กำเนิดหนี่ว์อ้ายปิง 1

ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก

เสียงเหมือนก้อนหินกลิ้งไปมานั้นทำให้อ้ายปิงได้สติกลับคืนมา ก่อนน้ำตาจะรินไหลเมื่อนึกว่าตนเองได้กระทำผิดเพียงเพราะหยิบของเล่นที่ไม่ใช่ของตนมาเปิดโดยไม่ได้รับอนุญาต

ใครจะคิดว่าด้านในนั้นใส่อาวุธวิญญาณขั้นสูงเอาไว้ เมื่อเปิดออกพลังของมันก็พุ่งเข้ามาหลอมรวมกับจิตวิญญาณของนางทันที ขณะที่เร่งรีบกลับไปขอความช่วยเหลือจากท่านเทพ นางกลับได้รับหนังสือตัดสินโทษจากสวรรค์ชั้นฟ้า ถูกส่งมาเกิดในโลกมนุษย์เสียก่อน

อุแว้ อุแว้

เสียงตนเองที่ร้องตะโกนจนแสบคอทำให้อ้ายปิงรู้สึกไม่ดี นางรับรู้ว่าตนเองได้กำเนิดใหม่แล้ว ที่น่าแปลกใจคือนางกลับไม่ลืมความทรงจำในอดีต

ไม่รู้ว่านี่เป็นความเมตตาของสวรรค์ หรือบทลงโทษกันแน่ที่ท่านให้นางได้จดจำชีวิตก่อนหน้า ช่วงชีวิตที่อยู่อาศัยกับท่านเทพ แต่ยิ่งเจ็บปวดเมื่อคิดถึงท่านเทพ เพราะแม้พยายามเพียงใดก็คงไม่สามารถกลับไปหาท่านเทพได้ในเร็ววัน แค่คิดนางก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้งด้วยความช้ำใจ ที่แท้แล้วความทรงจำที่ให้เก็บไว้ยังเป็นบทลงทัณฑ์ด้วยใช่หรือไม่

กว่าอ้ายปิงจะทำใจยอมรับชีวิตใหม่ได้ ก็ผ่านไปนานทีเดียว คาดว่านานนับเดือนแล้วนับตั้งแต่นางเกิดมาด้วยวิถีของมนุษย์

หลังจากทำใจได้อ้ายปิงก็เริ่มมองสถานการณ์รอบด้าน นางอยู่ในอ้อมแขนของมารดาซึ่งกำลังป้อนน้ำนมหวานที่มีกลิ่นโลหิตจาง ๆ กินอิ่มนอนอุ่นเพราะมีครอบครัวที่สงบสุข อย่างน้อยสวรรค์ก็ไม่ได้ลงโทษนางมากนัก เว้นแต่ครอบครัวนี้ช่างแสนยากไร้ แม้ท่านพ่อจะเป็นถึงรองแม่ทัพที่นางเคยได้ยินท่านแม่เล่าให้ฟัง แต่ในจวนมีบ่าวรับใช้เพียงสามคน

หนึ่งคือพ่อบ้านซึ่งนางเคยเห็นตอนทำพิธีครบเดือน สองคือสาวใช้ข้างกายของท่านแม่ และเป็นแม่นมของพี่ชาย สามคือบ่าวใช้แรงงานในจวนที่หูหนวกเป็นใบ้ นางเห็นเขาผ่าน ๆ ตอนแม่นมอุ้มนางไปนอนในห้องส่วนตัว บ่าวคนนั้นแอบมองนางห่าง ๆ ด้วยดวงตาเป็นประกาย

ถึงอย่างนั้นจวนสกุลหนี่ว์แห่งนี้ ก็อยู่อาศัยอย่างอัตคัด มีเพียงเงินเบี้ยหวัดของบิดาคอยจุนเจือครอบครัว แม้เป็นรองแม่ทัพก็ไม่ได้มีขั้นขุนนางสูงส่ง เพราะเป็นรองแม่ทัพภายใต้กองทัพของท่านอ๋องผู้ถูกเนรเทศให้มาปกครองเมืองหน้าด่านทางเหนือที่แร้นแค้น

หนึ่งเดือนที่ผ่านมา หนี่ว์อ้ายปิงจึงได้รู้ว่ามนุษย์มีความเป็นอยู่อย่างไร นางเคยแต่อาศัยอยู่ในแดนดินของท่านเทพ ไม่เคยพบความยากลำบาก เพิ่งเข้าใจว่าแท้จริงมนุษย์ล้วนทุกข์ยาก ไม่แปลกเลยที่บทลงโทษคือการกลับมาเกิดเป็นมนุษย์ธรรมดา หากให้นางเลือกก็คงจะไม่ยอมมาเช่นกัน

‘ฮือ ท่านเทพ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน’ อ้ายปิงคิดถึงเรือนของท่านเทพซึ่งอุดมสมบูรณ์ไปด้วยข้าวปลาอาหาร เมื่อหิวก็เพียงเดินไปเก็บผักผลไม้จากสวน มีเนื้อสัตว์ที่เป็นบรรณาการซึ่งถูกส่งมาจากด้านในป่ามากมายให้เลือกกินทุกวัน ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนหากินด้วยตนเอง

แต่ยามนี้ท่านแม่ก็ผ่ายผอมลงเรื่อย ๆ น้ำนมที่มีให้กินก็ยิ่งลดน้อยลงทุกวัน เมื่อแอบมองอาหารการกินของท่านแม่แล้วก็ไม่แปลกใจนัก มีเพียงข้าวต้มอย่างเดียวแล้วจะมีน้ำนมให้นางกินได้อย่างไรกัน

‘สวรรค์ท่านลงโทษข้าหนักหนานัก’

ครึ่ก ครึ่ก

‘อีกแล้ว’ เสียงหนวกหูนี้ดังขึ้นทุก ๆ วัน ยิ่งนานไปยิ่งได้ยินบ่อย อ้ายปิงได้แต่ทอดถอนใจ คิดว่าวันหนึ่งตนต้องอดอยากอย่างแน่นอน

วันเวลาผ่านพ้นไปอีกครึ่งปี ยามนี้อ้ายปิงอยู่บนโลกมนุษย์ครบเจ็ดเดือนแล้ว นางยังได้เจอกับพี่ชายของตนเองบ่อยครั้ง เขามีชื่อว่า ‘อ้ายหรง’ มีแซ่ ‘หนี่ว์’ เหมือนกับท่านพ่อ ความจริงนางก็แซ่หนี่ว์นี่นา

“น้องสาวหัวเราะอารมณ์ดีเชียวขอรับท่านแม่” เสียงเด็กน้อยดังขึ้นข้างหู อ้ายปิงจึงใช้ดวงตากลมมองหน้าพี่ชายให้ชัด ๆ พี่ชายนางหน้าตาน่ารักเชียว เด็กมนุษย์น่ารักปานนี้เลยหรือ

“อ้ายปิงเป็นเด็กเรียบร้อย ไม่เหมือนอ้ายหรงของแม่ ซนตั้งแต่ยังเล็ก ในตอนนั้นพ่อกับแม่เจ้าแทบจะไม่ได้นอน โชคยังดีที่มีแม่นมเหลียนคอยช่วยดูแล ปิงเอ๋อร์กลับเป็นเด็กเรียบร้อยว่าง่าย ไม่ร้องไห้รบกวนแม่เลยแม้แต่น้อย”

“ท่านพ่อบอกว่า ข้าซนเพราะข้าเกิดมาเพื่อเป็นนักรบเหมือนท่านพ่อขอรับ”