ตอนที่3

“คุณคณิศรคะ เครื่องจะลงในสิบห้านทีนี้นะคะ”

แอร์โฮสเตสส์สาวหน้าตาจิ้มลิ้ม พูดกับผู้โดยสารหนุ่มร่างสูงเพรียวแต่งกายสุภาพ ซึ่งกำลังอ่านแฟ้มรายงานหนาปึกอยู่ด้วยท่าทางตั้งสมาธิเต็มที่

เขาเงยหน้าขึ้น

“อะไรนะครับ”

“อีกสิบห้านาที เครื่องจะลงแล้วค่ะ”

“อ้อ ครับ ขอบคุณมาก”

เขาพยักยิ้มแล้วหันกลับมาสนใจเอกสารในแฟ้มต่อไป

แอร์โฮสเตสสาวทำท่าเกือบเหมือนจะยักไหล่นิดๆ ก่อนจะเดินกลับไปสมทบกับเพื่อนร่วมงาน

“เซ็งจัง” หล่อนปรารภ

“อะไรอีกล่ะ” เพื่อนสาวของหล่อนถาม

“เห็นชื่อ คณิศร จิตบุณย์ ในบัญชีชื่อผู้โดยสารเที่ยวนี้ ตื่นเต้นแทบแย่ ตัวจริงไม่ไหวเลย”

“ไม่ไหวยังไง เขาก็หล่อดี ท่าทางออกภูมิฐาน”

“แหม! ก็เห็นเขาประโคมกันออกว่าเป็นหนุ่มเนื้อหอม สุภาพบุรุษสังคมเจ้าสำราญ ไม่เห็นมีหูตาอะไรเลสักนิดตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาก็นั่งหน้าเคร่ง อ่านอะไรไม่รู้เป็นปึก ใส่แฟ้มเบ่อเริ่มมาตั้งสามสี่แฟ้ม เห็นยังงี้ก็เลยไม่ประหลาดใจแล้วละว่า ทำไมจนป่านนี้แล้วยังไม่แต่งงาน”

“เพื่อนหญิงคงหนีหมดสินะ” แอร์โฮสเตสส์สาวคนที่สองหัวเราะ “ดูเขาเอางานเอาการดี แต่คนระดับประธานบริษัทแล้วก็บริษัทของตัวเองด้วย ก็คงต้องเอาใจใส่งานมากกว่าคนประเภทกินเงินเดือนเฉยๆ อยู่แล้ว”

“ผอมด้วย” คนแรกค่อน “เสิร์ฟอะไรก็ไม่ค่อยจะกินนอกจากกาแฟ”

“แย่จังนะ ไม่เอาไหนสักอย่าง” คนที่สองล้อเพื่อน “ไม่ยักเหมือนอีตานายธนาคารหนุ่มใหญ่คนนั้น หูตาพราวแพรวไปทีเดียว”

“โอ๊ย! ยังงั้นก็ไม่ไหว” คนแรกอุทาน “คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ปากว่ามือถึง คบไม่ได้เอาเลย”

คณิศรไม่ทราบว่าเขากำลังเป็นหัวข้อให้สองสาวถกเถียงกันอยู่ เขาอ่านรายงานฉบับสุดท้ายจบแล้วก็รวบรวมแฟ้มเตรียมลงจากเครื่องบินอย่างไม่เร่งร้อน

อธิคม กมุทพร ผู้ช่วยส่วนตัวซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขาด้วย มาคอยรับอยู่แล้วอย่างยิ้มแย้ม

“สวัสดี คม” คณิศรทัก

“สวัสดีศร เป็นไงบ้าง”

“สบายดี ไม่มีอะไร คุณพ่อล่ะ”

“ไม่ได้ยินว่าเจ็บไข้ คืนนี้จะเลยไปหรือเปล่า หรือจะค้างเพนท์เฮาส์”

“ไปบ้านคุณพ่อดีกว่า” คณิศรมองนาฬิกา “มาคนเดียวใช่ไหม”

“ใช่ สะดวกดี”

“งั้นไปนั่งดื่มอะไรกันสักนิดดีกว่า จะได้คุยกันก่อนขับรถกลับ แกต้องมีอะไรบอกฉันแน่เลย”

“ก็มีบ้าง คิดว่าแกคงโวยแน่ถ้ารู้”

“เรื่องอะไร”

“มาหาอะไรดื่มกันก่อนดีกว่า” อธิคมชวน

สั่งเครื่องดื่มกันเรียบร้อยแล้ว คณิศรก็ถามขึ้นอีก “อะไรที่แกคิดว่าฉันจะโวย เรื่องรวมบริษัทสหการกิจหรือเปล่า”

“เปล่า” อธิคมสั่นหน้า “เรื่องนั้นเรียบร้อย ท่านออกโรงบงการเอง คงได้โอกาสว่าแกไม่อยู่ ท่านไม่เคยปลดเกษียณตัวเองร้อยเปอร์เซ็นต์สักที”

‘ท่าน’ ที่อธิคมพูดถึงนี้ หมายถึง คณิศ จิตบุณย์ บิดาของคณิศร ซึ่งเคยดำรงตำแหน่งประธานบริษัทจิตบุณย์ อุตสาหกิจ มาก่อนบุตรชาย

คณิศ เป็นผู้ก่อตั้งบริษัทให้รุ่งเรืองขึ้นมาอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เขาเคยเป็น ‘เถ้าแก่’ มาก่อนเป็น ‘ผู้อำนวยการ’ และ ‘ท่านประธาน’

