04 งานเลี้ยง

“คุณเดียร์ครับ”

“….” ฉันหันหลังไปยังต้นเสียงที่เรียกฉัน แต่แล้วก็ต้องยืนมองจนตาค้างเมื่อได้เห็นคนตรงหน้าเจมส์เด็กนักศึกษาฝึกงานที่บริษัทของฉันใส่ชุดสูทดูเรียบร้อยสะอาดตามาก “หล่อมากเลยเจมส์ ฉันว่าสาวๆ ต้องแอบเหล่มองเธอแน่เลย”

“แหม คุณเดียร์ก็พูดเกินไปครับ”

“เรารีบไปกันเถอะนะ เดี๋ยวฉันจะไปสายเอา”

“ครับ”

“นายขับนะ” ฉันยื่นกุญแจรถให้กับเจมส์ก่อนจะเดินไปนั่งยังเบาะข้างคนขับ

จากนั้นเราสองคนก็พากันมายังงานเลี้ยงที่โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งงานใหญ่เหมือนกันนะ นักธุรกิจรายใหญ่ของประเทศอยู่กันเยอะเลย ฉันก็ไม่ค่อยรู้จักใครหรอกเพราะฉันไม่ค่อยได้เข้าสังคมเท่าไหร่ น้อยครั้งมากที่ฉันจะเข้าสังคม

“งานใหญ่มากเลยครับคุณเดียร์”

“อือใหญ่มาก นี่แหละงานเลี้ยงของพวกนักธุรกิจ” ฉันบอกเจมส์

“ผมชักไม่อยากจะเข้าไปซะแล้วสิ รู้สึกประหม่ายังไงก็ไม่รู้ครับ นักข่าวเต็มไปหมดเลยแล้วอย่างนี้คุณเดียร์ไม่เป็นข่าวเหรอครับมางานเลี้ยงกับผมแบบนี้”

“ช่างเหอะ ฉันไม่ค่อยได้สนใจข่าวอะไรพวกนี้อยู่แล้ว ก็ฉันไม่ได้ทำจริงๆ นี่นา อีกอย่างฉันก็แค่ให้นายมาเป็นเพื่อนเฉยๆ อย่าคิดมากน่า” จริงไม่จริงตัวฉันก็รู้ดีอยู่แล้ว ส่วนใครที่ทำข่าวมั่วทำข่าวให้ฉันเสียหายฉันก็แค่ให้ทนายจัดการให้แค่นั้นเอง สืบหาต้นตอได้ไม่ยากหรอก คนอย่างฉันไม่เคยทำอะไรใครก่อนแต่ถ้ามายุ่งกับฉันฉันรับคำขอโทษเป็นเงินสดเท่านั้น

“เข้างานกัน”

“ครับ”

ฉันกับเจมส์เดินคู่กันไปในงานเลี้ยง ซึ่งจังหวะนั้นคุณก้องภพก็หันมาเห็นฉันพอดีแล้วเขาก็รีบเดินมาหาฉันเลย

“ผมนึกว่าคุณเดียร์จะไม่มาซะแล้ว”

“ฉันก็แค่อยากจะมาดูน่ะค่ะ ว่างานเลี้ยงของนักธุรกิจใหญ่มันเป็นยังไง”

“เข้าไปด้านในกับผมนะครับ แล้วเดี๋ยวผมจะแนะนำให้กับเพื่อนๆ ผมรู้จัก” คุณก้องภพยื่นแขนมาหาฉัน เชิงบอกให้ฉันเกาะเดินเข้าไป

“ค่ะ” แต่ฉันกลับหันไปกอดแขนของเจมส์แทน ก็ฉันมีคนควงแล้วนี่นา

“เอ่อ…” คุณก้องภพมองหน้าฉันสลับกับเจมส์ เมื่อเห็นฉันหันไปกอดแขนของเจมส์แทนที่จะเป็นเขา

“ต้องขอโทษคุณก้องภพด้วยนะคะ พอดีว่าดิฉันพาเด็กมาด้วยคุณก้องภพไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะที่ฉันไม่ได้บอกก่อน”

“มะ ไม่ครับ เชิญด้านในเลยครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

คุณก้องภพพาฉันเดินเข้าไปด้านในแนะนำฉันให้กับพวกคุณเพื่อนๆ ของเขารู้จัก นี่ถ้าเดาไม่ผิดถ้าฉันไม่ได้พาเจมส์มาด้วย เขาคงจะชุบมือเปิบบอกกับทุกคนว่าฉันกับเขากำลังคบหาดูใจกัน เพราะดูจากทรงแล้วเขาต้องการหาอะไรผูกมัดฉันเอาไว้ โลกแบบนี้ฉันผ่านมาเยอะแล้วการกระทำแบบนี้ฉันมองออกฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นที่จะไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร

“น่าเสียดายนะครับที่คุณเดียร์ไม่ชอบออกงานเลี้ยงสังสรรค์เท่าไหร่ พวกผมก็เลยไม่รู้จักคุณเดียร์เลย แต่ก็พอจะได้ยินชื่อเสียงมาบ้างว่าเพิ่งจะเปิดบริษัทใหญ่ไปนี่ผมก็เพิ่งได้เห็นตัวจริงนี่แหละครับ สวยมากเลย”

“ขอบคุณค่ะ” เหมือนกันหมดเลยนะพวกเพื่อนๆ เขาเนี่ย เล่นหูเล่นตากันเก่งหยอดคำหวานกันเก่ง คิดว่าฉันจะคล้อยตามเหรอ

