BAD GUY - 1 ท้าทาย

เช้าวันใหม่…สิ่งที่ฉันต้องทำเป็นประจำในทุกๆ เช้าคือการตื่นนอนอาบน้ำเพื่อไปฝึกงาน โชคดีหน่อยฝึกงานที่บริษัทนี้เขาให้เงินเดือน ไม่อย่างนั้นคงต้องหางานเสริมทำให้วุ่น

กริ๊ง~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมาในขณะที่กำลังนั่งรถเมล์ประจำทางไปที่บริษัท เป็นพราวที่โทรมา พราวคือเพื่อนสนิทของฉันเอง แต่เราฝึกงานกันคนละบริษัท

( ว่าไงพราว )

( ก็เหงาน่ะสิ แกเล่นเงียบหายไปเลย ) พราวตอบมาเสียงอู้อี้ในลำคอ

( ช่วงนี้ฉันยุ่งๆ นาลินก็อยู่โรงพยาบาล )

( ยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลเลยเหรอ )

( อื้อ รอบนี้เป็นหนักเลยแก ) ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ พูดถึงเรื่องน้องสาวทีไรก็รู้สึกหนักใจทุกครั้ง

( เดี๋ยวนาลินก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แกไม่ต้องคิดมากนะริน )

( แกเป็นไงบ้าง )

( เหนื่อยน่ะสิ รุ่นพี่ที่บริษัทชอบใช้ให้ทำนู่นทำนี่แทบไม่ได้พักเลย )

ฉันคุยกับพราวมาจนถึงบริษัท เธอเป็นคนน่ารักนิสัยดีเรียบร้อย แต่ติดที่ว่าชอบบ่นจุกจิกไปหน่อย

#บริษัท

ฉันยิ้มและยกมือไหว้รุ่นพี่ที่บริษัทแทบจะทุกคน ไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จัก ที่ฉันทำคือมารยาทและเป็นการผูกมิตรที่ดี

เมื่อเดินมาถึงหน้าลิฟต์ฉันก็กดแล้วยืนรอสักพักประตูลิฟต์ก็เปิดออก จึงรีบแทรกตัวเข้าไปด้านใน ตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียวที่อยู่ในลิฟต์

ประตูลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนปิดช้าๆ แต่!! จู่ๆ ก็มีฝ่ามือใหญ่ของใครบางคนมาขวางทางเอาไว้ทำให้ประตูลิฟต์เลื่อนออกอีกครั้ง

เมื่อฉันเงยหน้ามองเจ้าของมือนั้น หัวใจก็แทบจะหยุดเต้นพร้อมกับอาการที่เริ่มทำตัวไม่ถูก

คะ คุณทิศเหนือ เป็นเขาที่ค่อยๆ ก้าวขาเดินเข้ามาในลิฟต์ แถมยังยืนใกล้ฉันเอามากๆ

เป็นไปได้ยังไง นี่มันลิฟต์สำหรับพนักงาน เขาเป็นถึงผู้บริหารทำไมถึงมาใช้ลิฟต์ร่วมกับพนักงานได้

เมื่อประตูลิฟต์ปิดสนิทก็ถูกความเงียบปิดคลุม สมองของฉันพลันคิดถึงคำพูดของคุณเหนือที่พูดเมื่อวาน

เลิกคิด เลิกคิดสักทีวาริน !!

ฉันย้ำกับตัวเองในใจ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตัวแรงเมื่อไหล่ของฉันไปชนเข้ากับแขนของคุณเหนือ ทำให้ฉันต้องรีบผละตัวขยับออกห่างจากเขาทันที

“ขะ ขอโทษค่ะ” ฉันก้มหน้าบอกด้วยความรู้สึกประหม่า ทำไมวันนี้ประตูลิฟต์นานเปิดจัง นานมากๆ

ติ๊ง~ เสียงประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ตามฉันมาที่ห้องทำงาน” คุณเหนือหันหน้ามาออกคำสั่ง ก่อนจะเดินนำฉันออกไปจากลิฟต์

หัวใจของฉันมันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาบีบรัดอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำสั่งนั้น ถึงจะไม่อยากทำตาม แต่ด้วยความที่ฉันเป็นแค่พนักงานจึงขัดอะไรไม่ได้

#ภายในห้องทำงานของผู้บริหาร….

สายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกของคุณเหนือมองมาที่ฉัน ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเสียงเรียบ “ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง”

“ปะ เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทั้งที่ยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่

“ข้อเสนอที่ฉันบอกไปเมื่อวาน ฉันอยากให้เธอลองคิดดูอีกครั้งนะ วาริน”

เฮือก!! ขะ เขาเรียกให้ฉันตามมาพบเพราะเรื่องนี้เองน่ะเหรอ

“คุณเหนืออย่าเสียเวลากับรินเลยค่ะ…”

ทันทีที่ฉันปฏิเสธออกไป แววตาเย็นชาก็แปรเปลี่ยนเป็นดุดันทันที

“รู้ไหมว่าเธอยิ่งปฏิเสธ มันเหมือนว่าเธอกำลังท้าทาย ยิ่งทำให้ฉันอยากได้เธอมาครอบครอง…”