EP.11 | คนไม่มีเพื่อนเล่น

DAY 3

TIME 14.00

TANKUN : รชต พ่อค้าอาวุธ

THIKUN : ยังไม่แก่ตายอีกหรอ

TRAIKUN : เราต้องนัดคุยกัน

TANKUN : ผมกำลังกลับ ไลลาไม่สบายด้วย

THIKUN : ถึงเมื่อไร โทรมาละกัน แล้วรู้ได้ไง สืบไวชิบหาย

TANKUN : รถประกอบนั่นมีคนใช้ไม่เยอะ คนชื่อศักดิ์ทำงานมานาน มีหลายคนรู้ พวกบอดี้การ์ดรุ่นเก่าๆน่ะ

THIKUN : เค งั้นค่อยมาวางแผนกัน ขอไปคุยกับเด็กก่อน

ธิคุณมุ่งหน้ามาที่โกดัง เขาสั่งให้ลูกน้องลากไอ้แจ็คกับไอ้เพ้งไปซ้อมที่หลังโรงงาน ไม่อยากให้มารบกวนการพูดคุย

ชายหนุ่มเรียกให้ลูกน้องเอาตัวเมฆามาส่งที่ห้องเล็ก

ส่วนเขานั่งเล่นเกมระหว่างรอ ในขณะที่ประตูห้องเปิดออก ก็เอ่ยปากสั่ง

"มึงรอก่อน อีกแป๊บเดียวกูก็ตายแล้ว"

เด็กหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดกับผู้ชายคนนี้ ที่เขาเอาแต่หยามและกวนประสาท ถึงอายุจะต่างกันนิดหน่อย แต่เขาคิดว่า ในความเป็นผู้ใหญ่แล้ว บางทีเขาอาจมีมากกว่าคนที่นั่งเล่นเกมตรงนี้

"เชี่ยๆๆๆๆ ตาย สัส

ไอ้พวกเด็กเกรียน แม่ง ยิงทิ้งให้หมด"

ความโมโหใส่คนเล่นเกมออนไลน์ ธิคุณหัวร้อน อยากเติมเงินซื้อไอเทมที่เด็กไม่มีปัญญาซื้อได้ กะว่าคืนนี้จะกลับไปแก้มือต่อ

"น้อง เข้ามานี่" ร่างสูงผงกหัวเรียกเด็กเข้ามา สายตาไม่ละไปจากหน้าจอที่กำลังไล่กดออกอยู่

"กูเข้ามานานแระ"

"พูดดีๆ เดี๋ยวปั๊ด!!!" เขาง้างมือใหญ่จะฟาดลง แต่วันนี้เบรกไว้ทัน มีเรื่องสำคัญ ต้องคุยก่อน

"น้องกูล่ะ"

"น้องมึงสบายดี ถึงจะโดนทำรุนแรงไปหน่อยก็เถอะ" เขาทำท่ากระดกเอวในท่านั่งกับเก้าอี้แบบนั้น อีกฝ่ายรู้ทันทีว่าหมายถึงอะไร

"มึง!!!!"

"มึงจะให้กูสอบสวนยังไง ถ้าไม่ใช้ไอ้นั่น เอามีดจี้หรอ หรือให้ซ้อม หรือให้กูฉีดยาเข้าเส้น เนี่ยดีสุดแล้ว

แล้วกูจะบอกอะไรให้...

น้องมึงคิดจะฆ่าตัวตาย...เพราะเขาคิดว่ามึงจะตาย"

แววตาตกใจออกมาจากสายตาคนเป็นพี่

"มึงหมายความว่าอะไร"

"น้องมึงกระโดดระเบียงชั้นสองลงมา คงคิดว่าคนเราจะตายจากชั้นสองได้น่ะ

กูบอกไว้ก่อน เดี๋ยวมึงจะช็อค ว่ากูช่วยไว้ทัน"

"มึงช่วย!?"

"ใช่ กูช่วย เพราะพวกมึงสองคนพี่น้อง พยายามทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่....แล้วปกปิดเรื่องใหญ่ ให้เป็นเรื่องเล็ก

มึงต้องเลือกระหว่าง เรื่องที่มึงปกปิด กับน้องสาวมึง

กูให้มึงตัดสินใจ

เอาน้อง หรือเอาคนอื่น เลือกมา"

"กู...กูเลือกเจ้าขา"

"มึงเลือกถูกแล้ว น้องมึงไม่เคยทรยศมึง แต่คนอื่นพร้อมทรยศมึงทุกเมื่อ"

"กูจะปล่อยพวกมึงไป เมื่อถึงเวลาตามที่กูบอก ระหว่างนี้ มึงมีอะไรจะบอกกูมั้ย"

"กู...กู...

กูทำงานกับคุณรชต

พ่อค้าอาวุธ"

"แล้วไงอีก"

"กูมีหน้าที่ส่งของหน้างาน พอกูถูกจับมา กูไม่รู้ว่าเขาจะทำยังไง"

"ล็อตต่อไปเมื่อไร"

"อีกสองสัปดาห์"

"ถึงตอนนั้นมึงคงกลับไปแล้ว"

"กู..."

"มึงต้องกลับ มึงกลับไป กูดูแลน้องมึงเอง กูต้องการรู้รายละเอียดการส่งมอบ"

"กูจะเอาน้องกูกลับไปด้วย"

"อ่ะ แล้วแต่ เอาที่มึงสบายใจ

นี่เบอร์กู......

