บทที่ 8 ชื่อแซ่ของนางผู้นี้

จากนั้นเจ้าอี้เหวินผู้นั้นได้นำท่านหมอชราผู้หนึ่งเข้ามาตรวจอาการของคุณหนู ท่าทางหมอผู้นั้นดูแล้วหาใช่หมอธรรมดาดูจะเก่งกาจและเชี่ยวชาญในการรักษาเป็นอย่างยิ่ง

ชุ่ยหลินมองใบหน้าบุรุษหล่อเหลาแต่น่าหวาดกลัวผู้นั้นก่อนจะรีบก้มหน้าลง

ตั้งแต่พบกันนางบัดนี้เพิ่งกล้าที่จะมองหน้าเขาโดยตรง ภายใต้แสงเทียนนี้ความหล่อเหลาของเขาไม่อาจจะมีผู้ใดเทียบได้

คนของเขาผู้นั้นก็มีใบหน้าที่งดงามเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งท่าทางสูงส่งเหล่านั้นอีกทำให้ชุ่ยหลินไม่กล้ามองเขาซ้ำแล้ว

หลังจากตรวจอาการของหลิวซือซือเรียบร้อย ก็เป็นคุณชายผู้นั้นที่รู้อาการของคุณหนูของนาง

ในขณะที่ชุ่ยหลินได้แต่เงี่ยหูฟัง อีกทั้งองครักษ์หลงยังถูกไล่ให้ออกไปด้านนอกบ่าวเช่นนางก็ไม่กล้าขยับทำสิ่งใดแล้ว

สุดท้ายได้แต่กลับมาเฝ้าคุณหนูที่ถูกวางยาสลบด้วยความเป็นห่วง ในใจได้แต่วิตกและสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้น

คุณชายท่านนี้เข้าใจผิดว่าคุณหนูของนางเป็นนักฆ่าแล้วจับถอดอาภรณ์เพื่อคาดคั้นเอาความผิดใช่หรือไม่

แล้วผู้ใดกันที่ทำให้คุณหนูของนางเป็นเช่นนี้ หากคุณหนูเป็นอะไรไปนางจะมีหน้ากลับจวนท่านเสนาบดีได้อย่างไร ชุ่ยหลินขอตายตามคุณหนูไปเสียดีกว่า

"ทูลท่านอ๋อง นางโดนพิษปลุกกำหนัดพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมั่นใจเพราะนางเริ่มมีผื่นเล็กๆ ขึ้นที่ใบหน้านั่นแสดงให้เห็นว่านางแพ้ตังถั่งเช่าซึ่งเป็นสมุนไพรที่ใช้ในพิษชนิดนี้พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะจัดเทียบยาขจัดพิษให้เพียงดื่มและนอนพักขึ้นมาพิษก็สามารถขจัดได้พ่ะย่ะค่ะ"

"แล้วพิษนี้จะทำให้นางได้รับอันตรายหรือไม่"

"พิษชนิดนี้แม้จะเป็นพิษกำหนัด แต่ส่วนผสมบางตัวหายากยิ่งผู้ได้รับพิษจะคล้ายอยู่ในห้วงแห่งความฝันเมื่อตื่นขึ้นมาจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้น คนที่วางยาแม่นางผู้นั้นไม่ต้องการให้นางจำสิ่งใดได้เป็นแน่ ส่วนผลด้านร่างกายด้านอื่นหาได้มีปัญหาแต่ประการใด เพียงแต่ต้องพักผ่อนให้มากหน่อยไม่กี่วันก็หายเป็นปกติพ่ะย่ะค่ะ"

"เข้าใจแล้วเชิญท่านหมอหลวงเถิด เรื่องนี้อย่าได้ให้ผู้ใดรู้ข้าจะส่งท่านกลับจวน"

"กระหม่อมจะจัดเทียบยาให้แม่นาง ดื่มให้ตรงเวลาอย่าได้ขาดเพียงเท่านั้นร่างกายก็ฟื้นได้โดยไวพ่ะย่ะค่ะ"

หมอหลวงเกาผู้ซึ่งเป็นหมอประจำพระองค์ของฮ่องเต้ เพิ่งออกเวรมาพักผ่อนที่บ้านได้เพียงหนึ่งคืนคาดไม่ถึงว่าจะถูกคนที่เขาไม่คาดคิดลักพาตัวมากลางดึกเพื่อรักษาสตรีนางหนึ่ง

ครั้นเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เยาว์วัยด้วยเพราะเขาก็เป็นหมอหลวงมาตั้งแต่หนุ่มแน่นก็พลันรู้สึกดีใจอีกทั้งยังหายใจไม่ออกเพราะอึดอัดยิ่ง

