ตอนที่6 กลิ่นคาวเลือด

ท่ามกลางเมืองใหญ่ คลาคล่ำไปด้วยผู้คนจำนวนมากเดินเบียดเสียดกันไปมา

หงเหม่ยหลงยังคงเดินตระเวนไปรอบๆ อย่างไม่รู้ทิศว่าจะไปทางไหนดี

หญิงสาวสังเกตผู้คนที่เดินผ่านตนเองไป แต่ละคนมองนางหัวจรดเท้า บางคนทำหน้าเหมือนเหม็นอะไรสักอย่างจากตัวนาง

หญิงสาวก้มลงมองตนเองจึงนึกขึ้นได้ว่าภายใต้ชุดสีน้ำเงินเข้มของตนนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิต เพียงแต่ว่ามันมองไม่เห็นคราบก็เท่านั้น

กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณเมื่อนางเดินผ่าน เป็นที่สังเกตของผู้คนต่างๆ หงเหม่ยหลงพลันคิดได้แล้วว่านางต้องทำอะไรซักอย่างกับกลิ่นพวกนี้

ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หงเหม่ยหลงเดินมาตามทางเรื่อยๆจนเจอโรงเตี้ยมตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า

เมื่อหญิงสาวกวาดสายตามองเข้าไปข้างใน พบว่าด้านในของโรงเตี้ยมแห่งนี้นั้นคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย และเมื่อมองออกมาด้านนอกก็เห็นรถม้าคันคุ้นตาที่ตนนั่งมาจอดนิ่งอยู่

บุรุษผู้นั้นน่าจะพักอยู่ที่นี่สินะ หญิงสาวคิดในใจ พลางตัดสินใจเดินออกไปจากโรงเตี้ยมแห่งนี้

เนื่องจากนางสังเกตแล้วว่าจำนวนคนที่มากมายอย่างนี้ย่อมเป็นที่แน่นอนว่าโรงเตี้ยมแห่งนี้น่าจะไม่มีที่ว่างหรือห้องว่างใดๆให้นางได้แอบเข้าไปได้แล้ว จำเพาะกลุ่มคนที่มากับบุรุษคนนั้นก็หลายคนอยู่

หญิงสาวจึงใช้เวลาเดินอีกครู่ใหญ่จนผ่านมาเจอกับโรงเตี้ยมอีกแห่งหนึ่ง

เมื่อมองเข้าไปด้านในเห็นเป็นเพียงโรงเตี้ยมที่ค่อนข้างกว้างใหญ่กว้างขวางแต่สภาพเก่าแก่ทรุดโทรมจนแทบจะไม่มีผู้คน

หญิงสาวเพียงหรี่ตามองอย่างไม่แปลกใจแต่อย่างใด

นางไม่แปลกใจเลยว่าทำไมโรงเตี้ยมแห่งนี้จึงไม่มีใครเข้ามาพัก

แม้นางจะเป็นเพียงแค่คนเร่ร่อนยังไม่อยากเข้าพักเลย

แต่ทว่าที่นี่ล่ะ เหมาะกับนางตอนนี้ยิ่งนัก

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว หญิงสาวจึงแอบเข้าไปด้านในในทันที

ทำอย่างไรได้ ก็นางไม่มีเงินติดตัวนี่นา ไหนเลยจะมีค่าที่พักให้

หงเหม่ยหลงแฝงกายเข้ามายังโรงเตี้ยมแห่งนี้อย่างเงียบเชียบ นางเพียงเดินสำรวจห้องหนึ่งไปยังอีกห้องหนึ่ง และอีกห้องหนึ่ง

ไม่มีใครเลย ห้องนี้ก็ไม่มี ห้องนี้ก็ไม่...

เหมาะยิ่งนัก...

หงเหม่ยหลงไม่รอช้า นางเพียงเลือกห้องๆหนึ่งก่อนแทรกตัวเข้าไป

หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำในทันที

โดยภายในห้องอาบนี้แห่งนี้นั้นมีอ่างอาบน้ำที่ค่อนข้างใหญ่โตสมกับขนาดของโรงเตี้ยม เพียงแต่มันค่อนข้างจะเก่าแก่ทรุดโทรมเท่านั้นเอง แต่เรื่องนั้นก็หาได้เป็นปัญหาสำหรับนางไม่ เนื่องจากในอ่างอาบน้ำนั้นได้มีน้ำอุ่นอยู่เต็มอ่างเป็นที่เรียบร้อย

