ตอนที่ 4

“เอาล่ะ ผมขอตัวนะครับ แล้วผมจะให้เลขาติดต่อกลับมาหาอีกครั้ง ซึ่งผมหวังเอาไว้เป็นอย่างยิ่งว่าคุณอรณีจะเปลี่ยนใจขายที่ดินให้กับซาเวลลาสในเร็วๆ นี้นะครับ”

“เดี๋ยว ! ถ้าคุณก้าวออกไปจากที่นี่ โดยที่ไม่ได้ให้คำตอบที่น่าพอใจกับฉัน ที่ดินผืนนี้จะไม่มีวันเป็นของคุณ อย่าลืมนะคะว่าที่ดินตรงนี้คือขุมทอง แล้วก็ไม่มีที่ดินแปลงใหญ่แบบนี้ในเมืองหลวงอีกแล้ว”

เนโลคลิสขบกรามแน่น “ผมจะให้คนติดต่อกลับมาอีกครั้งครับ”

“ฉันจะขายให้กับคนอื่น ที่ไม่ใช่คุณ เชิญคุณกลับไปได้แล้วค่ะ”

เมื่อถูกขับไล่โดยไม่ไว้หน้าทำให้เนโลคลิสต้องคิดหนัก ที่ดินผืนนี้คือเป้าหมายอันหอมหวาน เพราะเขาคาดหวังว่ามันจะเป็นทำเลทองของ แบล็คดาร์กอน โฮเทลใต้การคุมบังเหียนของตัวเอง แต่มันบ้ามากที่เขาต้องมาเจอกับข้อเสนอที่น่าสะอิดสะเอียนแบบนี้

“ขอตัวครับ”

เขาตัดสินใจเดินออกมาจากห้องกว้างที่หญิงชรานั่งอยู่ ตลอดทางเดินสมองของเขากำลังเคร่งเครียดบิดเป็นเกลียวด้วยความสับสน เขาจะทำยังไงดีนะ ไอ้อยากได้ที่ดินก็อยากได้มาก แต่ถ้าจะให้มีเมียโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ เขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน

“โอ๊ะ...”

เสียงห้าวอุทานแผ่วเบาในลำคอ เมื่อด้านหลังถูกชนเข้ากับวัตถุนุ่มนิ่มซ้ำอีกครั้ง ซึ่งเขารู้ทันทีว่าเป็นใคร

“เดินหัดระมัดระวังหน่อยสิ เข็มหอม”

“ก็คุณเดินๆ อยู่แล้วหยุดทำไมกันล่ะ ฉันก็เบรกไม่ทันน่ะสิ” เด็กสาวรีบถอยออกห่าง และบ่นอุบ

“ว่าแต่คุณคุยธุระกับคุณย่าเสร็จแล้วใช่ไหม”

“อืม” เขาผงกศีรษะน้อยๆ หน้าตายังคงเคร่งเครียด จนเข็มหอมอดทักไม่ได้

“ทำไมหน้ายุ่งจังล่ะคะ ตอนมาไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”

เนโลคลิสกระแทกลมหายใจแรงๆ หรี่ตาแคบมองหน้าเด็กสาวอย่างหมั่นไส้ พลางคิดในใจ

‘ก็เพราะเธอนั่นแหละ ยายเด็กบ๊อง’

“ไม่มีอะไรหรอก”

“เหรอ งั้นก็ช่างเถอะ ฉันจะพาคุณดูบ้าน อยากดูไหมล่ะ”

“ไม่แล้วล่ะ ฉันจะกลับแล้ว ขอโทษด้วยแล้วกัน”

“อ้าว... ไหงเป็นงั้นไปล่ะ ฉันอุตส่าห์...” เด็กสาวพูดแค่นั้นก็หยุดพูด สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เนโลคลิสรู้สึกผิดเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว

“ฉันไปล่ะ”

“ก็ได้ แต่ถ้าแวะมาใหม่ คุณห้ามปฏิเสธความตั้งใจของฉันนะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับไปอย่างนั้นเอง เขาเอื้อมมือไปดึงประตูรถให้เปิดออก และคงจะก้าวขึ้นไปแล้ว หากไม่มีรถหรูสีขาวสองคันวิ่งเข้ามาจอดใกล้ๆ เขาหันไปมองอย่างแปลกใจ

