ตอนที่ 4 ลูกมะพร้าว

ตอนที่ 4 ลูกมะพร้าว

มีนาเร่งขับรถให้ไปถึงงานให้ทันเวลาเตรียมตัว เธอต้องเดินแบบแทนนางแบบที่เบี้ยวนัดและพรุ่งนี้ต้องจัดการฉีกสัญญาของเจ้าหล่อนเสีย เพราะเบี้ยวมาสองรอบแล้วเสียชื่อเอเจนซี่กีรติหมด

“พี่กิจ มีนกินข้าวไปนิดหน่อยไม่ต้องแก้เอวของนะน่าจะพอดี” มีนาพูดผ่านหูฟังของเธอที่เสียบเอาไว้ที่หู

“เอ่อ น่าเร็ว ๆ เลยว่าแต่อาบน้ำหรือยังเนี่ย” กีรติพูดขึ้นอย่างรู้ทัน

“ยังนะสิ เตรียมห้องอาบน้ำเอาไว้ด้วยล่ะ” มีนายิ้มแหย ๆ ก่อนที่จะดูเส้นทางไปที่โรงแรมกรีนธาราโรงแรมหกดาวที่ตั้งตระหง่านใจกลางเมืองหลวงที่รถลาหรือก็แล่นกันวุ่นวาย คนก็เดินกันขวักไขว่ตาลายไปหมด อากาศก็ร้อนอบอ้าว

“เอ่อ พอดีที่โรงแรมพี่เตรียมห้องไว้ให้เราแล้วนะ” กีรติพูดขึ้นทุกครั้งที่ให้ น้องสาวคนนี้เดินแบบแทนนางแบบทีไรก็ต้องมีห้องอาบน้ำให้เจ้าหล่อนตลอดเวลา และเดิมทีห้องนี้เตรียมไว้ให้นางแบบเจ้าปัญหาแต่ตอนนี้เจ้าหล่อนไม่มา ก็ยกให้เป็นห้องอาบน้ำแต่งตัวของมีนาแทนแล้วกัน

มีนาต้องเดินชุดสุดท้ายปิดงานพร้อมกับ กีรติเจ้าของห้องเสื้อและเพื่อนของเขาอีกคนที่เป็นเจ้าของเครื่องประดับที่นำมาประมูลในงานนี้ด้วย เพื่อหาทุนให้เด็กยากไร้ในถิ่นทุรกันดาร

“แค่นี้ก่อนนะคะ มีนใกล้จะถึงแล้ว” มีนาตัดสายก่อนที่จะเลี้ยวเข้าโรงแรมกรีนธารา จอดรถในที่จอดรถวีไอพี ยื่นบัตรให้พนักงานดู ว่าเธอเป็นเจ้าหน้าที่ของกีรติที่จัดงานเดินแบบ

มีนาขึ้นไปยังชั้นที่จัดงานเดินแบบทันที เนื้อตัวของเธอไม่เหมาะกับการเดินแบบสักนิดแต่ใครจะเชื่อละ เธอเดินงานไหนเสื้อผ้าขายดีมาก เพราะมืออาชีพอย่างมีนามีหรือจะทำให้ผิดหวัง

มีนาหัดเดินแบบจากกีรติที่สอนเธอได้เพียงสองเดือนเท่านั้น เธอเป็นเด็กหัวไวเดินและทำได้อย่างคล่อง จับจังหวะการเดินพร้อมเสียงเพลงได้แม่นยำ

กีรติถึงได้ชอบเธอนักหนาและไว้ใจให้เธอหานางแบบ แถมมีนาพ่วงตำแหน่งรองประธานของบริษัทกีรติซูเปอร์โมเดลอีกต่างหาก หรือที่เรียกกันคือเอเจนซี่กีรติ

น้อยคนนักที่จะรู้ว่ามีนาคือหุ้นส่วนที่สำคัญ เป็นรองประธานและหุ้นส่วนใหญ่และจัดการและเฟ้นหานางแบบนายแบบคือหน้าที่เธอ อายุเพียงน้อยนิดทำงานได้ราบรื่นทีเดียว ร่างบางแน่งน้อยเดินเข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ หยุดที่หน้าห้องตามหมายเลขที่ กีรติส่งมาให้

มีนาอาบน้ำใช่เวลาร่วมเกือบครึ่งชั่วโมง นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา บนตัวของมีนา มีน้ำเกาะอยู่บนเรือนร่างที่ขาวเนียนละเอียด ผมยาวที่มวยผมแบบลวก ๆ มาจากบ้านก็สระเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะนั่งหันหลังเป่าผมของตัวเองให้แห้งและได้ยินเสียงเปิดประตูและปิดลง

“เอาชุดแขวนไว้ได้เลยค่ะ เดี๋ยวมีนจะใส่เอง รอแต่งหน้าก็พอแล้วค่ะ พี่นิดาวานหยิบผ้าที่วางอยู่บนเตียงให้หน่อยสิคะจะเช็ดผม” มีนาพูดขึ้น เมื่อพี่นิดาของเธอเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กให้เธอ

ท่านั่งเป่าผมของมีนาช่างหมิ่นเหม่เหลือเกินจนคนเอาผ้าให้ถึงกับมือไม้สั่น เมื่อเห็นขาขาว ๆ และอกอวบอิ่มเนินขาว ๆ ที่เขามองจากด้านหลังแถมได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากแชมพู ตอนแรกคิดว่าเป็นแฟนสาวของตัวเองเกือบจะกอดแล้วเชียว

