บทที่4

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ภูผาละสายตาจากเอกสารตรงหน้ามองไปยังประตูบานใหญ่ก่อนจะเปล่งเสียงอนุญาตให้คนด้านนอกเข้ามา

"เข้ามา"ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของเลขาคนใหม่ ในมือของเธอถือแก้วกาแฟด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ

"กาแฟดำใส่นมข้นหวานตามที่ท่านประธานสั่งค่ะ"

"วางไว้"บัวบูชาทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย 

"วันนี้ผมมีงานอะไรที่จะต้องทำบ้าง"ภูผาคว้าแก้วกาแฟขึ้นมาถือ กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ช่วยทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย สายตาคมมองไปยังร่างของบัวบูชาซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

น้ำเสียงอ่อนหวานของเธอยามเมื่อรายงานการทำงานในวันนี้มันทำให้เขารู้สึกเพลิดเพลิน แม้จะเป็นการร่วมทำงานในวันแรกแต่เธอกลับทำมันได้ดีกว่าที่เขาคิดเอาไว้

"งานวันนี้ของผมมีแค่นี้ใช่ไหม"

"ค่ะ"

"อืม เธอออกไปทำงานเถอะถ้ามีอะไรเดี๋ยวผมจะเรียกเอง"บัวบูชาพยักหน้า เธอหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงานโดยมีสายตาคมกริบของภูผามองตามแผ่นหลังอย่างคนกำลังใช้ความคิด 

ชีวิตในการทำงานของบัวบูชาเริ่มขึ้น เอกสารกองเท่าภูเขาตรงหน้าคือสิ่งที่เธอจะต้องจัดการเคลียร์ให้เสร็จทันภายในวันนี้ ยังดีที่เธอเป็นคนเรียนรู้เก่งเข้าใจง่ายจึงไม่ยากต่อความสามารถของเธอ

และเมื่อถึงยามบ่ายบัวบูชาก็ต้องจำใจลุกขึ้นจากเก้าอี้เพราะตอนนี้ท้องน้อย ๆ ของเธอดันร้องประท้วงเมื่อหันไปมองนาฬิกาก็เห็นว่าเลยเวลามื้อกลางวันมาแล้วหลายนาที และวันนี้เธอก็ดันทานแค่กาแฟดำแก้วเดียวในช่วงเช้ามาด้วยไม่แปลกที่ท้องน้อย ๆ กำลังร้องประท้วงอยู่ในตอนนี้

"เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง คงทัน"เธอพูดกับตัวเองก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย บัวบูชาตัดสินใจออกไปหาอะไรทานเนื่องจากเธอไม่สามารถทนต่อความหิวอีกต่อไปได้ ซึ่งโรงอาหารของบริษัทคือสิ่งที่ตอบโจทย์ได้ดีสำหรับเธอในตอนนี้

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลาทำงานของภูผา ปลายปากกาถูกยกขึ้นหลังจากชายหนุ่มตัดสินใจเซ็นชื่อลงบนเอกสารจนแล้วเสร็จ

'ลินดา'ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของภูผาในตอนนี้

"อืม"น้ำเสียงเรียบนิ่งกรอกไปตามปลายสาย หลังจากที่เขาตัดสินใจกดรับสายคู่ขาคนสนิท

"คุณภู ลินคิดถึงคุณภูจังเลยค่ะ"

"หึ เย็นนี้ที่ห้องของเธอ"

"ได้ค่ะ ลินจะรอนะคะ"เพียงแค่คำพูดสั้น ๆ ทั้งสองก็เข้าใจในความหมายเป็นอย่างดี ลินดาเธอคือคู่ขาที่ภูผาควงมาได้เป็นเวลานาน เธอไม่งี่เง่า ไม่มากเรื่อง ไม่แสดงตัวเป็นเจ้าของ และเรื่องระหว่างเขาและเธอมันคือการซื้อขาย เธอให้ความสุขส่วนเขาก็แค่จ่าย ไม่มีสัญญาผูกมัด 

จ่ายแล้วจบ 

นี่คือนิยามของภูผาที่มีต่อผู้หญิงที่เขาไม่คิดจะจริงจัง 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกอีกครั้งก่อนร่างของเลขาคนใหม่จะเดินเข้ามา ภูผาขมวดคิ้วเข้าหาสาวตามองบัวบูชาที่ถือถุงใส่ข้าวกล่องมาหาเขา 

"คือบัวนึกขึ้นได้ว่าคุณภูผายังไม่ได้ออกไปทานอาหารมื้อเที่ยง บัวเลยซื้อข้าวกล่องมาฝาก"น้ำเสียงประหม่าดังขึ้นแม้เธอจะบอกว่าซื้อข้าวมาฝากแต่ก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะวางกล่องข้าวลงบนโต๊ะ

อาหารธรรมดา ๆ อย่างผัดกะเพราหมูสับไม่รู้ว่าจะถูกใจเจ้านายของเธอหรือเปล่า ซึ่งข้อนี้บัวบูชาก็ลืมคิดไปเสียสนิทจะมานึกขึ้นได้ก็ตอนที่เห็นสายตาคมกริบของภูผามองกล่องข้าวที่เธอกำลังถือ

"ถ้าคุณภูผาไม่..."

