ตอนที่15 มังกรทะยานฟ้า

"หากเจ้ามีฝีมือเพียงเท่านี้ แล้วหล่ะก็นะ จากนี้ไปเจ้าเตรียมรับความบันเทิงจากข้าได้เลย..."

"ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะมีดีอย่างที่ปากว่ารึเปล่า.... รับมือ"

      พูดมิทันขาดคำ เจ้ายักษ์ซีทู้ สูบอัดลมเข้าร่างเร่งลมปราณเบ่งจนเสื้อโป่งพองกระพือพัดโบกสะบัดด้วยพละกำลังอันมหาศาล พลันกางสองแขนอ้ากว้าง พุ่งตรงเข้าใส่นัทด้วยท่าร่างที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วผิดกับลักษณะตัวของอันเต่อซีทู้ ด้วยหมายมาด ตั้งใจใช้วงแขนอันทรงพละกำลังอันมหาศาลบีบรัดคู่ต่อสู้ให้แหลกเหลวดับดิ้นคามือของตน พลางกระโจนเข้าใส่โดยมิทันให้เหยื่อได้ตั้งตัว หมายเผด็จศึกในคราเดียว

ฝ่ายนัทนึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ภายใน มองดูคู่ต่อสู้กางเขนหราพุ่งตรงเข้ามา หาตน

วูปปป!!   ขวับ!!    ครึ้มมม!!   เปรี้ยะๆๆ

พลันที่สิ้นสุดการปะทะ สิ่งที่ทุกคนเห็น เป้าหมายในวงแขนอันบึกบึนของอันเต่อซีทู้ แตกละเอียด แทบไม่มีชิ้นดีอันเต่อซีทู้หัวเราะลั่นด้วยความสะใจ

  " เพราะความปากดีของเจ้าถึงมีสภาพเยี่ยงนี้....ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ทว่า...... สิ่งที่ปรากฎแก่สายตาของทุกคน คือในวงแขนของมัน แทนที่จะเป็นร่างอันแหลกเละของหลงอี้เฟยกลับกลายเป็นเศษท่อนไม้กองหนึ่งแทนที่ ห่างกันไม่ไกลมากนักขอบเวทีปรากฎกลุ่มควันจางๆ ท่ามกลางกลุ่มควัน คือหลงอี้เฟย ยืนสองเท้าชิดกันมือซ้ายกุมมือขวาที่มีนิ้วชี้และนิ้วกลางประกบชี้ขึ้นมา พร้อมเสียงกล่าวของหลงอี้เฟย

"วิชานินจาสลับร่าง นิน นิน นิน.... "

ส่งผลให้ทุกคนยืนตาค้างแทบไม่เชื่อสายตา หลงอี้เฟยใช้วิชาใดที่ไม่เคยประสบในสาระบบวิชายุทธ

[ เอาแล้ว ไอ้ท่านนัทเล่นข้าแล้ว มิน่าวันก่อนให้ข้าดาวน์โหลดวิชานินจามาให้ นึกว่าจะเอามาฝึกเล่นๆที่ไหนได้ ตรูจิบ้าาาา...]​ 

   คงไม่ต้องบอก เป็นคำรำพึงรำพันของผู้ใด เหอะๆๆๆ....

แต่ผู้ที่ตกใจซ่ะยิ่งกว่าใครๆคงจะเป็นอันเต่อซีทู้และอันเต่อลู่เจียง มันเป็นไปได้อย่างไร เจ้าสวะนี่มันใช้วิชาใดถึงรอดพ้นอ้อมแขนอันทรงพลังของอันเต่อซีทู้ผู้ได้ชื่อว่าทรงพลังที่สุดในหมู่บรรดานักสู้รุ่นเยาว์ของต้าเหลียว

    ด้วยความแค้นแทบกระอักเลือดที่เหมือนถูกดูเป็นตัวตลก ไม่รอช้า อันเต่อซีทู้ พลันเปล่งพลังกางแขนวิ่งเข้าใส่หลงอี้เฟยอีกครั้ง และครั้งนี้

ขวับ..... !!! หมับ.... !!! ตูม.... !!!

