ตอนที่10 จดหมายจากพระราชวัง

“องค์หญิงทรงเย็นพระทัยไว้เพคะ เพื่อตำแหน่งฮองเฮาในภายภาคหน้านะเพคะ”

นางกำนัลส่วนตัวของเว่ยฟางกล่าวอย่างเอาใจ เมื่อเดินออกมาจากห้องหนังสือของหลี่ซ่งหมิน

“องค์ชายนะองค์ชาย ทรงเย็นชาจริงๆเชียว” เว่ยฟางยังคงบ่นอย่างขัดใจกับกิริยาของหลี่ซ่งหมินที่แสดงออกต่อนางเมื่อครู่

เพล้ง!

เสียงถ้วยขนมหลุดออกจากถาดจนหล่นกระทบพื้นแตกกระจายเสียงดัง เหตุเพราะเว่ยฟางมัวแต่เดินไปก้มหน้าบ่นไปจึงชนเข้ากับเสี่ยวอิงสาวใช้ตัวน้อยนางหนึ่งที่ถือถาดใส่ถ้วยขนมเดินมาอย่างพอดิบพอดี

“เจ้าเดินอย่างไรกันเนี่ย” เสียงเว่ยฟางกล่าวอย่างขัดใจ ทำเอาเสี่ยวอิงถึงกับหน้าถอดสี

นางกำนัลคนสนิทของเว่ยฟางไม่รอช้ารีบสมทบในทันที “เจ้าเด็กซุมซ่าม เห็นไหมว่าชุดองค์หญิงแพงแค่ไหน ขนมของเจ้ากระเด็นใส่องค์หญิงแล้วเนี่ย” นางพูดขึ้นอย่างเบ่งบารมี เพราะถือตนเป็นคนสนิทและอายุเยอะกว่าคู่กรณี

สาวน้อยเสี่ยวอิงรีบเอ่ยอย่างร้อนรน “ขอประทานอภัยเพคะ องค์หญิง หม่อมฉัน เอ่อ...หม่อมฉัน”

เสี่ยวอิงพลางคุกเข่าก้มหน้าแนบพื้น นางไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่นางไม่ผิดนะ นางเดินของนางอยู่ดีๆ องค์หญิงเป็นฝ่ายมาชนนางเองต่างหาก เสี่ยวอิงแค่คิดในใจมิได้เอ่ยออกมา

นางกำนัลคนเดิมไม่ฟังรีบเอ่ยเสียงดัง “เจ้า” พลางพยักหน้าไปทางบ่าวชายที่รอรับใช้อยู่ไม่ไกล “พานางสาวใช้คนนี้ไปลงโทษให้หนัก”

นางยังเบ่งอำนาจประจบเว่ยฟางอย่างไม่ลดละ “องค์หญิงยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ช่างบังอาจนัก”

เสี่ยวซิงมารดาของเสี่ยวอิงเห็นเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล จึงรีบเดินเข้ามาทางเสี่ยวอิงที่กำลังร้องไห้ตัวสั่นเทา

องค์หญิงนางนี้คงกำลังกระทำการเรียกร้องความสนใจจากองค์ชายอย่างไม่ต้องสงสัย เสี่ยวซิงคุกเข่าพลางคิดในใจ พร้อมก้มหน้าลงแนบพื้นขอร้องแทนบุตรสาวพัลวัน

แต่ก็ไม่เป็นผล องค์หญิงเว่ยฟางยังคงเชิดหน้าหรี่ตามองอย่างเอาเรื่องโดยมีนางกำนัลคนสนิทเป็นตัวแทนดำเนินการ

“ท่านแม่ ฮือๆ ท่านแม่” เสี่ยวอิงกอดแขนมารดาไว้เมื่อโดนบ่าวชายพยามดึงตัวนางออกไป

“ข้าไม่ผิดนะ ฮือๆ” เพราะเสี่ยวอิงอายุเพียงเจ็ดแปดขวบเท่านั้น นางจึงร้องไห้คราญครางอย่างไม่อายใคร

ชายหนุ่มที่ได้รับคำสั่งให้พาตัวเสี่ยวอิงไป เพียรฉุดกระชากอยู่อย่างไม่เกรงใจ

หลี่ซ่งหมินเพียงยืนนิ่งๆ มองเหตุการณ์เมื่อครู่จากในห้องหนังสือของเขา เนื่องจากมันอยู่ไม่ไกลกันนัก

