5. เขานี่แหละเหยื่อของฉัน

เช้าของอีกวันพิชชาภาก็รีบออกมาหาหงส์ฟ้าแต่เช้าหลังจากที่เมื่อวานเธอมาไม่ทันเจอหงส์ฟ้าเพราะรถติด และหงส์ฟ้าก็ออกไปงานการกุศลกับภูวนัยสามีของหงส์ฟ้าแล้ว วันนี้เธอจึงเข้ามาอีกรอบเพราะเธอโทรนัดไว้ก่อนแล้วเพราะกลัวพลาดแบบเมื่อวานอีก

“อ่าวพิชมาพอดี พี่ว่าจะให้อาร์ทโทรไปตามเราพอดี เพราะเดี๋ยวพี่ต้องไปคุยงานที่โรงแรมพี่ภูอีก” หงส์ฟ้าเอ่ยพูดไปเมื่อเห็นเด็กสาวที่เธอรับมาช่วยงานได้เกือบสามปีแล้วอย่างเอ็นดู เพราะพิชชาภานั้นทำงานเก่งและเอาใจใส่รายละเอียดและที่สำคัญนิสัยก็น่ารักเข้ากับทุกคนได้ดี เธอจึงถูกชะตากับเด็กคนนี้และคอยให้ความช่วยเหลือมาโดยตลอด

“อ่อ คือพิชจะมาขอให้พี่หงส์เซ็นต์เอกสารให้พิชมาฝึกงานที่นี่น่ะค่ะ นี่ค่ะ” พิชชาภาพูดแล้วมองหงส์ฟ้าอย่างกล้าๆกลัว เพราะเธอไม่รู้จะเริ่มยังไง

“โอเค ส่วนค่าขนมพี่ก็ให้เดือนหมื่นห้าเหมือนเดิมนั่นแหละ ถึงจะเป็นเด็กฝึกงานแต่พี่ก็ต้องใช้แรงจากเราอีกมาก ยังไงพิชเรียนจบต้องมาทำงานกับพี่นะ ไม่งั้นพี่โกรธจริงๆด้วย” หงส์ฟ้าบอกไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เธอรู้จักกับพิชชาภามานานจนเธอสามารถไว้ใจเด็กคนนี้ได้

“ค่ะพี่หงส์ อ่อ พี่หงส์คะ พอดีพิชมีเรื่องจะถามพี่หงส์หน่อยอ่ะค่ะ” พิชชาภาพูดไปก็ทำหน้าเศร้าลงนิดหน่อย ก่อนจะเงยหน้ามองหงส์ฟ้าที่มองหน้าเธอ

“มีอะไรก็ว่ามาสิพิช อ้ำอึ้งแบบนี้แล้วพี่จะรู้ไหมล่ะ” หงส์ฟ้าเอ่ยบอกไปก็ส่งเอกสารที่เซ็นต์เสร็จแล้วส่งกลับไปให้พิชชาภาดังเดิม ก่อนจะนั่งมองหน้าเด็กสาวอย่างสงสัยว่าเธอจะถามอะไร

“คือตอนนี้ร้านของน้าพิชกำลังเดือดร้อน จะเป็นอะไรไหมคะถ้าพิชจะขอยืมเงินพี่หงส์สักสิบล้าน” พิชชาภาพูดยังไม่ทันจบ หงส์ฟ้าเอ่ยแทรกด้วยเสียงตกใจทันที เธอจึงก้มหน้าลงอย่างอายๆ เพราะถ้าไม่เดือดร้อนจริงๆเธอก็ไม่เอ่ยถามยืมเงินของใครแน่ๆ แต่ตอนนี้หนี้ของน้ากับกับเรื่องเรียจ่อของพลอยลดาสำคัญที่สุดสำหรับเธอ

“สิบล้าน เงินมากมายขนาดนี้พิชชาภาจะเอาไปทำอะไร เงินก้อนนี้เอาไปทำร้านใหม่ได้เลยนะนั่น” หงส์ฟ้าพูดด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนจะมองหญิงสาวด้วยความสงสัย

“คือน้าของพิชไปกู้เงินนอกระบบจากเสี่ยกำธรมาบำรุงร้านน่ะคะ แล้วมันก็ไม่ดีขึ้นจนเงินมันทบต้นทบดอกไปก็เกือบจะสิบล้านแล้ว แต่ถ้าพี่หงส์ไม่สะดวกพิชก็เข้าใจค่ะ” พิชชาภาพูดออกไปเสียงเศร้า เพราะเท่าที่หงส์ฟ้าช่วยเธอก็มากพออยู่แล้ว

