ทะลุมิติไปเป็นนางหมอร้าย ที่ไม่โปรดปราน

อ๋องหานช่างน่าสงสาร

ในเวลานี้ทั้งเมืองหลวงพากันถอนหายใจ เพียงเพราะเขาต้องแต่งงานกับคนๆ หนึ่ง เซี่ยเหยา!

นั่นคือเซี่ยเหยาผู้ที่ชายในเมืองหลวงไม่อยากแต่งงานด้วยมากที่สุด! หยิ่งผยอง ไร้เหตุผล ใช้อำนาจข่มเหงรังแกผู้อื่น บนตัวนาง หาคำชมไม่เจอเลยสักคำเดียว

ถึงกระนั้น นางก็หลงรักอ๋องหาน ตกหลุมรักอ๋องหานตั้งแต่แรกพบ และใช้ความดีความชอบในการรบของบิดาและพี่ชาย ขอสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ บังคับให้อ๋องหานแต่งงานกับนาง!

อ๋องหานและซ่างกวนเยว่สตรีที่มีความสามารถอันดับหนึ่งของเมืองหลวงเป็นคู่รักที่ฟ้าดินสร้างมา ใครๆ ต่างก็คิดว่าในโลกนี้มีเพียงซ่างกวนเยว่เท่านั้นที่คู่ควรกับอ๋องหาน แต่กลับมีเซี่ยเหยาโผล่มาขัดขวาง สร้างความแตกแยกให้พวกเขา!

หนึ่งชั่วยามต่อมา

“เขาทำให้ข้าอับอายได้อย่างไร? เขามองไม่เห็นความดีของข้าหรือ? ถึงยอมไปอยู่กับหญิงน่ารังเกียจคนอื่น ไม่แม้แต่จะชายตามองข้า?” เซี่ยเหยาเอ่ยด้วยความอับอายและโกรธเกรี้ยว นางพยายามทุกวิถีทางที่จะแต่งงานกับฉู่หาน เพื่อจะได้ครองคู่กับเขา แล้วเหตุใดถึงต้องมองเขาอยู่กับหญิงน่ารังเกียจคนอื่น?

เอ่ยจบ นางก็รีบวิ่งออกไปอย่างไม่สนใจใยดี

“ท่านอ๋อง ท่านทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร? ข้าเป็นพระชายาของท่านอ๋องนะ!” เซี่ยเหยาดวงตาแดงก่ำและตะโกนอย่างน้อยใจ

เมื่อนางเห็นฉู่หานและซ่างกวนเยว่ที่ยืนเคียงข้างกัน ก็เหมือนถูกกระตุ้น ชี้ไปที่ซ่างกวนเยว่และด่าทอ “นางจิ้งจอก! คิดว่าเจ้าเป็นใคร? ถึงกล้ามายั่วยวนท่านอ๋องในเวลานี้?!”

เอ่ยจบ ก็พุ่งเข้าไปหมายจะตบหน้าซ่างกวนเยว่

“เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ...”

อ๋องฉู่หานตบหน้าอย่างรุนแรงไร้ความปราณีหลายครั้ง

เซี่ยเหยามองชายที่นางรักสุดหัวใจด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านอ๋อง...ไยท่านถึงทำกับข้าเช่นนี้? สิ่งที่ข้าทำทั้งหมด ก็เพียงเพราะต้องการอยู่กับท่านเท่านั้น คนอื่นไม่รู้จักซ่างกวนเยว่ดี แต่ข้ารู้ ซ่างกวนเยว่ปากหวานก้นเปรี้ยว นางเป็นหญิงน่ารังเกียจเจ้าเล่ห์ ท่านอ๋องจะแต่งนางเป็นพระชายารองได้อย่างไร ท่านอ๋องถูกนางหลอกแล้ว”

วันนี้เป็นวันแต่งงานของพวกเขา!

แต่เขาไม่กราบไหว้ฟ้าดินกับนาง แต่ยังแต่งตั้งพระชายารองในวันเดียวกัน เขาบดขยี้ศักดิ์ศรีของนางลงบนพื้น!

