ดั่งเล่ห์มายา

ถนนในกรุงเทพกำลังรถติดในช่วงเช้า ทำให้ “อาย อนิสา” ดาราสาวที่กำลังเป็นราวรุ่งดวงใหม่นั้นร้อนใจมากเพราะเธอมีนัดแคสติ้งละครเรื่องใหม่ แต่ตอนนี้เธอยังไปไม่ถึงไหนเลยเพราะรถดันมาติดแงกอยู่แบบนี้

“ตุ้ม!...ให้ตายเถอะ จะเบรกทำไมเนี่ย...คนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย...” อนิสาสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อรถคันหน้าเบรกกระทันหัน ทำให้เธอชนเข้าที่ท้ายรถคันหน้าอย่างจัง เธอก็รีบกดไฟฉุกเฉินแล้วลงจากรถทันที

“แย่แล้ว....ชนรถแพงซะด้วย จะมีอะไรซวยกว่านี้อีกไหมเนี่ย” อนิสาเดินมามองหน้ารถของเธอก็แทบจะร้องไห้เลยเพราะเธอเป็นฝ่ายชนท้ายดังนั้นเธอผิดเต็มๆ และเธอต้องรับผิดชอบ แล้วประกันที่เธอมีมันจะจ่ายไหวไหมเนี่ย

ด้านรถคันหน้าพอถูกรถด้านหลังชนก็ถูกกระแทกอย่างแรง ทำให้คนที่นั่งอยู่ในรถนั้นเกือบจะหัวทิ่มไปด้านหน้าเบาะเลยทีเดียว

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณการัน...” พสินที่ขับรถให้เจ้านายของตัวเองก็รีบหันไปหาด้วยความเป็นห่วงทันที

“ฉันไม่เป็นไร ลงไปจัดการคนที่มาชนให้เรียบร้อย ฉันต้องรีบไปเข้าประชุม ไม่อยากจะมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้...” การันพูดด้วยเสียงเรียบออกไปแล้วอย่างข่มความไม่พอใจของเขา

“ครับคุณการัน....รอสักครู่นะครับ ผมจะลงไปคุยกับคู่กรณีก่อนครับ...” พสินพูดไปก็รีบลงจากรถไปทันที

“นี่คุณขับรถภาษาอะไรกัน ทำไมอยู่ๆก็เบรกกะทันหันแบบนี้...” อนิสาพูดต่อว่าชายตรงหน้าทันทีเพราะเขาเบรกกระทันหันจนเธอชนเข้าให้

“ผมก็ขับของผมมาดีๆนะ คุณมาชนท้ายรถเอง จะมาว่าผมได้ยังไง เอะ คุณคือดาราใช่ไหม เหมือนว่าผมเคยเห็นคุณแสดงละครตอนเย็นนะ...” พสินตอบไปก็มองหน้าหญิงสาวตรงหน้าแบบจดจ้อง เพราะออร่าความสวยของเธอมันโดดเด่นมาก จนเขาจำได้ว่าเขาเคยเห็นเธอแสดงละคร

“ใช่ค่ะ ฉันเอง แต่ว่าตอนนี้ฉันรีบมากๆเลย คุณช่วยเรียกประกันของคุณมาหน่อยได้ไหมคะ เราจะได้รีบเคลียร์ค่าเสียหายแล้วแยกย้ายกัน” อนิสาพูดไปเพราะเธอต้องรีบไปจริงๆ

“เจ้านายของผมเขาก็กำลังรีบไปประชุมเหมือนกัน...ถ้ารอจนประกันมาคงไม่ทัน..เดี๋ยวคุณเอาเบอร์ติดต่อมาให้ผม ผมจะให้ช่างประเมินค่าเสียหายแล้วจะส่งให้คุณ...” พสินตอบไป

“อะไรกันคุณ ทำแบบนั้นได้ยังไง แบบนั้นฉันก็ต้องจ่ายค่าเสียหายเองน่ะสิ แล้วฉันจะทำประกันไปเพื่ออะไรล่ะ...ฉันจะเรียกประกันค่ะ...” อนิสาพูดไปแบบไม่ยอมที่จะเสียค่าเสียหายให้เขาแบบนั้น

“เฮ้อ...” พสินก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจเลย เพราะเจ้านายของเขาก็กำลังรีบ ผู้หญิงคนนี้ก็ยังมาเรื่องมากไม่ยอมอีก

