บทที่ 1

บทที่ 1

อาคารสูงใหญ่ทรงแปลกตาออกแบบด้วยสถาปนิกชื่อดังจากประเทศอังกฤษ เป็นที่ตั้งของสำนักงานใหญ่ของบริษัทอิตาเลียน อัลมาดิโน อิมพอร์ท เอ็กพอร์ท จำกัด มี ‘อัลมาดิโน โรสนี’ ชาวอิตาเลียนเป็นเจ้าของอาคารสวยงามแห่งนี้

อาคารสูงสี่สิบชั้นถูกเช่าพื้นที่โดยบริษัทอื่นๆ จนเต็มทุกชั้น สร้างรายได้ให้กับผู้เป็นเจ้าของในแต่ละเดือนเกือบสิบล้าน ยังไม่รวมกำไรจากการทำธุรกิจนำเข้าส่งออกสินค้า ที่สร้างรายได้ให้กับอัลมาดิโนและครอบครัวเป็นอย่างมาก พนัก

งานในบริษัทมีจำนวนเกือบห้าสิบคน ทุกคนได้รับสวัสดิการอย่างเต็มที่ รวมทั้งเงินเดือนที่สมน้ำสมเนื้อกับการทำงานให้กับบริษัทของชาวต่างชาติ

เมื่อได้รับเงินเดือนและสวัสดิการที่มากกว่าบริษัทอื่นๆ พนักงานทุกคนก็ทำงานอย่างเต็มที่ เพื่อให้ผลงานของตนเองเป็นที่พึงพอใจของเจ้าของบริษัท และก็มีพนักงานคนหนึ่ง เป็นที่ต้องตาต้องใจอัลมาดิโนเป็นอย่างมาก ทว่าหาใช่เพราะทำงานดีเป็นที่โดดเด่นไม่ แต่เพราะมีหน้าตาสะสวย มีเสน่ห์ถูกใจผู้เป็นเจ้าของบริษัทต่างหาก แต่! หญิงสาวผู้นี้ไม่ได้เป็นสาวโสดหรือสาววัยรุ่นเหมือนพนักงานสาวคนอื่นๆ เธอมีอายุถึง 40 ปีแล้ว แถมยังเป็นหญิงม่ายสามีทิ้งด้วย

‘ฉัตรทิพย์’ คือผู้หญิงคนดั่งกล่าว เธอเป็นพนักงานบัญชีในบริษัทของอัลมาดิโน แม้อายุจะล่วงเข้าเลขสี่แล้ว และมีความเป็นอยู่ที่ไม่สุขสบายสักเท่าไร แต่เพราะเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างเล็ก จึงยังคงความสวยไม่สร่าง และทำให้เธอเป็นที่ต้องตาต้องใจของหนุ่มใหญ่ ทั้งที่เป็นโสดและมีครอบครัวแล้ว อยากมีความสัมพันธ์กับเธอด้วย นั่นรวมถึงผู้เป็นหัวหน้างานของเธอ

‘ถนิต’ ผู้เป็นหัวหน้าแผนกบัญชี ได้เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของลูกน้อง และเอ่ยชวนพร้อมกับส่งสายตากรุ่มกริ่มให้ด้วย “ทิพย์ เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะ มื้อนี้ผมเลี้ยงคุณเอง”

ฉัตรทิพย์ลอบถอนหายใจ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าหัวหน้างานต้องการอะไร เพราะถูกอีกฝ่ายหว่านล้อมในทุกครั้งที่ไปกินข้าวด้วยกันให้เธอตกเป็นของเล่นของเขา ไม่ใช่ให้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ให้เป็นคู่สวาทเพียงชั่วครั้งชั่ว

คราวในยามที่เขาเบื่อน้ำพริกถ้วยเก่าจากคนที่บ้านแล้ว

“หัวหน้าไปก่อนก็ได้ค่ะ เหลือรายการบัญชีอีกหนึ่งรายการที่ยังไม่เสร็จ ทิพย์อยากทำให้เสร็จก่อน แล้วค่อยไปทานข้าวค่ะ” ฉัตรทิพย์ยกเรื่องงานมาอ้าง ไม่อยากไปกินข้าวกับถนิต นอกจากอีกฝ่ายจะหว่านล้อมให้เธอตกลงปลงใจกับเขาแล้ว เขายังฉวยโอกาสแตะเนื้อต้องตัวเธอในทุกครั้งที่อยู่ใกล้