“พี่ก็อยากจะช่วยเรานะ แต่พี่ขอไปคุยกับพี่ภูก่อนนะ เงินตั้งมากมายขนาดนี้พี่ไม่อยากด่วนตัดสินใจคนเดียว” หงส์ฟ้าเอ่ยบอกไป เพราะสิบล้านมันไม่ใช่น้อยๆเลย หากเธอให้พิชชาภายืมไป โอกาสที่จะได้คืนก็แทบจะไม่มีเลย แต่เธอก็สงสารพิชชาภาเธอจึงไม่อยากปฎิเสธออกไปตรงๆ

“ไม่เป็นไรค่ะพี่หงส์ พิชเข้าใจค่ะ แค่พี่หงส์ให้พิชมีงานมีเงินเดือนพิชก็ดีใจแล้วค่ะ” พิชชาภาบอกไปก็ฝืนยิ้มออกมาให้หงส์ฟ้า

“งั้นพิชออกไปหาพี่อาร์ทก่อนนะคะพี่หงส์ “ พิชชาภาบอกไปด้วยตาร้อนผ่าวปนจะร้องไห้ เพราะสำหรับเธอแล้วหงส์ฟ้าคือที่พึ่งสุดท้ายของเธอ เธอคงหมดหนทางแล้วจริงๆ พิชชาภาคิดไปขณะกำลังจะเดินออกจากห้องทำงานของหงส์ฟ้าไป

“เดี๋ยวพิช” หงส์ฟ้าเรียกเด็กสาวไว้ด้วยเสียงเข้ม ก่อนจะถอนหายใจแล้วหยิบเชคขึ้นมาเขียนแล้วเดินเอาไปให้พิชชาภาที่ยืนอยู่ที่ประตูห้อง

“พี่ให้เรายืมได้แค่สามล้าน ส่วนที่เหลือพิชต้องไปหาเองแล้วนะ พี่ช่วยเราได้แค่เท่านี้จริงๆ” หงส์ฟ้าบอกไปก็ส่งเชคให้พิชชาภาพร้อมกับเอามือลูบผมของพิชชาภาอย่างสงสาร เพราะที่จริงแล้วครอบครัวของพิชชาภาค่อนข้างจะมีฐานะ ไม่น่ามาเดือดร้อนเพราะหนีนอกระบบแบบนี้เลย

“ขอบคุณนะคะพี่หงส์ พิชสัญญาค่ะว่าพิชจะหาเงินมาคืนพี่หงส์ให้ได้ ขอบคุณนะคะ”พิชชาภาพูดไปก็โผล่เข้ากอดหงส์ฟ้าอย่างขอบคุณก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ เพราะอย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีเงินสามล้านอยู่ในมือแล้ว

“เรามีเมื่อไหร่ก็ค่อยเอามาคืน พี่ไม่ได้เดือดร้อนอะไร อ่อ แล้วเรื่องนี้ห้ามบอกพี่ภูหรือใครๆนะ นายอาร์ทก็ด้วยห้ามบอกเด็ดขาด” หงส์ฟ้าบอกไปแบบนั้นเพราะเธอไม่อยากให้ภูวนัยสามีของเธอรู้ว่าเธอเอาเงินมาให้ใครต่อใครยืม

“ค่ะพี่หงส์ ขอบคุณนะคะ” พิชชาภาบอกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเช็ดน้ำตาของตัวเองแล้วพูดคุยกับหงส์ฟ้าเกี่ยวกับเรื่องราวของเธอที่เกิดขึ้น จนหงส์ฟ้าบอกว่าเธอหากไม่ไหวจริงๆก็ให้ขายร้านทิ้งไปแล้วใช้เงินในส่วนที่เหลือ อย่างน้อยก็ยังพอมีเงินไปต่อยอดทำธุรกิจอื่น แต่พิชชาภาก็ยังยืนยันที่จะเอาร้านนี้ไว้ให้ได้ เพราะมันเป็นร้านที่น้าทั้งสองของเธอสร้างมากับมือตัวเอง จนหงส์ฟ้ายอมใจพิชชาภาก่อนจะปล่อยให้พิชชาภาไปช่วยงานของอารันด้านนอก เพราะเธอต้องออกไปหาภูวนัยที่โรงแรมของเขาแล้ว

