2

“ฉันลืมเรื่องวันนั้นไม่ได้ ถ้าฉันไม่ก้มลงไปเก็บมือถือ เรื่องร้ายคงไม่เกิดขึ้น คุณเดือนกับน้องลูกแก้วคงไม่ตาย และมีความสุขกับครอบครัว แล้วฉันก็ไม่สร้างความเจ็บปวดให้ครอบครัวคุณเดือนด้วย มันยากนะที่จะลืมได้ ฉันพยายามแล้ว แต่ทำไม่ได้” พูดไปน้ำตาไหลไป อุบัติเหตุคืนนั้นเสมือนฝังในสมอง แม้ไม่คิดถึงมัน ทว่าภาพความทรงจำแวบเข้ามาเนืองๆ ราวกับว่าตอกย้ำซ้ำๆ ไม่ให้เธอลืมอย่างไรอย่างนั้น “ที่สำคัญ สามีคุณเดือนแค้นฉันมาก เขาไม่ให้อภัยฉัน ฉันรู้สึกว่ามันเป็นบาปติดตัว บางทีฉันก็คิดว่า คำว่ายกโทษจากปากสามีคุณเดือน อาจปลดเปลื้องความทุกข์ ความรู้สึกผิดที่รัดใจฉันก็ได้”

พิมรดาก้มลงกราบแทบเท้าบิดามารดารัตน์ชนก พร้อมขอโทษกับอุบัติเหตุที่ไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งทั้งสองอโหสิกรรมให้ ทว่ามีเพียงคนเดียวที่ชักเท้าหนี ไม่ยอมให้เธอกราบขอโทษ และไม่ให้อภัย แถมยังสาบส่งให้พิมรดาตายตามลูกเมีย พิมรดาร้องไห้ เข้าใจความเสียใจของณคุณ ไม่ถือโทษโกรธนายหัวผู้สูญเสียไม่ว่าด้วยน้ำเสียง คำพูดและสายตา

ยุพาพรรณกับวิรัญญามองหน้ากัน เข้าใจความรู้สึกพิมรดาดี ไม่มีใครอยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ผลกระทบไม่ได้อยู่แค่ตัวต้นเหตุ เกี่ยวโยงถึงญาติผู้เสียชีวิตที่ต่างพากันเสียใจกับการจากไปโดยไม่ทันล่ำลา สองสาวเห็นความเสียใจนั้น เห็นคนหลายคนหลั่งน้ำตา โดยเฉพาะสามีผู้เสียชีวิต เขาร่ำไห้ปานขาดใจ อยากตายตามเมียและลูก ภาพนั้นยังติดตาติดใจไม่หาย แล้วเชื่อว่ามันตรึงในความทรงจำพิมรดา เป็นเหตุให้พิมรดาลืมความประมาทของตนไม่ได้

“ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม ฉันขอแค่แกรักและห่วงตัวเองบ้างก็พอ แล้วขอให้มีผัวเร็วๆ ด้วย ไม่ใช่ทุกข์จนขึ้นคานล่ะ” ยุพาพรรณเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้พิมรดาเศร้า

อย่างที่รู้กันว่าพิมรดามีคนรักและขอแต่งงาน แต่หลังจากคืนนั้น พิมรดาบอกเลิกณัฐกิตต์ ให้เหตุผลว่า การจากไปของสองแม่ลูก ทำให้เธอรู้สึกติดอยู่ในกรงบาป ราวกับว่าความสุขในชีวิตถูกปลิดออกจากใจ ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้นหากใจยังไม่ละทิ้งความรู้สึกนั้น แน่นอนว่าณัฐกิตต์ไม่ยอม เขาบอกว่ารอได้ รอให้เธอมีพลังกายและใจ ทว่าพิมรดาตัดสินใจเด็ดขาด เลิกคือเลิก เพราะเกรงว่าหากแต่งงานกับณัฐกิตต์ ความผิดค้างคาในใจอาจทำให้ชีวิตคู่พัง เลิกเพื่อให้เขาพบเจอกับผู้หญิงที่พร้อมเป็นภรรยาและแม่ของลูก ซึ่งเวลานี้ เขาได้พบเจอผู้หญิงคนนั้นแล้ว

“อวยพรคนอื่น อย่างกับแกจะชิ่งมีผัว ฉันว่าห้อยตัวอยู่บนคานมากกว่า” วิรัญญาสวนเพื่อน

