ตอนที่ 14 เจ็บแต่เก็บอาการ

ตลอดระยะทางของการเดินชมบริษัทเธอพาเขาไปยังแผนกต่างๆแล้วแนะนำให้เขารู้จักกับหัวหน้าแผนกทุกแผนก แล้วในการแนะนำเธอก็ไม่ลืมที่จะแนะนำแฟนสาวของเขาให้กับหัวหน้าทุกแผนกได้รับทราบด้วย เนื่องจากเขาเป็นคนบังคับเธอว่าต้องแนะนำแฟนสาวของเขากับทุกคน 

เมื่อมาถึงแผนกสุดท้ายแฟนสาวของราชันย์ก็เกิดเดินไม่ไหวขึ้นมา 

" ชินคะ เดซี่เมื่อยขาไปหมดแล้วค่ะเราพักกันก่อนได้ไหมคะ " 

หญิงสาวร่างสูงบอบบางสุดแสนจะเซ็กซี่วันนี้เธอมาได้ชุดเดรสรัดรูปพร้อมกับรองเท้าส้นเข็มที่สูงปรี๊ด ไม่แปลกที่เธอจะเมื่อยขาแบบนี้เมื่อต้องเดินเป็นเวลานานๆ 

" สงสัยคุณเดซี่คงจะเกิดอาการเมื่อยจากการใส่รองเท้าส้นเข็มเป็นเวลานานๆ พักสักครู่ก่อนก็ได้ค่ะ "

คนตัวเล็กเสนอเพราะเธอก็รู้สึกเมื่อยแล้วเหมือนกัน ถึงวันนี้เธอจะใส่สูทกับกางเกงขายาว แต่รองเท้าของเธอถึงจะไม่ใช่ส้มเข็มแต่ก็เป็นส้นสูงที่มีความสูงไม่น้อยเหมือนกัน 

" คุณเดินไหวไหม ผมเห็นตรงนั้นมีร้านกาแฟเราไปนั่งข้างในก่อนก็ได้ครับ "

คนตัวโตที่มองไปยังเท้าของชนิดาก็เห็นว่าเธอก็ใส่ส้นสูงซึ่งสูงไม่ได้ต่างจากเดซี่เลยสักนิดเธอเองก็คงจะเมื่อยอยู่ไม่น้อย แต่เขาไม่ได้จะเป็นห่วงเธอหรอกนะ เขาแค่คิดว่าเดซี่จะเมื่อยต่างหาก(ปากแข็งแหละ) 

" เดซี่เดินไม่ไหวเลยค่ะชิน ชินช่วยอุ้มเดซี่ไปหน่อยได้ไหมคะ " 

ราชันย์ลอบมองชนิดาอยู่เพียงชั่วครู่ จากนั้นเขาก็จะนึกได้ว่าตอนที่เธอกับเขายังคบกันอยู่ที่นู่นคนตัวเล็กค่อนข้างจะขี้หึงเขากับสาวๆทุกคน กว่าเขาจะทำให้เธอไว้ใจได้ก็ใช้เวลานานพอตัวนั่นจึงทำให้เขาคิดอะไรดีๆในตอนนี้ออก 

เขาจัดการอุ้มเดซี่ขึ้นมาไว้แนบอก แล้วแอบมองเพียงเสี้ยวหน้าของเธอ คนตัวเล็กหันหน้าไปทางอื่นแทบไม่ทันผมได้แต่ยกยิ้มอย่างสะใจแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อไปยังคาเฟ่ที่อยู่ไม่ไกลทันที 

แคร์ 

ฉันที่ในตอนนี้ไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกยังไง หึงก็ไม่ได้ หวงก็ไม่ได้ เพราะแค่คำว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว นี่เขาไม่รู้หรือยังไงว่าเธอไม่ชอบใจเลยสักนิดที่เขาทำตัวสนิทสนมกับคนอื่นแต่ก็นั่นแหละคนอื่นที่ว่าก็คือแฟนเขา ฉันซะอีกนี่แหละที่เป็นคนอื่น 

" หยุดคิดอะไรฟุ้งซ่านได้แล้วนะยัยแคร์ แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็อย่าไหลลงมาเชียวนะ ฮึบไว้!ได้ยินไหมว่าฮึบไว้! "

เธอบ่นกับตัวเองแล้วให้กำลังใจตัวเองไปในตัว พร้อมกับถอนหายใจเข้าออกดังๆสองสามทีจากนั้นก็เดินตามไปยังคาเฟ่เพื่อไปสมทบกับสองคนนั้นแต่สภาพขาของเธอตอนนี้ก็ล้าไปไม่น้อยกว่าแฟนสาวของเขาหรอก เธอเดินแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เมื่อเช้าเธอคงจะเลือกใส่รองเท้าที่ไม่มีส้นมาแทน เพราะตอนนี้รองเท้ากัดเธอจนแทบจะถลอกปอกเปิกไปหมดแล้ว 