ด้านเมทีที่มาหาฟรานติโน่เมื่อเย็นวานแล้วได้ยินเสียงฟรานติโน่กำลังเริงสวาทกับสองสาวอยู่ เขาจึงกลับไปเพราะไม่อยากกวนเจ้านาย จนเช้าวันนี้เขาก็เข้าไปหาฟรานติโน่ในห้องทำงาน เพื่อรายงานเรื่องของพิชชาภาให้ฟรานติโน่ได้รับรู้

“เรื่องเด็กคนนั่นเมื่อไหร่จะได้ห้ะ ฉันให้นายไปถามมาตั้งแต่เมื่อวาน ทำไมนายไม่ไปห้ะเมที” พอฟรานติโน่เห็นเมทีเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา เขาก็เอ่ยต่อว่าไปทันที เพราะดูเหมือนว่าเมทียังคงไม่ได้จัดการเรื่องนี้ให้เขา

“ผมไปมาแล้วครับคุณฟราน เมื่อวานผมก็จะเข้าไปรายงานคุณฟรานที่คอนโดแล้ว แต่เห็นคุณฟรานกำลังเพลิดเพลินกับการปลดปล่อยตัวเองอยู่ ผมก็เลยคิดว่ามาบอกวันนี้น่าจะดีกว่า” เมทีเอ่ยพูดออกไปด้วยเสียงยียวนใส่ฟรานติโน่ จนฟรานติโน่ใช้สายตามองเมทีอย่างดุๆ

“แล้วได้เรื่องอะไรบ้าง เด็กนั่นพร้อมขึ้นเตียงกับฉันเมื่อไหร่” ฟรานติโน่ถามออกไปอย่างอยากรู้ เพราะเขาแทบจะนับวันรอเวลาจับเด็กนั่นขึ้นเตียงอยู่ทุกวี่ทุกวัน

“อ่อ คือผมว่าคุณฟรานคงไม่ได้ขึ้นเตียงกับเด็กคนนั้นแล้วล่ะครับ เพราะเธอปฎิเสธข้อเสนอของผมไปแล้ว” เมทีพูดบอกไปยังไม่ทันจบ ฟรานติโน่รีบเอ่ยแทรกขึ้นมาทันทีอย่างขัดใจ เมื่อรู้ว่าเด็กสาวคนนั้นปฎิเสธเขา

“นายบอกรึเปล่าว่าฉันเป็นคนจะซื้อตัวเธอ ไม่ใช่นาย” ฟรานติโน่ถามย้ำออกไปอย่างสงสัย เพราะมันจะเป็นไปได้ยังไงที่เธอจะปฎิเสธเขา ผู้หญิงคนไหนก็อยากนอนกับเขาทั้งนั้น เด็กนั่นต้องคิดว่าเมทีไปขอซื้อตัวเธอแน่ๆ เธอถึงไม่ยอมหรือไม่ก็เล่นตัวเพื่อเรียกค่าตัวเพิ่ม

“บอกไปแล้วครับ แต่เธอบอกว่าถ้าคุณฟรานอยากจะซื้อตัวเธอก็ให้ไปซื้อเอง ไม่ใช่ส่งผมไป เธอบอกว่าคุณฟรานทำแบบนี้แล้วมันไม่แมน อ่อ อีกอย่างเธอก็มีแฟนแล้วด้วยนะครับ ผมว่าเธอคงไม่อยากนอกใจแฟนของเธอ คุณฟรานก็ปล่อยเด็กคนนั้นไปเถอะครับ” เมทีเอ่ยพูดไปอย่างละเอียดจนฟรานติโน่ที่ได้ฟังถึงกับกำหมัดแน่อย่างโกรธ ก่อนจะขบกรามขึ้นเป็นสันนูนเมื่อเจอเด็กสาวนั่นดูถูกเขาว่าไม่แมน เดี๋ยวเขาจะทำให้เธอได้รู้ว่าเขาแมนขนาดไหน

“ไม่ ฉันอยากได้อะไรฉันก็ต้องได้ ไม่เว้นแม้แต่เด็กนั่น ในเมื่อเด็กนั่นปากเก่งดีนัก ฉันก็จะจัดการให้หลาบจำว่าอย่าริอาจมาท้าทายคนแบบฉัน” ฟรานติโน่พูดเสียงเข้มอย่างแค้นใจ ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธเขาแล้วใช้คำพูดดูถูกเขาแบบนี้มาก่อน เขาจะต้องจัดการปลาบพยศเด็กนั่นให้ได้