แม้ลูกน้องจะปฏิเสธ แต่ถนิตก็ใช้อำนาจของการเป็นหัวหน้างาน บังคับให้ฉัตรทิพย์ไปกินข้าวกับตน ด้วยการดึงงานออกจากมือของลูกน้อง จากนั้นก็ปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์และออกคำสั่งเสียงห้วนว่า

“ไม่ต้องขยันทำงานขนาดนั้นก็ได้ทิพย์ ลุกขึ้น! ไปกินข้าวกับผม”

“ก็ได้ค่ะหัวหน้า รอทิพย์สักครู่ค่ะ” ฉัตรทิพย์ถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อไปรับประทานอาหารมื้อเที่ยงกับถนิต ท่ามกลางสายตาของเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ที่มองตามแกมเยาะหยันและหมั่นไส้

เมื่อเดินเข้ามาในร้านอาหารขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ชั้นล่างของตัวอาคาร ทุกสายตาก็จ้องมองฉัตรทิพย์และถนิตเป็นสายตาเดียว หลายคนมองฉัตรทิพย์ด้วยความเกลียดชังและหมั่นไส้ เพราะต่างก็คิดว่าฉัตรทิพย์ช่างประจบสอพลอ เลยทำให้ได้รับโบนัสตอนสิ้นปีเป็นจำนวนมาก

“ว่ายังไงทิพย์ ตัดสินใจกับข้อเสนอของผมได้หรือยัง ผมรอคุณหลายเดือนแล้วนะครับ” ถนิตทวงถามถึงคำตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน นอกจากนั้นยังส่งสายตาที่เผยถึงความหิวกระหายให้ฉัตรทิพย์ได้เห็นอย่างชัดเจน

ฉัตรทิพย์แทบจะวางช้อนลงทันทีก็ว่าได้เมื่อถูกทวงคำตอบ แน่นอนว่าถนิตเสนอให้เงินเดือนจำนวนหนึ่ง เพื่อแลกกับการเป็นคู่นอนของเขาสัปดาห์ละสามวัน “ทิพย์คงรับข้อเสนอของหัวหน้าไม่ได้ค่ะ”

“ทำไม” ถนิตถามกลับเสียงห้วนเมื่อได้รับคำปฏิเสธ ก่อนจะถามต่อด้วยความไม่พอใจ “ผมเสนอเงินให้คุณน้อยไปยังงั้นหรือ”

“ไม่ใช่น้อยเกินไป แต่มันมากเกินไป และทิพย์ไม่คิดจะนอนกับใครเพื่อแลกกับเงิน ทิพย์ยังพอทำงานหาเงินเองได้ค่ะ” ฉัตรทิพย์พยายามปฏิเสธให้นุ่มนวลที่สุด ไม่อยากทำให้ถนิตโกรธ เพราะไม่เป็นผลดีต่อการทำงานของเธอ

“ผมรู้ว่าคุณยังสามารถทำงานหาเงินเองได้ แต่ถ้าได้เงินจากผม คุณก็จะสบายหน่อย มีเงินให้จับจ่ายใช้สอยมากกว่าเดิมไม่ใช่หรือ” ถนิตพยายามหว่านล้อมต่อ ในใจนั้นก่นด่าฉัตรทิพย์ด้วยความโมโห ที่อีกฝ่ายเล่นตัวไม่ยอมตกลงปลงใจกับเขาสักที

“หมดเวลาพักแล้วค่ะ เรากลับไปทำงานเถอะค่ะ”

ฉัตรทิพย์เลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องที่ทำให้เธออึดอัดใจ เอ่ยบอกถนิตแล้วก็ลุกขึ้นก้าวเดินออกจากร้านอาหารทั้งๆ ที่เพิ่งรับประทานข้าวมันไก่ได้แค่คำเดียวเท่านั้น และยังเหลือเวลาอีกเกือบยี่สิบนาที กว่าจะถึงเวลาทำงาน แต่ก็ขอกลับไปนั่งจ้องมองตัวเลขนับแสนๆ ตัวที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ดีกว่าต้องทนนั่งให้ถนิตแทะโลมแตะต้องตัวเธอ

ถนิตกัดฟันดังกรอด ถลึงตาจ้องมองฉัตรทิพย์ซึ่งเดินหนีเขาไปแล้ว พร้อมกับเค้นเสียงด่าตามหลังเพราะความโกรธจัด “นังบ้า! เล่นตัวชะมัด เป็นม่ายมีผัวมากี่คนแล้วยังเสือกเล่นตัวอยู่ได้ สักวันจะจับมาข่มขืนให้รู้แล้วรู้รอดไป”