4.อดีต1

4.อดีต 1

“พี่ภพขา สอนการบ้านเลขน้องวีได้มั้ยค่ะ น้องวีทำไม่ได้เลยค่ะ” เด็กหญิงวีรดาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในตัวตึกหลังใหญ่พร้อมสมุดการบ้านวิชาคณิตศาสตร์

“หนูวี ลู๊ก คุณภพเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน ให้คุณภพทานของว่างเสร็จก่อน น้าขอโทษด้วยนะคะคุณภพ เก็นรถเข้ามาจอดในบ้านก็คงจะวิ่งโร่มาเลย” รดา บ่นลูกสาวไม่จริงจังนัก

“ไม่เป็นไรครับน้าดา” ตรีภพยื่นกระเป๋าให้ รดา ซึ่งทำงานแม่บ้านและพยาบาลส่วนตัวของแม่เขา ตรีภพย่อตัวลงไปอุ้มเด็กหญิงมัดผมแกละไว้แนบอก กดจมูกลงบนแก้มนุ่มที่หอมกรุ่นไปด้วยแป้งเด็ก

“ตามใจกันจริงๆ” รดาได้แต่ส่ายหน้ามองตามแผ่นหลังคุณหนู คุณหญิงท่านเอ็นดู ลูกสาวของเธอมาก แม้แต่คุณภพก็ไม่เคยรังเกียจลูกสาวของเธอ ตัวแทบจะติดกันตลอดเวลา หากคุณภพอยู่บ้านต้องมีลูกเป็ดน้องสีเดินตามก้นต้อยๆไม่ห่าง ปีหน้าคุณภพต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอก ไม่รู้ลูกสาวตัวแสบของเธอจะทนคิดถึงพี่ชายที่แสนดีคนนี้ได้ไหม คงจะร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเดือนๆแน่นอน

“อ้าวดา ตาภพล่ะ เห็นรถเข้ามาจอดแล้วนิไปไหนซะแล้ว”

“อุ้มน้องวีไปศาลข้างสระน้ำแล้วค่ะ”

คุณหญิงปานวาดเดินส่ายหัวเข้ามาหาแม่บ้านคนสนิท เธอกับรดาอายุห่างกันเกือบ 5 ปี เธอรักรดาเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง วันที่รดาอุ้มเด็กน้อยวัย 5ขวบ มาของานทำ เธอสงสาร จึงให้งานและที่บ้าน นานวันเข้ากลายเป็นความรักและความผูกพัน เธอทั้งสงสารและเอ็นดูสองแม่ลูกคู่นี้ รดาก็นิสัยดีส่วนยัยแก้มป่องตัวน้อยก็ขี้อ้อน ดูลูกชายเธอสิ หลงน้องไม่ไหว อุ้มกระเตงกันจนน้องจะ 10 ขวบแล้ว

“ปีหน้า ก็ต้องไปอเมริกาแล้ว ไม่รู้ใครจะคิดถึงใคร”

คุณหญิงปาดวานเดินมายังสวนหลังบ้าน มองไปยังศาลาข้างสระน้ำ ลูกชายของเธอสอนการบ้านน้องไปอีกมือก็จิ้มขนมป้อน

“น่าจะคุณภพนะคะ ไปอยู่คนเดียวต่างบ้านต่างเมืองด้วย”

“เฮ้อ ฉันกับคุณตรี ไม่มีทางเลือกหรอก ภพคือทายาทคนเดียวของตระกูล เขาต้องเติมโตมาอย่างเข็มแข็งและสมบูรณ์ที่สุดเพื่อที่จะเป็นผู้นำคนอีกหลายพันชีวิต”

“ดาเข้าใจคุณหญิงค่ะ คุณหญิงเข้าบ้านเถอะค่ะ ตากแดดนานๆไม่ดีเดี๋ยวไม่สบายเอา คุณตรีจะมาบ่นดาอีก”

“ดา ช่วงนี้คุณตรีกลับดึกทุกวันเลย” เมื่อพูดถึงสามีเสียงคุณหญิงปาดวาดเต็มไปด้วยความเศร้าโศก หลังจากผ่าตัดหัวใจ ร่างกายเธออ่อนแอลงมาก ไม่สามารถให้ความสุขกับสามีได้อีกคุณตรีดนัยก็ไม่เคยพูดหรือทำให้เธอรู้สึกว่าบกพร่องในหน้าที่ภรรยาเลยซักครั้ง แต่เธอก็อดกังวลไม่ได้จริงๆ ยิ่งช่วงหลังๆมานี้ สามีเธอกลับบ้านดึก บ้างวันตื่นเช้ามาก็ไม่เจอเขาแล้ว

“งานยุ่งหรือเปล่าค่ะ” รดาจูงมือพาคุณหญิงเข้ามานั่งโซฟากลางบ้าน

“ถ้าคุณตรี มีคนอื่นฉันจะทำยังไงดีดา ถึงฉันจะรู้ตัวว่าไม่อาจทำหน้าที่บนเตียงได้ แต่แค่คิดว่าเขาจะมีคนอื่นฉันก็ทนไม่ได้จริงๆ” สายตามองทอดน่วออกไปทางประตูรั้ว วันนี้เขาคงกลับดึกอีกตามเคย

“โถ่ คุณหญิงค่ะ คุณตรีรักคุณหญิงมาก คุณหญิงทั้งสวยทั้งแสนดีขนาดนี้ ดาเชื่อว่าคุณตรีจะไม่หักหลังคุณหญิงของดาค่ะ” รดากุมมือขาวซีดของเจ้านายเอาไว้แน่น ช่วงนี้คุณหญิงเธอวิตกกังวลมากจนเห็นได้ชัด รดากลัวว่าเธอจะคิดมากจนเกินไป เห็นทีจะต้องปรึกษาคุณตรีดนัยซักหน่อยแล้วปล่อยไว้นานกว่านี้ท่าจะแย่ ทุกข์กายหรือจะเท่าทุกข์ใจหากรดากล้วว่าโรดหัวใจจะกำเริบเอาได้