“ญาติของเธอหรือเปล่า เข็มหอม”

“ฉันกับคุณย่าไม่มีญาติตั้งแต่เงินหมดแล้วล่ะ”

“แล้วใครล่ะ”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

เข็มหอมส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาผู้ชายวัยกลางคนที่ก้าวลงมาจากรถสีขาวคันแรก และผู้ชายวัยฉกรรจ์อีกคนที่ก้าวลงมาจากรถสีขาวคันที่สอง

“พวกคุณมาหาใครเหรอคะ”

“พวกเรามาหาคุณอรณีน่ะ จะมาติดต่อเรื่องซื้อขายที่ดิน”

เนโลคลิสได้ยินก็หูผึ่งในทันที

“พาพวกเราไปพบคุณอรณีหน่อยได้ไหมล่ะ สาวน้อยคนสวย”

เข็มหอมหัวเราะสดใส ผายมือเชื้อเชิญ “ได้ค่ะ งั้นเดินตามมาทางนี้เลยนะคะ”

“เข็มหอม” เนโลคลิสเรียกเอาไว้

“คุณกลับไปได้แล้วล่ะ ฉันมีแขกใหม่แล้ว”

เด็กสาวหันมาทำหน้าทะเล้นให้ ก่อนจะเดินนำแขกที่มาใหม่ไปตามทางเดินที่เขาพึ่งก้าวออกมา

เนโลคลิสหน้าเครียดเขม็งขึ้น รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาบีบที่หัวใจ เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ากำลังต่อสู้กับอะไรอยู่ มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ที่ทำให้เขาไม่อาจจะก้าวพ้นไปจากอาณาจักรของสวัสดิกุลได้

‘ฉันต้องการให้คุณจดทะเบียนสมรสกับเข็มหอม’

‘ถ้าคุณทำไม่ได้ คุณก็จะไม่มีวันได้ที่ดินผืนนี้ ฉันจะขายที่ดินผืนนี้ให้กับคนอื่นที่เขารับข้อเสนอจากฉันได้’

ถ้าคนพวกนั้นยินยอมรับข้อเสนอของคุณอรณีได้ ที่ดินผืนนี้รวมไปถึงเข็มหอมก็จะตกไปอยู่ในอุ้งมือของคนเหล่านั้น เขาไม่ควรสนใจ ไม่ควรจะคิดซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมนะ ทำไมถึงรู้สึกอึดอัดราวกับกำลังจะจมน้ำตายเช่นนี้

มือใหญ่ยกขึ้นเสยเส้นผมสีเข้ม ก่อนจะเลยลงมาลูบใบหน้าหล่อจัดแรงๆ ลมหายใจอันหนักหน่วงถูกผลักดันออกมาจากริมฝีปากหยักสวยปานอิสตรี

เขาควรจะทำยังไงดี?

มันเป็นคำถามที่มีคำตอบอยู่แล้ว เพราะในที่สุดร่างสูงใหญ่ของเนโลคลิสก็ก้าวกลับเข้าไปในทิศทางเดิม ท่ามกลางวงสนทนาตรงหน้า เสียงห้าวแข็งกระด้างของเขาก็ดังขึ้น

“ผมตกลงจะทำตามเงื่อนไขทุกอย่างครับคุณอรณี”

สายตาทุกคู่จับจ้องมองมาที่เขา แต่สายตาเดียวที่ตรึงประสานกับเขาเอาไว้แน่นคือเข็มหอม เจ้าหล่อนมองมาอย่างสงสัย กังขา และข้องใจ แต่เขาไม่คิดจะอธิบายใดๆ ให้กับหล่อนฟัง

“เลขาของผมจะติดต่อมาในวันพรุ่งนี้ แล้วเราจะนัดวันทำสัญญากันโดยเร็วที่สุด”

ใบหน้าของอรณีเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ “ตกลงค่ะ ฉันจะเฝ้ารอการติดต่อกลับมาของเลขาของคุณนะคะ คุณเนโลคลิส ซาเวลลาส”

กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสันนูน “ครับ ผมขอตัวกลับก่อน” เขาโค้งคำนับให้อีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปโดยเร็ว เข็มหอมที่เต็มไปด้วยความสงสัยรีบวิ่งตามหลังมา

