ทาสสวาทเจ้าหนี้จอมเถื่อน

ในโลกใบนี้มีใครอาภัพเหมือนเธอบ้าง ไม่มีพ่อไม่มีแม่ บ้านทั้งหลังก็เหลือแต่เธอกับพี่ชายเท่านั้น ที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย

เมื่อก่อนพี่จอมทัพก็เป็นคนดี เอาการเอางาน แต่สองปีให้หลังมานี้ ตั้งแต่เขาไปคบกับเพื่อนใหม่ต่างถิ่น เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป

แต่ละวันก็แค่เมากลับมาบ้าน แต่วันนี้ตอนสายๆ จู่ๆจอมทัพก็มาบอกกับน้องสาวของเขาว่า

“จั่น พี่มีเรื่องจะบอก” เสียงของจอมทัพฟังดูแผ่วๆ สีหน้าคนพูดก็ไม่ค่อยจะดีนัก

จันตารู้สึกสังหรณ์ใจได้เลยว่า เรื่องที่พี่ชายของเธอจะบอก คงเป็นข่าวร้ายแน่ๆ

“เรื่องอะไรเหรอพี่จอม”

“บ้านของเรากำลังจะถูกยึด” เสียงนั้นแทบไม่ได้ยิน

“อะไรนะพี่จอม! บ้านของเรากำลังจะถูกยึด! ไม่จริง...พี่จอมแค่อำจั่นเล่นใช่ไหม”

จอมทัพส่ายหน้า

“คือพี่เอาที่บ้านไปจำนองเขาสองปีแล้ว พี่ก็ผลัดผ่อนเขาเรื่อยมา แต่ว่านี่ผ่านไปห้างวดแล้วที่พี่ไม่ได้จ่ายหนี้เขา ตามสัญญาเขาจะมายึดตั้งแต่สองเดือนที่แล้ว แต่พี่ขอร้องไว้”

จันตาได้ฟังก็แทบเข่าอ่อน

บ้านหลังนี้เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่คุณยายทิ้งเอาไว้ให้ ก่อนท่านจะเสีย และท่านก็ได้สั่งเสียเอาไว้ว่า ให้เธอกับพี่ชายรักษาบ้านหลังนี้เอาไว้ให้ดี เพราะยายรักบ้านหลังนี้มาก แล้วเธอก็รักคุณยายมาก

และทุกครั้งที่ทำงานมาเหนื่อย พอกลับมาถึงบ้านเธอก็ยังรู้สึกเหมือนว่า คุณยายอยู่ข้างๆเธอตลอด

แล้วถ้าหากต้องสูญเสียบ้านหลังนี้ไป เธอจะเหลือสิ่งอื่นใดไว้คอยยึดเหนี่ยวจิตใจของตนเองเล่า

บ้านหลังนี้คือความทรงจำที่ดีที่สุดของเธอ เธอจะไม่ยอมให้ใครมายึดเอาไปง่ายๆหรอก

“เขาให้เวลาพี่กี่วัน แล้วต้องใช้หนี้เขาเท่าไหร่”

“แค่วันนี้วันเดียว สองล้านบาท เพราะพี่ผลัดผ่อนมานานแล้ว”

“แค่วันเดียว สองล้านบาท!! ใครที่ไหนจะหาเงินตั้งมากตั้งมายขนาดนั้นไปจ่ายได้ แล้วพี่ไปทำอิท่าไหนถึงได้ติดหนี้เขามากมายขนาดนั้น”

“พี่ขอโทษนะจั่น พี่ผิดไปแล้ว พี่ขอโทษ”

“ขอโทษ แล้วมันได้อะไรขึ้นมาคะ แล้วเจ้าหนี้ของพี่เป็นใคร พาจั่นไปหาเขาหน่อย จั่นจะไปขอผ่อนผันกับเขาอีกสักหน่อยแล้วจั่นจะค่อยหาทางเอาเงินไปใช้หนี้เขา”

แม้ว่าตอนนี้จะมืดแปดด้าน แต่เธอก็จะขอเจรจาก่อน บางทีอาจมีใครใจดี ให้เธอหยิบยืมเงินได้บ้าง แล้วเธอก็จะทำงานชดใช้เขา

“เขาคงไม่ยอมหรอก เพราะพี่เผลอขับมอเตอร์ไปเหยียบหมาเขาที่เขารักตายไป”

“พี่จอม!!”

“ด้วยเหตุนี้เขาเลยไม่คิดจะผ่อนผันให้พี่แล้ว เขายื่นคำขาดเลยว่า หากว่าภายในวันนี้ไม่มีเงินไปใช้หนี้เขาสองล้าน กับดอกเบี้ยอีกสองแสน เขาจะมายึดบ้านของเราพรุ่งนี้เช้าเลย”

“หน้าเลือด พี่เองก็...โอ๊ย...จั่นไม่รู้จะด่าพี่ยังไงดีพี่เป็นพี่ชายแท้ๆ แต่พี่กลับ.....ช่างเถอะ พาจั่นไปหาเขาเดี๋ยวนี้เลย”

“ได้”

แล้วจอมทัพก็พาน้องสาวที่เขารักแต่ดูแลไม่ค่อยได้ นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ ไปยังบ้านของเจ้าหนี้ของเขาที่อยู่ไกลไปอีกสามหมู่บ้าน

“จั่น พี่มาส่งแค่นี้นะ พี่กลัวว่าถ้าเขาเห็นหน้าพี่ เขาจะโมโหขึ้นมาอีก”

“แล้วพี่จอมจะให้ฉันกลับยังไง”

“พี่จะทิ้งรถเอาไว้ให้นะเดี๋ยวพี่หาทางกลับเอง”

จันตามองหน้าพี่ชายตัวแสบของตนแล้วก็หน้านิ่วคิ้วขมวด ตอนนี้เธอคิดอะไรแทบไม่ออก เพราะใจมันสั่นไหวแทบจะร่วงหล่น เมื่อคิดว่าตนเองอาจจะต้องสูญเสียบ้านไปในวันพรุ่งนี้จริงๆ

เธอคงทำใจไม่ได้

จันตาจำเดินเข้าไปในบริเวณบ้านที่เงียบเชียบของเจ้าหนี้หน้าเลือดของพี่ชาย ใจก็นึกหวาดหวั่น แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็คงถอยไม่ได้

ร่างบางในชุดเสื้อยืดพอดีตัวสีขาวกับกางเกงยีนขายาวซีดๆขาดๆ เดินไปตามทางที่ลาดด้วยซีเมนต์ กระทั่งไปถึงตัวบ้านหลังใหญ่ ก็พบแต่ความเงียบเชียบ

z“มีใครอยู่ไหมคะ”

เงียบไม่มีเสียงตอบรับ

ก๊อกๆ

เงียบ ไม่มีใครเปิดประตูให้ สงสัยว่าเจ้าของบ้านอาจไม่ได้อยู่ในบ้าน น่าจะอยู่แถวหลังบ้าน

หญิงสาวจึงเดินไปทางหลังบ้าน ก็เห็นสวนที่ค่อนข้างอุดมสมบูณ์ เต็มไปด้วยพืชผักนานาพันธุ์และดอกไม้หลากสีสัน