“แหม แกก็เหมือนกันนั่นแหละ เลือกมากอยู่ได้ คนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็ไม่ใช่ อย่างกับว่าผู้ชายสมบูรณ์แบบมันมีเป็นล้านคนไปได้ คนเราน่ะมันมีดีและไม่ดีปะปนกันไปทั้งนั้น ห้อยตัวบนคานไปกับฉันสองคนนี่แหละ ไม่มีผู้ชายเราก็อยู่ได้” ยุพาพรรณเอาเรื่องจริงมาพูด

“อยู่เป็นคานก็ดีนะ เพราะฉันก็ไม่คิดมีแฟน ไม่คิดมีผัว ตราบใดที่ฉันปลดปล่อยความรู้สึกผิดไม่ได้ ฉันคงใช้ชีวิตไม่ได้เต็มที่”

พิมรดาพูดขณะโยนขนมปังลงไปในน้ำ มองดูปลาสวายแย่งอาหารกัน อาหารที่เปรียบเสมือนความสุข เป็นความสุขที่ได้กินอาหาร เพื่อให้มันอิ่มท้อง

พิมรดามีพร้อมทุกอย่าง แต่กลับไม่มีความสุข เพราะเธอตรึงตัวเองอยู่ในความทุกข์ ไม่ก้าวเท้าออกมาจากความเจ็บปวดนั้นเสียที ไม่ต่างกับโบกปูนทับอย่างไรอย่างนั้น

สามสาวเดินกลับมาที่รถตู้ของพิมรดา ที่นับตั้งแต่วันนั้นเธอไม่เคยนั่งอยู่หลังพวงมาลัยอีกเลย หวาดกลัว กังวลและประหม่า กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาอีกครั้ง น้าบุญจึงทำหน้าที่พลขับให้เจ้านายสาวเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้

สายตาคมกริบอัดแน่นไปด้วยความแค้น ความโกรธและความเจ็บปวด มองไปยังพิมรดาที่กำลังก้าวขึ้นรถอย่างมาดร้าย เขาไม่เคยลืมเรื่องเลวร้ายในคืนนั้น และไม่เคยลืมตัวต้นเหตุที่ทำให้ลูกเมียสุดที่รักจากโลกนี้ไปด้วย

“อย่าคิดว่าบุญจะล้างบาปได้ กฎหมายทำอะไรเธอไม่ได้ ฉันนี่แหละจะลงโทษเธอเอง ให้สาสมกับเรื่องที่เธอทำไว้กับฉัน” ณคุณกำพวงมาลัยแน่น สายตาวาวโรจน์มองพิมรดาอย่างกินเลือดกินเนื้อ อยากฉีกร่างเธอออกมาเป็นชิ้นๆ ให้หายคับแค้นใจ

ทว่าหากณคุณฆ่าพิมรดาให้ตายตกตามเมียและลูกสุดที่รัก มันดูง่ายไปหน่อย คำว่าตกนรกทั้งเป็นต่างหากที่พิมรดาควรได้รับ จะได้อิ่มไปกับความรู้สึกนั้น เหมือนเขาทุกวันนี้ ความเสียใจ เจ็บปวด ทนทุกข์ทรมานไม่หลุดไปจากจิตใจสักวัน กลับมีความคิดถึงบุคคลอันเป็นที่รักเพิ่มขึ้นทุกขณะจิต ความรู้สึกดังกล่าวจึงอยู่ที่เดิม

พิมรดาต้องรับผิดชอบทุกความรู้สึกในใจณคุณ...ในแบบฉบับนายหัวสุดเถื่อน

อีกไม่นานพิมรดา...อีกไม่นาน

สามวันต่อมา

“พรุ่งนี้พ่อจะไประยอง พิมไปกับพ่อไหมลูก ไปเที่ยวบ้าง เปิดหูเปิดตา” บรรพตถามลูกสาวขณะกินมื้อเย็น

“ไปด้วยกันนะพิม บ้านพักที่น้าจองไว้สวยมากเลย อยู่ริมทะเล มีสระว่ายน้ำส่วนตัวด้วยนะ มีครอบครัวน้าศรีกับป้าพรไปด้วย ไปกันหลายๆ คนสนุกดี ตอนเย็นก็ทำบาร์บีคิวกันหรือไม่ก็ปิ้งย่าง” พรแก้ว แม่เลี้ยงพิมรดาที่ดีกับลูกเลี้ยงทั้งต่อหน้าและลับหลัง กล่าวชวนด้วยอีกคน