6/2

“มีอีกเรื่องที่ฉันอยากรู้ และเธอห้ามโกหกเด็ดขาด”

“เรื่องอะไรคะ”

“เธอเคยนอนกับใครหรือยัง”

นรีกระจ่างอ้ำอึ้ง จะให้เธอบอกว่ายังหรือ ก็เขาบอกว่าไม่ชอบสาวบริสุทธิ์ เธอกลัวจังเลย กลัวว่าเขาจะส่งเธอกลับบ้าน แต่จะโกหกต่อไปคงไม่ได้ ถึงจะรู้แต่ทฤษฎีแต่เธอก็รู้ว่าผู้หญิงบริสุทธิ์จะต้องมีเยื่อบางๆ ผู้ชายที่ได้เธอเป็นคนแรกจะต้องรู้ว่าเขาฝ่ากำแพงบางๆ เข้าไป ไม่บอกตอนนี้ อีกไม่นานเขาต้องรู้

“เพิ่งนอนกับคุณเป็นคนแรก คุณอย่าส่งหนูรีกลับบ้านเลยนะคะ หนูรีอยากอยู่กับคุณ”

โดยไม่ทันตั้งตัว เสื้อผ้าของเธอก็ถูกดึงทึ้งออกจ่างร่าง ท่ามกลางความตกใจแต่ไม่มีเสียงห้ามปราม ร่างสูงใหญ่เท้าแขนคร่อมร่างบางที่นอนแผ่ราบอยู่บนเตียง ดวงตาสองคู่ประสานกันอย่างไม่มีใครหลบ ดวงตาของนรีกระจ่างมีแต่ความสงสัยและอยากรู้ แต่ดวงตาของทาดิลนิ่งแน่วและเยือกเย็น

“ฉันจะต้องแน่ใจว่าเธอไม่ได้โกหกอีก”

ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้ถามว่าเขาจะหาความแน่ใจได้จากไหน เรียวขาขาวก็กางกว้าง ฝ่ามือหนาลูบคลึงอยู่ชั่วครู่ปลายนิ้วยาวใหญ่สะอาดสะอ้านก็ชอนไชเข้าไปในกลีบกาย สิ่งแปลกปลอมที่คืบคลานเข้ามาในความคับแน่นที่ไร้สิ่งหล่อลื่น ทำให้หญิงสาวหน้าเหยเก เจ็บปวดจนต้องกัดริมฝีปากแน่น

ทาดิลดันปลายนิ้วฝ่ากำแพงเยื่อบางๆ เข้าไปได้เพียงนิด แค่พอให้รู้ว่าเธอยังบริสุทธิ์ผุดผ่องจริงๆ กลีบกายของเธอคับแน่นและบีบรัดปลายนิ้วของเขารุนแรง ร่างกายของเขาชาหนึบก่อนความปวดร้าวจะแล่นวาบไปทั่วร่าง เขาถอดถอนปลายนิ้วออกมองน้ำสีแดงข้นที่ติดอยู่ ก่อนจะมองสีหน้าแปลกๆ ของเธอ

“เจ็บมากไหม”

นรีกระจ่างส่ายหัว เจ็บแค่นี้คงไม่มากหรอกมั้ง ถ้ามาก ‘เจ้านั่น’ คงเข้าไปไม่ได้แน่ แค่คิดก็ขนลุกซู่ ทั้งหวาดหวั่นทั้งอยากรู้

“ดีล่ะ เพราะต่อจากนี้เธอจะต้องรับสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วหลายเท่า”

“คุณจะ...นอนกับหนูรีจริงๆ แล้วใช่มั้ยคะ” แม้จะรู้ว่าเป็นคำถามโง่ๆ แต่ก็อยากถามเพื่อจะได้ทำใจ ก็แค่นิ้วเธอยังเจ็บขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นส่วนนั้น เธอจะเจ็บจนเป็นลมไปก่อนไหมนะ

“เธอยังคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปเหรอ อย่าลืมสิว่าฉันเสียเงินให้ซาบินไปไม่น้อย ฉันก็ควรจะได้อะไรกลับคืนมาบ้างล่ะน่า หรือเธอจะเปลี่ยนใจอยากกลับบ้าน ฉันจะทำใจป้ำปล่อยให้เธอกลับไปเรียนหนังสือต่อ ว่าไง”

ดูเหมือนคนใจดีที่ให้ทางเลือกแก่เธอเลยนะ แต่...เธอไม่อยากกลับนี่ เธออยากอยู่กับเขาไปตลอด 14 วัน แม้ว่าจะต้องขาดเรียนไป 7 วัน ด้วยก็เถอะ

‘อาจารย์ทุกท่านขา ขอให้นรีได้อยู่ใกล้เจ้าชายในดวงใจของนรีด้วยเถอะนะคะ แล้วนรีสัญญาว่าจะกลับไปคว้าเกียรตินิยมอันดับ 1 ว้ายๆ คงไม่ได้แล้ว ขอเป็นอันดับ 2 ก็แล้วกันนะคะ คุณพ่อ คุณแม่ พี่นนท์ และบุคคลที่นรีรัก เอ่อ...เกือบเท่าเจ้าชายของนรี ให้อภัยนรีด้วยนะคะ’