นางต้องทำอะไรซักอย่างกับกลิ่นเหม็นคาวบนตัวนาง

คิดได้แล้วหญิงสาวเพียงเดินไปพร้อมกับเกี่ยวเอาชุดคลุมที่แขวนอยู่แถวนั้นติดมือเข้าไปด้วย

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่

หงเหม่ยหลงชำระร่างกายและแช่น้ำอุ่นจนพอใจจึงคิดจะลุกขึ้นออกจากอ่างน้ำไป พลันได้ยินเสียงคล้ายคนเดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวจึงเปลี่ยนใจนั่งแช่อยู่ในน้ำอุ่นต่อ

แสงเทียนภายในห้องถูกจุดขึ้นทีละเล่ม ทีละเล่ม จากบุคคลคนหนึ่งที่เข้ามาในห้อง จนมีแสงสว่างขึ้นมาเพียงนิดไม่ถึงกับมากนัก

หงเหม่ยหลงยังคงแอบอยู่ในห้องอาบน้ำ นางหลบอยู่ในอ่างน้ำอุ่นขนาดใหญ่ ดีที่ห้องอาบน้ำมีหมอกควันจำนวนหนึ่งจึงช่วยนางอำพรางตัวได้มากทีเดียว

ยามนี้หงเหม่ยหลงยังไม่สามารถออกไปไหนได้ เนื่องจากสภาพของนางยังคงไม่เรียบร้อยดีนัก

นางยังไม่ได้ใส่ผ้า...

ซักพักหญิงสาวรู้สึกได้ถึงแรงคลื่นวูบหนึ่งของน้ำในอ่าง

มีคนลงมาในอ่างอาบน้ำที่นางกำลังแอบอยู่

ซวยล่ะ! ทำไงดี?

ตอนนี้นางมีเพียงชุดบางจิ๋วห่อตัวอยู่เท่านั้น

คิดได้ดังนั้นหลงเหม่ยหลงจึงทำได้เพียงดำน้ำลงไป ทำตัวแข็งทื่ออยู่ในน้ำทั้งอย่างนั้น

ทันใดนั้นเหมือนแขกผู้มาใหม่จะรู้ตัวแล้วว่าตนมิได้อยู่คนเดียว

หงเหม่ยหลงก็รู้ตัวเช่นกันว่าบุคคลนั้นรู้แล้วว่ามีนางอยู่

การต่อสู้จึงเกิดขึ้นในฉับพลัน

ในอ่างน้ำนั้นทั้งลื่นทั้งมีหมอกควันคละคลุ้งอยู่ การต่อสู้จึงเป็นไปอย่างยากลำบาก

ทั้งสองผลัดกันรับผลัดกันรุกอยู่อย่างนั้น

หญิงสาวรู้สึกตัวได้ว่าบุคคลผู้นี้เป็นบุรุษมิใช่สตรี เนื่องจากเขามิได้ใส่ผ้าที่ลำตัวด้านบน

เวลาต่อสู้กันแบบถึงเนื้อถึงตัว นางจึงเจอเข้ากับแผงอกล่ำสันนั้นอยู่ตลอดเวลา

การต่อสู้ผ่านไปครู่ใหญ่ จนหงเหม่ยหลงเริ่มหมดแรง เนื่องจากนางใช้เวลาแช่น้ำอุ่นอยู่เป็นนานทั้งยังมีความบอบช้ำภายในที่ยังไม่สมาน

หญิงสาวสัมผัสได้ว่าบุคคลผู้นี้ฝีมือไม่ธรรมดา นางต้องรีบออกไปจากอ่างน้ำนี้ให้ได้

เมื่อหญิงสาวคิดได้ว่าควรจะออกจากการต่อสู้ที่ตนเป็นรอง พลันเท้าของนางก็ลื่นพรืด เกือบจะล้ม นางอุทานออกมาคำหนึ่ง ยังไม่ทันทรงตัวก็ลื่นพรืดอีกครั้ง จนจมน้ำในอ่าง รู้สึกตัวอีกทีมือหนาของบุรุษคนที่นางต่อสู้อยู่ ก็ได้ดึงร่างของนางขึ้นมา

“แค่ก แค่ก”

หญิงสาวสำลักน้ำจนตัวโยนอยู่กับแผงอกของบุรุษคนนั้น

แม้หมอกควันจะยังคงคละคลุ้งอยู่ไม่จางแต่เมื่ออยู่ในระยะประชิด หน้าอกของนางชนอยู่กับแผงอกของเขาแบบนั้น

เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงได้เห็นหน้าของกันและกันในระยะที่จำกันได้