เมื่อคณิศรเข้ามารับช่วงตำแหน่งแทนบิดา คนในบริษัทก็แยกเรียกคณิศว่า ‘ท่าน’ และเรียกคณิศรว่า ‘คุณศร’ เพราะพ่อลูกมีชื่อคล้ายกัน โดยชื่อลูกนั้นมีร. เรือ เพิ่มมาอีกตัวเดียว

มารดาของคณิศร คือ ศศิชา จิตบุณย์ อดีตเคยเป็นนางงามและนักแสดงชื่อดังมาก่อน

“ถ้าไม่ใช่เรื่องรวมบริษัท งั้นเรื่องอะไร”

“ตามรูปการ ดูเหมือนว่าแกต้องรับหน้าที่เป็นผู้ปกครองเด็กคนหนึ่ง เว้นแต่ทนายเขาจะหาทางออกให้แกได้ซึ่งก็คงทำได้ไม่ยากนักหรอก”

“เด็กอะไรที่ไหน”

“หลานตาแก่อะไรคนหนึ่งนี่แหละ เขายกหลานสาวให้อยู่ในความปกครองของแกจนกว่าจะบรรลุนิติภาวะ”

“ตาแก่อะไรที่ไหน”

“ชื่อแนบ แก้วสอน เพิ่งตายสักสองอาทิตย์ได้”

“แนบ แก้วสอน” คณิศรขมวดคิ้ว “ไม่เคยรู้จักนี่นา หรือว่าเคย”

“คิดว่าไม่เคย เป็นหัวหน้าคนงานที่ไร่บุษปาลัยอยู่สามสิบกว่าปีก่อนตาย”

“งั้นก็ต้องรู้จักคุณพ่อ อ้อ! เข้าใจละ แกล้อฉันเล่นล่ะสิ เขาให้คุณพ่อดูแลหลานเขาแทนตัวใช่ไหม”

“ไม่ใช่ เขาออกชื่อ นายคณิศร จิตบุณย์ ประธาน และกรรมการผู้อำนวยการบริษัทจิตบุณย์ อุตสาหกิจ ชัดแจ๋วเชียวละ”

“อุวะ ยังไงกัน”

“คงจำผิดจำถูกน่ะแหละ ยิ่งเป็นคนเก่าคนแก่ยิ่งจะแทบไม่เคยเรียกชื่อท่าน สงสัยจะเรียกเถ้าแก่อย่างเก่าด้วยซ้ำไป เมื่อทำหนังสือฝากฝังหลานสาวอาจจะไปเห็นชื่อของแกเข้า แต่เข้าใจว่าเป็นท่าน คงไม่สะดุดด้วยซ้ำว่าท่านชื่อคณิศ ไม่มีร.เรือ ผลคือแกกลายเป็นผู้ปกครองเด็กคนหนึ่ง”

“ไม่น่าจะเป็นได้ ใครๆ ก็รู้ว่า...”

“คนในวงการก็รู้สิ แต่นายแนบนี่แกก็ขาดการติดต่อนานแล้วตั้งแต่ท่านขายบุษปาลัยไป ทีนี้ที่เขานึกถึงท่านก็เพราะเคยสนิทกันมา ท่านก็เคยเกื้อกูลเขาหลายอย่าง รู้สึกจะชอบพออัธยาศัยกัน เขาคงไม่รู้หรอกว่าท่านปลดเกษียณตัวเองตั้งแต่อายุห้าสิบแปดเท่านั้นเอง”

“นั่นมันแปดปีมาแล้วนะ คม”

“เขาก็คงไม่รู้หรอก เพราะอยู่ไกลปืนเที่ยงตอนฮือฮาเป็นข่าวกันในวงการ ก็อาจไม่รู้เห็นข่าวทีหลังแวบๆ บ้าง ก็คิดว่าเถ้าแก่ของเขาไม่ได้ชื่อคณิศเฉยๆ แต่ชื่อคณิศร ใครจะไปคิดว่าพ่อลูกจะชื่อเหมือนกัน ชื่อูกมี่แค่ ร. เรือเพิ่มเข้ามาอีกตัวเท่านั้น ถ้าเขารู้ว่าท่านชื่อคณิศ พอเห็นชื่อคณิศร ประธานบริษัทจิตบุณย์ อุตสาหกิจ เขาก็ต้องคิดว่าเป็นท่านถ้าไม่รู้จักลูกท่านมาก่อน”

“ก็จริงแฮะ เด็กนี่เป็นหลานทางไหน”

“หลานปู่ ลูกของลูกชาย”

“พ่อแม่ล่ะ”

“ตายหมด แม่น่ะออกลูกตาย ก็ตอนเด็กคนนี้เกิดนี่แหละ พ่อทำงานบริษัทฝรั่ง นายโปรดปรานมากส่งไปดูงานเมืองนอก ได้ยินว่าแถวอเมริกาใต้ที่ไหนสักแห่ง ดันไปได้จังหวะเกิดแผ่นดินไหว เลยตายไกลบ้านซวยชะมัด”

“แย่ว่ะ แต่ถ้าคุณพ่อรู้จักเขา ก็คงจัดการเองได้”

“เว้นแต่พินัยกรรมของนายแนบนั่น ออกชื่อแกไว้เต็มยศ”

“เราไม่รู้จักเขานี่หว่า ให้คุณพ่อตัดสินใจเองก็แล้วกัน”