บทนำ

เด็กสาวที่มีใบหน้าตาจิ้มลิ้ม ที่นั่งอยู่บนตักแกร่งของชายหนุ่มรูปงามหน้าตาหล่อเหลา ใช้สองแขนโอบกอดรอบลำคอหนาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เมื่อเธอถูกผู้ใหญ่บังคับให้ต้องแยกจากเขา 'แดเนียล' พี่ชายที่เธอทั้งรักและหวงมาก

"น้องเฟรไม่อยากไป น้องเฟรจะอยู่กับพี่แดนที่นี่" น้ำเสียงกระเง้ากระงอด เอ่ยออกมาอย่างเอาแต่ใจ ไม่ว่าใครจะพูดอะไรเธอก็ไม่ยอมอยู่ดี

"น้องเฟรจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะลูก น้องเฟรต้องกลับไปเรียนนะคะ" เสียงของคนเป็นแม่เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพนุ่มนวล พยายามพูดจากโน้มน้าวลูกสาวเพียงคนเดียวอย่าง 'เฟรย่า' ที่ดูแล้วเจ้าตัวนั้นเอาแต่ใจตัวเองไม่น้อยเลยทีเดียว

"ให้น้องเฟรเรียนที่นี่ก็ได้ค่ะ คุณป้าให้น้องเฟรเรียนที่นี่นะคะ น้องเฟรอยากอยู่กับพี่แดนที่นี่"

"ไม่ได้ค่ะลูก น้องเฟรสัญญากับแม่ว่ายังไงคะ ไหนบอกว่าจะเชื่อฟังแม่ถ้าแม่ยอมพามาหาพี่แดน"

"แต่น้องเฟรไม่อยากไป" เฟรย่าบอกเสียงเศร้า สองแขนก็โอบกอดรอบลำคอหนาแน่นไม่ยอมปล่อย เพราะกลัวว่าจะถูกดึงออกไปจากตักแกร่งของแดเนียลได้อย่างง่ายดาย

"เอาไว้ปิดเทอม น้องเฟรค่อยมาหาพี่แดนใหม่ก็ได้นะคะ" แม่ของแดเนียลเองก็พยายามพูดจาโน้มน้าวหว่านล้อมเฟรย่าเต็มที่

เมื่อลูกสาวเพียงคนเดียวของเพื่อนสนิทของเธอ ดูจะติดลูกชายของเธอจนไม่อยากจะกลับบ้านเลยด้วยซ้ำ ถึงขั้นบอกว่าอยากย้ายมาเรียนที่นี่ เพราะอยากจะอยู่กับแดเนียลให้ได้

แดเนียลที่นั่งหน้านิ่งต้องถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเขาพยายามดันร่างบางของเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มบนตักให้ออกห่าง แต่ยิ่งพยายามเฟรย่ายิ่งกอดเขาไว้แน่น จนเขาเองก็ทำได้แต่ยอมนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้เธอโอบกอดอยู่แบบนั้น ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายไม่น้อย

"แดนช่วยพูดกับน้องให้น้าหน่อยสิลูก" แม่ของเฟรย่าเอ่ยบอกกับแดเนียลอย่างจนปัญญา กับความเอาแต่ใจของลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเอง ที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจตั้งแต่เด็ก

"ฉันไม่ชอบเด็กเกเร กลับบ้านไปเรียนซะ" แดเนียลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พลางเหลือบสายตาลงมองคนตัวเล็กบนตัก

"แดนทำไมพูดแบบนั้นกับน้องล่ะลูก"

คำพูดที่ดูเย็นชาของแดเนียล ทำให้คนเป็นแม่อดที่จะตำหนิลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลไม่ได้เช่นกัน

"ผมพูดความจริง ผมไม่ชอบเด็กเกเรและเอาแต่ใจตัวเอง" แดเนียลยังคงพูดจาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายน่ารำคาญเช่นเดิม

