม?" เขาเอ่ยถามขณะที่กำลังล้างมืออยู่

โดยที่ตัวยังซ้อนชบาอยู่และพยายามดันตัวของเธอให้ติดกับซิงค์ล้างจาน

"ก็....ก็แค่คุยกันเฉยๆ จ้ะ"

"เมื่อกี้เธอบอกกับฉันว่าเธอไปเดินเล่น"

"....." ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

"ชบา...." นายหัวอาชาชบาขึ้นนั่งบนขอบซิงค์ล้างจาน ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปยืนอยู่ตรงหว่างขาของเธอ "เมื่อคืนลืมแล้วหรอว่าเราสองคน..."

"ยะ อย่าพูดจ้ะ" ชบาเลื่อนมือไปปิดปากของนายหัวอาชาเอาไว้ พร้อมกับหันมองซ้ายขวากลัวว่าจะมีคนมาได้ยิน แต่เขากลับดึงมือของเธอออกไป

"ไม่เห็นจะต้องอายเลย"

"แต่ชบาอาย" ถ้ามีใครรู้ว่าเธอทำเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายที่เพิ่งจะเจอหน้ากันได้แค่วันเดียว คงได้มองเธอว่าเป็นอีตัวแน่นอน

"....." นายหัวอาชาไม่ได้สนใจคำพูดของชบาเลย ร่างหนาโน้มลงมาซุกไซ้ซอกคอของหญิงสาวตรงหน้า พร้อมกับมือที่บีบขยำหน้าอกของเธอ

เธอไม่ได้สวมชุดชั้นใน และใส่เพียงเสื้อตัวบางๆ ของเขา

"เธอจะไปคุยกับผู้ชายคนอื่นอีกไหม?"

"มะ ไม่คุยแล้วจ้ะ"

"คุยได้สนิทสนมได้ แต่ห้ามเกินเลยคำว่ารู้จักกันเด็ดขาด ผู้ชายที่จะทำเรื่องแบบนี้กับเธอได้ก็มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น"

"....."

"เข้าใจใช่ไหม"

"ขะ เข้าใจแล้วจ้ะ"

"ดีมากเด็กน้อย" เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะใช้มือเชยคางของเธอขึ้น แล้วประทับริมฝีปากลงไปจูบปากกับเธอ

ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กควานหาความหวานในปากของเธอ ก่อนที่เขาจะถอนจูบออกมาพร้อมกับน้ำลายยืด

"เสื้อในไม่ใส่" นายหัวอาชาถาม เพราะแค่โดนตัวของเธอก็สัมผัสได้ถึงเต้านมที่เต่งตึง พร้อมกับยอดถันที่แข็งเป็นไตทุกครั้งที่เขาได้สัมผัส

"มันไม่มีจ้ะ" ชบาก้มหน้าตอบ

"ไปตลาดคราวนี้ซื้อมาให้ครบเลยนะ เพราะฉันคงไม่ได้ไปซื้ออีกนาน ของสดด้วย"

"จ้ะนายหัว"

คนตัวสูงโน้มลงมาสูดดมที่ซอกคอของชบาอีกครั้ง ก่อนที่จะอุ้มเธอลงมาจากขอบซิงค์แล้วเดินออกไปจากห้องครัว

ปล่อยให้ชบายืนงงอยู่คนเดียว การกระทำแบบนี้มันเรียกว่าอะไรเพราะเธอก็ไม่เข้าใจการกระทำของนายหัวเหมือนกัน จะเรียกว่ารักก็คงไม่ใช่เพราะทั้งสองเพิ่งจะเจอกันเอง

แถมเธอก็ยังใจง่ายปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กับเขาขนาดนั้นด้วย บางทีที่เขาทำแบบนี้ก็อาจจะแค่ต้องการตัวของเธอก็ได้

บรืน!!

เสียงรถกระบะสตาร์ทแล้วขับออกไปควันโขมง ที่บ้านก็เลยเหลือเธอแค่คนเดียว

เวลาผ่านไป

หลังจากที่ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วชบาเธอก็ออกไปเดินดูรอบๆ เพราะเห็นว่าพื้นที่มันน่าขุดดินปลูกผักสวนครัวดีจริงๆ

แต่นั่นก็เป็นแค่ข้อแก้ตัวของเธอเพื่อที่จะถามหาทางออกจากลูกน้องของนายหัวอาชา

แถวนี้เป็นป่าลึกก็จริง แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเดินไปแล้วจะไม่เจอทางออก บางทีถ้าเธอพยายามเดินออกไปอาจจะเจอถนนใหญ่แล้วก็เจอคนที่ช่วยเธอได้

ชบารีบกลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าตัวเดิมของเธอ ถึงจะยังไม่ได้ซักแต่เธอก็จำใจต้องใส่ เพราะมันเป็นชุดเดียวที่พอดีตัวเธอ

"เอาวะหนีก็หนี"