ผลมิใช่กองไม้อย่างคราแรกแต่กลับเป็นก้อนศิลาใหญ่ที่ถูกบีบทลายเป็นผุยผง คาวงแขนอันเต่อซีทู้... และเช่นเดิม

ถัดไปคือกลุ่มควันที่มีหลงอี้เฟยยืนในท่าเดิม และ.... 

"วิชานินจาสลับร่าง นิน นิน นิน...."

[ไอ้เจ้าบ้าน๊าาาาาาาท.... ดูมัน  ดูมันทำ ]

( ท่านอาจารย์ ท่านพี่นัทใช้วิชาอะไร ทำไมข้าไม่เคยเห็น...!?)

[ § ¥ € £ ¿ < ¢...]​  ไม่มีคำแปลครับ {ผู้แต่ง}​

สร้างความคั่งแค้นให้อันเต่อซีทู้เป็นคำรบสอง ครานี้จึงเร่งเสริมพลังลมปราณเต็มกำลัง จนทั้งร่างเบ่งขยายถึงขีดสุด บรรยากาศรอบข้าง ถูกแรงบีบอัดของลมปราณของอันเต่อซีทู้สร้างสภาวะกดดันจนฝุ่นผงฟุ้งกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ อันเต่อซีทู้มิรอช้าพุ่งทะยานไป ยังกลุ่มควันเบื้องหน้าอีกครั้ง เป้าหมายคือบุรุษอายุเยาว์ร่างสูงโปร่ง ที่ทำให้ตนขายหน้าถึงสองครั้งสองครา และครานี้

วูปปป.....!!! ขวับ..... !!! กร๊อบบ....!!! 

    เสียงคล้ายข้อต่อกระดูกลั่นเปรี๊ยะ ได้ยินอย่างทั่วถึง ส่งผลให้ทุกคนรอบสนามประลอง หน้าซีด ใจสั่นระรัว ด้วยในวงแขนอันทรงพลังของอันเต่อซีทู้้    ปรากฎร่างของคนผู้หนึ่ง ล้มระทวยฟุบร่วงลงมากองยังพื้นเวทีประลอง

อี้เฟยยย....!!?? 

( ท่านพี่นัทททท!!! )

 และอีกเช่นเคย ร่างๆหนึ่ง ปรากฎกายขึ้นท่ามกลางกลุ่มควัน พร้อมวลีที่เริ่มคุ้นหู ของทุกคน

     " วิชานินจาสลับร่าง นิน นิน นิน

อ่ะ อ้าว เอ๋.... เอ้ยย ทะ ทะ ทำไมๆ" 

       นัทร้องเสียงหลงเหมือนจะแปลกใจ

{อย่างเนียน...}​

ทันทีที่ร่างในวงแขนของอันเต่อซีทู้ร่างๆนั้นร่วงลงมาปรากฎแก่สายตาทุกคน ยิ่งสร้างความประหลาดใจแก่ทุกคน

เฮ้ยยย...... !!!!????  นั้น..... !!!!????

เพราะกองร่างๆนั้นมิใช่ใคร กลับกลายเป็นร่างอันเต่อลู่เจียงที่ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดอยู่ๆไปปรากฎตัวในวงแขนของอันเต่อซีทู้แทนที่จะเป็นร่างของหลงอี้เฟย อันเต่อลู่เจียง นอนหายใจรวยรินอยู่เบื้องหน้าทุกคน แต่ที่เห็นจะหน้าถอดสีมากกว่าใครๆ นั่นก็คือ อันเต่อซีทู้ เพิ่งได้สติตรงเข้าไปค่อยๆประคองเจ้านายของตน พลางกล่าวละล่ำละลัก

"นะ นาย นายน้อยไฉนเป็นท่าน...." 