“เมที นายไปสืบประวัติเด็กคนนี้มาให้ฉันที เอาวันนี้นะ ไม่ใช่ชาติหน้า” ฟรานติโน่เอ่ยบอกไปอย่างโมโห เพราะเขาเองก็อยากจะรู้นักว่าเด็กนี่วิเศษมาจากไหน ถึงกล้าปฏิเสธเขา

“ไม่ต้องรอชาติหน้าครับ ผมสืบมาให้แล้วครับ นี่ครับประวัตของคุณพิชชาภา นามไทสงค์” เมทีบอกไปก็ยิ้มอย่างมีชัย เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าคนอย่างฟรานติโน่คงไม่ยอมเป็นแน่ เขาก็เลยสืบประวัตของพิชชาภามาตั้งแต่เมื่อคืน โดยการถามพระพายภรรยาเพื่อนสนิทของฟรานติโน่นั่นเอง เพราะเธอมีประวัติของเด็กที่จะฝึกงานทุกๆคนอยู่แล้ว แต่กว่าจะได้มาต้องโกหกพระพายไปว่าอยากจะเลือกเด็กมาฝึกงานที่บริษัท พระพายจึงยอมส่งประวัติของเด็กๆมาให้เขาดูจนเขาเจอประวัติของพิชชาภา

“ดีมาก นายนี่รู้ใจฉันจริงๆเมที” ฟรานติโน่รับแฟ้มเอกสารมา ก่อนจะอ่านประวัติของพิชชาภาอย่างตั้งใจ เพราะถ้าเขารุ้อะไรเกี่ยวกับเด็กคนนั้นเขาก็จะยิ่งได้เปรียบ

ด้านพิชชาภาพอช่วยงานอารันเสร็จก็ออกมาทานข้าวกับอารันที่ร้านอาหารในห้างชื่อดัง เพราะเดี๋ยวเธอจะต้องไปเรียนแล้วอารันจึงพาเธอมาเลี้ยงข้าวตามปกติที่เธอสองคนเจอกัน

“แล้วเรื่องร้านน้าโจกับน้าพิม เรียบร้อยรึยัง มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะไม่ต้องเกรงใจ” อารันเอ่ยบอกเด็กสาวที่เขารักเมือนน้องคนหนึ่ง เพราะเมื่อก่อนบ้านของเขาและพิชชาภาอยู่ติดกันเขาจึงสนิทกับพิชชาภามาก แต่พอเขาย้ายบ้านไปก็ไม่ค่อยได้เจอกับพิชชาภาเหมือนเมื่อก่อน พอเจอพิชชาภาตอนเธอเรียนอยู่ปีสอง เขาก็เลยชวนมาทำงานที่ร้านของหงส์ฟ้าด้วย เพราะเห็นว่าพิชชาภาเรียนมาด้านนี้พอดี

“ก็เรียบร้อยแล้วค่ะ พี่อาร์ทไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ น้าโจกับน้าพิมจัดการได้ค่ะ” พิชชาภาบอกไปด้วยรอยยิ้ม เพราะเธอไม่อยากจะรบกวนใครไปมากกว่านี้อีกแล้ว อีกอย่างถึงอารันจะเป็นช่างภาพชื่อดัง เขาก็คงไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น

“เห้ยไอ้อาร์ท แกจริงๆด้วยว่ะ ฉันก็มองตั้งนานว่าใช่แกรึเปล่า ไม่เจอกันนานมีเมียเด็กเลยนะโว๊ย” แฟรงก์เอ่ยทักเพื่อนหนุ่มที่รู้จักกันที่อเมริกาอย่างดีใจ เพราะเขาไม่คิดว่าจะได้เจออารันที่นี่

“ไม่ใช่โว้ย นี่น้องที่ทำงานฉันเอง ชื่อพิชชาภา ส่วนพิช นี่แฟรงก์เป็นเพื่อนของพี่ตอนไปเรียนถ่ายภาพที่อเมริกา รู้จักกันไว้สิไอ้นี่มันก็เป็นช่างภาพเหมือนกัน” อารันเอ่ยบอกไปแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เรียกว่าพี่แฟรงก์ก็ได้ครับดูเป็นกันเองดี” แฟรงก์เอ่ยพูดก็นั่งกับทั้งสองคนทันที ก่อนจะมองสำรวจสาวสวยที่เพื่อนหนุ่มพามาด้วยสายตากรุ่มกริ่ม

