ตอนที่2 จะจ้องข้าอีกนานหรือไม่?

แม้แผ่นหลังของหงเหม่ยหลงจะเย็นเฉียบเพราะถูกบุรุษผู้หนึ่งจัดท่าให้นั่งพิงกับผนังถ้ำ แต่ด้านหน้าของนางกลับอบอุ่น เพราะเปลวไฟที่กำลังคุโชน

เขากำลังก่อไฟเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ตัวเขาเองและตัวนาง

แม้นตอนที่นางสติเลือนลางอยู่นั้น นางก็ยังสัมผัสได้ถึงเลือดอุ่นๆที่ไหลออกจากปากแผลของธนูนั่น

นางอยู่บนไหล่ข้างหนึ่งของเขา

เนื้อตัวของเขามีบาดแผลหลายแห่ง

ทั้งยังมีธนูปักอยู่กลางหลัง

แต่เขาก็ยังแบกนางมาด้วย

ที่จริงแล้ว ถ้าเขาทิ้งนางไว้ที่ริมแม่น้ำก็คงไม่เป็นไร

แต่เขาก็ยังพยายาม พานางมาด้วย

ทั้งๆที่ เขาบาดเจ็บสาหัสปานนั้น

“ถ้าทิ้งเจ้าไว้ที่เดิม เกรงว่าคนพวกนั้นฟื้นขึ้นมา เจ้าคงไม่รอด” เหมือนเขาเดาความคิดของนางออก จึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย เย็นชา ใบหน้าไร้อารมณ์

หงเหม่ยหลงลืมตาขึ้นอีกครั้งในจังหวะเดียวกับที่เขาหันหน้ามา

หญิงสาวถึงกับตะลังงันกับบุรุษตรงหน้าเมื่อได้มองเขาอย่างเต็มตา

ใบหน้าของชายหนุ่มแม้จะมอมแมมเต็มไปด้วยฝุ่นดิน เพราะผ่านการต่อสู้มาอย่างดุเดือด แต่ก็ยังคงความหล่อเหลาคมคายดูมีเสน่ห์ของบุรุษเพศเป็นอย่างยิ่ง

หงเหม่ยหลงเพียงเหม่อมองบุรุษตรงหน้าอย่างเผลอไผล

นางไม่เคยพบเจอบุรุษที่มีใบหน้างดงามปานเทพเซียนเช่นนี้มาก่อน

อันที่จริงนางก็สะดุดตากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาตั้งแต่ที่ริมแม่น้ำแล้ว แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร เพราะเหตุการณ์ที่ริมแม่น้ำทำให้นางไม่มีเวลาคิดสิ่งอื่นใด

ที่ๆนางจากมา สำนักหมื่นโลกันตร์ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีบุรุษเพศ แต่ที่นั่นมีแต่บุรุษเพศที่หน้าตาโหดเหี้ยมดุดัน

โดยเฉพาะผู้เป็นบิดาของนาง นับได้ว่าหน้าเหี้ยมกว่าผู้ใด

แม้จะมีบางคนที่หน้าตาจัดได้ว่าหล่อเหลา แต่ก็ไม่มีใครเลยที่จะรูปงามเท่าบุรุษตรงหน้าของนางยามนี้ มิรู้ได้ว่าทำไม นางถึง...

“จะจ้องข้าอีกนานหรือไม่” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นอย่างเย็นชาเช่นเดิม แม้สายตาจะไม่ได้มองมาทางนาง

เขาเป็นองค์ชายของราชวงศ์ปัจจุบัน มีใบหน้าหล่อเหลาเป็นที่เลื่องลือ นามว่า หลี่ซ่งหมิน

เขามิได้แปลกใจอันใดเลยที่มักจะมีบรรดาอิสตรีมองเขาด้วยความหลงไหล แบบไม่วางตา เยี่ยงนางในยามนี้

เหล่าสตรีล้วนเป็นเช่นนี้เมื่อได้เจอะเจอกับเขา

ซึ่งเขาก็มิได้คิดที่จะสนใจอันใดกับสายตาเหม่อมองคล้ายหลงใหลเพียงแรกเห็นอย่างนั้น

เสียงของชายหนุ่มดึงหงเหม่ยหลงที่กำลังเหม่อมองเขาให้ออกจากภวังค์ในทันที

“อ้อ” นางร้องออกมาแค่นั้น พร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ

“โทษที ข้าไม่เคยพบเจอบุรุษที่ เอ่อ...ดูดีเช่นท่าน...ท่านช่างดูดีหาใครเปรียบ” นางบอกกล่าวแก่ชายหนุ่มแบบตรงไปตรงมาตามความรู้สึกไม่มีปิดบังใดๆ

ทำเอาสายตาคมของหลี่ซ่งหมินต้องหันกลับมาหงเหม่ยหลงอีกรอบ

ตอนนี้นางไม่ได้มองมาที่เขาแล้ว นางกำลังมองไปรอบๆถ้ำ นางกำลังสำรวจทุกอย่างภายในถ้ำ นางรู้สึกคอแห้งจึงลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

หลี่ซ่งหมินเห็นกิริยานั้นของนางจึงเอ่ย

“ถ้าเจ้าหิวก็คงต้องทนเอา”

เขายังคงกล่าวอย่างเย็นชา ใบหน้ายังคงนิ่งเฉยไร้อารมณ์ใดๆ

“เพราะข้าไม่มีเรียวแรงมากพอจะไปหาของกินมาให้”

เขากล่าวอย่างไร้ซึ่งไมตรีตามวิสัย เขาไม่เคยคิดที่จะผูกมิตรสานไมตรีกับสตรีนางใด

หงเหม่ยหลงเพียงปรายตามองมาทางชายหนุ่มอีกครั้ง แล้วมองเลยไปทางด้านหลังของเขา

ธนูที่ปักอยู่ตรงกลางหลังของเขานั้น บัดนี้ถูกหักปลายออกไปแล้ว เหลือเพียงหัวธนูที่ยังคงปักติดคาปากแผลอยู่โดยมีเลือดไหลซึมจนแห้งติดอยู่โดยรอบ

นางจึงเอ่ยกับเขา “ประเดี๋ยวข้าจะออกไปหามาเอง ท่านพักเถอะ”

จบคำหงเหม่ยหลงก็พยุงตัวเองให้ลุกขึ้น

เมื่อลุกขึ้นได้แล้วก็พยายามเดินออกไป ใช้มือข้างหนึ่งไต่ผนังถ้ำไปเรื่อยๆ

ชายหนุ่มมองตามร่างระหงที่กำลังเดินออกไปอย่างยากลำบาก

เห็นได้ชัดว่านางเองก็บาดเจ็บอยู่ไม่น้อย

จะร้องห้ามก็ปากหนัก มันมิใช่วิสัยของเขา

เวลาผ่านไปซักพัก

ร่างบางก็กลับเข้ามาพร้อมกับผลไม้บางชนิดและใบไม้ใบหญ้า ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นสมุนไพร

หลี่ซ่งหมินมองตามทุกกิริยาของนาง

เขานั่งมองนางอยู่อย่างนั้น

ดวงตาคมดำดิ่งลึกไร้ก้นบึ้งของเขายังคงเก็บซ่อนอารมณ์ต่างๆเอาไว้ได้อย่างมิดชิด

“ข้าหามาได้เท่านี้ ท่านกินเถอะ” หงเหม่ยหลงเอ่ยพลางวางผลไม้ไว้ด้านหน้าของชายหนุ่มก่อนจะอ้อมมานั่งลงตรงทางด้านหลังของเขา

“ท่านจะกินก่อน หรือทำแผลก่อนดี” นางเอียงหน้ามาถามเขาจากทางด้านหลัง

หลี่ซ่งหมินเอียงหน้าไปทางหงเหม่ยหลง เขากำลังจะตอบนาง แต่หญิงสาวชิงเอ่ยขึ้นมาก่อน

“ข้าจะทำแผลให้ก่อนก็แล้วกัน ถ้ากินก่อนอาจจะสำลักออกมาจนหมด เสียดายของ” นางกล่าวแค่นั้นด้วยดวงตาคมดุไร้ซึ่งแววหลงใหลใดๆในตัวของชายหนุ่ม

หญิงสาวใช้มือเอื้อมหยิบผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าของชายหนุ่ม ใบหน้างามเฉียดปลายจมูกของเขาไปเพียงเสี้ยวเส้นบางๆ

“อ่ะ กัดเจ้านี้ไว้” นางเอ่ยแค่นั้นพร้อมกับยกผลไม้ขึ้นมาใกล้กับริมฝีปากของเขา

หลี่ซ่งหมินเพียงรับเอาไว้ในมือ มิได้กัดเอาไว้อย่างที่นางบอก

หงเหม่ยหลงไม่ได้สนใจการกระทำของเขาที่ขัดคำสั่งของนางแม้แต่น้อย นางเพียงหันหน้าไปสนใจอยู่กับการถอดเสื้อของชายหนุ่ม

