-05- ติดของเล่น

ถึงแม้เธอจะเจ็บปวดกับการกระทำของเบนจามินแต่การที่มีเขามาหาทุกคืนกลับทำให้เธอเคยชินไปเสียแล้ว จุดเริ่มต้นของการเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาคือความไม่ตั้งใจ แทนที่เธอจะต่อต้านแต่ทว่าทุกอย่างกลับสวนทางเพราะเหตุผลที่เธอยอมคือ ... เธอรักเขา

________________________

-05- ติดของเล่น

@เช้าวันต่อมา

เช้าวันนี้เบนจามินและเมลินดาหน้าตาไม่สดใสเหมือนคนอดหลับอดนอน ส่วนเหตุผลคืออะไรมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้

"ตาเบนวันนี้คุณน้าแพรเพชรกับน้องไพลินจะมาร่วมทานอาหารเย็นที่บ้านกับเรานะ" คุณหญิงวิชุดาบอกกับลูกชายคนโต

"ครับ งั้นผมไปทำงานก่อนครับแม่" เบนจามินจะออกไปทำงานก่อนเวคินทร์เสมอ เพราะรายนั้นเป็นรองประธานที่นานๆจะเข้าไปเซ็นเอกสารสักครั้ง

เวคินทร์ร่วมหุ้นเปิดผับกับเพื่อนเวลาส่วนใหญ่จึงไปขลุกตัวอยู่ที่นั่น ส่วนตำแหน่งรองประธานได้มาเพราะการยัดเยียดของพี่ชาย

ปี๊น! ปี๊น!

เสียงบีบแตรจากรถสปอร์ตคันหรูเรียกความสนใจจากคนที่ป้ายรถเมล์ได้เป็นอย่างดี เมลินดาจำได้ขึ้นใจว่าเจ้าของเสียงแตรรถนั่นคือ เบนจามิน

"เมลินดาขึ้นรถ!" ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเผด็จการจนเธอจำใจขึ้นรถมากับเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"มีอะไรกับลินดาคะคุณเบนจามิน"

"ทำไมจะรีบไปไหน นัดใครไว้อีกละ" เมลินดาได้แต่กรอกตาบนมอง เธอใส่ชุดนักศึกษาเต็มยศขนาดนี้ก็ต้องไปเรียนหนังสือสิ

"วันนี้ลินดามีสอบค่ะ"

"งั้นก็แล้วไป สอบเสร็จไปหาฉันด้วย" ว๊อท ? สอบเสร็จให้ไปหาคืออะไร

"ทะ...ทำไมต้องไปหาด้วยคะ" เมลินดาถามอย่างไม่เข้าใจ

"... ฉันอยาก"

วันนี้ท่านประธานมาทำงานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มจนพนักงานได้แต่มองอย่างสงสัย เจ้านายของพวกเขามีหลากหลายอารมณ์เหลือเกิน เมื่อวานก็ทำหน้าบึ้งตึงจนไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคน พอวันนี้ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสผิดปกติ

"ท่านประธานคะ ปีนี้ทางบริษัทเราจะรับนักศึกษาฝึกงานไหมคะ คือทางมหาวิทยาลัยส่งหนังสือมาสอบถามค่ะ"

"อืม ผมมีนักศึกษาฝึกงานของผมแล้ว"

"เอ่อค่ะ" เปมิกาได้แต่งุนงงกับเจ้านายหนุ่มแต่ก็ไม่กล้าถามหรือทักท้วงอะไรออกไป

เบนจามินรู้ว่าเมลินดากำลังจะฝึกงานก่อนจบการศึกษา หากเขาได้เธอมาอยู่ใกล้ตัวคงจะดีไม่น้อย เพราะของเล่นย่อมต้องอยู่ใกล้เจ้าของ เวลาจะหยิบมาใช้งานจะได้สะดวกและทันใจ เบนจามินได้แต่นั่งยิ้มกริ่มให้กับความคิดของตัวเอง แค่เขาบังคับให้เธอมาฝึกงานกับเขาเธอคงไม่กล้าปฏิเสธและต้องตอบรับอย่างแน่นอน

"ยัยลินดาบอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าเจ้านายสุดหล่อของแกเป็นใคร" พอร์ชถามเพื่อนสาวด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ฉันบอกแล้วไงว่าเป็นเจ้านาย"

"ก็รู้ว่าเป็นเจ้านายแต่หน้าตาหล่อเวอร์งานดีมาก ถูกใจอีแม่สุดๆจ้า" เมลินดาได้แต่ส่ายหน้าให้กับเพื่อนชายใจสาวอย่างเอือมระอา

เมลินดาสอบเสร็จแล้วก็รีบนั่งรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปหาเบนจามินทันที หากเธอมัวแต่รอรถเมล์มีหวังโดนตำหนิอีกเป็นแน่ ร่างบางของนักศึกษาสาวกดลิฟต์ขึ้นมาชั้นบนสุดแล้วเดินไปยังห้องทำงานของท่านประธานระหว่างทางมีเหล่าพนักงานเมียงมองและสงสัยถึงการมาของเธอแต่ไม่มีใครกล้าถาม

"เอ่อ สวัสดีค่ะ หนูมาพบคุณเบนจามินค่ะ" เมลินดาบอกกับเลขาสาวหน้าห้องเบนจามิน

"สักครู่นะคะ ให้แจ้งท่านประธานว่าใครมาขอพบคะ"

