บทที่ 3 อยากตายคาอย่างอื่น...

ยามเหม่าจ้าวหม่านฟางแต่งตัววันนี้นางกำลังอารมณ์ดีคิดหาทางออกไปเที่ยวนอกเมือง นางจึงรีบตื่นขึ้นมาแต่งตัวจนบ่าวรับใช้แปลกใจ

“พระชายาเพคะ”

“ข้าเคยบอกเจ้าอย่างไรเรียกข้าเหมือนเดิมตอนที่เราอยู่ตามลำพัง”

“เจ้าค่ะคุณหนูสาม” เข่อซิงทำตามที่คุณหนูสามต้องการและยกสำหรับเข้ามา อาหารมื้อแรกหน้าตาก็น่าทานไปหมดจ้าวหม่านฟางไม่รอช้าทันที

“คุณหนาสามอยากไปที่ใดหรือเจ้าคะ”

“ข้าไปได้ใช่หรือไม่” จ้าวหม่านฟางถามเพื่อความแน่ใจ

“ได้เจ้าค่ะ” เข่อซิงคิดว่าคุณหนูสามคงอยากกลับไปเยี่ยมบ้านแต่คำตอบที่ได้ยิน บ่าวรับใช้ก็หน้าเสียและส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน “ไปมิได้เจ้าค่ะคุณหนู”

“ทำไม? ข้าอยากไปหอคณิกาหากเจ้าไม่พาไปข้า ข้าจะกระโดดน้ำอีกรอบ” จ้าวหม่านฟางขู่บ่าวรับใช้จนนางต้องพาออกมานอกเมืองมุ่งหน้าไปที่หอคณิกาโดยมีองครักษ์ของหยางเพ่ยตงแอบตามจ้าวหม่านฟางมา

“ทูลท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ามา” หยางเพ่ยตงนั่งอ่านหนังสือราชการอยู่ในห้องทำงานสายตาไม่มองมาที่องครักษ์ จนเห็นความลำบากในการที่จะพูดออกมา

“ว่ามา!”

“พระชายาทรงไปที่หอคณิกาพ่ะย่ะค่ะ” ซิ่วอิงก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองคนที่ต้องรองรับอารมณ์ชินอ๋องก็หนีไม้พ้นเขา

“สามหาว ! นางกล้าดีอย่างไร” หากใครพบเจอเข้าชื่อเสียงของเขาคงป่นปี้ที่ปล่อยให้พระชายาออกไปเที่ยวคอคณิกาที่มีบุรุษมากมายมือหนากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“พาข้าไป”

จ้าวหม่านฟางกำลังนั่งเคลิบเคลิ้มมองชายรูปงามที่กำลังเล่นดนตรี แต่ความรู้สึกเหมือนกำลังมีคนแอบมองจึงหันไปมองอีกฝั่งสตรีโฉมงามผู้นั้นเป็นใคร

“คุณหนู นั่นองค์หญิงหยางเผยอิ่งเจ้าค่ะ”

“หยางเผยอิ่ง”

ชื่อแช่นี้เป็นของหยางเพ่ยตงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากองค์หญิงหยางเผยอิ่งน้องสาวคนสุดท้องของหยางเพ่ยตง นางจึงรีบลุกขึ้นเพื่อจะออกไปจากหอคณิกาแห่งนี้

“โอ๊ะ”

“ข้าขออภัยแม่นาง...” บุรุษรูปงามเดินมาชนกับจ้าวหม่านฟางทั้งสองดวงตาประสานกัน ความทรงจำของนางหลั่งไหลเข้ามานี่คืออี้เฉิน คนรกของคุณหนูสาม

“หม่านฟาง” อี้เฉินแสดงความดีใจออกมาจนปิดไม่มิดเขากลับมาอยู่ที่แคว้นได้หนึ่งเดือนแล้วพร้อมกับข่าวร้าย คนรักของเขาได้แต่งงานเป็นพระชายาของชินอ๋องหย่างเพ่ยตง

“อี้เฉิน” จ้าวหม่านฟางมองใบหน้าของเขาบุรุษผู้นี้คงจะรักจ้าวหม่านฟางมาก ตอนนี้นางเป็นพระชายาของชินอ๋องต้องทำตัวให้เกียรติพระสวามี

“จ้าวหม่านฟาง!”

“ท่านอ๋อง”

หยางเพ่ยตงเดินเข้ามาหานางด้วยแววตาที่โกรธเคืองพร้อมกับเดินมาแทรกตัวเข้าตรงกลางระหว่างจ้าวหม่านฟางและอี้เฉินพร้อมกับลากน้องออกมาจากหอคณิกา

“ปล่อยข้า”

“แต่งงานแค่ไม่กี่วันคิดจะสวมหมวกเขียวให้ข้าแล้วหรือ” หยางเพ่ยตงโกรธจัดที่นางกล้านัดพบกับบุรุษผู้อื่นทั้งที่เป็นพระชายาของเขา

“ข้ามิได้...อ๊ะ” จ้าวหม่านฟางกำลังจะอธิบายแต่ก็ถูกชินอ๋องกระชากแขนเข้าไปใกล้จนนางรู้สึกเจ็บ และทำใจดีสู้เสือไม่ติดจะหลบตาของหยางเพ่ยตง

“แล้วทำไมหรือ”

“เจ้า! อยากตายหรืออย่างไร”

