บทที่ 1 เหตุผลที่ต่างกัน

เสียงฝีเท้าดังแว่ว เจ้าของห้องชะงักเหลือบมองตรงประตู ไม่นานนักมันถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ ดวงตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ผิวกายน้ำผึ้ง ก้าวเข้ามา ท่าทางเครียดขรึม ราวกับว่าการมาในห้องนี้สร้างความอึดอัดให้เขามากมาย เจ้าของห้องลุกจากเก้าอี้บุนวมสีครีม แล้วเดินมาหย่อนกายตรงโซฟา ช้อนสายตามองบุตรชายเพียงคนเดียว

“นั่งก่อนสิธัช” คนเป็นพ่อเอ่ยปาก

ธัชพลทรุดกายลงตรงข้าม แล้วระบายลมหายใจออกมา เขากับพ่อพูดคุยกันน้อย แม้อยู่บ้านเดียวกัน มันเป็นเพราะเหตุการณ์ในอดีต สร้างรอยร้าวให้ความสัมพันธ์

“พ่อมีอะไรครับถึงเรียกผมมา”

สีหน้าคนเป็นพ่อเครียดลง ช้อนสายตามองบุตรชาย

“พ่อต้องการให้แกหมั้นหมายกับหนูพิมพ์จันทร์”

คนฟังชะงักดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าไม่พอใจ

“แต่พ่อก็รู้ไม่ใช่เหรอครับ ว่าผมกับพรรณเรศคบหากันอยู่!”

“แล้วยังไง คบกับพรรณเรศแล้วแต่งกับคนอื่นไม่ได้หรือไง”

“แต่คนที่พ่อให้ผมแต่งเป็นน้องของเรศนะครับพ่อ!” เขาบอกเสียงเครียด

ธเนศกระตุกยิ้มมุมปากทอดสายตามองบุตรชาย ผู้หญิงอย่างพรรณเรศหาได้ทั่วไป คิดสวมเขาให้ลูกชายเขาไม่มีทางเสียหรอก เขาไม่มีวันยอมให้ผู้หญิงแบบนั้นมาเป็นสะใภ้เด็ดขาด ต่อให้ชาติตระกูลดีแค่ไหน แต่หากทำตัวส่ำส่อนไร้ยางอาย เขาก็ไม่อาจยอมรับได้

“ฉันอยากจะรู้นักว่า แกจะรักกับผู้หญิงอย่างพรรณเรศไปได้สักกี่น้ำ ถ้าหากแกรู้ความจริงของพรรณเรศได้สักครึ่งที่ฉันรู้”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจกับสิ่งที่บิดาเปรยออกมา

“พ่อหมายความว่ายังไง!”

“ฉันพูดขนาดนี้ แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ความรักมันทำให้แกหน้ามืดตามัว จนมองไม่เห็นความเป็นจริงเลยหรือไง แฟนแกเป็นดาราดัง มีหรือจะไม่มีคนหมายปอง วงการนั้นมีแต่คนหน้าตาดีๆ แกคิดว่าพรรณเรศจะไม่ไขว้เขวเลยหรือไง”

เขาลุกยืนเต็มความสูง มองบิดาแววตาปวดร้าว

“ผมไม่เชื่อสิ่งที่พ่อบอก ถ้าหากไม่มีหลักฐาน ผมไม่มีวันแต่งงานกับพิมพ์จันทร์แน่นอน ขอตัวก่อนครับ” เขาบอกเสียงหนัก แล้วเดินออกจากห้อง

คนเป็นพ่อมองตามแผ่นหลัง คนอย่างธเนศไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ถ้าหากตกลงปลงใจไม่รับพรรณเรศเป็นสะใภ้มันก็จะเป็นไปตามนั้น

ก๊อก ก๊อก

ประตูเปิดออก หญิงสาวรูปร่างอรชร ผิวกายขาวเนียน ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาเรียว แพขนตายาว จมูกโด่ง ริมฝีปากอวบอิ่ม สบตาแขกผู้มาเยือน เธอคลี่ยิ้มทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก่อนโถมกายเข้าโอบกอดเขาไว้แน่น

“เรศคิดว่าธัชจะไม่มาแล้ว!”

ชายหนุ่มกอดตอบก่อนคลาย แล้วพากันเดินเข้าด้านใน สองคนทรุดกายลงบนโซฟา ธัชพลถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะปัญหาหนักอกในตอนนี้ เขารู้ดีว่าพ่อไม่ชอบพรรณเรศสักเท่าไหร่ อาจเพราะเธอไม่เก่งกาจเหมือมพิมพ์จันทร์ พ่อคงอยากสานต่อธุรกิจเลยคิดให้เขาแต่งงานกับน้องสาวเรศ แต่เขาหักหลังคนรักแบบนั้นไม่ได้

พรรณเรศสังเกตอาการแฟนหนุ่ม สีหน้าดูไม่ปกติ ราวกับมีเรื่องอะไรในใจ วันนี้คงเกิดปัญหาที่บ้านมาแน่ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ทำหน้าอมทุกข์แบบนี้ มือบางเอื้อมกุมมือหนาไว้ แล้วสบตาก่อนยิ้มอ่อนโยน

“มีเรื่องที่บ้านมาเหรอคะธัช” เธอถามเสียงเบา

ธัชพลช้อนสายตา แล้วระบายลมหายใจ

“ก็นิดหน่อยน่ะเรศ”

