ตอนที่ 3

‘เมื่อคืนฉันเมามาก ก็เลยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ซึ่งฉันไม่อาจจะรับผิดชอบเธอด้วยการแต่งงานได้ เพราะฉันไม่ชอบเด็ก ทางเดียวที่ฉันจะชดเชยความผิดได้นั่นก็คือเงิน เธอต้องการเท่าไหร่ล่ะ ฉันจะเซ็นเช็คให้’

นี่ไง ความใจดำของธาวินในเช้าวันนั้น หลังจากที่ค่ำคืนก่อนหน้ากลืนกินหล่อนอย่างตะกละตะกลาม หล่อนยังจดจำทุกคำพูดของเขาได้เป็นอย่างดี

หล่อนตัดใจรับเงินจากเขามา เพื่อจบปัญหาทุกอย่าง ก่อนจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ ในเช้าวันนั้นเลย ท่ามกลางความสงสัยของอิงฟ้า แต่หล่อนก็หาข้ออ้างจนอิงฟ้าคลายความแคลงใจได้ในที่สุด

“อึกอักอีกแล้ว เดี๋ยวนี้เธอแปลกไปมากนะฝัน ไม่เห็นยิ้มแย้มตอนที่ได้ยินชื่อของอาวินเหมือนเมื่อก่อนเลย มีอะไรหรือเปล่า”

“ปะ เปล่าหรอก ฉันก็แค่... รู้สึกไม่อยากมาน่ะ”

“ก็ไอ้ที่ไม่อยากมาของเธอนี่แหละที่แปลก ปกติเธอจะดีใจมากที่จะได้มาที่ไร่ และพบหน้าอาวินนี่”

“เวลามันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว ใจฉันก็เปลี่ยนไปบ้างสิอิง แถมอีกอย่างอาวินของเธอก็แก่กว่าฉันตั้งเยอะ ฉันก็แค่ปลื้มๆ น่ะ”

อิงฟ้าหรี่ตาแคบมองเพื่อนรัก ก่อนจะเค้นเสียงถามอย่างคาดคั้น

“จริงอ่ะ”

“อืม จริงสิ”

“ฉันไม่อยากเชื่ออ่ะฝัน ว่าเธอจะตัดใจจากอาวินได้ง่ายๆ”

อิงฟ้ารู้มาตลอดว่าเพื่อนรักของตนเอง แอบชอบคุณอาสุดหล่อ จึงรู้สึกแปลกใจ เมื่อเพื่อนรักมาเปลี่ยนใจปุบปับเช่นนี้

“ใจคนเรามันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ นั่นแหละอิง”

ทอฝันตัดบท ขณะลากกระเป๋าเดินนำหน้าอิงฟ้าไปยังบันไดเลื่อน

อิงฟ้าเดินตามติด

“ฉันว่านะ เธอดูแปลกๆ ไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนแล้ว หรือว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับอาวิน”

“ไม่มีนะ!”

ทอฝันรีบค้านเสียงสูง

“ไม่มีอะไร ฉันกับอาของเธอไม่มีอะไรกัน”

“ไม่มีก็ไม่มีสิ ทำไมต้องทำเสียงดังด้วย เธอมีพิรุธนะฝัน”

ทอฝันพยายามตั้งสติ ก่อนจะกัดฟันฝืนยิ้มให้กับอิงฟ้าที่จ้องมองมาอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรจริงๆ จ้ะอิง เชื่อฉันสิ”

“แน่เหรอ”

“อืม แน่ที่สุด”

แม้ทอฝันจะยืนยันเช่นนั้น แต่อิงฟ้าก็ยังไม่คลายความเคลือบแคลง

เอาจริงๆ นะ หล่อนสงสัยมาตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนแล้ว ในเช้าวันที่ทอฝันตัดสินใจกลับกรุงเทพฯ กะทันหันนั่นแหละ

“โอเค ฉันจะพับความสงสัยใส่ลิ้นชักไปก่อนก็ได้”

ทอฝันหันหน้าไปทางอื่น และเป่าปากออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง

“เราจะเหมาแท็กซี่ไปที่ไร่กันใช่ไหมอิง”

อิงฟ้าอมยิ้มก่อนจะส่ายหน้าไปมา และนั่นก็เริ่มทำให้ทอฝันใจคอไม่ดี

“เปล่าจ้ะ แต่อาวินจะมารับน่ะ”

“...”