การันเห็นว่าเวลาเริ่มจะไม่ทันแล้วเขาก็ร้อนใจเปิดประตูรถลงไป แล้วหันไปมองทางด้านหลังรถที่เลขากำลังคุยกับคู่กรณีอยู่ เขาก็มองหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวด้วยสายตาจดจ้อง เพราะเธอสวยมาก ใบหน้าหวาน ตาโต จมูกเป็นสัน ปากก็จิ้มลิ้ม ดูแล้วชวนให้หลงใหล แต่วาจาของเธอกลับจัดจ้านเอาเรื่อง

“ไม่ต้องเรียกแล้ว พสิน...เอาเงินค่าเสียหายให้เขาไป...แล้วรีบไปกันได้แล้ว” การันพูดด้วยเสียงเข้ม เพราะเขาไม่มีเวลาแล้วมารอประกันของเธอ ก่อนจะมองสบตากับเธออย่างอดไม่ได้

อนิสามองชายหน้าตาหล่อเหลาอย่างกับนายแบบฝรั่งลงมาจากรถด้วยสีหน้าจดจ้อง เพราะเขาหล่อและดูดีมากๆ แถมร่างกายก็สูงใหญ่บึกบึน ดูตรงไหนก็แน่นไปหมด แต่น่าแปลกที่หน้าตาเขาออกฝรั่งแต่ดันพูดไทยชัดเจนเชียว ดูท่าจะเป็นลูกครึ่งแน่ๆ

“แต่ฉันเป็นคนชนรถของคุณนะคะ คุณจะมาให้ค่าเสียหายฉันทำไมกันคะ...ฉันสิคะที่ต้องให้คุณ..แต่ว่าฉันไม่ได้รวยถึงขนาดนั้น คุณรอประกันฉันแปปนึงได้ไหมคะ” อนิสาพูดไปอย่างไม่ต้องการเอาเปรียบเขา

“ไม่เป็นไร ผมจะซ้อมรถของผมเอง...ส่วนของคุณเดี๋ยวผมจะซ้อมให้เพราะผมไม่ต้องการเรียกประกันตอนนี้ ผมกำลังรีบ...พสิน..เอาเงินให้ผู้หญิงคนนี้ไปแล้วรีบขึ้นรถ..ฉันจะไปสายแล้ว..” การันบอกหญิงสาวไปเพราะเขาไม่สามารถรอประกันในตอนนี้ได้

“แต่ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้นะคะ...ฉันไม่ได้จะชนเพื่อเอาเงินของคุณนะคะ..” อนิสาพูดไปแล้วมองเขาขึ้นรถไปเธอก็ถอนหายใจออกมาทันที

“นี่เจ้านายของคุณเขาไม่คิดจะฟังฉันอธิบายเลยหรือไงเนี่ย...” อนิสาหันไปบ่นกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่

“เจ้านายผมไม่เอาเรื่องคุณก็ดีแค่ไหนแล้วคุณ อ่ะ...ตอนนี้ผมมีเงินสดแค่สองหมื่น คุณรับเงินนี่ไปซ้อมรถของคุณก่อน...ถ้าไม่พอก็โทรติดต่อมาหาผมได้เลย...อ่ะ..นี่นามบัตรของผม...ผมขอตัวก่อนนะครับ เจ้านายของผมเขากำลังรีบ...” พสินพูดไปก็ยืนนามบัตรของเขาและเงินจำนวนสองหมื่นให้หญิงสาวไป แล้วเขาก็รีบไปขึ้นรถแล้วก็ขับออกไปทันที

“อะไรของพวกเขากันเนี่ย...รวยแล้วจะใช้เงินยังไงก็ได้หรือไง...เฮ้อ...แต่ก็ช่างเถอะ เราเองก็ต้องรีบไปเหมือนกัน ไม่ต้องเรียกประกันแบบนี้ก็ดีไป...” อนิสาพูดบ่นไปก็รีบกลับไปขึ้นรถของเธอแล้วเธอก็รีบขับออกไปทันที

ด้านการันพอพสินกลับมาขึ้นรถแล้วเขาก็มองพสินที่ไม่ได้พูดรายงานอะไรเขา เขาก็อดที่จะเอ่ยถามออกไปไม่ได้

“ผู้หญิงคนนั้นว่ายังไงบ้าง...” การันเอ่ยถามไปด้วยสีหน้านิ่งๆ

“อ่อ...ผมเห็นนายรีบก็เลยเอาเงินให้เธอไปสองหมื่นครับ แล้วก็ให้นามบัตรของผมไว้ถ้าค่าซ้อมรถของเธอไม่พอ..แล้วผมก็รีบขึ้นรถมาเลย..” พสินรายงานไป