" เจ็บชะมัด! ไม่รู้ว่าจะเจ็บเท้าหรือว่าจะเจ็บใจก่อนดี "

หญิงสาวพูดออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะทำหน้าให้เป็นปกติเมื่อเข้าไปถึงในร้านคาเฟ่เรียบร้อยแล้ว แล้วเธอก็นั่งลงตรงข้างแฟนสาวของเขาซึ่งที่นั่งของเธอตอนนี้ก็ตรงข้ามกับเขาพอดี

" คุณมาช้านะรู้ตัวหรือเปล่า แค่เดินมาไม่กี่ก้าวก็ถึงคุณคลานมาหรือยังไง " 

" ฉันเป็นคนค่ะไม่ใช่หมา เดินมาสิคะไม่เดินจะถึงหรอ " 

คนตัวเล็กที่นั่งลงแล้วรีบหันหน้าไปทางอื่นระงับความโมโหของตัวเองในตอนนี้ ต่างจากราชันย์ที่เหมือนจะพอใจอยู่คนเดียวในสถานการณ์นี้ ซึ่งเดซี่ก็รู้ดีว่าที่ชายหนุ่มทำแบบนี้ก็เพราะอยากจะประชดเธอสินะ แต่เดซี่เองก็เข้าใจดีเพราะเธอมีหน้าที่แค่มาทำให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆของเธอรู้สึกไม่พอใจแค่นั้น เพราะฉะนั้นเมื่อเธอเห็นเหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีในตอนนี้ เธอจึงไม่ได้รู้สึกอะไรมาก 

" คุณชนิดาเดินมาตั้งไกลไม่เมื่อยขาบ้างเลยหรอคะ เดซี่เมื่อยมากๆเลยค่ะ ขนาดออกกำลังกายเป็นประจำยังรู้สึกได้ แต่ดูคุณชนิดาจะไม่ออกอาการว่าเหนื่อยหอบเลยนะคะ "

เดซี่เปิดประเด็นถามสาวน้อยทันทีเพราะเธออยากรู้จักนิสัยใจคอเธอเช่นกัน 

" เรียกฉันว่าแคร์เฉยๆก็ได้ค่ะ "

" ชื่อเพราะจังเลยค่ะ "

" ขอบคุณค่ะ พอดีช่วงนี้แคร์ต้องเดินไปไหนมาไหนบ่อยก็เลยเมื่อยจนชินไปหมดแล้วค่ะเป็นห่วงก็แต่คุณเดซี่ คุณต้องการผ้าเย็นสักหน่อยไหมคะจะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น เดี๋ยวแคร์ไปขอพนักงานมาให้ "

คนตัวเล็กพูดออกไปอย่างหวังดี ซึ่งเธอก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ 

" ผมพึ่งรู้นะครับว่านอกจากคุณชนิดาจะทำตัวเป็นเลขาที่ดีแล้ว ยังคอยรับใช้คนอื่นเหมือนคนใช้ได้อีกด้วย "

คนตัวโตว่ากระทบเธอให้เธอได้เจ็บใจเล่น 

" ชินคะ พูดแบบนี้คุณแคร์ก็เสียใจแย่ "

" ไม่เป็นไรค่ะ รอฉันแป๊บนึงนะคะเดี๋ยวมา "

จากนั้นคนตัวเล็กก็เดินไปเอาผ้าเย็นทั้งที่ขากระเผลกแบบนั้นไปหาพนักงานที่เคาน์เตอร์แล้วขอเอาผ้าเย็นสองชุดมา จากนั้นจึงเดินกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิม  

" คุณแคร์เจ็บขาหรอคะทำไมเดินแบบนั้น ไหนบอกว่าเดินจนชินแล้วไง "

เดซี่พูดออกไปด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอรู้สึกถูกชะตากับเธอคนนี้อยู่ไม่น้อย 

" พอดีว่ารองเท้ามันกัดอ่ะค่ะ วันนี้ใส่ส้นมาสูงไปหน่อยไม่คิดว่าจะได้เดินไกลขนาดนี้แต่ไม่เป็นไรค่ะแค่นี้แคร์ทนได้สบายมาก "

เพราะความเป็นห่วงทำให้เดซี่ถือวิสาสะยกขากางเกงของชนิดาขึ้นแล้วยกเท้าเธอออกมาจากรองเท้าแล้วก็ต้องตกใจ 

" คุณแคร์!!! "