“หากพูดถึงความเจ้าเล่ห์ คงไม่มีผู้ใดเทียบเจ้าได้อีกแล้ว เซี่ยเหยา เจ้าทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยงที่สุด! เยว่เอ๋อร์จิตใจงดงามและอ่อนโยน คิดหรือว่าคำพูดสั้นๆ ไม่กี่คำของเจ้าจะสามารถใส่ร้ายนางได้?”

ฉู่หานสวมชุดแต่งงานสีแดงเข้ม รูปร่างสูงสง่างาม ทว่าไม่อาจปกปิดความเย็นชาในสายเลือดของเขาได้ ดวงตาสีดำที่จ้องมองนางในตอนนี้ เต็มไปด้วยความเย็นชาอำมหิต และเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ไม่รู้ว่าข้าทำอันใด ถึงทำให้พระชายารังเกียจข้าเช่นนี้ ข้า...ข้ากับท่านอ๋องรู้จักกันมาก่อนหลายปี และท่านอ๋องเข้าใจข้าดีที่สุด ข้าขอร้องพระชายา อย่าได้ทำลายชื่อเสียงของข้าได้หรือไม่? พระชายาได้โปรดเถิด!” ซ่างกวนเยว่คุกเข่าลงตรงหน้าเซวี่ยเหยา ขอร้องทั้งน้ำตา

“ซ่างกวนเยว่ เจ้าเลิกเสแสร้งได้แล้ว!” เซี่ยเหยาโกรธสุดขีด

ฉู่หานตบหน้านางอย่างแรงอีกครั้ง “ต่อหน้าข้ายังกล้าอวดดีถึงเพียงนี้! ชื่อเสียงของเยว่เอ๋อร์เจ้าคิดว่าจะทำลายก็ทำลายได้อย่างงั้น?!”

เซี่ยเหยาที่ถูกตบหน้าจนมึน ไม่ทันระวังหน้าผากจึงกระแทกเข้ากับเสาใกล้ๆ และร่างก็ทรุดลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง

จากนั้น ฉู่หานก็เตะเท้าใส่นางเต็มแรง

เตะโดนท้องของเซี่ยเหยาพอดี ไม่มีผู้ใดสังเกตเลยว่าในตอนนั้นเซี่ยเหยาหมดหายใจแล้ว แม้จะถูกเตะ นางก็ไม่ได้ส่งเสียงร้องออกมาอีกเลย

วินาทีต่อมา เซี่ยเหยาก็ลืมตาอีกครั้ง

มองเห็นดวงตาที่เย็นชาเหมือนน้ำค้างแข็งของผู้ชายคนหนึ่ง ลึกลงไปเหมือนเหวลึกในฤดูหนาว กําลังมองนางจากที่สูง

เกิดอะไรขึ้น?

นางควรจะอยู่บนเครื่องบินส่วนตัวที่มุ่งหน้าไปยังต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? หรือว่า... ทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหมดสติ เครื่องบินของพวกเขาชนกับเครื่องบินอีกลำหนึ่ง!

เมื่อนึกถึงอัจฉริยะทางการแพทย์ในศตวรรษที่ 22 ซึ่งหมอเทวดาที่ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจหรือนักการเมืองก็ต้องนัดล่วงหน้าครึ่งปี คาดไม่ถึงว่าจะตายแบบผิดวิสัยเช่นนี้?

เครื่องบินที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันนั้น หรือว่าเป็นศัตรูของผู้ป่วยที่นางกําลังจะรักษา

ไม่ทันได้คิดมาก เพราะมีความทรงจำที่ไม่ได้เป็นของนางนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้ามาในหัวทั้งหมดชั่วพริบตา

เซี่ยเหยาตกตะลึงมาก!

นางทะลุมิติ!

ฉู่หานเตะหน้าอกของนาง และขัดจังหวะความคิดของนาง เท้านี้แรงมาก จนเกือบจะทำให้หัวใจของนางแตกสลาย

เขามองลงมาที่นางจากที่สูง ดวงตาสีดำเต็มไปด้วยความเย็นชาและความรังเกียจอย่างชัดเจน

เขาเกลียดเจ้าของร่างเดิมมาก!