“ไม่ค่ะ หนูรีไม่กลับ” บอกออกไปแล้วก็เม้มปากแน่น แถมยังหลบตาคมที่มองมาราวจะจับผิด

ทาดิลชักสงสัยในบางอย่างเพิ่มขึ้น ร่างสูงลุกพรวดไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของนรีกระจ่าง เปิดหาบัตรประจำตัวประชาชน เขาอยากให้มั่นใจว่าจะไม่ถูกจับข้อหาพรากผู้เยาว์หรือกักขังหน่วงเหนี่ยว แต่ข้อหาหลังบางทีอาจแก้ไขไม่ได้ ถ้าไม่รีบส่งตัวเธอกลับเมืองไทย

เฮ้อ...ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกไปครึ่ง ที่หญิงสาวมีอายุ 20 ปีเต็ม เธอไม่ใช่ผู้เยาว์อีกต่อไป

“คุณดูบัตรประชาชนของหนูรีทำไมคะ”

“ก็จะได้แน่ใจว่าเธอไม่หลอกฉันเรื่องอายุไง เพราะถ้าเธออายุไม่ถึง 18 ปี ฉันจะส่งเธอกลับทันที”

นรีกระจ่างเผลอค้อนขวับๆ เขาจะกล่าวหาเธอไปถึงไหน เธอไม่ใช่พวก 18 มงกุฎหรอกนะ

“ถ้าคุณเคยเจอหนูรีเมื่อ 7 ปีก่อน คุณต้องจำได้ว่าหนูรีมีอายุ 20 ปีแล้ว”

“เราไม่เคยเจอกัน อย่าพูดอะไรที่ทำให้ฉันปวดหัวอีก” เขาต่อว่าไม่เต็มเสียง เก็บเสื้อผ้าข้าวของของเธอใส่กระเป๋าแล้วเอาไปตั้งไว้ข้างหัวเตียง

ร่างสูงก้าวขึ้นมาคร่อมร่างบางไว้ดังเดิม ใบหน้างอเง้าของเธอกำลังทำให้เขาใจอ่อน

“อย่าทำหน้าหงิกแบบนั้น รู้มั้ยว่าเวลาผู้หญิงทำหน้างอหงิกน่ะ ไม่สวยเลย และจะทำให้ผู้ชายรำคาญด้วย”

“ก็หนูรีไม่ใช่เด็ก แต่คุณจะให้หนูรีเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ”

มุมปากหยักลึกกระตุกยิ้มบางๆ ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วเรือนกายของคนที่บอกว่าไม่ใช่เด็ก จริงอย่างที่ว่า นรีกระจ่างในสายตาผู้ชายเลือดเนื้อร้อนแรงอย่างเขา ไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นเด็กน้อยได้เลย ก็รูปร่างสาวสะพรั่งเปล่งปลั่งไปทั้งตัวแบบนี้ ทรวงอกอวบใหญ่ขนาดพอดีมือให้ลูบคลึงขยำขยี้ ผิวกายก็นวลเนียนไร้ไฝฝ้าราคีที่อาจทำให้ผิวกายต้องด่างพร้อย เอวคอดกิ่วเล็กนิดเดียวจนหวั่นใจว่าถ้าออกแรงกระแทกร่างแรงๆ เอวเธอจะหักไหม แต่สะโพกโค้งงอนงามก็เรียกให้อยู่เฉยไม่ได้ ทั้งยั่วยวนความกำหนัด ยั่วใจให้หลงรัก

“ไม่เด็กแล้วก็ได้ ถ้าเธอจะทำตามที่ฉันสั่งทุกเรื่อง”

“ทำอะไรคะ แค่คุณบอกมา หนูรีก็ยอมทำทุกเรื่อง”

“โทรกลับไปบอกทางบ้านว่าไม่ต้องเป็นห่วง เธอยังเด็ก” หน้าสวยงอฉับทันควัน “หมายถึงเด็กในสายตาของผู้ใหญ่ทางบ้าน ป่านนี้เขาคงเป็นห่วงเธอมาก ถ้าเธอไม่อยากเป็นเด็กในสายตาของเขา เธอต้องโทรไปบอกให้พวกเขาไม่ต้องเป็นห่วง”

“ค่ะ หนูรีจะทำตามที่คุณบอก แต่หนูรีคงต้องขอใช้โทรศัพท์ของคุณหน่อยนะคะ”

ทาดิลมองกลีบปากเย้ายวนที่ขยับขึ้นลงอย่างเพลิดเพลิน เขาอดใจไม่ไหวเมื่อเห็นปลายลิ้นเล็กๆ สีชมพูอยู่ในนั้น ไรฟันของเธอก็ขาวสะอาดน่าจะเอาลิ้นเข้าไปลัดเลาะให้หนำใจ แล้วใบหน้าคมจัดก็กดลงประกบปากดูดซับความหวานแหลม

นรีกระจ่างผวากอดลำคอแกร่งเพราะจูบเรียกร้องเอาแต่ใจของเขากำลังทำให้เธอขาดใจ ไหนเขาบอกว่าจะให้เธอโทรกลับบ้านไง แล้วเล่นมาจูบเธออย่างนี้ เธอจะมีสมาธิหาข้อแก้ตัวได้อย่างไร