อันเต่อลู่เจียงค่อยๆยกมืออันสั่นเทาชี้มายัง หลงอี้เฟย ที่ยืนหน้าตายกลางเวที

 "เจ้า... เจ้า.... ฆ่ามันให้กับข้า มิฉะนั้น

มิฉะนั้น เป็นเจ้าที่ต้อง ตะ ตาย " 

อันเต่อซีทู้ค่อยๆวางร่างนายน้อยตนไว้ขอบเวที หยิบบางสิ่งกลืนลงท้องไป พลันร่างที่ใหญ่ยักษ์อยู่แล้วขยายพองอีกเท่าตัว บรรยากาศรอบตัวพลันแปรเปลี่ยน อัดแน่นไว้ด้วยกระแสปราณอันอำมหิตที่แพร่กระจายออกมาโดยรอบ ส่งผลให้ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นสัมผัสถึงกระแสปราณที่รุนแรง ชั่วร้าย จนแทบยืนไม่ติด หม่าฉินซวง

และหลี่เฉียงจิ้ง ถลาเข้าไปขนาบข้าง

องค์หญิงจื่อเว่ยพลางกางม่านพลังออกป้องกัน ส่วนเจ้าอ้วนอู๋กวงตรงเข้าคุ้มครองสองแฝดเบ้ชุน เบ้เชียน ด้วยตนมีพลังปราณที่กล้าแกร่งกว่าทั้งสองแฝด พอรับมือกับกระแสปราณที่อัดแน่นด้วยความชั่วร้ายนี้ได้บ้าง

"ข้า.. จะ... ให้ เจ้า ได้ ชดใช้..."

 อันเต่อซีทู้ กางสองแขน อันมหึมา ก่อนบีบเค้นพลังปราณทมิฬ เตรียมส่งตรงมายังนัทในร่างหลงอี้เฟย

ที่บัดนี้ นัท ตั้งท่าเตรียมรับพลังการโจมตีของเจ้ายักษ์อันเต่อ โดยก้าวเท้าขวาถอยไปเบื้องหลังครึ่งก้าวประกบหงายฝ่ามือทั้งสองข้างไว้ระดับแนบข้างลำตัว รีดเร้นพลังปราณจ้าวยุทธขั้นที่3 จนบังเกิดสภาวะกระแสอากาศรอบข้างปั่นป่วน ม้วนตัวมารวมยังจุดกึ่งกลางทั้งสองฝ่ามือของนัท

        พลันปรากฎกระแสพลังปราณเข้มข้นรวมตัวที่ระหว่างฝ่ามือทั้งสอง จนบังเกิด เป็นลูกพลังที่ค่อยๆก่อตัวขยายใหญ่ขึ้นมาเรื่อยๆ รอจังหวะส่งพลังเข้าปะทะ ปราณทมิฬของอันเต่อซีทู้ ที่กำลังพุ่งเข้ามาปะทะตน 

"เจ้า ต้อง ตายยยย....คลื่นมารทมิฬกลืนนภา" 

วูปปปป......... 

" พะ พะ พลัง ลัง ลัง คละ คละ.. " 

[เอ้า เอาเข้าไป ไอ้เจ้าบ้า... เป็นเวร เป็นกรรมอะไรของข้าฟร้ะ มาติดกับเจ้าเนี้ย....]​ 

ท่านกงซุนเช่อใช้พัดในมือเคาะไปที่ศรีษะตน

ด้วยระอาในความเกรียนของศิษย์ตนผู้นี้ แนะอีกอย่างทำอีกอย่าง ให้คิดใช้กระบวนท่านอกกรอบ ก็ออกนอกกรอบจนหยุดไม่ได้ ยั้งไม่อยู่ จริงๆ 

" พะ พลัง คละ คลื่น คลื่น ตะ ต่าวววววว เต่า เต่า สะท้านฟ้าาาาาา....!!!" 

วูปปปป วูปปปป ครึมมม!!!! 

%%%%%%%%%%%%%%%%%

 ผลของความเกรียนของพี่นัทเราจะเป็นเช่นไร ติดตามได้ในตอนต่อๆไปครับ บอกได้คำเดียว ท่านกงซุน เอาคืนสาหัสสากรรจ์ แน่ๆ

//ขอบคุณที่ติดตามครับ