“ค่ะ พี่แฟรงก์ งั้นก็เรียกพิชเฉยๆก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” พิชชาพายิ้มออกไปอย่างเป็นมิตรให้กับฝรั่งหนุ่มตรงหน้าที่หล่อบาดตาบาดใจเธอมาก แต่เสียอยู่อย่างเดียวคือเฟรนรี่เกินไปหน่อย

“คนนี้ห้ามหม้อนะไอ้แฟรงก์ ฉันรักเหมือนน้องสาวฉันเลยนะโว๊ย ห้ามอ่อย ห้ามจีบ เพราะน้องเขามีแฟนแล้ว เข้าใจ” อารันเอ่ยบอกอย่างกันท่า เพราะเขารู้ดีว่าแฟรงก์นั้นขี้อ่อยสาวๆขนาดไหน เพราะเคยมีสาวๆเคยตบกันแย่งมันบ่อยมากสมัยที่พวกเขาเรียนที่อเมริกา

“น่าเสียดายจริงๆ ถ้าโสดเมื่อไหร่บอกพี่นะครับน้องพิช พี่แฟรงก์โสดเสมอ” แฟรงก์พูดออกไปอย่างเป็นกันเอง จนพิชชาภาหัวเราะขำกับสิ่งที่แฟรงก์ทำ เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสองคนนี้ถึงครบกับเป็นเพื่อนได้ ที่แท้ก็นิสัยเหมือนกันนี่เอง พิชชาภาคิดในใจอย่างขำๆ

“แล้วนี่แกมาเมืองไทยได้ไงวะ ไหนบอกจะไปเที่ยวรอบโลกก่อนไง ทำไมมาโผล่นี่ได้วะ” อารันเอ่ยถามเพื่อนหนุ่มอย่างสงสัย ก่อนจะพูดคุยกับเพื่อนหนุ่มไปพร้อมกับทานข้าวด้วยกัน พิชชาภาก็ดูจะเข้ากับแฟรงก์ได้ดี เพราะพิชชาภาเองก็เฟรนี่อยู่แล้ว

“พี่อาร์ท พี่แฟรงก์คะ พิชต้องขอตัวก่อนนะคะพอดีพิชมีเรียนตอนบ่ายด้วย เดี๋ยวจะไปไม่ทัน” พิชชาภาเอ่ยบอกไปก็มองหน้าท้งสองออกไป

“โอเค ขอบใจมากนะที่มาช่วยพี่ มีอะไรก็โทรมาละกัน” อารันเอ่ยบอกไป เพราะเขากับพิชชาภาก็ขับรถมาคนละคันกันอยู่แล้ว

“แล้วเจอกันใหม่นะครับน้องพิช” แฟรงก์เอ่ยบอกไปด้วยรอยยิ้ม แล้วขยิบตาใส่พิชชาภาอ่างน่ารัก จนพิชชาภารับมุกของเขาแล้วยิ้มให้เขา

“ค่ะพี่แฟรงก์ พิชไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ ไปนะพี่อาร์ท” พิชชาภาบอกไปก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะกินข้าวไปอย่างอารมณ์ดี เพราะสองวันมานี้เธอเจอฝรั่งหล่อตั้งสองคน ไม่รู้ดวงเอจะสมพงษ์กับฝรั่งไปไหนนะ

“ไอ้อาร์ท มึงแน่ใจนะว่ามึงคิดกับน้องพิชแค่น้องสาว มึงดูหุ่นดิวะ แม่โคตรเอ๊กซ์เลย เอวเป็นเอว สะโพกเป็นสะโพก” แฟรงก์เอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะพิชชาภาจัดว่าสวยเลยทีเดียว นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็กเพื่อนล่ะก็จะจีบเล่นๆสักหน่อย

“เออ แค่น้องโว๊ยไม่มีซัมติงอะไรทั้งนั้นเพราะเมื่อก่อนบ้านฉันอยู่ติดกับบ้านพิช ยิ่งมาทำงานด้วยกันอีกเราก็เลยสนิทกันมากกว่าเดิม แล้วแกก็หยุดมองได้ล่ะไอ้แฟรงก์” อารันบอกเพื่อนหนุ่มไปก็ตักอาหารเข้าปาอย่างเอร็ดอร่อย เพราะเขายังไม่อิ่มเลย เพราะเพื่อนหนุ่มเอาแต่ชวนคุย