ท่านอ๋องผู้เอาแต่ใจอีกทั้งยังเป็นจอมเกเรตั้งแต่สมัยเยาว์วัยผู้นี้กลับมาแล้วจริงๆ

"ตกรางวัลให้ท่านหมอแล้วส่งเขากลับจวน"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อเห็นนายท่านผู้นั้นเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับคนสนิท ชุ่ยหลินพลันรู้สึกดีขึ้นเมื่อนายท่านในอาภรณ์ขาวผู้งดงามหาได้ทำใบหน้าเย็นชาเช่นนายท่านชุดดำผู้นั้น นางจึงรวบรวมความกล้าถามออกไป

"ขอถามนายท่านคุณหนูเป็นอะไรหรือเจ้าคะ"

"ไม่ได้เป็นอันใดมาก นางเหตุใดจึงโดนวางยาเจ้ารู้หรือไม่"

"คุณหนูโดนวางยาหรือเจ้าคะ"

ชุ่ยหลินตกใจเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งยังถูกคาดคั้นต่อด้วยน้ำเสียงเข้มประดุจกำลังไต่สวนนักโทษของเขาผู้นั้นยิ่งทำให้นางหวาดกลัวจนตัวสั่น

"นายท่านดูบ่าวผู้น่ารักคนนี้ นางอ่อนแอเยี่ยงนี้จะทนให้ท่านซักไซ้ได้อย่างไร เดี๋ยวข้าถามนางเองท่านนั่งลงอย่างสงบเถิด"

เมื่อนายท่านผู้งดงามออกหน้าเช่นนั้น ชุ่ยหลินที่น้ำตาคลอหน้าจึงถอนหายใจออกมาในที่สุด

คนน่ากลัวนั่นแม้จะหล่อเหลาเพียงใดนางก็ไม่กล้าสนทนาด้วยแล้ว ครั้นเห็นเขานั่งลงข้างกายผู้เป็นนายท่าทางใกล้ชิดแม้จะเพิ่งพบหน้า ตนเองก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

คนผู้นี้ล่วงเกินนายหญิงของนางไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว

อ๋องหนุ่มมองใบหน้างดงามที่นอนหายใจสม่ำเสมอบนเตียงยิ่งเพ่งพิศนางยิ่งงดงามลึกล้ำดูไร้เดียงสา ขนตายาวงอนของนางชวนให้เคลิบเคลิ้มเผลอไผลเป็นอย่างยิ่ง

ร่างกายนี้งดงามเพียงใดเขาจำได้ติดตา รอเถิดหากนางตื่นขึ้นมาเขาจะต้องคาดคั้นเอาความจริงถามนางว่าได้รับยาพิษกำหนัดมาจากที่ใดและเป็นใครที่จ้องทำร้ายนาง

คนผู้นั้นที่วางยาพิษนี้ย่อมต้องการตัวนางเช่นกัน เขาจึงสั่งสอบสวนบุรุษหนุ่มที่อยู่ในโรงเตี๊ยมอย่างเงียบเชียบ ไม่ให้คนที่ไม่รู้เรื่องตื่นตระหนก

"คุณหนูของเจ้ามีศัตรูที่ไหนหรือไม่"

เจ้าอี้เหวินเอ่ยถามชุ่ยหลินจึงตอบว่า

"เรียนนายท่าน คุณหนูเป็นคุณหนูในห้องหอ ท่านพ่อของนางกลัวนางจะต้องตาบุรุษใจร้ายจึงไม่ยอมปล่อยนางออกไปไหนเลยเจ้าค่ะ หากออกไปต้องสวมหน้ากากแผลเป็นตามที่ท่านทราบแล้ว และพวกข้าน้อยกำลังเดินทางไปไหว้พระ จึงได้แวะพักที่นี่บ่าวเพียงแต่ไปนำน้ำมาให้คุณหนู กลับมาพบว่าคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูถูกทำร้าย จึงได้ตามหาคุณหนูจวบจนมาพบท่านเข้า บ่าวไม่แน่ใจว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่เจ้าค่ะ คุณหนูของบ่าวไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับผู้ใดเหตุใดจึงมีคนคิดร้าย"

"คุณหนูของเจ้ามีนามว่าอย่างไร"

ชุ่ยหลินเม้มปาก รู้ดีว่าไม่อาจเอ่ยนามจริงของคุณหนูของนางออกไปได้จึงได้กล่าวโกหกออกไป

"คุณหนูแซ่ซือ นามว่าซือ เจ้าค่ะ"

"แซ่ซือ นามซือ หรือ งั้นชื่อของคุณหนูของเจ้าคือซือซือเช่นนั้นหรือ"

"เจ้าค่ะ"