บทที่ 1 ภรรยาสลับตัว (2)

รถแล่นมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ เธอก้าวลงไปด้วยแข้งขาที่ยังคงอ่อนแรง

“เดี๋ยวผมรอรับนะครับ” บุญชู คนขับรถวัยกลางคนได้บอกเบาๆ ด้วยท่าทางเห็นใจ แม้ว่าเขาจะได้รับคำสั่งเพียงให้รอรับเธอมาที่นี่เท่านั้น แต่จะปล่อยให้เธอเดินทางร่อนเร่พร้อมแม่ก็ดูจะใจดำมากสักหน่อย “แค่อย่าให้ใครรู้ก็พอว่าผมจะพาคุณไปส่ง”

“ค่ะ ขอบคุณคุณลุงมากๆ เลยนะคะ” อรนิชาหน้าชื่นขึ้นมานิดหนึ่ง เธอวิ่งตื๋อผ่านรั้วเข้าไปในบ้าน เปิดสวิตซ์ไฟจนสว่างจ้า ตรงไปที่ห้องเล็กใต้บันได ดึงกุญแจที่อัญชลีให้มาไขประตู

ภายในนั้นมีหญิงวัยห้าสิบปี รูปร่างผ่ายผอมจนเห็นไหปลาร้าขึ้นเป็นโครงเด่นชัด ใบหน้าที่มีเค้าว่าครั้งหนึ่งเคยสวย มาตอนนี้ซูบซีดอิดโรย นั่งกอดเข่าอยู่กลางห้อง ที่ข้อเท้ามีเชือกมัดไว้

เธอถลันเข้าไปกอดมารดาพร้อมร่ำไห้เวทนาต่อสิ่งที่ได้เห็น ทำไมแม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานขนาดนี้ด้วย ทำไมกัน

“แม่จ๋า อรคิดถึงแม่ เราไม่ได้เจอกันเกือบสองสัปดาห์แล้วสินะ รู้ไหมว่าอรเป็นห่วงแม่มากแค่ไหน”

“แม่อยากให้อรไปอยู่ที่อื่น อย่าทนอยู่ที่นี่อีกเลย ไม่ต้องห่วงแม่ แม่ไม่เป็นไร”

สภาพของแม่ช่างแตกต่างจากคำว่า ‘ไม่เป็นไร’ จนเธออดน้ำตาไหลระลอกสองไม่ได้

“เราต้องไปด้วยกันค่ะแม่ อรไม่มีวันทิ้งแม่ให้อยู่นรกคนเดียวหรอก”

“จะไปได้ยังไง”

“คุณอัญอนุญาตแล้วค่ะแม่ เราไปกันนะคะ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน”

“ทำไมคุณอัญถึงใจดีขึ้นมาได้”

หญิงสาวเงียบ ก่อนพูดอ้อมแอ้มว่า “คงเพราะคุณอัญใกล้จะได้แต่งงานล่ะมั้งคะ หัวใจเป็นสีชมพูเลยเมตตาเรา”

“คนอย่างคุณอัญไม่เคยเมตตาใครนอกจากตัวเองนะ” พิมลพูดอย่างคนที่รู้จักนิสัยของอัญชลีดี

“ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นนั่นแหละค่ะ เพราะแม่ของคุณอัญก็นิสัยไม่ได้ต่างกันเลย”

หญิงวัยกลางคนนิ่งงัน อดหวนนึกถึงอดีตไม่ได้

เมื่อสามสิบปีที่แล้ว ความรักของเธอกับธเนศบ่มเพาะจนสุกงอม ลั่นระฆังวิวาห์ แต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส เธอกับเขารักใคร่กันดี ทว่าผ่านมาหลายปี เธอก็ไม่ท้อง

ธเนศอยากมีลูกมาก เมื่อทำทุกวิถีทางแต่เมียก็ไม่ท้อง เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ดึงผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในชีวิต ‘ยุพา’ คือคนนั้น...คนที่ธเนศนอกใจเธอไปคว้ามานอนด้วย ยุพามีอายุน้อยกว่าเธอ 5 ปี ช่างฉอเลาะ เอาใจใส่ ประจบสอพลอเก่งจนธเนศหลงใหลถึงขั้นพามาอยู่ด้วยกันในบ้านอย่างเปิดเผยโดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด

แล้ววันที่เธอเจ็บปวดที่สุดก็มาถึงเมื่อยุพาเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา ธเนศพายุพาไปจดทะเบียนสมรส พิมลกลายเป็นเมียน้อยทันทีทั้งที่เป็นฝ่ายมาก่อน

เธออยากไปจากเขา หนีให้พ้นความอัปยศและเสียงซุบซิบนินทา แต่ธเนศปากหวาน มักให้ความหวังลมๆ แล้งๆ แก่เธอ อาจเป็นเพราะใจเธอเองด้วยที่รักเขามาก รักจนไม่กล้าที่จะไปจากชีวิตเขา แม้ว่าตัวเองจะต้องนอนร้องไห้ทุกคืนก็ตาม

ยุพาให้กำเนิดลูกสาวหน้าตาน่ารัก ให้ชื่อว่า อัญชลี

จากนั้นไม่กี่ปี พิมลก็ตั้งครรภ์บ้าง ธเนศตั้งชื่อให้คล้องกับลูกสาวคนโต ชื่อ อรนิชา

อัญชลีมักหาเรื่องกลั่นแกล้งอรนิชาเสมอ ซ้ำผู้เป็นแม่ยังคอยให้ท้าย พิมลเองก็เสียใจจนมาถึงจุดจุดหนึ่ง...จุดที่ไม่คิดมาก ไม่หึง ไม่หวง แค่เขามีเงินให้เธอกับลูกสาวใช้ก็พอ

เธอเริ่มไม่ใส่ใจยุพา และสนุกกับการช็อปปิ้ง เที่ยว และใช้ช่วงเวลาอันมีค่ากับอรนิชาให้มากที่สุด

จนกระทั่งวันหนึ่ง ธเนศโดนยุพาเป่าหูจนคิดว่าพิมลมีชู้ แอบนอกใจตนไปลักลอบสมสู่กับชายอื่น เขาโกรธเธอมากจนถึงกับแก้พินัยกรรมไม่ยกสมบัติใดๆ ให้พิมล นอกจากให้เงินจำนวนหนึ่งแก่อรนิชาเท่านั้น

ผ่านไปไม่ถึงเดือน พิมลถูกตราหน้าว่าคิดจะฆ่าสามี เพราะเธอเป็นคนเข้าครัวทำอาหาร เมนูแกงเห็ดรวม เธอเป็นคนตักใส่จานให้เขากินด้วยตัวเอง

แล้วปรากฏว่ามีเห็ดพิษอยู่ในถ้วยแกงนั้นด้วย ถึงจะมีเพียงแค่สองสามดอก แต่ดอกที่ธเนศกินไปนั้นมีพิษร้ายแรง

เขาอาการโคม่าเกือบตาย เธอไปหาเขาที่โรงพยาบาลตลอด แต่ยุพากีดกันไม่ให้เข้าไปเยี่ยม

และเมื่อธเนศหายดี ได้รับอนุญาตจากหมอให้กลับบ้านได้ เธอก็รู้ทันทีว่าบัดนี้ได้สูญเสียสามีไปแล้วตลอดกาล เพราะเขากล่าวหาว่าเธอโกรธที่ไม่ได้รับสมบัติอะไรจนคิดจะฆ่าเขาให้ตาย ซ้ำยังไม่เคยแวะไปเยี่ยม คนที่รักและดูแลเขามาตลอดคือยุพา ไม่ใช่เธอ

เขาจับเธอมาขังไว้ในห้องใต้บันได มีข้าวให้กินครบสามมื้อแต่ขาดอิสรภาพเพื่อลงโทษให้เธอเจ็บเหมือนที่เขาเคยเจ็บ

อรนิชาพยายามดิ้นรนเพื่อช่วยแม่ของตนแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ นานนับสัปดาห์ที่ไม่ได้เห็นหน้าแม่เลย

“ไปกันเถอะจ้ะแม่ พอกันทีกับชีวิตบัดซบ เราไปเริ่มต้นใหม่กันเถอะแม่” หญิงสาวประคองมารดาให้ลุกยืน “ลุงบุญชูรออยู่ เขาจะเป็นคนไปส่งเราค่ะ”

“เราจะหนีเขาพ้นเหรอ”