พอได้ยินเสียงแทนตัวเองก็รู้สึกว่าใช่ยัยผู้หญิงที่เพิ่งจะจดทะเบียนกับเขาหรือไม่ แน่แล้วว่าใช่แน่ ๆ ตอนที่ว่าแบน ๆ นั่นก็ไม่ได้คิดอะไร พอเห็นไม่ได้แบน ๆ เท่ามะพร้าวทีเดียว แถมยังขาวและสวยมากเสียด้วยสิ เขาคิดผิดไปถนัด

เขาเผลอจ้องมองลูกมะพร้าวอยู่นาน และเบื้องล่างของเธอก็ไม่ได้มีอะไรปกปิดเสียด้วย เขามองอยู่นานจนมีนา หยิบผ้ามาเช็ดผมและดูมือของพี่นิดาที่เปลี่ยนไป “พี่นิดา มือทำไมเป็นแบบนี้ ว๊ายเข้ามาได้ยังไงออกไปนะ” เมื่อมีนา เงยหน้าก็เห็นว่า เขาคือสามีของเธอ เธอร้องอย่างตกใจ

“เอ่อ ขอโทษพอดีมาหาคนน่ะคิดว่าห้องนี้ ผิดห้องละมั้งเนี่ย” การที่เข้าผิดห้องก็ดีที่ได้เห็นภรรยาหมาด ๆ ในลุกแบบนี้สวยเซ็กซี่ไม่ขยี้ใจไม่เบา เธอมีเสน่ห์ดึงดูดเขาให้แล้วใจของเขาเต้นโครมครามสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ แค่แป๊บเดียวมีนางมีอิทธิพลกับเขาแล้ว

“ไม่ผิดหรอก ห้องของพี่ลิตาห้องนี้ ไม่ยักรู้ว่าคุณและเธอเป็นแฟนกัน” มีนาพูดขึ้น พร้อมกับยืนท่าทางของเธอยั่วเขาเหลือเกิน มีนารู้สึกสนุกที่ได้แกล้งคนตัวโตที่หยิ่งผยองคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์เหลือร้าย เธอก็มีเสน่ห์เหมือนกันไม่อยากนั้นผู้ชายคนนี้จะจ้องเธอแบบนี้เหรอ

“รู้ได้ยังไง” เขาถามเธอ แต่สายตาของเขาไม่ได้จ้องที่หน้า จ้องที่นมของเธอต่างหาก

“อย่าจ้อง เดี๋ยวควักลูกตาเลย ออกไปเลยนะ จะแต่งตัวทีหลังหัดถามคนของคุณซะบ้างนะ ไม่รับงานก็น่าจะบอกแฟนของตัวเอง ไม่ใช่เดินเข้ามาแบบนี้ ไร้มารยาท ดีที่เป็นฉันนะเป็นนางแบบคนอื่นป่านนี้ร้องโวยวายไปถึงไหนแล้ว” มีนาไม่ได้อายเขาสักนิด

เธอนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ ทำให้เขาเห็นขาเรียว ๆ ของเธอชัดเจนกว่าตอนใส่ขาสั้นเป็นไหน ๆ ดูเซ็กซี่จนเขาคิดไปไหนต่อไหนแล้ว เป็นครั้งแรกที่เห็นผู้หญิงในลุกแบบนี้ดูสนใจและสะดุดใจเขาเสียจริง แล้วไอ้ปากร้าย ๆ ของเธอนี่มันน่าจะจับมาจูบเสียให้เข็ด ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าดุต่อว่าเขาด้วยสาตาแบบนี้เลย เธอช่างกล้ามากจริง ๆ และน่าสนใจไม่เบา

“เธอเป็นนางแบบเหรอไม่ยักรู้นะเนี่ย” เขาว่า ก่อนที่จะละสายตามองใบหน้าหวานที่เกลี้ยงเกลาไร้เครื่องสำอาง สวยธรรมชาติจนเขาแทบจะหลงเสน่ห์ของเธอให้แล้ว

“อืม คุณไม่รู้อีกเยอะ อย่างอึ้งเพราะฉันสวยมากใช่ไหมล่ะ ออกไปได้แล้วเดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าจะเอาไปนินทาได้” มีนาพูดขึ้น กลัวพี่นิดาจะเข้ามา

“จะกลัวอะไร เราแต่งงานกันแล้ว” เขาว่ายิ้ม ๆ ยังนั่งที่ปลายเตียงไม่ยอมลุกสักนิด ตาเขาจ้องเธอเป็นมัน นั่งกอดอกดูเธอเกือบเปลือยอย่างสบายใจ สายตาคนเจ้าชู้

“ยังหยะ ยังไม่ได้แต่งแค่จดทะเบียนแล้วก็หย่าทีหลัง” มีนาพูดขึ้นแล้วนั่งลงที่เก้าอี้หน้ากระจกเหมือนเดิม ทำท่าทีไม่สนใจคนด้านหลังสักนิดเดียว

“หย่าเหรอ ความคิดดีนะเนี่ยงั้นเวลาหย่ากับฉันเธอก็ไม่เรียกร้องค่าหย่าหรอกนะ” เขายิ้มที่มุมปากถูกใจเขาจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้คิดได้ดี แต่อย่าหวังเงินจากเขาสักแดงเชียว

“อืม สักแดงเดียวฉันก็ไม่เอาหยะ ออกไปได้แล้วนั่งอยู่ได้” ‘อย่าหวังว่านายจะได้แอ้มฉัน เพราะฉันและนายเราไม่ได้รักกัน’