“ไฉนเป็นท่าน/ไฉนเป็นเจ้า”

ทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกัน กระแสดีใจปรากฏอยู่บนใบหน้าของทั้งสองอยู่อึดใจ

“ทำไมเจ้าถึงได้หนีข้าไป” หลี่ซ่งหมินถามขึ้น เขายังเคืองนางอยู่ มิรู้ได้ว่าทำไม

“ท่านต่างหากที่หนีข้าไป” หงเหม่ยหลงกล่าวตามที่นางคิดอย่างเคืองขุ่น นางตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเขาและทหารของเขาเลยซักคน

ทั้งสองยืนหันหน้าชนกันในระยะประชิดอยู่อย่างนั้น

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงหน้าอกของตนเองที่กำลังยืนเบียดกับแผงอกของชายหนุ่มอยู่ จึงเอ่ยเสียงดุ “ปล่อยข้า”

“ไม่ปล่อย” หลี่ซ่งหมินปฏิเสธพลางกอดกระชับรอบเอวหญิงสาวแน่นขึ้น

“ท่าทางท่านคงหายดีแล้ว ถึงได้แรงเยอะนัก” หงเหม่ยหลงบ่นขณะเอื้อมฝ่ามือเรียวของตนขึ้นเพื่อดันลำตัวของหลี่ซ่ง หมินให้ออกห่าง ยามนี้นางรู้สึกได้ว่าน้ำในอ่างคล้ายร้อนขึ้นมาอยู่หลายส่วน

ชายหนุ่มเพียงขืนตัวเองเอาไว้ เมื่อหญิงสาวพยายามดันตัวเขาให้ออกห่าง

สองหนุ่มสาวอยู่ในท่าคล้ายกับต่อสู้กันเบาๆในท่าหมิ่นเหม่

การกระทำอย่างนั้น

หน้าอกของทั้งสองเสียดสีกันอยู่อย่างนั้น

ร่างนุ่มนิ่มของสตรีนางหนึ่งตรงหน้ากำลังสร้างกระแสบางอย่างให้ชายหนุ่มจนยากแก่การทานทน

ยากเกินจะทนจริงๆ...

เขาก้มมองใบหน้านางในระยะประชิดก่อนจะรั้งเอวหญิงสาวเข้ามาหาลำตัวของเขาให้แน่นขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง

หญิงสาวถึงกับชะงักกึก

หลี่ซ่งหมินใช้ความเร็วด้วยมืออีกข้างเอื้อมขึ้นไปบริเวณท้ายทอยของหญิงสาว ก่อนจะโน้มริมฝีปากอุ่นจัดของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากอิ่มนุ่มของนางอย่างสุดจะกลั้นอารมณ์บางอย่าง

หือ!

หงเหม่ยหลงอุทานในใจ มิได้เปล่งเสียงใดๆออกมาเพราะริมฝีปากถูกปิดอยู่ด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย

กระแสบางอย่างเริ่มก่อตัวกับหญิงสาวเช่นกัน

หลี่ซ่งหมินรวบร่างบางเอาไว้ในอ้อมกอด มือข้างหนึ่งจับศีรษะของนางเพื่อให้ใบหน้าของนางปรับทิศทางตามการจูบของเขา

เขาสัมผัสได้ถึงความหอมหวาน นุ่มนวลชวนหลงไหล ความเสียวซ่าน และอีกหลายความรู้สึกที่มิอาจบรรยาย มิอาจห้ามใจ มืออีกข้างที่เดิมทีอยู่ที่เอวบางค่อยๆเลื่อนขึ้นไปตามแผ่นหลังนวลเนียน ริมฝีปากยังคงไล้เลียอย่างเอาแต่ใจ เรือนกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของชายหนุ่มเบียดเสียดกับร่างที่มีผ้าน้อยชิ้นเปียกปอนของหญิงสาวอยู่อย่างนั้น

และการกระทำของชายหนุ่มก็กำลังสร้างความรู้สึกแปลกประหลาดให้หงเหม่ยหลงอยู่ไม่น้อยอยู่เช่นเดียวกัน

มันเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ที่นางรู้อยู่ว่าสักวันจะต้องเจอ แต่นางยังไม่เคยเจอ นี่ครั้งแรก ครั้งแรกของนาง ทั้งจูบ ทั้งสัมผัส ทั้งโอบกอดเบียดเสียดอยู่แบบนี้...