ดูเอาเถอะ...องค์หญิงเว่ยฟางนี่ ช่างกระทำการอย่างอุกอาจ พาตัวเด็กรับใช้ในเขตวังของเขาไปอย่างนั้น

หากเขายื่นมือเข้าไปช่วยเหลือสาวใช้นางนั้น คงเป็นการเข้าทางขององค์หญิงนางนี้เป็นแน่

สตรีสวยงามพวกนี้มักมีนิสัยหน้าเนื้อใจเสือแบบนี้ เหมือนกับพวกบรรดาสนมของพระบิดาของเขา

เขาเพียงนึกระอากับพฤติกรรมของพวกนางอยู่หลายส่วน การเรียกร้องความสนใจจากเขาโดยการนำคนอื่นมาเป็นเครื่องมือ ช่างน่ารังเกียจนัก

แต่เขาก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าวันหนึ่งเขาจะต้องแต่งงานกับบรรดาสตรีพวกนี้ เพื่อถ่วงดุลอำนาจต่างๆภายในราชสำนัก

“ทูลองค์ชาย หม่ากงกงนำจดหมายจากสำนักพระราชวังมาถวายพะย่ะค่ะ” เสียงของซือเว่ยองครักษ์คนสนิทดังขึ้นจากด้านหลังของหลี่ซ่งหมิน ทำให้หลี่ซ่งหมิน ต้องถอนสายตาจากเหตุการณ์ตรงนั้น มายังจดหมายฉบับนี้แทน

เนื้อหาในจดหมายว่าด้วยการคัดเลือกสาวงาม เพื่อมาปรนนิบัตรับใช้หลี่ซ่งหมินโดยเฉพาะเรื่องบนเตียง

เนื่องจากชายหนุ่มบ่ายเบี่ยงและปฏิเสธการอภิเษกสมรสระหว่างเขากับบรรดาองค์หญิงและบุตรสาวของบรรดาขุนนางอยู่เสมอ

ไม่ว่าใครก็ยังไม่เป็นที่โปรนปรานสำหรับเขา

ทำให้องค์ฮ่องเต้ทรงเป็นกังวล

เกรงว่าเขาจะเป็นพวก ต้วนซิ่วจือผี่(รักร่วมเพศ) ตามคำติฉินนินทาของเหล่าข้าราชบริพาร

เขารู้ตัวเองดีว่าเขาไม่ใช่ เพียงแต่ชีวิตของเขามักจะต้องแขวนอยู่บนเส้นด้ายเสมอ

ด้วยตำแหน่งฐานะของเขาทำให้เขาเหมือนยืนอยู่ริมหน้าผา

ทำให้เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อาจปฏิเสธจดหมายฉบับนี้ได้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ราชโองการก็ตามที

เขาเข้าใจเจตนาของพระบิดาเป็นอย่างดี การคัดเลือกสาวงามสำหรับอุ่นเตียงนี้ เพียงเพื่อลบคำครหาเกี่ยวกับตัวเขา พระบิดาจึงมีพระประสงค์เช่นนี้ หากเขาปฏิเสธไป พระบิดาก็คงจะยกเรื่องคัดเลือกองค์หญิงและบุตรสาวตระกูลใหญ่ให้อภิเษกแทน

ถึงอย่างไรเสีย บรรดาสาวงามย่อมจัดการได้ง่ายกว่าบรรดาองค์หญิงและคุณหนูตระกูลใหญ่เป็นแน่

อีกทั้ง...

ยังอาจจะทำให้เขา

ลืมใครบางคนได้อีกด้วย...

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงอนุญาตให้ทหารนำใจความจดหมายประกาศออกไป

เพียงวันเดียวเท่านั้นก็มีบรรดาสาวงามมาลงสมัครเข้าแข่งขันกันมากมาย จนบ่าวไพร่ของเขาต้องช่วยกันคัดเลือกเสียจนหัวหมุน

ก่อนถึงวันคัดเลือกจริง ต้องเหลือเพียงแค่ไม่กี่นางเท่านั้น เพื่อง่ายต่อการจัดการ...