ผู้ชายปากหวานก้นเปรี้ยวแบบนี้ฉันเจอมาหมดแล้ว เพราะแท้จริงแล้วมันก็หวานแค่ปากส่วนอย่างอื่นก็ไม่ได้จริงใจอะไรเลย

“ไม่ทราบว่าคุณเดียร์มีคนรู้ใจหรือยังครับ ถ้ายังไม่มีก้องภพเพื่อนของผมยังโสดนะครับ” หยอดคำหวานใส่ฉันไม่พอยังจะมาแนะนำเพื่อนของตัวเองอีก นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเพื่อนของตัวเองไปตามตื๊อฉันจนน่ารำคาญ

“พอดีว่าฉันยังไม่สนใจใครน่ะค่ะ อยากทำงานเก็บเงินอยากให้เวลากับตัวเองมากกว่านี้” ฉันคิดมาได้อีกระดับหนึ่งว่าการที่ฉันจะมีใครสักคนมันไม่ใช่ความรักแบบวัยรุ่นเด็กๆ ที่คบๆ พอเบื่อแล้วก็เลิกกันแบบไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้ฉันอายุมากแล้วมันก็สมควรที่จะมีครอบครัวได้แล้ว

“ใครได้คุณเดียร์ไปเป็นภรรยา ผมว่าต้องโชคดีไปตลอดชีวิตแน่เลย เพราะคุณเดียร์ทั้งเก่งทั้งขยันทำงานแบบนี้”

“ค่ะ เพราะฉันบอกกับตัวเองมาเสมอว่าผู้ชายบางคนมันพึ่งไม่ได้เลย และการที่เราจะไปรอหวังพึ่งให้ผู้ชายมาเลี้ยงแล้วตัวเองนอนอยู่ที่บ้านอย่างสบายใจมันไม่ใช่ฉัน เราเองก็มีมือมีเท้าเหมือนกันทำอะไรได้ก็ทำไป ไม่ต้องไปรอกินหรอกค่ะไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ทำงานได้เหมือนกันถ้าร่างกายยังครบสามสิบสอง”

“อ๋อ…แหะๆ ครับ”

“….” คำพูดของฉันทำเอาผู้ชายหลายคนถึงกับหน้าเหวอไปเลย โดยเฉพาะคุณก้องภพ ส่วนเจมส์นั้นยืนตัวแข็งทื่อเหมือนไม่เคยเข้างานแบบนี้เลย แต่ก็คงจะจริงๆ แหละถ้าจะยืนเกร็งซะขนาดนี้ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอไปเดินเล่นดูรอบๆ งานนะคะ”

“ตามสบายเลยครับ”

ฉันพาเจมส์เดินออกมาจากตรงนั้นเพราะเห็นว่าเขากำลังอึดอัด ส่วนฉันก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกันแต่ฉันก็พอจะปรับสภาพเข้ากับสถานการณ์ได้ ฉันรู้ว่าถ้าเจอผู้ชายแบบนี้ฉันจะต้องแสดงตัวเองแบบไหนต้องพูดแบบไหน

“หายอึดอัดหรือยังล่ะ อยากกลับหรือเปล่า” ฉันหันไปถามเจมส์

“ไม่เป็นอะไรครับ ผมแค่รู้สึกไม่ดีเพราะคำพูดของพวกเค้ามัน…”

“รู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงอยากให้นายมาเป็นเพื่อน ตอนแรกฉันก็จะมาคนเดียวนั่นแหละ แต่มาเจอกับนายพอดีก็เลยให้นายมาเป็นเพื่อน”

“ครับ”

“ผู้ชายพวกนั้นเพลย์บอยจะตาย ชอบมาพูดจาปากหวานก้นเปรี้ยวใส่ผู้หญิง”

“คุณเดียร์ไม่ชอบเหรอครับแบบนั้น”

“แล้วนายเห็นฉันเป็นคนแบบไหนล่ะ ฉันอายุมากแล้วนะไม่ใช่เด็กที่จะหลงคารมของผู้ชายไปเรื่อย”

“ผมขอโทษนะครับคือผมไม่ได้จะหมายความว่าอย่างนั้น ผมแค่หมายถึงว่าผู้หญิงหลายๆ คนชอบให้ผู้ชายพูดจาออดอ้อนหยอดคำหวานใส่”

“ถ้าหมายถึงแบบนั้นฉันก็ชอบเหมือนกัน แต่ฉันโตพอที่จะแยกแยะออกว่าสิ่งที่เขาพูดมันจริงใจจริงๆ หรือแค่หยอดคำหวานเพราะหวังในตัวของฉัน”

“ผมต้องขอโทษอีกทีนะครับ ที่พูดให้คุณเดียร์เข้าใจผิด”

“อือช่างเถอะ กลับกันดีกว่าฉันไม่อยากอยู่แล้วมันน่าเบื่อ”

“เป็นเพราะผมหรือเปล่าครับ”

“เปล่าหรอก แต่ฉันไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวายน่ะ กลับกันเถอะ”

“ครับ”

ตัดมาอีกฝั่งนึง

“ฮึ! กลางวันอยู่กับอีกคน ส่วนกลางคืนก็ควงอีกคนมางานเลี้ยง เธอนี่มันจริงๆ เลยนะ” ใบหน้าคมกระตุกยิ้มพร้อมกับจ้องมองมาที่ร่างบางในชุดเดรส กำลังขึ้นรถไปกับเด็กหนุ่มหน้าหล่อรูปร่างบึกบึน ก่อนที่เขาจะหายไปในมุมมืด