ตอนนี้นางอายุเพียงสิบหกใกล้สิบเจ็ดเท่านั้น ที่ที่นางเกิดและโตมา ไม่มีโอกาสได้เจอบุรุษที่มอบสัมผัสแบบนี้ให้และด้วยฐานะของนางที่เป็นถึงบุตรสาวหนึ่งเดียวของจอมมารอย่างหงซี กวน แน่นอนว่าไม่มีใครกล้า

อืม...

ขอลิ้มลองเสียหน่อย จะเป็นไรไป

นิสัยกล้าได้กล้าเสียเช่นนี้นางย่อมรู้ว่ามันไม่ถูกไม่ควร แต่ก็ยังอยากจะกระทำ

หลี่ซ่งหมินรู้สึกได้ถึงการเกร็งตัวของหญิงสาว มือเรียวเล็กของนางที่เดิมทีผลักอกเขาอยู่บัดนี้ตกอยู่ข้างลำตัวของนาง

แม้นางจะปล่อยให้เขาดำเนินสัมผัสนี้อยู่ แต่การเกร็งตัวของนางมันบ่งบอกกับเขาได้ว่านางกำลังอยากลิ้มลองสัมผัสนี้อย่างกล้าๆกลัวๆ

นี่ครั้งแรกของนาง... ชายหนุ่มคิดในใจ

เขาจึงค่อยๆถอนริมฝีปากของตนออกจากริมฝีปากของนาง

เขาเพียงก้มมองหน้านาง

สีหน้าของนางบอกกับเขาได้ว่า นางกำลังเคลิ้บเคลิ้มทั้งยังอยากลิ้มลองกับสัมผัสของเขาแบบไม่มีปิดบัง

อันที่จริง นางควรจะใส่จริตกับเขาให้มากในเรื่องนี้ การกระทำอย่างนี้ไม่แคล้วการโดนดูถูกจากเขา

นางช่างตรงไปตรงมาเสียจริง

ชายหนุ่มถึงกับหลุดยิ้มออกมาเมื่อคิด

สตรีนางนี้น่าเอ็นดูจริงเชียว เขายังคงพิศมองใบหน้าของนางพลางคิดในใจ

“องค์ชาย ด้านในมีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่” เสียงองครักษ์คนสนิทนามว่าซือเว่ยที่อยู่ด้านนอกตะโกนพร้อมกับเข้ามาในห้องด้านนอกของห้องอาบน้ำ เขาคล้ายกับได้ยินเสียงต่อสู้กันเมื่อครู่

“ไม่มีอะไร” หลี่ซ่งหมินตอบเสียงพร่าเล็กน้อย เขารีบปรับเสียงให้เป็นปกติก่อนเอ่ยอีกครั้ง

“ออกไป อย่าให้ใครเข้ามา”

เสียงนั้นทำให้หงเหม่ยหลงหลุดออกจากภวังค์ใคร่รู้ของตนในทันที

หญิงสาวรีบดึงสติทำกำลังเตลิดให้กลับคืนมาก่อนจะผละร่างงามออกจากแผงอกกำยำแล้วกระโดดออกจากอ่างน้ำเพื่อหยิบชุดคลุมมาสวมเอาไว้

นางเพียงยืนทำตาปริบๆอยู่ตรงมุมห้องพลางส่ายหน้าน้อยๆ เรียกสติของตน

หลี่ซ่งหมินรู้ตัวว่าเสียหญิงสาวในอ้อมกอดไป จึงรีบออกจากอ่างน้ำตามออกมา

“หยุด!” เสียงของหงเหม่ยหลงดังขึ้น

“ใส่ผ้า ใส่ผ้าก่อน เดี๋ยวนี้”

หลี่ซ่งหมินถึงกับชะงักเล็กน้อยก่อนหันไปหยิบชุดคลุมมาใส่ไว้ตามคำ

หงเหม่ยหลงไม่รอช้ารีบหยิบชุดที่ตนเองถอดกองเอาไว้ เพื่อจะนำมาใส่ไว้ที่ตัวดังเดิม

“เจ้ายังคิดจะใส่ชุดเดิม” เสียงของชายหนุ่มทักขึ้น “แล้วเจ้าจะอาบน้ำเพื่ออะไร”

เออ...จริง หญิงสาวคิดตามในใจ พลางหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาชุดอื่นที่อาจจะมีในห้องนี้

ซักพักก็มีชุดหนึ่งยื่นให้ตรงหน้า หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยื่นชุดให้

“ใส่ซะ” หลี่ซ่งหมินยื่นชุดให้พร้อมกับคำสั่ง