2.เกิดอะไร

2.

ตรีภพลืมตาในความมืดม่านกรองแสงอยู่วี ทำให้ห้องมืดสนิททั้งๆที่ภายนอกนั้นสว่างแล้ว เช้าแล้วเขาเพิ่งได้นอนไปนิดเดียวเท่านั้น หลังจากเมื่อคืนเข้าหอกับเจ้าสาวที่คุณแม่จับคลุมถุงชน เหนื่อยมาทั้งวันไหนจะงานแต่งพิธีการแสนมากมายไหนจะเข้าหอกับเจ้าสาว เสร็จกิจทั้งหมดแล้วแทนที่จะได้หลับสบาย ต้องมานอนฟังคนนอนร่วมเตียงร้องไห้สะอึกสะอื้น กว่าจะได้นอนฟ้าก็สว่างคาตา ตกเป็นของของเขามันน่าเสียใจขนาดนั้นเลยหรอ

“รู้เอาไว้ด้วย ถ้าคุณแม่ไม่ต้องการหลาน ชาตินี้อย่าฝันว่าคนอย่างฉันจะแตะต้องเธอ ดูจากที่เมื่อคืนฉันเป็นคนแรกของเธอ แสดงว่าคุณแม่คงเลี้ยงเธอเอาไว้เพื่อเป็นนางบำเรอฉันโดยเฉพาะสิน่ะ”

“วีทราบค่ะ ว่าคุณภพไม่อยากแต่งกับวี แต่ขอให้คุณภพเข้าใจวีด้วยว่า วีไม่ขัดคำขอร้องของคุณหญิงไม่ได้จริงๆ”

“ดี อยู่ในโอวาทแบบนี้ ว่าง่ายๆ ทำงานเหนื่อยกลับมามีคนบำเรอ มันก็สะดวกสบายดี”

ตรีภพลุกพรวดพราวจากเตียง เขาก็ยังไม่เข้าใจคุณแม่ ทำไมถึงบังคับให้เขาแต่งงานกับเด็กนี้ แถมต้องการหลานจากวีรดาอีกด้วย แต่เอาเถอะทำมาขนาดนี้แล้วเพื่อความสบายใจของคุณแม่เขาจะทำให้ ไม่ต้องไปหากินให้เสียเงินเสียทอง สำหรับเขาผู้หญิงทุกคนมันก็คือนางจิ้งจอกดีๆ นี้เอง หน้าไหว้หลังหลอก ต่อหน้าทำเป็นคนดีหลับหลังแอบกินผัวชาวบ้าน เขากินจ่ายจบไม่เคยสานสัมพันธ์กับใคร ผู้หญิงคนไหนก็อย่าหวังจะได้หัวใจของเขา ยิ่งลูกสาวของผู้หญิงคนนั้น ไม่มีทาง

ตรีภพอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ขายาวๆ เดินเข้าไปนั่งลงบนเตียง มือหนาจับข้อมือของคนที่ยังนอนตะแคงอยู่มุมเตียง หัวคิ้วหมุนเล็กน้อย ตัวรุมๆ เมื่อคืนเขาคงหนักมือไปสิน่ะ ช่วยไม่ได้ อยากจะมาเป็นเมียเขาก็ต้องรับอารมณ์บนเตียงเขาให้ได้ ตรีภพค่อยๆ ก้มลงไปกระซิบข้างหูคน

“รีบๆ ท้องซะล่ะ ฉันจะได้รีบหย่า ไม่รู้จะต้องทนนอนเตียงเดียวกันไปอีกนานแค่ไหน ระลึกฐานะของตัวเองให้ขึ้นใจด้วยล่ะ วีระดา เป็นเป็นแค่เมียบำเรอ”

“อึก พี่ภพเกลียดอะไรวีค่ะ วีพลาดตรงไหน ฮื่อ” วีรดาปล่อยโฮออกมาสุดเสียง ทุกวันเธอก็ยังไม่รู้ว่าตรีภพเกลียดเธอเพราะอะไร

“อย่ามานับญาติกับฉัน ฉันไม่เคยมีน้องสาว ฉันเกลียดแม่เธอ และเธอเป็นลูกสาวของผู้หญิงคนนั้นยังไงล่ะ” พูดจบก็สะบัดมือออกจากข้อมือขาวบางราวกับรังเกียจเต็มกลืน

“แม่รดาทำอะไร ให้คุณภพโกรธหรอค่ะ” วีรดาจำได้ว่าตอนเธอเด็กๆ แม่เธอรักคุณภพยิ่งกว่าอะไร คุณภพคือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของคุณหญิงปาดวาด ผู้มีพระคุณ ที่ให้งานให้ที่ซุกหัวนอน แม่หม้ายผัวตาย ไม่มีอะไรเหลือเลยในชีวิต ถูกไล่ออกจากห้องเช่า เงินติดตัวซักบาทก็ไม่มี เห็นบ้านหลังใหญ่ติดป้ายสมัครงานแม่บ้านหน้าประตูจึงอุ้มลูกน้อยหวังมาพึ่งใบบุญ

“ทำอะไรงั้นหรอ หึ อย่าให้ฉันขุดความเน่าเฟะของคนตายมาพูดเลย เพราะคุณแม่ขอร้องไม่ให้พูดถึงเรื่องในอดีตอีกเพราะมันจะทำให้ท่านเสียใจ รู้เอาไว้ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีอะไรคู่ควรกับฉันเลย”

“แสดงว่าที่ผ่านมา คุณภพเกลียดวีเพราะโกรธแม่ของวีหรอค่ะ”

“ไม่ได้โกรธ แต่เกลียด ยิ่งเธอโตแล้วหน้าเหมือนผู้หญิงคนนั้นมากเท่าไรฉันยิ่งเกลียดเธอวีรดา” ตรีภพบึงบังออกจากห้องนอนไป ทิ้งให้วีรดาที่ทำหน้างุนงงอยู่บนเตียง

งงไปหมดแล้ว คุยไปคุยมาเธอก็ยังไม่รู้ว่าแม่เธอทำอะไรให้เขาโกรธจนพานมาเกลียดเธอได้ขนาดนี้

หลังจากแน่ใจว่าประตูห้องห้องนอนปิดสนิท วีรดาหยักร่างกายที่สะบักสะบอม ที่ถูกคนใจยักษ์ทรมานมาทั้งคืน เธอไม่ได้หวังว่าเขาจะอ่อนโยนเลยซักนิด ร่องรอยที่ปรากฏบนตัวเธอนั้นชัดเจนแล้วว่าเขาเกลียดเธอมากขนาดไหน แต่ไม่ว่าร่างกายจะแน่ขนาดไหน เธอก็ต้องลงไปทานมื้อเช้ากับคุณหญิง

ร่างระหงเดินมาหยุดนิ่งที่ราวบันไดชั้นสาม วีรดาใส่ชุดแซกสีครีมแขนกุดยาวพอดีเข่า คุณหญิงปาดวาดชอบให้เธอแต่งตัวแบบนี้ มือบางจับราวบันไดไว้มั่น ประคองสติทั้งหมดค่อยๆ ก้าวลงบันไดอย่างระมัดระวัง ภาพจำติดตาเธอไม่เคยลืมสุดปลายทางของบันไดนี้เคยมีร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของแม่เธอ แม่ตกบันไดคอหักเสียชีวิตทันที อุบัติเหตุครั้งนั้นพรากแม่ของเธอจากไปตลอดกาล ครอบครัวที่แท้จริงคนสุดท้าย