“อืม...ฉันเข้าใจแล้ว...นายรีบขับหน่อยก็แล้วกัน เหลือเวลาอีกสิบห้านาทีแล้ว....” การันตอบไป แล้วมองนาฬิกาข้อมือที่เหลือเวลาเข้าประชุมแค่อีกสิบห้านาทีแค่นั้น

“ครับ...แต่มันก็บังเอญจังเลยนะครับคุณการัน...เพราะว่าผู้หญิงที่มาชนท้ายรถเราเมื่อกี้น่ะ เป็นดาราที่แสดงละครลงที่สถานีของเราด้วยนะครับ ผมจำได้...ผมเคยดูละครที่เธอเล่นด้วยนะครับ สนุกมากเลย...เป็นดาราหน้าใหม่พึ่งเข้าวงการมาได้ไม่นานนี้เอง....” พสินพูดไปขณะที่ขับรถไป

“นายคิดว่าฉันชอบดูละครไร้สาระพวกนี้หรือไง...แล้วฉันจำเป็นต้องรู้เรื่องของผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอ...” การันถามไปก็มองเลขาของเขาผ่านกระจกด้านหน้า

“อ่อ ผมแค่เล่าให้ฟังน่ะครับ เพราะถ้ามีปัญหาอะไรเราจะได้ตามตัวเธอได้ง่ายๆไงครับ...เพราะเธอน่าจะเป็นนักแสดงในสถานีของเรา...” พสินพูดไป

“สถานีของเรางั้นเหรอ...หึ....ฉันยกที่นั่นให้น้องชายกับน้องสาวของฉันบริหารไปแล้ว ดังนั้นที่นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน..” การันพูดไป เพราะเขาชอบใช้ชีวิตแบบเงียบๆไม่หวือหวา และเขาก็สนใจแค่เรื่องหุ้นและเรื่องธุรกิจเท่านั้น เรื่องวงการบันเทิงน่ะไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบเลย

“ไม่เกี่ยวได้ยังไงล่ะครับ ถึงคุณการันจะปฏิเสธไม่บริหารงานที่สถานี แต่ยังไงคุณการรันก็ยังคงถือหุ้นสูงสุดในบริษัทดับเบิ้ลจีเอนเตอร์เม้นท์กรุ๊ปนะครับ...ดังนั้นคุณการันน่ะเกี่ยวเต็มๆเลยล่ะครับ” พสินพูดไป

“แล้วไง...ในเมื่อฉันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ....จะมีหุ้นเยอะแล้วยังไงล่ะ...ฉันก็ไม่คิดจะไปบริหารบริษัทนี้อยู่ดี...” การันพูดไป เพราะเขาไม่เหมือนกับน้องชายของเขาที่ชอบเรื่องพวกนี้ ดังนั้นเขาจึงยกให้น้องชายจัดการ ซึ่งน้องชายของเขาก็ทำได้ดี

“แต่ผมได้ข่าวมานะครับว่าคุณกายใช้เส้นให้ผู้หญิงของตัวเองได้รับบทนางเอกละครมาหลายเรื่องแล้ว จนทะเลาะกับคุณกรีนบ่อยๆ ผมว่าถ้าปล่อยแบบนี้ต่อไปบริษัทจะเสียชื่อเสียงนะครับ...” พสินพูดไป

“อืม...ฉันก็ได้ยินน้องสาวฉันพูดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน...แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะเข้าไปยุ่งอยู่ดี..เพราะฉะนั้นนายหยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว แล้วรีบขับรถไปซะ..ฉันไม่อยากจะรับรู้เรื่องไร้สาระพวกนี้...” การันพูดไป

เพราะเขาเคยบริการงานที่นี่ตอนเรียนจบใหม่ๆ และเขาก็มีความรักกับดาราสาวคนหนึ่ง แต่เธอไม่ได้รักเขาจริง เธอแค่หลอกใช้เขาเพื่อให้ดันเธอไปสู่จุดสูงสุด และมันก็ทำให้เขาได้รู้ว่าวงการบันเทิงไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบเลยสักนิด และเขาจะไม่ยอมโง่ให้ผู้หญิงคนไหนมาหลอกใช้เขาได้อีก