“ถึงฉันไม่มองคนอื่นก็มองอยู่ดี แกดูสิตั้งแต่น้องพิชเดินออกไปมีผู้ชายคนไหนไม่มองบ้างวะแต่ น้องแกก็เหมือนน้องฉัน ไม่มองก็ได้” แฟรงก์บอกไปก็ยิ้มใส่เพื่อนหนุ่ม เพราะพิชชาภาสวยน่ารักขนาดนั้นใครไม่มองก็บ้าแล้ว จากนั้นทั้งสองก็พูดคุยกันจนลามไปถึงเรื่องงาน

พอพิชชาภ่เรียนเสร็จก็เกือบจะหกโมงเย็น เธอก็ไปส่งนภัทรที่คอนโดแล้วเธอก็จะไปหาปัทมาที่นอนเมาปริ้นอยู่ที่คอนโดของนภัทรด้วย เพราะหลังจากที่ปัทมาไปเที่ยวผับกับนภัทรมาเมื่อคืนก็เมาจนตื่นไปเรียนไม่ได้ วันนี้จึงมีแค่เธอและนภัทรที่ไปเรียน และภาพที่เธอนั่งรถเข้าไปในคอนโดของนภัทรก็มีบุคคลที่สามมองอยู่นั่นก็คือฟรานติโน่ที่ไปดักรอเธอที่มหาลัย แต่ก็ต้องแห้วเมื่อเธอกลับบ้านพร้อมกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งก่อนจะหายแวปเข้าไปในคอนโดด้วยกัน

“วันนี้ฉันจะให้มันได้เธอไปก่อนพิชชาภา ยังไงเธอก็ต้องเสร็จฉันเข้าสักวัน” ฟรานติโน่พูดไปด้วยเสียงเข้ม ก่อนจะใส่แว่นตาอย่างเท่ๆ แล้วกระจกรถสปร์อตก็เลื่อนขึ้น แล้วฟรานติโน่ก้ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

พอนภัทรและพิชชาภาขึ้นมาบนห้องก็เห็นปัทมากำลังนั่งเขียนรายงานฝึกงานส่งอาจารย์อยู่ จึงอดแซวไม่ได้

“ไงล่ะ เอาแต่เที่ยวจนลืมงานเลยนะแก ดีนะที่วันนี้อาจาร์ยพายไม่ว่าอะไร” พิชชาภาพูดกับเพื่อนสาวก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดิ่มอย่างหิวๆ ก่อนจะเทใส่แก้วให้นภัทรอีกคน

“ก็ไอ้ต้นมันชวนฉันไปอ่ะ โทษมันนั่นแหละที่ชวนฉันไป” ปัทมาเอ่ยโทษเพื่อนหนุ่มออกไปแล้วทำหน้าบึ้ง รู้แบบนี้เมื่อคืนเธอไม่น่าไปกับมันเลย ไม่งั้นงานของเธอก็คงจะเสร็จไปแล้ว

“โทษฉันตลอดอ่ะ แกเองไหมที่อยากไปยัยแป้ง” นภัทรตอบกลับไปอย่างไม่ยอม เพราะงานเขาเสร็จแล้วก็เที่ยวได้ไม่ผิด

“พวกแกนี่หยุดทะเถียงกันสักวันเถอะ ฉันไปยิมเงินพี่หงส์มาแล้วนะ ได้มาสามล้าน” พิชชาภาบอกไปจนเพื่อนทั้งสองตาลุกวาวทันที ก่อนจะหันมามองที่เธอเป็นตาเดียว

“จริงอ่ะพิช พี่หงส์ให้แกยิมเงินตั้งสามล้านเลยเหรอ” นภัทรเอ่ยถามเพื่อนาสวออกไปอย่างไม่เชื่อหู

“อืม ส่วนอีกเจ็ดล้าน ฉันคงต้องหาทางเอาเองอ่ะแก” พิชชาภาพูดไปก็เดินไปนั่งโซฟากับปัทมา ก่อนจะทำท่าหมดแรงอย่างเหนื่อยล้ากับเรื่องที่เธอเจอ

