ตอนที่ 3 บ้านวรรณยุกต์ (3)

“เฟี้ยว!...” เสียงวัตถุบางอย่างแหวกอากาศเฉี่ยวศีรษะไปเส้นยาแดงผ่าแปด ทำเอาศุภิสราถึงกับผงะด้วยความตกใจ ยังไม่ทันได้รู้ว่าต้นตอของวัตถุดังกล่าวว่ามาจากไหน วัตถุชิ้นที่สองสามสี่ห้าก็ลอยตามมาติดๆ

“โอ้ย!” เด็กหญิงร้องลั่นเมื่อกระสุนมะยมลูกหนึ่งลอยมาโดนแผลเก่าที่ศีรษะเข้าอย่างจัง

“สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ ฮ่าๆ” เสียงเย้ยเยาะลอยมาจากบนต้นมะยมนั้น ก่อนที่จะมีวัตถุบางอย่างตกลงมาที่พื้นดังตุ้บ วัตถุที่ปรากฏเบื้องหน้าคือ เด็กชายตัวสูงเก้งก้างที่หน้าตามอมแมมด้วยเศษไม้ใบหญ้า ดวงตาดำขลับวาววับเอาเรื่อง

“ยัยเด็กหัวขโมย” เขาตะคอกใส่หน้าอย่างหยาบคาย

“ไม่ได้ขโมยนะ ก็มะยมมันตกพื้นแล้ว ไม่ได้ไปเก็บจากต้นสักหน่อย”

“ต่อให้อยู่บนต้น ใต้ต้น หรือว่าลอยในอากาศ ถ้าอยู่ในอาณาบริเวณของบ้านนี้ หากไม่ได้รับอนุญาตก่อน เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาเก็บเอาตามใจชอบแบบนี้ได้ ไม่รู้หรือไงว่าทำอย่างนี้มันผิดกฎหมาย โทษฐานลักทรัพย์ ยอมความไม่ได้ด้วย” เด็กชายวางท่าข่ม

“ที่นี่บ้านเธอเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันอยู่ที่นี่ ที่นี่ก็ต้องเป็นบ้านฉันอยู่แล้ว ถามมาได้ไง โง่จัง”

“งั้นก็ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่รู้จริงๆ เอ้านี่ ของเธอ เอาคืนไป” เด็กหญิงกอบลูกมะยมคืนให้เจ้าของโดยดี

“คืนง่ายๆ แบบนี้ได้ไง คนทำผิดต้องโดนลงโทษ” ประโยคนั้นกระทบใจคนฟังอย่างจัง

“ก็เอาสิ จะเฆี่ยนจะตบตี ก็เอาเลย ฉันมันคนต่ำต้อยคนไม่ดี คนไร้ค่า เป็นหัวขโมย เอาสิ ตีๆ” ศุภิสราจับมือของอีกฝ่ายมาตีตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

“เฮ้ย... ยัยเด็กนี่ เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ทำอะไรเนี่ย หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้ นี่แน่ะ...” สิ้นเสียงนั้นเด็กชายก็ผลักร่างบางจ้อยจนสุดแรงจนเสียหลักหงายหลังตกลงไปในสระน้ำด้านหลังทันที

”หายบ้ายังล่ะ ลงไปได้ก็ขึ้นมาเองแล้วกันนะ ฮ่าๆ” เด็กชายยืนเท้าสะเอวมองร่างเล็กดำผุดดำว่ายอย่างขบขัน

“ชะ...ช่วยด้วย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น อุ๊บ!” เสียงอุทธรณ์นั้น ทำให้คนเตรียมเผ่นเข้าบ้านต้องรีบหันขวับ พอเห็นร่างน้อยหมดแรงจมดิ่งลงไปในน้ำต่อหน้าต่อตา

“เวรล่ะสิ” เด็กชายตาเหลือก รีบกระโจนลงไปในน้ำทันที ร่างผอมเก้งก้างดำผุดดำว่ายพักใหญ่ทีเดียว ก่อนที่มือของเขาจะกวาดไปโดนร่างนุ่มนิ่มเข้า จึงรีบกระชากสิ่งนั้นขึ้นมาสุดแรงเกิด

“เฮือก!” เด็กชายผุดร่างขึ้นเหนือน้ำ แขนล็อกคอคนตัวเล็กลากขึ้นฝั่งอย่างทุลักทุเล พอขึ้นจากฝั่งได้คนช่วยก็วางร่างกระจ้อยร่อยบนพื้น พลางทิ้งร่างแผ่หราหอบแฮ่กๆ มองดวงหน้าที่ซีดเผือด เนื้อตัวเต็มไปด้วยแผล “เวรล่ะสิ ตายหรือเปล่าวะเนี่ย”

“นี่เธออย่าเพิ่งตายนะ ฟื้นสิ ฟื้น” เขาตบแก้มของเด็กหญิงไปมาเพื่อเรียกสติ ก่อนอุ้มร่างบางพาดบ่าเขย่าให้สำลักน้ำออกมาเหมือนที่เคยเห็นผู้ใหญ่ทำยามมีคนตกน้ำ จนแล้วจนรอดก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเกิดขึ้นก็เริ่มใจเสีย พยายามตั้งสตินึกถึงภาพวิธีการช่วยชีวิตคนจมน้ำที่ตนเคยพบเห็นในละครหลังข่าวที่ย่าชอบดู

“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน” เด็กชายสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด ก่อนก้มตัวลงไปจะผายปอด ทันใดนั้นเองเด็กหญิงก็พ่นน้ำพรวดใส่หน้าของเขาเสียก่อน ร่างสูงโย่งผงะ ดีที่หลับตาทันแต่ทว่าหลบน้ำไม่ทันอยู่ดี

“หนอย พ่นน้ำใส่เต็มหน้าฉันเลยนะยัยตัวแสบ มันน่าปล่อยให้จมน้ำตายนัก ยี้...น้ำลายสกปรก” ถึงแม้ปากจะบ่น ทว่ายังมีแกใจช่วยประคองคนเจ็บขึ้นมา

“แล้ว... มาช่วยเขาไว้ทำไม?”

“อ้าว ไม่งั้นเธอก็ได้กลายเป็นผีเฝ้าสระน้ำบ้านฉันน่ะสิ”

“อ๋อ ที่แท้ก็กลัวผีนี่เอง”

“นี่เธอ! ว่าใครกลัว ผีอย่างเธอน่ะน่ากลัวตาย รู้งี้น่าจะปล่อยให้จะ...”

“ขอบคุณนะ” คนกำลังตั้งท่าจะ ‘ใส่ยับ’ อ้าปากค้าง รู้สึกเขินๆ แต่สายตาซุกซนก็ไม่วายอดสำรวจอีกฝ่าย

“โห นี่เธอลงไปฟัดกับไอ้เข้ในคลองมาเรอะ ทำไมมันเละตุ้มเป๊ะอย่างนี้ล่ะ เจ็บไหม” คนถูกซักส่ายหน้า “เก่งแฮะ เป็นยัยตรีได้แหกปากบ้านแตก เอาเหอะ เดี๋ยวกลับบ้านให้ย่าทายาให้ แป๊บเดียวก็หายละ แล้วนี่เดินเองไหวไหม”