หญิงสาวเอื้อมมือมาปลดสายคาดเอวของเขาจากทางด้านหลังก่อนจะค่อยๆปล่อยให้สาบเสื้อคลายตัวเองออก

นางบรรจงถอดเสื้อของเขาออกอย่างเบามือเพื่อหมายจะดูบาดแผลที่แผ่นหลังของเขา

หลี่ซ่งหมินรู้ถึงเจตนาของนาง จึงมิได้ขัดขืนแต่อย่างใด เขาจึงเพียงนั่งเฉยๆปล่อยให้หญิงสาวเปลื้องผ้าท่อนบนของเขาอยู่อย่างนั้น

เมื่อเสื้อคลายตัวออกจากลำตัวท่อนบนเผยให้เห็นแผ่นหลังกว้างใหญ่ของชายหนุ่ม หงเหม่ยหลงจึงไล่สายตาสำรวจบริเวณแผ่นหลังของเขาจนสามารถมองเห็นบาดแผลต่างๆได้อย่างชัดเจน หญิงสาวจึงใช้มือเรียวงามข้างหนึ่งของตนจับและกดไหล่ข้างหนึ่งของชายหนุ่มเพื่อยึดเอาไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็บรรจงจับหัวธนูที่คาปากแผลอยู่

สวบ! เสียงเบาๆของหัวธนูเสียดสีกับผิวเนื้อเมื่อถูกดึงออกมาจากปากแผลอย่างรวดเร็ว

แผ่นหลังของบุรุษตรงหน้าเกร็งตัวอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่มีเสียงร้องที่แสดงถึงความเจ็บปวดใดๆออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเขาแม้แต่น้อย

มีเพียงผลไม้ในมือเท่านั้นที่ เละแหลกเหลว

“บอกให้กัดเอาไว้ก็ไม่เชื่อ อดกินแล้วนั่น” หงเหม่ยหลงพูดเยาะเย้ย พร้อมกับนำสมุนไพรที่หามาได้ อุดปากแผลให้อย่างรวดเร็วแต่เบามือ

ทุกบาดแผลบนแผ่นหลังของหลี่ซ่งหมินถูกสมุนไพรปกปิดเอาไว้จนครบทุกริ้วรอย

หลี่ซ่งหมินเอียงหน้าปรายตามองใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวเป็นเชิงคำถาม

“มันเป็นสมุนไพรสำหรับห้ามเลือด และลดการอักเสบได้เป็นอย่างดี” นางชิงตอบก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยถาม

ชายหนุ่มหรี่ตามองหญิงสาวอย่างสำรวจ พินิจ พิจารณา

นางเป็นใคร มาจากไหน ทำไมถึงมาอยู่ในที่ทุรกันดารแห่งนี้ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขานึกอยากรู้ที่มา ที่ไป ของสตรีแปลกหน้า

สตรีที่เขาพบเจอมักจะมีใบหน้าสวยงาม อ่อนหวาน กิริยามายาทเรียบร้อย นุ่มนวล น่าทะนุถนอม

ทุกนางล้วนแล้วแต่จะต้องสวยสง่าดูดีอยู่ตลอดเวลา

แต่ละนางต่างประทินโฉมเอาไว้อย่างครบเครื่องครบครัน ใส่จริตมารยาเอาไว้อย่างสูงค่ามากมาย

และที่สำคัญส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่ดูอ่อนแอ

แต่นาง...

ท่าทางมอมแมมคล้ายกับผ่านการต่อสู้ตรากตรำมาอย่างหนักหนาสาหัส

การแต่งกายของนางคงไว้ซึ่งความทรงพลังมิได้สวยงามแต่อย่างใด ใบหน้าของนางแม้ว่าจะซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดแต่ช่างดูดุดันผิดจากสตรีทั่วไป

ดวงตาของนางคมเฉี่ยวน่าเกรงขาม สายตายามมองมาแต่ละครั้งคล้ายดั่งนางพญาก็ไม่ปาน ท่าทางมั่นใจนั่นอีก ถึงแม้ว่าร่างกายของนางจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่าบาดเจ็บสาหัส แต่กิริยาของนางไม่อ่อนแอเลยสักนิด

“จะจ้องข้าอีกนานหรือไม่” รอบนี้เป็นหงเหม่ยหลงบ้างที่เป็นฝ่ายถาม

ทำเอาหลี่ซ่งหมินต้องรีบออกจากภวังค์ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเช่นกัน