พรรณเรศเม้มริมฝีปาก ดูท่าแล้วคงเป็นเรื่องเธอ รู้ดีว่าบิดาของคนรักไม่ชอบตนสักเท่าไหร่ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเธอกับธัชพลรักกัน อีกอย่างหนุ่มหล่อเพียบพร้อมแบบนี้คงหาได้ยาก ถ้าหากไม่รีบตะครุบไว้เสียก่อน เสียไปคงเสียดายแย่

“เรื่องเรศใช่ไหม พ่อคุณคงอยากคุณเลิกกับเรศ” หญิงสาวหลุบตามองพื้น น้ำตาเริ่มคลอ

ร่างบางถูกรั้งมากอดไว้ เพื่อปลอบ

“อย่าคิดมากเลยเรศ ยังไงผมก็ไม่มีวันทิ้งคุณ ถ้าหากผมไม่ยอมพ่อจะทำอะไรได้”

“จริงนะคะธัช คุณจะไม่ทิ้งเรศไปใช่ไหม”

“จริงครับ ไม่ต้องห่วงนะ”

ชายหนุ่มโอบรัดร่างบางไว้แนบแน่น ก่อนผละห่าง สองคนสบตากันหัวใจสั่นไหว ความต้องการตามธรรมชาติเรียกร้องเข้าหา สองร่างกอดกระหวัดบนเตียงกว้างแลกจุมพิตดูดดื่ม พร้อมบรรเลงเพลงรักที่ช่วยกันสรรสร้าง

ตีสอง... ธัชพลลุกนั่งแล้วสะบัดผ้าห่มออกจากร่างกายเปลือยเปล่า เดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ พรรณเรศพลิกกายแล้วมองแสงไฟในห้องน้ำ ระบายลมหายใจแล้วกัดฟันแน่น ต่อให้เขามาหาบ่อยครั้งแค่ไหน แต่ธัชก็แทบไม่เคยค้างคืนที่นี่เลย ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร

ชายหนุ่มก้าวออกจากห้องน้ำ แล้วแต่งตัว เสร็จเรียบร้อยหันกลับมามองคนรักแล้วทรุดกายลงบนเตียงจุมพิตหน้าผากแผ่วเบา ลุกยืนเดินมาหน้าประตูแล้วเปิด สาวเท้าออกจากห้องพร้อมระบายลมหายใจ บางทีการเป็นลูกเพียงคนเดียวก็ทำให้เขาเหนื่อยมากเหลือเกิน ถ้าหากเขาค้างคืนอยู่กับคนรักมาเท่าไหร่ พ่อยิ่งรังเกียจเธอมากเท่านั้น เขาไม่อยากให้มันเป็นเช่นนั้น

รถยนต์จอดเทียบหน้าบ้าน ธัชพลก้าวลงแล้วเดินเข้าสู่ด้านใน เขาตั้งใจขึ้นชั้นสอง ถึงตรงบันได เสียงฝีเท้าทำเอาคนตัวใหญ่ชะงัก เงยหน้าสบตาเห็นแววตาส่งมาเยือกเย็น

“ไปกกกันจนถึงป่านนี้เลยเหรอ พ่อโทรหาเขาบอกว่าแกไม่เข้าไปทำงาน!”

คนถูกตำหนินิ่งเงียบ เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับบิดา

“ถ้าแกยังไม่เห็นหัวพ่อแบบนี้ ระวังนังผู้หญิงของแกจะตกอับไม่มีงานให้ทำ!” ธเนศประกาศกร้าว มองบุตรชายแววตาดุดัน

“เรื่องนี้เรศไม่เกี่ยว เรศไม่ได้ขอให้ผมไปหา ผมไปหาเรศเอง!” เขาอธิบายเสียงเครียด

“หุบปกาของแกซะธัช ไม่ต้องมาขึ้นเสียงเถียงแทนผู้หญิงของแก สิ่งที่แกควรทำคือการเลิกกับแม่นั่นเสีย!”

ธัชพลขบกรามแน่น พยายามข่มอารมณ์ตนเองเอาไว้ ทำไมพ่อไม่ฟังเหตุผลกันบ้าง เขารักพรรณเรศ พ่อรู้แก่ใจเหตุใดยังบังคับให้แต่งงานกับพิมพ์จันทร์ ผู้หญิงคนนี้เป็นน้องสาวของคนที่เขารัก พ่อทำแบบนี้ได้ยังไงกัน

“เรศไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะพ่อ เราสองคนรักกัน ทำไมพ่อต้องบังคับให้ผมเลิกกับเรศด้วย ผมโตแล้ว เมื่อไหร่พ่อจะเข้าใจเราสองคนสักที!”

คนเป็นพ่อขบกรามแน่น หลงจนน่ามืดตามัว

“สักวันฉันจะกระชากหน้ากากผู้หญิงอย่างพรรณเรศให้แกดู แล้วแกจะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้น มันไม่ได้รักแกเลย1” พูดจบชายชราเดินกลับขึ้นห้องทันที

ธัชพลยืนนิ่ง เก็บความเจ็บปวดไว้ในอก ถ้าหากพ่อเข้าใจเขากับพรรณเรศคงดี เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมพ่อถึงได้ไม่พอใจในตัวคนรักของเขานักหนา แต่กลับพิมพ์จันทร์น้องสาวของพรรณเรศ พ่อกลับต้องการให้เขาแต่งงานด้วย ทำไมกัน!