“ข้าอยากตายคาอย่างอื่นมากกว่า” นางพูดจบพร้อมกับมองต่ำลงไปจนหยางเพ่ยตงปล่อยมือนางตอนนี้เขากำลังโกรธจัดไม่ยอมฟังอะไรจากปากของนาง

“หึ ซิ่วอิงพาพระชายาไปทำงานในห้องครัวและให้บ่าวรับใช้ใช้งานนางได้”

“เจ้า หยางเพ่ยตง!” จ้าวหม่านฟางไม่พอใจที่หยางเพ่ยตงจะให้นางไปเป็นบ่าวรับใช้ที่ห้องครัว นางทำอาหารเป็นเสียที่ไหนจ้าวหม่านฟางคนเดิมนั้นเก่งงานบ้านงานเรือนทุกอย่าง

“เชิญเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”

“คุณหนูสามเจ้าคะ” จ้าวหม่านฟางจึงยอมเดินตามองครักษ์มาที่ห้องครัว นางทนความลำบากได้เพราะลำบากกว่านี้ก็เคยทำมาแล้ว

“วันนี้พระชายาจะเข้ามาทำงานที่ห้องครัวพวกเจ้าใช้งานได้เลย”

แต่จะมีใครกล้าใช้พระชายาของชินอ๋องนอกเหนือจากหยางเพ่ยตงที่สั่งให้คนไปเฝ้านางทำงานให้ห้องครัวโดยให้นางไปตักน้ำมาใส่โอ่งจนเต็ม

“คุณหนูเจ้าคะเดี๋ยวบ่าวทำเอง”

“เข่อซิง ข้าทำเองได้เจ้าอย่าลำบากเลย” จ้าวหม่านฟางน้อยใจที่หยางเพ่ยตงไม่ยอมฟังนางแถมยังโยนความผิดให้นางว่านางกำลังสวมหมวกเขียวให้ “หน้าตาซื่อบื้อแล้วยังจะโง่เขลาอีก”

จ้าวหม่านฟางตักน้ำจนเต็มจะเต็มโอ่งมือที่เริ่มแดงและพองเป็นตุ่มเพราะเกิดจากการยกของหนักเหงื่อไหลลงมาด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าวแถมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ช่วงเที่ยงโอ่งสุดท้ายนางจึงพักเมื่อมองไปที่มือสายตาก็เริ่มพร่ามัว

“คุณหนูเจ้าคะเดี๋ยวบ่าวทำเองเจ้าค่ะ” เข่อซิงสงสารคุณหนูของตัวเองอยู่ที่จวนก็ลำบากมากโขแต่งงานเป็นพระชายายังคงมาโดนใช้ให้ทำงานหนัก

“ข้ามิเป็นอะไรเจ้าคนทรราชนั่น” จ้าวหม่านฟางพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัดไร้เหตุผล เอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ ไยถึงยังมีคนนับถือ

“คุณหนู! เดี๋ยวเข่อซิงช่วยเจ้าค่ะ”

“แดดร้อนเราไปพักกันก่อน”

เมื่อก้าวเดินได้เพียงสองก้าวภาพที่อยู่ตรงหน้าก็พร่ามัวไปหมดนางจึงส่ายหน้าและพยายามฝืนลืมตาขึ้นมา จ้าวหม่านฟางพยายามที่จะพาที่เกาะแต่ทุกอย่างก็สายไปนางก้มลงกับพื้นและหมดสติท่ามกลางแดดที่ร้อนจ้า

“คุณหนู ช่วยด้วยเจ้าค่ะพระชายาเป็นลม”

ซิ่วอิงที่ยืนอยู่บริเวณนั้นจึงรีบวิ่งเข้ามาและอุ้มจ้าวหม่านฟางกลับตำหนักไป โดยให้บ่าวรับใช้ไปตามหมอหลวงมาดูอาการ เข่อซิงร้องห่มร้องไห้เพราะกลัวว่าคุณหนูจะเป็นอะไรขึ้นมา

“หมอหลวงพระชายาทรงเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

“เจ้าทำใจให้เย็นก่อนพระชายามิได้เป็นอะไรเพียงแค่ร่างกายอ่อนแอให้พักสามสี่วันก็ดีขึ้น เดี๋ยวข้าให้ยาไว้”

บ่าวรับใช้จึงยิ้มออกและเดินไปนั่งที่พื้นรอจ้าวหม่านฟางตื่นขึ้นมา ซิ่วอิงรีบกลับไปรายงานชินอ๋องทันทีสตรีตัวเล็กนิดเดียวหยางเพ่ยตงก็โกรธจนใช้งานพระชายา เขาไม่แน่ใจแล้วว่าโกรธหรือหวงพระชายา

ตำหนักของหยางเพ่ยเตงได้ต้อนรับองค์หญิงหยางเผยอิ่ง ที่เพิ่งกลับเข้าวังตอนที่หอคณิกาดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็นนาง นางจึงรีบออกไปอีกทาง

“เสด็จพี่เพคะ”

“น้องสามนั่งก่อน” หยางเพ่ยตงเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารส่งยิ้มให้น้องสาวสุดที่รัก ถึงแม้ผู้คนจะหาว่าเขาเป็นทรราชก็ตาม เขาถูกพระสนมของเสด็จพ่อใส่ร้ายว่าจะลอบฆ่าพ่อตัวเองจึงไม่ได้ขึ้นครองบัลลังก์ เพราะพี่ชายเองก็เสียสละอยากออกไปอยู่นอกวังแต่ก็ต้องขึ้นครองัลลังก์แทนหยางเพ่ยตง