"วางไว้สิ"

"คะ?"

"ฉันกำลังหิวอยู่พอดี"เขาไม่ใช่คนเรื่องมาก คนเป็นเพราะวันนี้เขาต้องเร่งเคลียร์งานให้เสร็จจึงทำให้ไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้เลยเวลามื้อกลางวันไปนานมากแล้ว

"นี่ค่ะ"

"เท่าไหร่"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ บัวขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ"ว่าแล้วเธอก็รีบหมุนตัวเดินออกมาเพราะถึงเวลาเข้างานในช่วงบ่าย ทิ้งให้ภูผาได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กภายใต้ชุดทำงานของเธอเหมือนเช่นเคย

การทำงานของบัวบูชาล่วงเลยมาจนถึงเวลาเลิกงานเธอมองแฟ้มเอกสารที่ยังคงเหลือเพียงอยู่นิดหน่อย พลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออันเก่า

"ไม่ทันแน่เลย"เนื่องจากโรงพยาบาลกับที่ทำงานใหม่อยู่กัรคนละเส้นทางทำให้บัวบูชานึกหวั่นใจ วันนี้เธอคงเลิกงานช้าและคงไม่สามารถไปเยี่ยมมารดาได้เพราะรถเมล์สายที่จะไปทางเส้นนั้นคงหมดเวลาวิ่งเสียก่อน แม้ว่าเธอจะทำใจในเรื่องนี้มาบ้างแล้วแต่ก็ยังอยากไปเยี่ยมมารดาอยู่ดี

แต่ตอนนี้บัวบูชาทำได้เพียงแค่นั้นเคลียร์เอกสารจนเสร็จเพื่อที่จะให้ไม่มีงานค้างคาไปจนถึงวันพรุ่งนี้

"ทำไมยังไม่กลับ"น้ำเสียงเรียบนิ่งของประธานคนใหม่ดังขึ้นทำให้บัวบูชาต้องเงยหน้าขึ้นมามอง แสงเหลืองทองของพระอาทิตย์ลอดผ่านเข้ามากระทบใบหน้าของภูผาทำให้เขาดูเปล่งประกายอย่างกับเจ้าชายในเทพนิยาย

หัวใจของบัวบูชาเผลอเต้นแรงไปชั่วขณะ ความหล่อเหลาของผู้ชายตรงหน้าในตำแหน่งเจ้านายทำให้เธอสายตาพร่าแต่ก็ต้องรีบดึงสติกลับมาเมื่อเผลอสบเข้ากับดวงตาคมกริบคู่นั้น

"คือบัวยังเคลียร์งานไม่เสร็จค่ะ แต่ก็ใกล้จะเสร็จแล้วเหลืออีกนิดเดียว"ภูผาก้มมองเอกสารบนโต๊ะทำงานของเลขาด้วยแววตายากจะคาดเดา เขามองเห็นว่าเธอกำลังเคลียร์เอกสารแฟ้มสุดท้าย

"รีบทำให้เสร็จ แล้วลงไปพร้อมกัน"ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินไปยังโซฟาซึ่งอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเลขาสาว สายตาของเขาเรียบนิ่งไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกได้ทำเอาบัวบูชารู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ แต่ก็ยังต้องก้มหน้าอ่านเอกสารให้แล้วเสร็จ

ปึก

"เสร็จแล้วค่ะ"บัวบูชาพูดขึ้นทำให้ภูผาละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมามองเธอ บัวบูชาพยายามคลี่ยิ้มให้กำลังใจตัวเองเพราะกลัวว่าจะโดนเจ้านายต่อว่าข้อหาที่เธอทำงานช้า

"จะกลับยังไง"

"คงกลับแท็กซี่ค่ะ บัวจะไปทำธุระต่อด้วย"เธอลุกขึ้นยืนเก็บแฟ้มเอกสารทุกอย่างให้เข้าที่ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าสะพายในเก่าขึ้นมาถือเอาไว้

"แท็กซี่? นั่งแท็กซี่ใกล้มืดแบบนี้ไม่อันตราย?"

"บัวไม่มีทางเลือกค่ะ ตอนนี้รถเมล์ก็คงหมดแล้วด้วย"ยามตะวันใกล้จะลาลับขอบฟ้าก็ไม่มีรถโดยสารประจำทางให้เธอเลือกนั่ง ทางที่ดีที่สุดคงหนีไม่พ้นแท็กซี่ซึ่งมักจะมีข่าวไม่ดีเกิดขึ้นกับผู้โดยสายซึ่งมักจะเป็นพวกผู้หญิงเสียส่วนใหญ่

"จะไปธุระที่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง"

"มะ..ไม่..."

"ตอบแทนสำหรับข้าวกล่องมื้อกลางวันก็แล้วกัน"