บทที่ 2.1 วันเกิดวัยขบเผาะ 

บทที่ 2.1 วันเกิดวัยขบเผาะ 

สามปีต่อมา

“วันนี้วันเกิดลูก อยากให้พวกพี่ ๆ พาไปฉลองวันเกิดที่ไหน คิดไว้แล้วหรือยัง?” รสรินทร์ถามขึ้นอย่างใส่ใจ

แองเจล่าหันไปมองใบหน้าของผู้เป็นมารดาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“วันนี้หนูโตขึ้นมาอีกหน่อย ก็อยากไปในที่ที่พวกผู้ใหญ่เขาไปกัน มัมจะอนุญาตไหมคะ”

รสรินทร์หันมองพวกที่ยังเหลืออยู่ ดูถ้างานหนักครั้งนี้จะตกอยู่กับพวกเขาเสียแล้ว

“ที่ไหนก็ได้ เพราะพวกพี่ของลูกดูแลลูกได้อยู่เสมอ ขอแค่อยู่ในเขตของเรา ไม่จำเป็นจะต้องออกแรง ลูกสามารถเที่ยวเล่นได้อย่างอิสระ” เสียงหวานของผู้เป็นมารดาเอ่ยบอก

“เย้ มัมใจดีที่สุดเลย ถ้าอย่างนั้นหนูขอไปเที่ยวกลางคืนนะคะ หนูมีชุดที่จะใส่ไปคืนนี้แล้ว รองเท้าก็มีแล้ว ขาดก็แค่คนขับรถ” หน้าหวานคลี่ยิ้มกว้างดีใจพลางเกาะเรียวแขนผู้เป็นมารดาอย่างประจบประแจง

รสรินทร์ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการยิ้มให้ เธอไม่เคยหวงหรือห้ามลูก ๆ และคิดว่าเด็กทุกคนเมื่อโตแล้วย่อมมีความคิดเป็นของตนเองผู้ใหญ่อย่างเธอทำได้เพียงแค่คอยประคองและให้คำปรึกษา

“คืนนี้แม่อนุญาตเต็มที่ ไปเที่ยวให้สนุก แล้วรีบกลับมาหาแม่นะลูกรัก” รสรินทร์พูดพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะและแก้มนวลใสของแก้วตาดวงใจ ก่อนกอดเธอไว้แนบแน่น

แอนโดรเมด้าบาร์

23.40 น

เสียงดนตรียิ่งดึกก็ยิ่งดังกระหึ่ม หลังจากที่เพิ่งตัดเค้กไป เจ้าของงานวันเกิดก็กระดกแก้วในมือรัว ๆ เข้าปาก และผลของการที่ไม่เคยดื่มหนักมาก่อนทำให้เจ้าของวันเกิดมีอาการเเอ๋ตั้งแต่สองแก้วแรก

“เฮ้ย จะดื่มหนักอะไรขนาดนั้น ดื่มเหมือนคนไม่เคยได้ดื่ม เดี๋ยวก็อ้วกแตกหรอก” อองรีตะโกนถามเสียงดังแข่งกับดนตรีที่กระหึ่มไม่พัก

“ทามมาย…พี่ชายพูดกับน้องสาวไม่เพราะเลย พูดแบบนี้เดี๋ยวหนูก็ฟ้องมัมให้เข็ด”

“เมาแล้วหาเรื่องนี่หว่า ดูเอาเหอะ..นี่ถ้าพี่เจสันยังมาไม่ถึง สงสัยเราสองคนต้องได้หิ้วปีกยัยแองจี้กลับบ้านแน่” อองรีบ่นพลางส่ายหน้าให้อย่างเอือมระอา ทั้งที่วันนี้ก็เป็นวันเกิดของเขาเช่นกันแต่ก็ต้องมาคอยดูแลเธอแทนที่จะได้สนุก

อเล็กซ์หันมองไปรอบ ๆ ตัวด้วยสายตาไม่ค่อยไว้วางใจนัก เป็นเพราะวันนี้เป็นคืนวันศุกร์ทำให้บาร์ทุกที่หรือแม้แต่ร้านเหล้าทุกแห่งเต็มไปด้วยลูกค้า เขาเองก็ลืมไปเสียสนิทว่าทุกร้านจำเป็นต้องเป็นเมมเบอร์เพื่อจองโต๊ะ ถึงแม้จะเป็นลูกผู้ทรงอิทธิพลแต่แม่ของพวกเขาก็ไม่เคยสอนให้วางก้าม หรือใช้ชีวิตเพื่อข่มเหงคนอื่นด้วยอำนาจที่มีอยู่ในมือ

เมื่อตอนหัวค่ำพวกเขาก็เลยจำเป็นจะต้องตระเวนหาร้านเหล้าที่พอจะพาน้องสาวเข้าได้ ซึ่งอันที่จริงแม่ตัวแสบอายุก็ยังไม่สามารถเข้ามาในนี้ได้ด้วยซ้ำ แต่ก็เพราะอเล็กซ์ใช้บารมีของตนจึงทำให้แม้แต่เจ้าของร้านก็ยังต้องยอมเปิดประตูหน้าร้านให้เข้า ซึ่งปกติถ้าเป็นแขกที่อายุไม่ถึงเกณฑ์ก็มักจะได้เข้าจากทางด้านหลังร้าน

“เอาเหล้ามาอีก เอาเหล้ามาอีก ไอ้ที่หวาน ๆ แบบนี้น่ะมีอีกไหม”

“เอาแล้วไง เมาแล้วเริ่มจะพล่าน นิสัยเหมือนใครวะเนี่ย”

“ท่าทางจะไม่ไหวซะละมั้ง ผมว่าลากแม่ตัวแสบนี่กลับบ้านกันก่อนเถอะ ก่อนที่จะมีปัญหากับโต๊ะข้าง ๆ เดินไปเหยียบเท้าเขาเข้าหลายทีแล้ว”