"น้องเฟรขอโทษค่ะ น้องเฟรจะกลับไปเรียน" เฟรย่าที่ได้ยินแบบนั้น ถึงกับรีบตอบตกลงทันที ก่อนจะค่อยๆคลายท่อนแขนที่โอบรอบลำคอหนาออกช้าๆ

"แต่น้องเฟรมีข้อแลกเปลี่ยนนะคะ" เฟรย่าเอ่ยพูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมองหน้าคนเป็นแม่ด้วยสายตาวิงวอน ก่อนจะหันมาสบตากับเจ้าของตักแกร่ง

เมื่อเฟรย่าพูดจบ ทำให้ทุกคนต่างเงียบและรอฟัง ว่าเธอจะมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรมาเสนอ เพื่อที่ตัวเองจะยอมกลับบ้านไปเรียนต่อตามที่ทุกคนกำลังรบเร้าให้เธอกลับ

"ถ้าน้องเฟรเรียนจบ น้องเฟรจะกลับมาแต่งงานกับพี่แดน พี่แดนต้องสัญญากับน้องเฟรก่อน ว่าจะรอน้องเฟรและแต่งงานกับน้องเฟร" คำพูดที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากเล็กๆนั่น ทำเอาทุกคนถึงกับอ้าปากค้างไปตามๆกัน เพราะไม่คิดว่าเฟรย่าจะมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่ยังเด็กขนาดนี้

"น้องเฟร!" คนเป็นแม่ถึงกับเอ่ยเรียกชื่อลูกสาวเสียงดัง ทั้งที่ไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับลูกมาก่อนเลยสักครั้ง

"ไม่เป็นครับ" แดเนียลที่เห็นท่าไม่ดี รีบพูดแทรกทันที เพื่อบอกให้ผู้ใหญ่รู้ว่าเขาจะเป็นคนคุยกับเธอเอง ไม่งั้นวันนี้เธอคงจะไม่ยอมกลับบ้านไปเรียนแน่

"ถ้าคุณพ่อมาได้ยินเข้า น้องเฟรคงโดนไม้เรียวนะคะ" แม่ของเฟรย่าพูดขึ้นมาอีกครั้ง แล้วปล่อยให้แดเนียลจัดการต่อให้

"ถ้าพี่แดนไม่ตกลง น้องเฟรก็จะไม่กลับค่ะ" เฟรย่าไม่สนคำพูดของคนเป็นแม่ ยังคงกอดอกเชิดหน้าอยู่บนตักแกร่งของแดเนียลอย่างเอาแต่ใจ

"อืม ถ้าอยากแต่งงานกับฉันก็กลับไปเรียนให้จบ" แดเนียลขานรับในลำคอสั้นๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบนิ่งเพื่อจะได้ตัดรำคาญ เพื่อให้เธอยอมกลับบ้านไปสักที เพราะเขาปวดหัวกับเธอมาหลายวันแล้ว

คำพูดของแดเนียล ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองหันมองหน้ากันด้วยความตกใจอย่างไม่ได้นัดหมาย เพราะไม่คิดว่าแดเนียลจะยอมตกปากรับคำสัญญาของเฟรย่า ก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจไม่น้อย ทั้งที่ไม่ได้มีใครพูดอะไร แต่แค่มองหน้าและสบตากัน ต่างคนต่างก็รู้ความหมายของอีกฝ่ายทันที

"สัญญานะคะ ^^"

"อืม"

จุ๊บ!

"พี่แดนสัญญาแล้วนะ ว่าจะแต่งงานกับน้องเฟร" ริมฝีปากเล็กๆกดจูบลงบนแก้มสากของแดเนียลทันที พร้อมย้ำชัดกับเขาอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม ที่แสดงออกถึงความดีใจอย่างปิดไม่มิด

"ทำได้เมื่อไหร่ค่อยกลับมา ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้า"

"แดน! ทำไมพูดกับน้องแบบนั้นล่ะ ปิดเทอมก็ให้น้องมาเที่ยวเล่นที่นี่ก็ได้นะลูก" แม่ของแดเนียลเอ่ยออกมาอย่างตำหนิลูกชายอีกครั้ง ที่พูดร้ายกาจทำร้ายจิตใจของเฟรย่าแบบนั้น

