6.ผู้สวมร่าง

หลังจากนอนพักฟื้นอยู่หลายวันในที่สุดแผลของทารีน่าก็ดีขึ้น วันนี้เธอจึงมาที่ห้องทำงานเพื่อทำความเข้าใจเกี่ยวกับทุกธุรกิจที่อยู่ในนามของโรแกน

โรงระบำเปลื้องผ้าชาย..มันเป็นสถานที่แบบไหนกันวะนั่น?

และเมื่อเลื่อนสายตาลงมาดูยอดของรายได้ก็พบว่ามันมหาศาลมากทีเดียว เธอยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตื่นตกใจ

“พ่อบ้าน เรื่องโรงระบำเปลื้องผ้า..”

“อ่า..ท่านทารีน่าไม่ได้ไปที่นั่นนานแล้ว อยากไปตรวจตราที่โรงระบำใช่ไหมครับ ข้าจะแจ้งไปที่นั่นพร้อมกับจัดเตรียมนักระบำไว้รับรอง..”

จากการบอกเล่าของพ่อบ้าน ที่โรงระบำน่าจะเป็นสถานที่แบบที่เธอคิดจริงๆ ด้วย

อยากไปดูเหมือนกันแฮะ

“ก็ดีเหมือนกัน เย็นนี้ข้าจะไปที่นั่นช่วยจัดเตรียมให้เรียบร้อยด้วย”

“ครับท่านหญิง”

ไม่มีอะไรแน่นอนสักนิดสำหรับการที่ฉันได้มาอยู่ในร่างของทารีน่า หากเข้าไปอยู่นิยายเรื่องอื่นก็จะต้องปกป้องเมนของตัวเองจากการถูกใส่ร้ายหรือรวมไปถึงการแย่งชิงอำนาจ

แต่นี่เมนของฉันคือมาไคล์..ตัวร้ายของเรื่องนี้ แทนที่จะเอาเวลาไปปกป้องเขา ควรจะเอาเวลาไปปกป้องคนที่เขาจะฆ่าดีกว่า

จะว่าไปแล้วเมนของฉันนี่ไม่เหมือนใครจริงๆ ด้วยสินะ น่ารักน่าหยิกที่สุดเลย

“ท่านหญิงครับ ว่าที่พระชายาคาเรน อเดเรียมาขอเข้าพบ..ตอนนี้พระนางรออยู่ที่ห้องรับรองพร้อมกับดยุคแห่งทารอน..”

ตอนนี้ฉันควรจะตกใจเรื่องไหนก่อนดีนะ เรื่องที่นางเอกของเรื่องมาหาหรือว่าเรื่องที่เขาทั้งสองคนมาพร้อมกัน ในเนื้อเรื่องอเดเรียเกลียดมาไคล์มากเลย จนแทบไม่อยากเห็นหน้าแล้วทำไมพวกเขาทั้งสองคนถึงได้พากันมาที่นี่ได้

ทารีน่าเดินไปที่ห้องรับรองด้วยหัวใจที่เป็นกังวล เธอก้มมองตัวเองเพื่อสำรวจอีกรอบ

ทรงผมสวยดีแล้ว ชุดเดรสวันนี้ก็ไม่มากไปไม่น้อยไป ส่วนใบหน้าก็แต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กๆ น้อยๆ ดูมีความธรรมชาติ นางร้ายของเรื่องนี้มีเทสการแต่งตัวที่ดีเลิศแบบที่เปิดตู้เสื้อผ้าออกมาแล้วแทบจะต้องกรีดร้องเลยทีเดียว

ชุดเดรสของทารีน่าล้วนแล้วแต่งดงามในแบบที่ไม่ใช่กระโปรงสุ่มไก่ แต่มีความหรูหราแบบที่ทำให้สวมใส่สบายแล้วยังคงมีความหรูหราจนน่าจับตามอง

มันดีเยี่ยมมากๆ เลยที่ได้มาอยู่ในร่างของทารีน่า เธอคิดแบบนั้นจนถึงเวลาที่เดินเข้ามาในห้องรับรอง

สายตาของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าที่คิดถึงอยู่ตลอดเวลา วันนี้ท่านมาไคล์ก็ยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยนไปเลยจริงๆ อยากตรงเข้าไปแล้วโอบกอดเขาสักสองสามที

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่คฤหาสน์โรแกนค่ะว่าที่พระชายาและท่านดยุคแห่งทารอน..”

นางเอกของเรื่องนี้..เป็นผู้หญิงที่ดูปุ๊บรู้ปั๊บเลยว่านี่คือนางเอก รอยยิ้มที่เจิดจ้าราวกับแสงตะวัน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาและท่าทีที่ดูสง่างาม

อเดเรีย คาเรน นางเอกของเรื่องนี้ดูน่ารักนุ่มนิ่มน่าทนุถนอมชะมัดเลย

“ข้าอยากจะพูดคุยกับท่านหญิงมาโดยตลอดเลยค่ะ เพียงแต่ครั้งที่แล้วยังไม่ทันได้พูดคุย...ท่านหญิงก็..”

