ตอนที่ 6 คนหวงของ 2

บาร์เทนเดอร์หนุ่มส่งสายตาให้คนที่วอนหาเรื่องเดือดร้อนรีบลุกออกไป ก่อนที่เขาจะก้มหน้าทำเครื่องดื่มเงียบๆ

“เสร็จงานแล้วเหรอคะ คุณพ่อ”

“ใครพ่อเธอ”

“พี่ไงคะ ยิ่งกว่าคุณพ่อเพลงอีก ไม่รู้จะตามเฝ้าอะไรเพลงนักหนาก็ไม่รู้”

“…..”

“หวงเหรอคะ”

“…..กลับ”

มือใหญ่ของนภพงศ์คว้าหมับไปที่เอวเล็ก ยกร่างเธอให้ลงมายืนที่พื้น หญิงสาวตัวเอียงเล็กน้อย ก่อนจะปลิวตามร่างสูง ที่โอบเอวของเธอเดินก้าวยาวๆออกจากผับไป ทิ้งให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่ไม่มีสงครามเกิดขึ้น

พนักงานที่นี่ต่างก็รู้ดี ว่าเจ้านายอย่างนภพงศ์ หวงประทานพรมากแค่ไหน เสียงเล่าลือกันมานานว่าประทานพรคือว่าที่นายหญิงของที่นี่ เลยไม่เคยมีใครกล้ามายุ่งหรือวุ่นวายกับหญิงสาวทั้งสองคน นั่นรวมถึงดาราภัสด้วยนั่นเอง

“ปล่อยเอวเพลงได้แล้วค่ะ”

“เดินให้มันตรงก่อนเถอะ จะให้ฉันปล่อยน่ะ”

“ก็รอนาน เพลงเบื่อ เลยดื่มเพลินๆ”

ร่างสูงปรายตามองหญิงสาวเพียงเล็กน้อย ก่อนจะจับเธอยัดเข้ารถเมื่อเดินมาถึง ปากเล็กบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ แต่นภพงศ์ก็ไม่สนใจฟังแม้แต่น้อย เขาก้าวขึ้นรถ ขับตรงกลับบ้านของหญิงสาวด้วยความเร็ว

“อ้าว เกิดอะไรขึ้น” ลลัลนาทักขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อนภพงศ์อุ้มประทานพรเดินเข้ามาในบ้าน ระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

“เพลงดื่มไปนิดหน่อยครับ”

“ไม่นิดแล้วมั้งเนี่ย ฟ้าพาน้องไปส่งบนห้องไป”

“ครับ”

นภพงศ์หันตัวกลับ เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ก้าวยาวๆไปทางห้องนอนของคนในอ้อมแขน โดยมีแม่บ้านเดินตามมาเปิดประตูห้องให้

ร่างสูงวางหญิงสาวลงบนเตียงอย่างเบามือ ยืนมองคนตัวเล็กอยู่สักพัก ก็หมุนตัวเดินกลับออกไป โดยไม่ลืมปิดประตูห้องให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินลงข้างล่างไปรวมตัวกับคนอื่น

“เหตุการณ์คุ้นๆไหมข้าว เหมือนเคยเกิดขึ้นนะ”

“จริงเหรอ พวกแกเป็นแบบนี้จริงเหรอ” ลลัลนาหัวเราะชอบใจ

“อือ ก็ตอนที่เมาวันที่ไปกินชาบูที่ห้องลัลนั่นแหละ”

“ตายแล้ว ฉันพลาดอะไรไปเยอะสินะ ไม่เห็นเล่าอะไรให้ฉันฟังเลยนะแก”

“อ้าว ฉันหลับไหมล่ะแก ถามคนอุ้มสิ มาถามอะไรฉันล่ะ”

“คุณพ่อคุณแม่มีอะไรหวานๆแบบนี้บ้างไหมครับ” กันชนกถามออกมาอย่างสนใจ

“ไม่เชิงนะ พ่อกับแม่แต่งงานกันเร็ว เลยไม่ถือว่ามันแปลก เวลามีช่วงเวลาหวานๆน่ะ”

นัทธีตอบกันชนกพลางส่งยิ้มให้กับลลัลนา

“อ้อ ข้าวแปลกว่างั้นเถอะ” ฟางข้าวเบะปากใส่นัทธีอย่างหมั่นไส้

“ไม่แปลกเลยมั้ง ฉันรู้เรื่องพวกแกอีกที ก็ท้องเกือบ 5 เดือนละ”

“มันไม่น่าเล่าไงแก”

“น่าฟังจะตาย ใช่ไหมคะพี่นัท”

นภพงศ์ยืนฟังอยู่เงียบๆ จนทุกคนเปลี่ยนเรื่อง ถึงได้เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

“น้องล่ะลูก”

“น่าจะหลับยาวครับ”

“งั้นเหรอ เอาล่ะ มากันแล้วเนอะ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกันแต่เช้านะ ไม่เกิน 8 โมงเราจะออกจากบ้านกัน ขอให้ทุกคนมาพร้อมกันก่อน 8 โมง วันนี้แยกย้าย พักผ่อน ห้องใครห้องมัน” นัทธีพูดสรุปให้ทุกคนรับรู้โดยพร้อมเพียง ก่อนจะต่างคนต่างแยกย้ายกลับห้องของตัวเอง

นภพงศ์เดินแยกตัวเข้าไปทานมื้อเย็นที่ถูกเตรียมเอาไว้ ก่อนจะคว้าเอานมเทใส่แก้ว แล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนของประทานพร เพราะวันนี้คนตัวเล็กยังไม่ได้ทานมื้อเย็น

เมื่อเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย เมื่อไม่มีร่างของหญิงสาวอยู่บนเตียงเหมือนตอนที่เขาเดินออกไป เขาเลือกที่จะนั่งลงที่ขอบเตียง วางแก้วนมลงที่โต๊ะข้างหัวเตียง แล้วนั่งรอหญิงสาวอยู่เงียบๆ

ประทานพรเบรกตัวเองสุดตัว เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วเจอนภพงศ์นั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง

“เข้าห้องนอนเพลงอีกแล้วนะพี่ฟ้า!!” คนตัวเล็กโวยวายพร้อมกับถอยหลังเข้าไปในห้องน้ำโดยอัตโนมัติ