ทอฝันพูดไม่ออก เนื้อตัวชาดิกไม่ต่างจากหัวใจเลยแม้แต่น้อย

“หน้าซีดอีกแล้ว พูดถึงอาวินทีไร หน้าเธอซีดเซียวเป็นไก่ต้มทุกทีเลยฝัน”

“เอ่อ... ไม่นี่...”

“จะไม่ได้ยังไง ก็ฉันเห็นอยู่เนี่ย”

ทอฝันยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเองไปมา ก่อนจะฝืนหัวเราะ

“คงเพราะฉันหิวข้าวน่ะ ก็เลยหน้าซีดๆ”

อิงฟ้ามองคนปฏิเสธข้างๆ คูๆ อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินตามไป

เขายืนอยู่ตรงนั้น...

หัวใจของทอฝันเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมานอกอก เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างใหญ่โตกำยำของธาวินที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

แข้งขาของหล่อนอ่อนแรง จนไม่อาจจะก้าวเดินต่อไปได้ ทำได้แค่เพียงยืนมองอิงฟ้าที่วิ่งเข้าไปหาธาวิน และโผเข้ากอดอย่างคิดถึง

คิดถึงเหรอ...

หล่อนทั้งคิดถึงทั้งคนึงหาธาวิน สัมผัสเร่าร้อนเชี่ยวชาญที่เขามอบให้ในค่ำคืนนั้นตามหลอกหลอนไม่ยอมหยุด

และมันก็น่าสมเพชมากที่หล่อนโหยหาสัมผัสร้ายของธาวินจนรวดร้าวไปทั้งกาย

หล่อนเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้...

รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่ได้สนใจ คำพูดในเช้าวันนั้นก็บอกให้รู้ได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับหล่อนเลย

เขาไม่ได้พิศวาส ไม่ได้ปรารถนา แต่นอนด้วยเพราะพลาดพลั้ง

หยาดน้ำตาไหลรินออกมาเอ่อคลอสองหน่วยตา หล่อนอยากจะหมุนตัวและเดินกลับเข้าไปในสนามบินอีกครั้ง โดยไม่สนใจอะไรอีก แต่ก็ทำไม่ได้ หล่อนไม่ต้องการให้อิงฟ้าสงสัย

“ฝัน... มัวยืนทำอะไรอยู่ล่ะ มานี่สิ”

เสียงเรียกสดใสของอิงฟ้า ดังทะลุกำแพงแห่งอดีตเข้ามาในโสตประสาท และมันก็ทำให้หล่อนได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมาบางส่วน

หล่อนกัดฟันแน่น มือกุมด้ามกระเป๋าเดินทางแบบลากเอาไว้แน่นไม่ต่างกัน และก็ต่อสู้กับความยากลำบากในกายก้าวเดินเข้าไปหาเขา

เขา...

ธาวิน...

ผู้ชายคนแรกของกายสาว...

และเขาก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่หล่อนทั้งรักทั้งบูชา...

แต่เขาไม่ได้ต้องการหล่อนเลย...

ความจริงในข้อนี้ทำให้หล่อนเสียใจ แต่ก็ต้องก้มหน้ายอมรับมันอย่างจำยอม

หล่อนต้องอดทน...

ต้องทนให้ได้กับความโหยหาที่มีต่อธาวิน...

ซึ่งมันก็คงไม่ยากเย็นนัก เพราะธาวินคงจะลืมเรื่องราวนั้นไปจนหมดแล้ว

มีแต่หล่อนคนเดียวเท่านั้นแหละที่โง่... โง่เขลาจดจำมันเอาไว้ไม่คลาย

“เอ่อ... สวัสดีค่ะอา... วิน...”