"เมลินดาค่ะ" เปมิการีบต่อสายหาเจ้านายหนุ่มและได้รับอนุญาตให้เข้าพบทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา" เมลินดารีบเดินเข้าไปยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม

"ได้ที่ฝึกงานแล้วยัง" เบนจามินถามโดยไม่ละสายตาจากเอกสารตรงหน้า

"ยังค่ะ รอพอร์ช เอ่อหมายถึงเพื่อนติดต่อให้อยู่ค่ะ" เมลินดาจะไปฝึกงานที่บริษัทญาติของพอร์ชจึงรอให้เพื่อนชายดำเนินการให้

"ไม่ต้อง! มาฝึกกับฉันที่นี่"

"แต่ว่า..."

"หรือเธอมีปัญหา" เห้อ ใครจะกล้ามีปัญหากับเขากัน

"ปะ...เปล่าค่ะ" ลินดาก้มหน้าก้มตาตอบเพราะไม่อยากมีปัญหากับเขา เวลาเขาไม่พอใจทีไรเธอต้องรับบทหนักจนแทบจะลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้ทุกที

"มานั่งนี่สิ" เบนจามินพูดพลางตบหน้าตักเรียกให้หญิงสาวเข้ามาหา

เมลินดาเดินไปนั่งบนตักแกร่งอย่างว่าง่าย อะไรที่ช่วยให้เขาอารมณ์ดีได้เธอก็จะทำ

"พูดง่ายๆแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย" อยากจะเถียงเหลือเกินว่าเธอเคยทำตัวไม่น่ารักตอนไหน เพราะทุกวันนี้เธอก็ตามใจเขาแทบจะทุกอย่าง

"เอ่อค่ะ"

"...ฉันอยากกินเธอตอนนี้" พูดพลางลูบไล้สัดส่วนของคนบนตักอย่างปรารถนา ยิ่งได้อยู่ใกล้เธอทีไรเขามักจะไม่เป็นตัวของตัวเองทุกที

"ทะ...ที่นี่หรอคะ" เธอหันไปมองเขาอย่างงงๆ ที่นี่มันห้องทำงาน หากใครมาเห็นหรือรับรู้การกระทำอาจจะทำให้เขาเสื่อมเสียได้

"ไม่มีใครเข้ามากวนหรอก" มือหนากดต่อสายออกไปบอกเลขาหน้าห้องทันที

"คุณเปมิกา ห้ามใครเข้ามารบกวนผมนะ"

[ ค่ะท่านประธาน ]

"ไปกันเถอะ" ร่างสูงช้อนตัวคนบนตักเข้าไปในห้องนอนที่สร้างไว้เพื่อพักผ่อน เขาไม่เคยให้ใครเข้ามาในนี้แม้แต่พนักงานทำความสะอาด แน่นอนว่าเธอคือคนแรก!

เบนจามินลงมือกินเธออย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยตั้งแต่บ่ายโมงจนล่วงเลยไปถึงเวลาเลิกงาน วันนี้เมลินดาขอกลับบ้านเองเพราะไม่อยากให้ทุกคนสงสัยว่าทำไมถึงกลับมาพร้อมกับเขา ซึ่งเบนจามินเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะเธอเป็นเพียงสาวใช้ไม่เหมาะที่จะนั่งรถกลับกับเขาอยู่แล้ว

แม้จะเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียจากการร่วมรักแค่ไหนเมลินดาก็ต้องฝืนทำหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดี เธอต้องคอยดูแลเรื่องอาหารเย็นและคอยอำนวยความสะดวกให้แก่เจ้านายในห้องรับประทานอาหารในทุกๆวันที่ไม่มีกิจกรรมของมหาวิทยาลัย แต่ดูเหมือนวันนี้จะมีแขกพิเศษของคุณหญิงวิชุดามาร่วมรับประทานอาหารด้วยจึงดูครึกครื้นเป็นพิเศษ

"หนูไพลินยิ่งโตยิ่งสวยนะคะเนี่ย"

"ขอบคุณค่ะคุณหญิงป้า" ผู้หญิงคนนี้น่าตาสะสวยเหมือนที่คุณหญิงวิชุดาพูดจริงๆ เมลินดาได้แต่แอบชื่นชมในใจ

"ตาเบน ตาเคน ทำความรู้จักกับน้องไว้สิลูก"

"น้องไพลินจะเข้ามาฝึกงานวันไหนหรอครับ" เบนจามินหันไปถามพลอยไพลินตามมารยาท เขาเองก็ไม่ได้รู้จักเธอเป็นการส่วนตัวจึงไม่รู้จะพูดคุยเรื่องอะไร

"ไพลินขอเป็นสัปดาห์หน้าแล้วกันค่ะพี่เบนจามิน"

"ครับ"

เวคินทร์ไม่ร่วมสนทนาอะไร เขานั่งมองพลอยไพลินนิ่งๆ ผู้หญิงคนนี้ดูจะชอบอกชอบใจที่ได้ทำงานกับพี่ชายเขาเหลือเกิน เห้อ ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดเห็นผู้ชายหล่อๆรวยๆเป็นต้องระริกระรี้

________________________