"ไม่ครับ ถ้าเรียนไม่จบก็ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก" แต่เขาก็ยังคงยืนยันคำเดิม แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง

"ถ้ากลับมาก่อนเรียนจบ ถือว่าทุกอย่างเป็นโมฆะ"

เฟรย่ามีท่าทีลังเลใจอยู่ไม่น้อย ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธอนักล่ะ กว่าเธอจะเรียนจบก็อีกตั้งหลายปี เขาไม่คิดจะให้เธอมาเยี่ยม หรือไปเยี่ยมเธอบ้างหรอ แล้วถ้ารอให้เธอเรียนจบถึงจะมีสิทธิ์กลับมาหาเขาที่นี่ ด้วยระยะเวลาที่นานหลายปีขนาดนั้น...เขาจะยังรอเธอตามสัญญาอยู่ไหม

"ก็ได้ค่ะ น้องเฟรตกลง" แต่สุดท้ายเธอก็ยอมตกลงกับเขาอยู่ดี เพราะยังไงก็ถือว่าเป็นการทำสัญญากันแล้ว เขาต้องไม่มีใครและต้องรอเธอ เพราะเรียนจบเมื่อไหร่ เธอจะกลับมาแต่งงานกับเขาทันที

"ดี! งั้นตกลงตามนี้ ทีนี้ก็ลุกไปจากตักฉันได้แล้ว ฉันจะไปทำงาน" พูดจบแดเนียลก็จับร่างบางบนตักแกร่งให้ลุกขึ้นอย่างง่ายดาย ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ ผมคงไม่ได้ไปส่งที่สนามบินนะครับคุณน้า" แดเนียลเอ่ยพูดกับแม่ของเฟรย่า ที่เป็นเพื่อนสนิทกับแม่ของตนอย่างสุภาพนอบน้อม พร้อมกับก้มหัวให้เป็นเชิงขอโทษที่ต้องเสียมารยาทแบบนี้

"ไม่เป็นไรลูก พี่แดนไปทำงานเถอะ"

"แต่น้องเฟรอยากให้พี่แดนไปสะ.." เฟรย่าเริ่มที่จะกระเง้ากระงอดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินว่าแดเนียลจะไม่ได้ไปส่งที่สนามบิน แต่ก็ต้องรีบเม้มปากตัวเองแน่น ทั้งที่พูดยังไม่ทันจบประโยค เพราะถูกสายตาคมของแดเนียลตวัดจ้องมองเธออย่างไม่พอใจ ที่เธอเริ่มจะเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว

"อีกอย่าง.. ฉันเกลียดเด็กดื้อและเอาแต่ใจตัวเองที่สุด!" พูดจบแดเนียลก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้เฟรย่ายืนหน้าบึ้งตึงอย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เดี๋ยวเขาจะโกรธเธออีก

"ไม่เป็นไรนะน้องเฟร พี่แดนไปส่งไม่ได้เดี๋ยวป้าไปส่งแทนนะลูก" แม่ของแดเนียลเดินมาศีรษะของเธออย่างเอ็นดู พร้อมกับพูดจาปลอบโยนอย่างนุ่มนวล เพราะเธอทั้งรักและเอ็นดูเฟรย่าไม่ต่างจากลูกสาวแท้ๆเลย แล้วยิ่งเฟรย่ากับแดเนียลทำสัญญากันไว้แบบนั้น บอกเลยว่าเธอนั้นดีใจมาก และหวังว่าจะได้เฟรย่ามาเป็นสะใภ้ของบ้านจริงๆ

"ก็ได้ค่ะ น้องเฟรจะรีบเรียนให้จบ แล้วรีบกลับมาแต่งงานกับพี่แดนให้ได้เลย" เฟรย่าพยักหน้ารับ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและแววตาที่จริงจัง

เรียนจบเมื่อไหร่เธอจะกลับมาทวงสัญญาจากเขาเลยทันที และหวังว่าเขาจะยังจำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอได้

…