ราวกับทนไม่ไหวที่จะกระชากหนังของเจ้าของร่างเดิมด้วยมือตัวเอง

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อยู่ให้ห่างจากเยว่เอ๋อร์ ถ้าข้ารู้ว่าเจ้ากล้าทำร้ายนาง ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!” ฉู่หานเอ่ยอย่างเย็นชา

เซี่ยเหยาขมวดคิ้ว เวียนหัวเป็นพักๆ แล้วหลับตาช้าลง “เอาเท้าออกไป!”

“ท่านอ๋องหยุดโมโหเถิด! หากแม่ทัพใหญ่รู้เข้า คงต้องมาทวงถามความรับผิดชอบเป็นแน่ เยว่เอ๋อร์ไม่อยากทำให้ท่านอ๋องลําบากใจ ขอแค่ได้อยู่กับท่านอ๋อง แม้ว่าชื่อเสียงของเยว่เอ๋อร์จะถูกทำลายก็เต็มใจ” ซ่างกวนเยว่โผเข้ามาแสดงความรู้สึกด้วยน้ำตาที่ไหลหลั่ง จากนั้นก็โขกศีรษะใส่เซี่ยเหยาที่นอนอยู่บนพื้น “พระชายา ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง หากมีความอาฆาตแค้นอันใดก็ลงที่ข้าเถิด!”

เมื่อฉู่หานได้ยินคําว่าแม่ทัพใหญ่สามคํา สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน แรงใต้เท้าก็หนักขึ้นอีก “วันนี้ข้าจะหย่าขาดกับเจ้า!”

เซี่ยเหยาไม่ได้คิดว่าเขาจะออกแรงอีกครั้ง เจ็บที่หัวใจและอาเจียนเป็นเลือดออกมาอย่างรุนแรง

ด้วยความโมโหสุดขีด จึงรวบรวมเรี่ยวแรงผลักฉู่หานออกไปอย่างแรง

นางลุกขึ้นนั่งพิงเสาและกวาดสายตาเย็นชาไปที่ฉู่หาน แล้วเรียบเรียงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมใหม่อย่างรวดเร็ว

เจ้าของร่างเดิมมีชื่อเดียวกับนาง พ่อของนางเป็นท่านแม่ทัพที่มีอำนาจในราชสำนัก นางรักฉู่หานตั้งแต่แรกพบ เพื่อให้ได้แต่งงานกับอ๋องหาน จึงใช้แผนชั่วร้ายลับๆ อะไรก็ได้ ในงานเลี้ยงชมดอกไม้ ก็แอบตามอ๋องหานไป จากนั้นทำให้เสื้อผ้าหลุดลุ่ยต่อหน้าอ๋องหาน และกล่าวว่าอ๋องหานล่วงเกินนาง บีบให้อ๋องหานทำได้เพียงแต่งงานกับนาง

วันนี้เป็นวันแต่งงานใหญ่ของพวกเขา ฉู่หานเกลียดเซี่ยเหยามาก หากเปลี่ยนเป็นนางที่ต้องเจอผู้หญิงแบบนี้ ก็คงจะเกลียดจนกัดฟันกรอด ดังนั้นวันแต่งงานใหญ่วันนี้จึงพาซ่างกวนเยว่เข้าจวน และทิ้งเซี่ยเหยาไว้คนเดียว ไปกราบไหว้ฟ้าดินกับซ่างกวนเยว่ หลังจากเซี่ยเหยาที่หยิ่งผยองมาตลอดรู้ก็รีบไปเอาเรื่องฉู่หานทันที ผลสุดท้ายก็ถูกฉู่หานตบ จนไม่ระวังเผลอกระแทกเสาจนตาย

เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็กลายเป็นนางเสียแล้ว

ในเวลาอันสั้น เซี่ยเหยาก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดอย่างดี

พูดไม่ออก

ไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบาย เพราะเซี่ยเหยาคนนี้โง่จริงๆ!

มีบิดาผู้มีอำนาจล้นฟ้า และพี่ชายที่สร้างผลงานในสงคราม แทนที่จะสนุกกับความรุ่งโรจน์ร่ำรวย ทำบ้าอะไร?

ร้องไห้คร่ำครวญเพื่อจะแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้ชอบตัวเอง เป็นบาปกรรมจริงๆ!

เซี่ยเหยายิ้มเยาะในใจ และมองฉู่หานอีกครั้งด้วยสีหน้าไร้อารมณ์