INTRO | ความสัมพันธ์คลุมเครือ...

เสียงเจื้อยแจ้วรอบตัวดังขึ้น พรางสะกิดกันให้มองผู้ชายสองคนที่กำลังลงมาจากรถสปอร์ตสีดำคันหรูอย่างเสน่ห์หา

พี่ลีโอ กับพี่เลย์ ทั้งสองเป็นฝาแฝดกันและกำลังฮ๊อตในตอนนี้ คนหนึ่งเร่าร้อนดั่งเปลวไฟ อีกคนหนึ่งเย็นชาดุจน้ำแข็ง นี่คือฉายาของเขาทั้งคู่

จู่ๆ หัวใจดวงน้อยๆ ของฉันมันก็เกิดเต้นรัวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เมื่อพี่ลีโอหันมาสบตากับฉัน นั่นมันทำให้ฉันรีบก้มหน้าลงในทันที

“พายฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปยุ่งกับพี่ลีโอ ทำไมแกไม่ฟังบ้างนะ” ซีนเพื่อนสนิทของฉันรีบท้วงขึ้นทันที เธอเคยเตือนฉันแล้ว แต่ฉันกลับทำตามหัวใจตัวเอง

เพียงแค่ซีนเห็นพี่ลีโอหันมามองฉันแบบนั้น ซีนก็รู้แล้วว่าฉันยังแอบคบกับพี่ลีโออยู่

“แกก็รู้ว่าฉันชอบเขามานานแล้ว”

“แต่พี่ลีโอของแกไม่ใช่คนดีนะพาย” ฉันก็ไม่รู้ว่าที่ซีนบอกมันจริงหรือเปล่า ที่บอกว่าพี่ลีโอไม่ใช่คนดี

“ดูก็รู้ว่าเขาไม่ได้จริงจังอะไรกับแกสักนิด”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องชอบเขามากขนาดนี้...”

ตลอดเวลาที่เราคบกันมา พี่ลีโอก็ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลย ถึงแม้เราจะคบกันโดยไม่ให้ใครรู้ หรือเรียกอีกอย่างก็คือความสัมพันธ์ที่เป็นความลับ

มันเป็นความสัมพันธ์ที่คลุมเครืออยากจะอธิบาย พี่ลีโอมีกฏมากมายที่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงไม่สามารถยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขาได้เลย พี่ลีโอเป็นผู้ชายที่เย็นชา เวลาอยู่ด้วยกันเขาไม่ค่อยพูดส่วนมากจะเป็นฉันที่ชวนคุย หรือว่าฉันแอบคิดไปเองว่าตอนนี้สถานะของเราคือแฟนกัน

หวัดดี ฉันชื่อพาย เป็นเด็กต่างจังหวัดที่ได้ทุนมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพ ทางบ้านฉันฐานะค่อนค้างยากจน มาเรียนที่นี่ฉันจึงต้องหางานทำเพื่อจะได้ไม่ต้องไปรบกวนเงินของพ่อแม่

ฉันมีเพื่อนสนิทสองคนชื่อซีนกับน้ำหวาน เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่วันนี้น้ำหวานลาป่วยไม่ได้มาเรียน

หลังเลิกเรียนฉันกำลังเดินไปขึ้นรถเมล์กับซีนเพื่อกับไปที่หอพัก

ติ่ง ~ (เสียงแชท)

Leo: มาขึ้นรถ

ข้อความที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวราวกับว่ามีคนจับมันเขย่าแรงๆ มันคือข้อความที่พี่ลีโอส่งมา ซึ่งก็ไม่บ่อยมากที่พี่ลีโอจะทักมาแบบนี้ ส่วนมากจะเป็นฉันที่ทักไปหา แต่เขาก็ไม่ค่อยตอบมาหรอก บางครั้งปล่อยให้ฉันรอข้อความตอบกลับเป็นวันๆ

บางทีก็อยากจะน้อยใจนะ แต่ฉันรู้ดีว่าน้อยใจไปก็เท่านั้น พี่ลีโอไม่รู้หรอก

“เอ่อ ซีน เดี๋ยวแกกลับไปก่อนเลยนะ”

“อ้าวแล้วแกไม่กลับพร้อมกันหรอ ?”

ฉันเม้มปากแน่น ด้วยความที่เป็นคนโกหกไม่เก่งจึงไม่รู้จะอ้างยังไงดี

“เฮ้อ!! พี่ลีโออีกแล้วสินะ” ซีนถามอย่างรู้ทัน

“อะ อื้อ...”

“จะทำอะไรป้องกันด้วยแล้วกัน” ซีนพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินไปขึ้นรถเมล์

ส่วนฉันก็เดินแยกไปที่รถของพี่ลีโอที่กำลังจอดรออยู่ในที่ลับตาคน ทุกครั้งที่พี่ลีโอจอดรถรอ เขาจะจอดในที่ที่ไม่มีคนเดินผ่าน

เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถพี่ลีโอก็ขับรถออกไปโดยไม่พูดอะไรกับฉันเลยสักคำ

“จะไปส่งพายที่ห้องกี่โมงคะ”

“1 ทุ่ม”

“อ้อ งั้นเราแวะกินอะไรกันก่อนดีมั้ย พายหิว...”

“ฉันไม่หิว” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรจบพี่ลีโอก็ตัดบทไปสะก่อน

บางทีฉันก็อยากจะถามเหมือนกันว่าระหว่างเราตอนนี้มันคืออะไร แต่ฉันก็กลัว...กลัวคำตอบ