Chapter 1

ย่านเมืองโฮรุกในค่ำคืนอันเงียบวังเวง ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ ทว่ามันช่างสวนทางกับสถิติที่ถูกบันทึกไว้ว่า เมืองโฮรุกมีปัญหาด้านอาชญากรรมติดอันดับต้นของเขต G-11 แต่สำหรับ "ร.ต.ท.หลี่เอินไหล" ที่จนป่านนี้แล้วเขาก็ยังไม่ได้กลับบ้าน เพราะติดต้องเขียนรายงานกับคดีที่พึ่งจะปิดได้ไม่นาน แต่แล้วผู้หมวดหลี่เอินไหลก็ลุกจากโต๊ะทำงาน ไปยืนสูบบุหรี่ที่หน้าต่างแทนเพื่อระบายความเครียดที่สะสมมานาน แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรมากแต่อย่างน้อย ก็ทำให้เขารู้ปลอดโปร่งมันสมองที่ใช้งานอย่างหนัก

คำว่า "ปิดคดี" เป็นประโยคที่ตัวผู้หมวดหลี่เอินไหลกล่าวออกมายากลำบากที่สุด.... ปิดบ้านมึงสิ! คำนี้ต่างหากที่เขาอยากสบถออกมา แต่ก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจเพราะเขาเป็นแค่ตำรวจชั้นผู้น้อย คงไม่มีอำนาจที่จะต่อกรกับฝั่งตรงข้ามได้ ยิ่งผู้หมวดหลี่เอินไหลดันมีครอบครัวด้วย มันก็ยิ่งตอกย้ำเขาว่าอย่าได้เผลอทำอะไรโง่ๆ เด็ดขาด แต่ขณะเดียวกันชายหนุ่มเองก็รู้สึกว่าไม่ควรนิ่งเฉยกับความอยุติธรรมแบบนี้ น่าเศร้าที่เขาดันตัวคนเดียวเพราะส่วนใหญ่เพื่อนร่วมอาชีพ ต่างก็กลัวขี้หดตดหายและเลือกที่จะเอาชีวิตรอดมากกว่าจะเอาชีวิตไปทิ้งให้กับความถูกต้อง

สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นที่โต๊ะทำงานของเขา ผู้หมวดหลี่เอินไหลจึงดับม้วนบุหรี่และเดินมาเพื่อจะรับสาย ทว่าเสียงมันก็เงียบไปสีหน้าของตำรวจหนุ่มขมวดคิ่วด้วยความสงสัย ไม่นานเสียงข้อความที่โทรศัพท์มือถือเขาก็ดังขึ้น ซึ่งรอบนี้มันไม่โชว์หมายเลขมีแค่ตัวอักษรข้อความเท่านั้น ในข้อความได้บอกให้ผู้หมวดหลี่เอินไหลรออยู่ที่ห้อง เพราะกำลังมีแขกไปเยือนเมื่อได้อ่านข้อความแล้วผู้หมวดหลี่เอินไหลมิรอช้า ก็รีบคว้าปืนสั้นออกมาทันทีเพื่อเตรียมรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด ไม่นานเสียงฝีเท้าก็เดินตรงมายังห้องทำงานของหมวดหลี่เอินไหลชัดขึ้น และเคาะประตูสามครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้ามาข้างใน 

"นี่นายจะยิงฉันจริงเหรอเพื่อน" เสียงของแขกผู้มาเยือนถามขึ้น หมวดหลี่เอินไหลจึงลดปืนลงทันที

"มันจำเป็นนะต้องขอโทษด้วย ถ้ามันทำให้นาย.... อ่า ขนลุก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฮันซอ" หมวดหลี่เอินไหลพูด และเดินเข้าไปจับมือกับ "หมวดปาร์คฮันซอ" ด้วยความคิดถึงและแปลกใจในเวลาเดียวกัน

"ลมอะไรพัดนายมาที่นี่นะฮันซอ เซอร์ไพร์มากเลยนะ" หมวดหลี่เอินไหลถามต่อ

คำถามนี้ทำให้อากัปกิริยาของผู้หมวดปาร์คฮันซอ เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนจนผู้หมวดหลี่เอินไหลรับรู้ได้ เขาเห็นเพื่อนเดินไปเช็กตามหน้าต่าง ร่วมทั้งนอกห้องทำงานของผู้หมวดหลี่เอินไหลด้วย คล้ายกับกำลังหวาดระแวงว่าจะมีคนแอบดักฟัง ทำให้ผู้หมวดหลี่เอินไหลเองก็ไม่ค่อยสบายใจนัก ผ่านไป 10 นาทีเมื่อแน่ใจแล้วว่ามีแค่พวกเขาเท่านั้น และผู้หมวดปาร์คฮันซอก็มีท่าทีที่จริงจังมากผิดกับเมื่อครู่โดยลิบลับ บ่งบอกให้ตำรวจมือปราบรับรู้ได้ว่าการมาของเพื่อนคนนี้ คงไม่ใช่แค่อยากมาเจอเพราะความคิดถึงเพื่อนอย่างแน่นอน ด้านหมวดปาร์กฮันซอที่เมื่อตรวจตราความเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว ก็หันกลับมาที่หมวดหลี่เอินไหลอีกครั้ง

"เอินไหล นายมาข้างนอกกับฉันหน่อย บังเอิญว่ามีคนอยากพบนาย" หมวดปาร์กฮันซอพูด ด้านหมวดหลี่เอินไหลที่ได้ยินก็ถึงกับขมวดคิ้ว

"ใครที่อยากเจอฉัน" หมวดหลี่เอินไหลถาม

"ตามมาสิ แล้วนายจะรู้" หมวดปาร์กฮันซอตอบและยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินนำหน้าออกจากห้อง