Han Talks : 1

หนึ่งอาทิตย์ก่อนผมเจอเจ้าหนู เด็กตัวเล็กๆ ที่บังเอิญมานอนหลับอยู่บนโซฟาในห้องสำนักงานของอู่รถเรดซัน อู่ซ่อมรถของทีมรถแข่งที่ผมลงมือลงแรงปลุกปั้นมันขึ้นมาด้วยกันกับพรรคพวกอีกสี่คน

หลังสถานการณ์ของทีมเรดซันกลับสู่ความสงบ จิตใจผมกลับต้องมาปั่นป่วนอีกครั้ง โดยไม่ทันตังตัว ผมก็ได้เผชิญหน้ากับเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง …ลูกที่ผมไม่เคยต้องการ และไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิดมา มันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ผมยอมรับ แต่มานึกเสียเอาตอนนี้ก็คงไม่ทัน ยังไงเด็กก็เกิดขึ้นมาแล้ว ผมจะทำอะไรได้นอกจากต้องรับผิดชอบตามเรื่องตามราว

ผมคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร แค่บอกเพนนีไปตรงๆ ว่าจะรับผิดชอบทุกอย่าง ก็ขี้คร้านจะวิ่งเข้าใส่และกระโดดกอดผมด้วยความดีใจ

แต่ความคิดที่ผมวาดฝันเอาไว้กลับกลายเป็นแค่ฟองอากาศแตกสลายอย่างไม่เหลือร่องรอยเมื่อผมได้พบเธออีกครั้ง

เธอมองผมด้วยสายตาเย็นชาเป็นครั้งแรก

แสดงท่าทางรังเกียจ ทำหน้าสะอิดสะเอียนใส่ อย่างกับผมเป็นตัวเชื้อโรค แม้แต่ลมหายใจก็ไม่อยากใช้ร่วม

แถมยังหอบลูกหนีผมไปอย่างไม่ยอมให้ผมได้ทักทายลูกสักคำ

ผมเข้าใจว่าเพนนีโกรธ แต่คาดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนแบบนี้

เมื่อก่อนผมไม่เคยสนใจเพนนี ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะสนใจกว่าเมื่อก่อน เพียงแต่เด็กนั่นมีลูกกับผม หลังจากที่มีพรายกระซิบบอกเรื่องนี้ ผมก็แอบตามข่าวอยู่เงียบๆ ต่อให้ไม่ต้องจ้างนักสืบแค่เปิดคอมฯ ท่องโลกโซเชียลแป๊บเดียวก็รู้เห็นทุกความเป็นไปของเพนนีกับลูกแล้ว โลกทุกวันนี้มันสะดวกขึ้นมากจริงๆ

เห็นเพนนีโพสต์รูปคู่กับผู้ชายอื่นลงใน IG ผมก็ชักไม่สบายใจ เพนนียังเด็ก ไม่แปลกถ้าจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน ห่วงก็แต่เจ้าหนูของผม เกรงว่าจะไม่ได้รับความดูแลเอาใจใส่เท่าที่ควร

ผมใช้เวลาคิดทบทวนเป็นอาทิตย์ก่อนตัดสินใจบุกมาที่บ้านเพนนี เอาความจริงเข้าแลกด้วยการยอมรับตรงๆ ว่าเป็นพ่อของเด็ก แล้วก็โดนแม่ยายตบจนแก้มชา

ผมพอเดาออกว่าคงไม่ได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นนัก แต่ก็ไม่คิดว่าจะร้อนแรงขนาดนี้ ตอนได้ยินว่าจะแจ้งความผมก็อึ้งไปประมาณหนึ่ง ถึงงั้นก็ไม่ได้โอดครวญอะไร ยังไงผมก็ผิด ไปทำลูกสาวเขาท้องแล้วยังหายเข้ากลีบเมฆอีก เป็นผมมีคนมาทำแบบนั้นกับลูกตัวเองก็คงโมโหมากเช่นกัน โชคดีที่ไม่มีลูกสาว

ผมนั่งคุกเข่าอยู่หน้าบ้านเพนนีอย่างกับคนโง่ หลังจากเพนนีวิ่งเข้าไปในบ้านเพราะเสียงลูกร้องไม่นาน คะนิ้งกับริกกี้ที่เพิ่งมาถึงได้เข้ามาไกล่เกลี่ยสถานการณ์ ทำให้แม่เพนนียอมถอนสายตาโกรธแค้นไปจากผม แล้วเข้าบ้านไปทั้งที่ยังไม่ได้ชำระความกันให้แล้วเสร็จ