“ครับคุณการัน....” พสินได้แต่ตอบไปด้วยสีหน้ายิ้มแห้งๆ เพราะเจ้านายของเขาใจแข็งๆจริงๆ แต่ก็อย่างว่าแหละ เจ้านายเขาไม่ชอบบริหารงานที่เจอพวกสาวๆ เพราะไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้แบบน้องชายเท่าไหร่ รายนั้นใครอ่อยเป็นไม่ได้เลย

ณ บริษัทดับเบิ้ลจีเอนเตอร์เทนเม้นกรุ๊ป

เหล่าดารานักแสดงต่างก็มาแคสติ้งกับงานละครโปรเจกต์ใหญ่ที่กำลังจะถูกสร้างขึ้น เพราะถ้าใครได้แสดงเรื่องนี้ก็มีโอกาสที่จะโด่งดังมีชื่อเสียงมากๆ ทำให้มีโมเดลลิ่งและผู้จัดการดาราส่งนักแสดงของสังกัดตัวเองมาแคสติ้งละครเรื่องนี้กันเยอะมาก

อนิสาที่รีบมาก็มองไปรอบๆแบบอึ้งๆเลย เพราะเห็นดารานักแสดงหน้าใหม่แบบเธอเยอะไปหมด แล้วแต่ล่ะคนก็มีชื่อเสียงกันพอสมควรแล้วด้วย

“โอ้โห พี่ใจดีคะ...คนเยอะขนาดนี้ อายจะได้บทนางเอกไหมคะเนี่ย...” อนิสาเอ่ยพูดกับผู้จัดการส่วนตัวของเธอที่มาส่งเธอแคสติ้งงานในวันนี้

“มั่นใจในตัวเองหน่อยสิอาย เธอกำลังดังจากละครเรื่องที่ผ่านมา ดังนั้นเธออาจเข้าตาพวกผู้บริหารกับผู้จัดละครก็ได้” ใจดีพูดไปแบบให้กำลังใจ

“แต่คนอื่นก็ดังกว่าอายอีกนะคะพี่ใจดี...อายกลัวไม่ได้รับบทนางเอกจังเลยค่ะ” อนิสาพูดด้วยสีหน้ากังวล

“ยังไม่ลองเลยแล้วจะรู้ได้ยังไงหึ...เรื่องนี้เขาต้องการนักแสดงหน้าใหม่เพื่อปั้นให้กับช่อง ถ้าเธอได้รับเล่นละครเรื่องนี้ไม่ว่าจะบทนางเอกหรือนางรอง เธอก็จะได้เซ็นสัญญาเป็นนักแสดงของช่อง เพราะฉะนั้นมันเป็นโอกาสที่เธอจะดังแล้วนะอาย เธอต้องคว้ามันไว้ให้ได้ เธออย่าลืมสิว่าตอนนี้เธอต้องการเงินน่ะ..” ใจดีพูดบอกไปเพื่อไม่ให้หญิงสาวคิดมาก

“อายไม่ลืมหรอกค่ะ...อายจะหาเงินไปช่วยแม่ใช้หนี้ให้ได้ อายจะไม่ปล่อยให้บ้านของอายถูกธนาคารยึดหรอกค่ะ อายมาถึงขั้นนี้แล้ว อายจะสู้ให้สุดใจค่ะพี่ใจดี” อนิสาพูดบอกไปแบบมาดมั่น เพราะเธอเข้าสู่วงการก็เพราะต้องการหาเงินไปใช้หนี้ให้ครอบครัวของเธอ

“ดีมาก..เพราะพี่ส่งเธอได้แค่นี้..ที่เหลือเธอต้องพึ่งความสามารถของตัวเองแล้ว...เธอต้องทำให้ตัวเองได้ละครเรื่องนี้ให้ได้...เพื่องานเพื่อเงินที่เธอจะได้รับในอนาคต เข้าใจใช่ไหมอาย...” ใจดีพูดไปเพราะเธอพยายามปั้นอนิสาและเด็กในสังกัดของเธออยู่ ซึ่งวันนี้เธอก็ตั้งใจจะส่งอนิสาให้ชิงบทนางเอกกับคนอื่นๆ

“เข้าใจค่ะพี่ใจดี...อายจะพยายามเอาบทนางเอกมาให้ได้ค่ะ...” อนิสาตอบรับไปเพราะเธอก็อยากจะได้รับบทนางเอกเรื่องนี้เช่นกัน เธอจะได้เงินไปปลดหนี้ให้ครอบครัวของเธอสักที

