ปฐมบท

“อันอัน อันอันๆๆๆๆ เข้ามานี่เดี๋ยวนี้”

ร่างเล็กในอาภรณ์ดั่งขันทีแต่มิได้สวมหมวกบนศีรษะเหมือนขันที วิ่งเข้ามาข้างในห้องบรรทมของอินจิ๋น ร่างบางของนางในคนหนึ่งกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น ดวงแววตาแดงซ้ำถูกผลักเข้าหาอันอัน ที่รับร่างนางไว้ล้มลุกคลุกคลานไปด้วยกัน

“พานางออกไป”ตวาดลั่น

“ฝ่าบาทเหตุใดกัน”

อดที่จะถามไม่ได้ก็นางถูกต้องตามที่อินจิ๋นปรารถนาทุกประการ ฉุกใจเมื่อเห็นรอยน้ำตาหรือว่า ตายแล้วอันอันเจ้าพลาดแล้ว

“ข้าไม่ชอบใจ ทำมาร้องไห้ ต่อหน้าดั่งเช่นข้าจะฆ่าจะแกงนางทั้งๆ ที่ข้าเป็นฮ่องเต้ จะหาความสำราญกับเรือนร่างของนาง แต่นางกลับมาร้องไห้ดุจกำลังไว้ทุกข์”

อันอันถอนหายใจดึงมือนางในที่ยังอ่อนเยาว์ให้ลุกขึ้น ร้อยนางร้อยวัน ไม่เคยพลาดวันนี้อันอันกลับมองผิดไป

“วันนี้เจ้าทำงานพลาดพรุ่งนี้จะต้องหานางในคนใหม่ที่ถูกใจมาปรนนิบัติข้า ปกติเป็นเจ้าที่รู้ใจข้าที่สุดอันอัน อย่าให้บกพร่องเช่นนี้อีก”

น้ำเสียงตำหนิอย่างชัดเจน

อันอันประสานมือในชุดขันทีรุ่มร่ามแม้จะมองขัดตาทว่ากลับกลายเป็นสิ่งที่คุ้นตาของอินจิ๋นไปเสียแล้ว

ดึงมือนางในที่ร้องไห้ไม่หยุดออกมาข้างนอก

“นี่เงินของเจ้าแล้วไปเสีย.. กลับไปใช้ชีวิตนอกวังหลวงกับครอบครัวเสีย ฝ่าบาทไม่ต้องการเจ้าแล้ว”

ไม่อยากพูดคำนี้ปกตินางในที่ผ่านการปรนนิบัติฝ่าบาทแม้ไม่ได้รับการแต่งตั้ง แต่ก็มักจะได้อยู่ทำงานในวังหลวงด้วยหน้าที่ที่แสนสบายไม่ดูแลสวนดอกไม้ก็เป็นผู้ช่วยในห้องเครื่อง หรือนางในที่คอยดูแลข้าวของมีค่าหรือห้องเก็บตำราแล้วแต่อันอันจะจัดสรร

“กูกู๋ ข้าน้อยอับจนหนทาง อยากทำงานในวังหลวง เพื่อนำเงินจุนเจือครอบครัว”

ยังคงสะอื้นเบาๆนางในที่พยายามสอบเข้ามาเช่นเดียวกับอันอันมีไม่มากส่วนใหญ่จะด้วยบิดาเป็นขุนนาง

“ข้าก็อับจนหนทางไม่อาจให้เจ้าอยู่ที่นี่ได้ หากเจ้ายอมทอดกายให้ฝ่าบาทอาจได้รั้งตำแหน่งสำคัญในวังหลวง หรือหากฝ่าบาทพึงใจเจ้าจริงๆ บางทีข้าก็ไม่ต้องพาเจ้ามาชาระล้างไม่แน่เจ้าอาจมีเลือดเนื้อเชื้อไขของฝ่าบาท.. ในครรภ์ถึงเวลานั้นหญิงใต้หล้าต้องอิจฉาเจ้า แต่นี่เจ้ากลับร้องไห้จนฝ่าบาทไม่พอพระทัย”

นึกไปก็เป็นอันอันที่พลาดเอง ลืมปลอบประโลมนางก่อนเข้าไปถวายตัวให้นางอยากลิ้มรสอนาคตที่หอมหวาน ยิ่งยากใครๆก็อยากจะฟันฝ่า

“ขะขะกลัวก็ข้ายังเพิ่งสิบเจ็ด แม่ฝ่าบาทจะไม่ได้แก่เฒ่าอีกทั้งยังหล่อเหลาราวเทพสวรรค์ แต่กูกู๋ท่านเห็นไหม พรหมจรรย์ของเรายามที่กำลังจะถูกพรากไปมันทำให้ในใจนึกหวั่นไม่น้อย”

อันอันยิ้ม อย่าว่าแต่นางเลยสองปีมานี้อันอันเข้ามาในวังหลวงในตำแหน่งนางหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทมีหน้าที่จัดหานางในมาถวายยามค่ำคืน ยังนึกชื่นชมพวกนางที่ ไม่มีใครแสดงท่าทีหวาดกลัว เมื่อต้องร่วมแท่นนอนกับอินจิ๋น หากเป็นอันอันคงสั่นเป็นเจ้าเข้า แม้จะอายุ20ปีแล้วก็ตามพวกนางเพิ่งจะแตกเนื้อสาวสิบเจ็ดสิบแปดจะต้องมีใครสักคนที่มีอาการเช่นเดียวกับอันอัน

“เอาอย่างนี้ในทุกเดือนเจ้าเข้ามาพบข้า ข้ามอบเงินส่วนหนึ่งให้เจ้าเพียงแค่เจ้าทำงานเล็กน้อยให้ข้า”

สาวน้อยพยักหน้าขึ้นลงแววตาซาบซึ้งใจ

อินจิ๋นไว้ใจอันอันยิ่งนัก เบี้ยหวัดที่มากมายประทานให้เพิ่มขึ้นในทุกเดือน ไหนจะยามที่เขาถูกใจหญิงงามคนใดที่อันอันเลือกเข้ามาปรนนิบัติในค่ำคืนนั้นๆ อันอันก็จะเป็นคนที่ได้รับของกำนัลล้ำค่า นอกเหนือจากที่พวกนางได้รับ อันอันจึงเป็นที่เกรงขามของเหล่านางใน ทั้งใหม่และเก่าขุนนางหลายคนมักจะติดสินบนให้อันอันส่งบุตรีของพวกเขาให้กับฝ่าบาทเพื่อต้องการให้บุตรีตั้งครรภ์กับอินจิ๋นเพื่อหวังตำแหน่งฮองเฮา ที่จนป่านนี้แม้สนมเขายังไม่แต่งตั้ง ฮองเฮาก็ปล่อยให้ว่างเว้น มีเพียงให้อันอันคัดนางในหน้าตาดีถูกใจอินจิ๋นเพื่อปรนเปรอเขายามค่ำคืนเท่านั้น

“นายหญิง”ขันทีข้างกายอินจิ๋นประสานมือตรงหน้าอันอันด้วยความนอบน้อม

“ว่ามา”น้ำเสียงอ่อนโยน

“ท่านขุนพล ส่งบุตรี เข้ามาในวังหลวงในอีกสองวัน”