“มึงโง่หรือโง่มากวะฮาน” คล้อยหลังคนอื่นๆ ริกกี้ก็เอ่ยขึ้น มันมองผมด้วยสายตาที่ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือหัวเราะเยาะดี

“อะไรทำให้มึงบุ่มบ่ามขนาดนี้”

“กูแค่แสดงความจริงใจ” ผมมองตรงไปที่บานประตูบ้านซึ่งปิดสนิทก่อนลุกขึ้นยืนตัวตรง ก้มลงปัดเศษหญ้าแห้งออกจากขากางเกงเบาๆ

“แล้วเป็นไงเขาเห็นใจมึงไหม” ริกกี้ซ้ำเติม ถึงมันจะเป็นหนึ่งในพรรคพวกแต่ระหว่างผมกับมันก็เคยมีเรื่องแตกหักกันมาก่อนเพราะงั้นท่าทีที่มันแสดงออกจึงค่อนข้างจิกกัดหน่อยๆ

ผมไม่คิดถือสาคำพูดของริกกี้ แค่มองหน้ามันนิ่งๆ แล้วหันหลังเดินออกจากรั้วบ้านโดยไม่พูดอะไร รถผมจอดเลียบกำแพงไปด้านหลัง ต่อท้ายรถริกกี้ที่เพิ่งมาถึงและเล่นจอดขวางประตูบ้านเต็มๆ ผมเดินผ่านรถมันมาที่รถตัวเอง โดยมีไอ้เด็กเวรเดินตามมาห่างๆ

“แล้วนี่มึงจะเอาไงต่อ” ริกกี้ตะโกนถามหลังมันก้าวพ้นประตูรั้วออกมา ผมกำลังจะเปิดประตูขึ้นรถชะงัก หันกลับไปมองหน้าริกกี้ก่อนเลื่อนสายตาขึ้นมองหลังคาบ้านเพนนี

“กูอยากรู้ใครเซ็นรับเป็นพ่อของเด็ก”

ริกกี้ทำหน้าอึ้งๆ คิดไม่ถึงว่าผมจะถามเรื่องนี้ขึ้นมากะทันหัน

“จะใครอีกถ้าไม่ใช่พ่อคะนิ้ง พ่อตากู”

ผมหรี่ตาลงอย่างไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ ก่อนเปิดประตูขึ้นรถโดยไม่สนใจเสียงประท้วงของริกกี้ที่ยังไม่ได้รับคำตอบที่มันต้องการจากผม

จะเอายังไงต่อเหรอ ถามแปลก อยากได้ลูกเสือมันก็ต้องเข้าถ้ำเสือ แต่ถ้าแม่เสือดุขนาดนี้ก็คงต้องหาทางตะล่อมให้ได้ก่อน ผมครุ่นคิดระหว่างเลี้ยวรถออกถนนใหญ่ ระหว่างนั้นโทรศัพท์ที่ทิ้งไว้ตรงคอนโซลกลางดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกบนหน้าจอ กำลังจะกดรับแต่สายดันหลุดไปซะก่อน

อะไรวะ... ผมวางโทรศัพท์ลงอย่างไม่ใส่ใจ

ปัง!

จู่ๆ มีรถพุ่งมาจากไหนไม่รู้เสยเข้าชนรถผมกลางลำ แรงอัดที่รุนแรงทำให้ผมไถลไปกระแทกกับเกาะกลางถนน เสียหลักพลิกคว่ำแล้วแน่นิ่งอยู่กับที่ กว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นผมก็เจ็บไปทั้งตัว หัวปวดหนึบมีของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมา เหม่อมองโลกที่พลิกกลับด้านอย่างมึนๆ ก่อนจะพยายามใช้มือที่อาบไปด้วยเลือดงัดประตูเปิดอย่างทุลักทุเล ทว่าแรงแขนผมมีไม่ถึง ภาพข้างหน้าพร่ามัวลงทุกขณะ ผมพยายามสะบัดหัว กะพริบตาเรียกสติให้ตัวเอง แต่ก็เกินความสามารถที่จะทำได้ ก่อนที่ภาพในหัวจะถูกตัดขาดผมได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงร้องตะโกนแว่วมาจากด้านนอก

“เฮ้ย! มีคนติดอยู่ในรถ รีบโทรเรียกกู้ภัยเร็ว!”