“อีกเจ็ดล้านที่ไหน ของฉันกับไอ้ต้นรวมกันก็สองล้านแล้ว แกต้องหาอีกห้าล้านต่างหากเล่า” ปัทมาเอ่ยบอกไป เพราะเธอกับนภัทรคุยกันเมื่อคืนแล้วว่าจะรวมเงินกันเพื่อนช่วยเพื่อนสาวคนละล้าน เพราะฐานะของเธอและนภัทรก็ไม่ได้ลำบากอะไร แต่ก็คงช่วยได้เพียงเท่านี้

“ขอบใจแกสองคนมากนะที่ไม่ทิ้งฉัน ฉันรักแกสองคนนะ” พิชชาภาพูดไปก็กอดปัทมาอย่างซึ้งๆ เพราะนภัทรและปัทมาไม่เคยทิ้งเธอไปไหนถึงแม้เธอจะลำบากทั้งสองก็ยังคอยที่จะช่วยเหลือเธอตลอด

“ฉันสองคนก็รักแกนะพิช ถ้าแกมีเรื่องอะไรไม่สบายก็บอกฉันได้ตลอดอย่าเก็บไว้คนเดียว” ปัทมาเอ่ยบอกอย่างเตือนๆเพื่อนสาว เพราะเธอรุ้ว่าภายใต้รอยยิ้มของพิชชาภานั้นแฝงไปด้วยความเครียดแค่ไหน

“ใช่ๆ มีอะไรพิชก็ต้องบอกยัยแป้งหรือไม่ก็ต้นเข้าใจไหม” นภัทรเอ่ยเสริมไปอีกคนก็เดินไปกอดเพื่อนสาวทั้งด้วยความรักอย่างอบอุ่น เพราะเพื่อนที่เขาใจที่สุดก็คือพิชชาภาและปัทมา ถึงแม่พ่อเขาจะเป็นแค่อาจารย์แต่แม่ของเขาก็ทำธุรกิจค้าจิวเวอรรี่ เขาจึงมีเงินมาช่วยเพื่อนสาวอยู่บ้าง

“เข้าใจแล้ว ขอบใจแกสองคนมากเลยนะ” พิชชาภาบอกไปก็ยิ้มอย่างดีใจที่เธอได้เงินเพื่มมาอีกสองล้าน เธอจะต้องหาเงินมาอีกห้าล้านก็จะได้ครบตามจำนวนแล้ว

“แล้วต่อไปแกจะหาเงินห้าล้านจากที่ไหนยัยพิช” ปัทมาผละกอดจากเพื่อนสาวแล้วเอ่ยถามออกไป ส่วนนภัทรก็ถอนกอดออกแล้วเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำมาดื่นอีกครั้งให้ชื่นใจ

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าหาไม่ได้จริงๆ ฉันจะยอมขายตัวให้คุณฟรานติโน่” พิชชาภาพูดออกไปเสียงเบา

“แค่กๆ แค่กๆ แกว่าอะไรนะยัยพิช” นภัทรสำลักน้ำอย่างตกใจ ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนสาวอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่เขาได้ยิน

“เอาจริงเหรอแก” ปัทมามองหน้าของพิชชาภาอย่างจริงจัง ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยความตึงเครียด ก่อนหน้านี้เธอกับนภัทรแค่พูดเล่นๆให้พิชชาภาอารมณ์ดี ไม่คิดว่าเพื่อนสาวของเธอจะเอาไปคิดแบบนี้ไปได้

“แล้วเขาจะเอาแกเหรอยัยพิช เงินตั้งห้าล้านถึงเขาใจปล้ำแค่ไหนเขาก็คงไม่โง่จ่ายให้แกหรอก อีกอย่างคนระดับนั้นพวกเราจะเข้าหาเขายังไงได้ ” นภัทรเอ่ยบอกไปอย่างใช้เหตุผล เพราะแค่จะเข้าหาฟรานติโน่ก็ยากแล้ว แล้วนี่จะไปขายตัวให้เขา เขาจะเอาพิชชาภารึเปล่าก็ไม่รู้ ฟรานติโน่ยิ่งเลือกเยอะอยู่ด้วย

“ฉันไม่รู้ แต่ที่รู้เขาก็อยากได้ฉันเหมือนกัน ไม่งั้นก็คงไม่ส่งลูกน้องมาซื้อตัวฉันหรอก” พิชชาภาเอ่ยพูดออกไปจนเพื่อนทั้งสองสะตั้นไปอีกครั้งกับคำพูดของเพื่อนสาวที่เอ่ยออกมา