จับข้ามัดมือมัดเท้าแล้วโยนขึ้นรถม้าเพื่อส่งไปที่ชนบทอันแสนห่างไกล นางร้ายก็คือนางร้ายเรื่องนั้นอเดเรียเข้าใจถึงความรักที่ทารีน่ามีต่อองค์รัชทายาทดี และนางอยากจะเจรจากันดีๆ พูดคุยและหาทางออกด้วยกันกับทารีน่า

ทารีน่าเหลือบมองหน้าของท่านดยุค ก่อนที่เธอจะหันมามองหน้าของอเดเรีย

หากจะว่ากันไปตามเนื้อเรื่อง ทารีน่าผิดที่ไปทำร้ายอเดเรียก่อน เช่นนั้นเธอควรจะขอโทษออกไปสินะ

“หากเป็นเรื่องครั้งที่แล้วข้าต้องขอโทษ..”

“ข้าเป็นกังวลเรื่องการออกงานวันชาติในฐานะคู่ควงขององค์รัชทายาท คงจะดีหากว่าท่านหญิงพาข้าไปเลือกชุดเดรสที่ท่านมองว่าเหมาะสมกับข้า”

ทำไมเธอถึงคิดว่าอเดเรียต้องการพูดคุยกับเธอตามลำพังกันนะ ทั้งๆ ที่เธออยากจะนั่งมองหน้าของท่านมาไคล์อีกสักหน่อย..

“หากว่าที่พระชายากังวลเรื่องนั้น เชิญตามข้าขึ้นไปด้านบนได้เลยค่ะ..ขออภัยที่จะต้องบอกให้ท่านดยุคนั่งรออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวข้ากลับมานะคะ”

เมื่อกล่าวจบเธอก็ขยิบตาให้เขาพร้อมๆ กับส่งยิ้มหวานให้ มาไคล์รีบเบือนหน้าหนีในทันทีและการกระทำของเขาทำให้ทารีน่าอดจิ๊ปากไม่ได้

น้ำเซาะหินทุกวันหินยังกร่อนเลย นับประสาอะไรกับหัวใจของตัวร้ายแบบเขา แต่ไม่รู้ว่าระหว่างเขาหันกลับมารักเธอ กับเขาจับดาบมาแทงเธออีกรอบไม่รู้วันไหนจะมาถึงก่อนกัน..

ทารีน่าพาอเดเรียเดินมาที่ด้านหลังคฤหาสน์ มันคือห้องเสื้อขนาดใหญ่ของโรแกน

เรื่องความสามารถเธอไม่มีเทสแฟชั่นที่ดีเหมือนกับทารีน่าคนเก่า แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ตั้งใจว่าจะช่วยนางเอกของเรื่องเลือกชุดเดรสที่สวยที่สุดอย่างเต็มที่

“ผิวกายที่ขาวสว่างอย่างว่าที่พระชายาควรจะสวมชุดเดรสสีม่วงเข้มตัดกับสีแดงอย่างชุดนี้..”

“ข้ามาที่นี่เพราะมีเรื่องจะคุยกับท่านหญิงเป็นการส่วนตัวค่ะ”

ไม่แตกต่างจากที่คิดเอาไว้จริงๆ ด้วย หรือว่าอเดเรียจะขอร้องให้เธอเลิกยุ่งกับองค์รัชทายาท ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็วางใจได้เลยเราสามารถตกลงกันได้ง่ายๆ เลยเพราะว่าเธอไม่ได้รักเศษสวะผู้นั้นอีกแล้ว!!

“หากเป็นเรื่ององค์รัชทายาทล่ะก็ พระชายาไม่ต้องเป็นกังวล..”

“ท่านหญิงเชื่อเรื่องการสวมร่างไหมคะ การที่วิญญาณย้ายร่างแล้วเข้ามาสวมอยู่ในร่างกายของอีกคน”

มือที่กำลังจับชุดเดรสที่หุ่นอยู่ของทารีน่าพลันไร้เรี่ยวแรงลงมาดื้อๆ ที่ลำคอแห้งผากราวกับผุยผง ใบหน้าของเธอมันชาเหมือนกับถูกสาดด้วยน้ำเย็นจัด

“ว่าที่พระชายา..มะ..หมายความว่ายังไงกัน?”

อเดเรียยื่นมือมาจับมือของทารีน่า

“ข้ารู้ว่าเรื่องนี้มันทำใจเชื่อได้ลำบาก แต่ท่านสามารถเข้ามาอยู่ในร่างข้าได้นะคะ มาเป็นอเดเรียสตรีที่มีแต่คนรัก ความรักของท่านที่มีต่อองค์รัชทายาทจะสมหวัง ท่านจะเป็นสตรีที่บุรุษต่างหมายปอง ไม่ใช่ทารีน่าตัวร้ายที่ทุกคนต่างรังเกียจ..แค่ท่านเชื่อใจข้าเท่านั้น ข้าจะทำให้ท่านเป็นอเดเรียเอง”

ตอนแรกทารีน่าคิดว่าตัวเองเข้าใจผิดไป เธอไม่คิดว่าอเดเรียเองก็จะเป็นผู้สวมร่างเหมือนกันกับเธอ..นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

แล้วจุดประสงค์ที่อเดเรียทำแบบนี้คืออะไรกันแน่ การเป็นนางเอกไม่ใช่ความฝันอันสูงสุดของชีวิตผู้หญิงงั้นหรือ? หรือว่านางไม่มีความสุขที่ได้อยู่ในร่างของอเดเรีย?