10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

จำได้แล้วใช่มั้ย"

เขาพิมพ์เบอร์ตัวเองให้เด็กหนุ่มดูจากจอมือถือ แล้วนับถอยหลัง

เมฆาพยักหน้า ธิคุณก็หันมือถือตัวเองกลับมาก่อนหย่อนลงกระเป๋า

"มึงจะส่งกูกลับเมื่อไร" เด็กหนุ่มถาม

"เมื่อไอ้เพ้ง สำนึกผิด"

"สัส กูตายอยู่นี่แหล่ะ" เมฆาสิ้นหวัง เพราะดูแล้ว เพ้งไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น เสียแรงลุยมาด้วยกันตั้งนาน

"อ้อ..." ธิคุณหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาอีกรอบ

แชะ!

"มึงทำไร"

"น้องมึงไง บอกให้กูถ่ายรูปมึงมาให้ดูว่าปลอดภัยดี ก็save face ส่งให้ก็ได้นะ น้องมึงซื่ออ่ะ แต่กูเป็นคนดี เลยจะเอารูปจริงให้"

"มึงมีเฟซกู"

"กูมียันชื่อแรกที่แม่มึงตั้งเลย ดังนั้น อย่าคิดตุกติกกับกู"

"มึงชื่อไร" เมฆาคิดว่าเขายังไม่รู้จักคนคนนี้แบบจริงจังเสียที ได้ยินแต่ลูกน้องเรียกแตกต่างกันไป

"ธิคุณ รูปหล่อ พ่อรวย xวยใหญ่"

"มึงดูไร้สาระเนอะ"

"ปากดี กูเล่นด้วย เพราะวันนี้กูอารมณ์ดีนะ...เอาน้องมึงมาน่ะ"

"ไอ้สัส มึง!!!!"

"กูไม่ได้ขืนใจเลยนะ

ให้เลือกแล้วว่าเอาไอ้เพ้งหรือเอากู

พอเขาเลือกกู กูก็หัวเสียนะ

เพราะทำงานมาเหนื่อย ต้องมานอนให้หญิงเอาอีก"

"มึง อย่าให้กูมีโอกาสนะ กูจะแก้แค้นคืนให้หมด"

"ดีกูชอบ กูไม่มีเพื่อนเล่น วันหลังมึงมาเล่นกับกูได้"

มาเฟียหนุ่มลุกออกจากห้อง ทิ้งคนโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่ทำอะไรไม่ได้ไว้ในห้องเล็กนั่น

ธิคุณแชทไปบอกพี่ชายทั้งสองคนถึงรอบส่งสินค้า

บอดี้การ์ดแผงยาวยืนรอเจ้านายหนุ่มเพื่อขึ้นรถเดินทางกลับบ้าน

"กลับเลยหรอครับนาย" ลูกน้องเอ่ยถาม เพื่อคอนเฟิร์มเป้าหมายปลายทางด้วย

"อือ กูว่า ไปออกกำลังกายที่บ้านดีกว่า" เขาควงปืนในมือเล่น พลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้สองศรีพี่น้องนั่นตอบสนองมาในทิศทางบวก

"นายน้อยครับ เสื้อผ้าที่สั่ง ให้เอาไปส่งหรือท่านจะเอาไปให้เอง" ลูกน้องลำดับที่ 5 นับจากซ้าย เอ่ยขึ้น

"พวกมึงจัดการเลย กูไม่มีหน้าที่ใส่ กูมีหน้าที่ถอด" เขายืนฟัง รอเผื่อมีใครจะถามไรอีก ลูกน้องเยอะ คำถามเยอะด้วย

"แล้วยาล่ะครับ สรุปเอายาหรือเอาหมอ" ร่างใหญ่ยืนถัดจากปลายแถวมาสองคนรีบถามก่อนนายไป

"ยาก็พอ กูดูแล้ว ไม่หนัก"

"แต่เสียงเมื่อคืน..." เขาเผลอพูดไป

"เด็กมันกลัว เลยร้องดัง กูขู่นิดขู่หน่อยก็ร้องไห้น้ำตาเล็ดแล้ว แบบนี้ไม่นานหรอก กูรำคาญ"

"ครับ แล้วนายจะไปไหนครับ รถจอดทางนี้" คนแรกถามซ้ำ เพราะเห็นเขาทิ้งรถสปอร์ตคู่ใจ แล้วเดินไปทางที่สปอร์ตไบค์จอดอยู่ คันนี้รุ่นใหม่ล่าสุด เพิ่งเปิดตัวไม่นานเลย

"กูอยากขับมอไซค์ มันไวดี"

"รีบหรอครับ"

"นิดหน่อย พอดีมีเวลาน้อย เดี๋ยวต้องส่งกลับแล้ว ขอไปกินให้หนำใจก่อน"

เสียงสตาร์ทรถดังกระหึ่มก้องทั่วโกดัง ลูกน้องอีก 4 คนรีบวิ่งไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง เพื่อตามประกบนายน้อยที่เปลี่ยนแผนการใช้ยานพาหนะกะทันหัน แต่ไม่เป็นอุปสรรคกับพวกเขาหรอก ชินซะแล้ว

สองล้อหมุนทะยานไป ยังไม่ทันวนออกประตูรั้วใหญ่ เขาก็ขับกลับมาใหม่ ทำแถวบอดี้การ์ดที่แตกฮือไปแล้ว กลับมาตั้งแถวใหม่แทบไม่ทัน

"กูจะเอาชุดว่ายน้ำด้วย ของน้องนี่ เอาแจ่มๆเลยนะ

พวกมึงเย็นนี้ มาเล่นบาสเป็นเพื่อนกูด้วย"

"ครับ!!!!"

ลูกน้องตอบรับพร้อมกัน งานนี้ต้องแข่งกับเวลา ข้อดีของการมีหลายคน คือ พวกเขาแบ่งงานกันทำได้สะดวกขึ้น เพราะนายน้อยเปลี่ยนคำสั่งสนุกสนานมาก