“คุณ... นี่คุณหยุดเดินก่อนสิ”

เขาเดิน ในขณะที่หล่อนซอยเท้าวิ่งตาม แต่กลับตามเขาแทบไม่ทัน แถมยังหอบแฮ่กๆ ด้วยความเหน็ดเหนื่อยอีกต่างหาก

“ฉันเหนื่อยแล้วนะ”

เนโลคลิสหยุดเท้า ก่อนจะหมุนตัวกลับมากะทันหัน และนั่นก็ทำให้คนที่วิ่งตามมาเบรกไม่ทัน ร่างนุ่มนิ่มชนเข้ากับเรือนร่างกำยำที่แข็งแกร่งเต็มแรง หล่อนจะหงายหลังล้ม แต่เขาคว้าเอวคอดเอาไว้ได้ทัน

“อีกแล้วนะ คุณน่ะ จะหยุดเดินก็ไม่ยอมบอก”

“แล้วเธอวิ่งตามมาทำไม” ชายหนุ่มโต้กลับสีหน้าเย็นชา ปล่อยมือและถอยหลังออกมารักษาระยะห่าง

“ก็ฉันงงนี่ คุณตกลงอะไรกับคุณย่าเหรอคะ”

นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเปลี่ยนเป็นสีดำทันที “ไปถามจากคุณย่าของเธอดูสิ ฉันไปล่ะ”

“คุณย่าไม่ยอมบอกฉันหรอก เดี๋ยวนี้ท่านมักมีความลับกับฉันเสมอ”

“ฉันคือท็อปซีเคร็ต ลับยิ่งกว่าคุณย่าของเธออีก” เนโลคลิสตอบเสียงเย็นชา หมุนตัวจะเดินหนี แต่ท่อนแขนถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือนุ่มของเข็มหอม เขารู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนภายในส่วนลึกของร่างกายได้อย่างชัดเจน จนต้องขบฟันแน่น และขยับแขนหนี

เข็มหอมเห็นกิริยาของเขาก็รีบเอามือออกก่อนจะพูดเสียงหมั่นไส้ “นึกว่าฉันอยากแตะแขนคุณนักหรือไง ฉันก็แค่อยากรู้เฉยๆ”

“ฉันไม่มีคำตอบอะไรให้หรอกนะ ฉันไปล่ะ”

“ฉันไม่เชื่อหรอก นี่บอกมาซะดีๆ นะ” หญิงสาววิ่งอ้อมไปดักข้างหน้า

เนโลคลิสหรี่ตาแคบมองเด็กสาววัยสิบหกด้วยสายตากระด้าง พร้อมกับถามตัวเองเบาๆ ในอกอย่างเหลือเชื่อ

‘เด็กผู้หญิงคนนี้น่ะหรือที่เขากำลังจะจดทะเบียนสมรสด้วย’

ใช่ ถูกต้อง เข็มหอมคือสตรีที่กำลังจะผูกมัดเขาด้วยการแต่งงานไปชั่วชีวิต

แล้วทำไมเขาถึงได้ตัดสินใจยอมรับข้อเสนอบ้าบอนั่น ทำไมเขาถึงได้ยอมทำตามในสิ่งที่ตัวเองขาดทุน มันไม่ใช่นิสัยของเขา แล้วเพราะอะไรล่ะ เพราะอะไรถึงได้ยอมรับเด็กสาวคนนี้เข้ามาในชีวิต

ในที่สุดชายหนุ่มก็ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา “อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ กลับเข้าไปหาคุณย่าของเธอได้แล้ว อ้อ แล้วนี่เงินนะ เอาไว้ใช้จ่ายจะได้ไม่ต้องกระเบียดกระเสียรอีก”

เขายื่นธนบัตรไทยสีเทาให้ แต่เด็กสาวส่ายหน้าไม่ยอมรับ “ฉันไม่รับเงินจากคนแปลกหน้าหรอก”

เนโลคลิสยิ้มหยันที่มุมปาก “อีกหน่อยเราสองคนก็จะไม่ใช่คนแปลกหน้าซึ่งกันและกันแล้ว รับไปซะ”

“แต่ฉันไม่รับ”