ด้านฮายดี้ดาราสาวหน้าใหม่ที่กำลังโด่งดังนั้นเดินเข้ามาเห็นคู่แข่งอย่างอนิสาก็มองแล้วเดินเข้ามาหา แล้วได้ยินว่าอนิสาอยากจะได้รับบทนางเอกก็ยิ้มออกมาอย่างร้ายๆ เพราะบทนี้มันเป็นของเธอไม่ใช่อนิสา

“นี่เธอหวังจะได้บทนางเอกเชียวเหรออาย....เรื่องก่อนถ้าฉันไม่สบายล่ะก็ เธอก็คงไม่ได้เล่นหรอก...เธอคิดว่าคราวนี้เธอจะเอาชนะฉันได้เหรอ...” ฮายดี้เดินเข้ามาพูดแล้วเอามือกอดหน้าอกมองอนิสาแบบจดจ้อง

“ฉันก็มีความสามารถไม่ได้ด้อยไปกว่าเธอเลย...ทำไมฉันจะเอาชนะเธอไม่ได้...” อนิสาหันไปมองก็เห็นคู่แข่งตัวฉกาจของเธอที่มักจะแคสติ้งแย่งงานกันมาโดยตลอด เธอก็พูดตอกกลับไปแบบไม่เกรงกลัวอะไร

“หึ...แต่ที่ผ่านมาเธอก็แพ้ฉันตลอดเลยนะอาย...ถ้าเธอมีความสามารถจริงๆก็ต้องได้รับบทนางเอกสิ ไม่ใช่รับบทนางรองแบบที่ผ่านมา..อ่อ ฉันลืมไปเลยว่าเธอพึ่งได้รับบทนางเอกแทนฉันเรื่องล่าสุดนิ...แต่ก็นะ มันก็เป็นเพราะฉันป่วยเธอถึงได้รับบทนางเอก แต่บอกเลยว่าเรื่องนี้ฉันจะไม่ยอมปล่อยไปถึงมือของเธอแน่...” ฮายดี้พูดออกไปแบบมาดมั่น

ใจดีที่ยืนฟังอยู่ก็มองแบบมั่นไส้เลยเพราะใช้เต้าไต่แล้วยังมามั่นหน้าว่าตัวเองเก่งอีก เธอก็หันไปมองอนิสาเด็กของเธอทันที เพราะคิดจะอยู่วงการนี้ใจต้องแกร่ง จะให้ใครมาข่มไม่ได้ สู้เขาลูกแม่ ใจดีคิดในใจไป

“ฉันยอมรับว่าฉันไม่มีความสามารถเรื่องใช้เต้าไต่แบบเธอเท่าไหร่ ฉันก็เลยแพ้เธอมาตลอด..แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่มีวันแพ้เธอ...” อนิสาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะมันหมายถึงอนาคตของเธอ

“....ฝันไปเถอะว่าเธอจะชนะคนอย่างฉันได้...ก็อย่างที่เธอรู้แหละว่าฉันใช้เต้าไต่ แล้วเธอจะเอาปัญญาอะไรมาชนะฉันได้ล่ะ ในเมื่อบทนี้มันมีไว้เพื่อฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว..เธอมาแคสบทนนี้ไปก็ไม่มีทางได้หรอก อย่างมากเธอก็อาจได้รับบทนางรองแบบเคยๆเท่านั้น...” ฮายดี้พูดออกไปแบบสะใจ เพราะเธอมั่นใจว่าเธอต้องได้รับบทนี้แน่นอน

“หลิน...เธอควรจะบอกเด็กของเธอให้สงบปากสงบคำไว้บ้างนะ..เรื่องแบบนี้มันไม่น่าเอามาป่าวประกาศบอกใครหรอก...พาเด็กของเธอไปไกลๆเด็กของฉันซะ..” ใจดีพูดด้วยเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ เพราะทำผิดแล้วยังมาข่มคนอื่นแบบนี้ไม่น่ารักเลย

“เด็กของหลินแค่พูดเล่นๆหยอกๆเองค่ะพี่ใจดีอย่าทำเสียงดุแบบนั้นสิคะ...อย่าทำเหมือนว่าตัวเองไม่เคยสิคะ หึๆ...ฮายดี้ อย่าเสียเวลาเลย ไปหาคุณกายก่อนเถอะ...เขากำลังรอเจอเราอยู่นะ...ป่ะ...อย่ามาเสียเวลาตรงนี้เลย..” หลินยิ้มมุมปากออกมาแล้วก็ชวนฮายดี้ไป เพราะแค่นี้ก็พอหอมปากหอมคอแล้วล่ะ

“ค่ะพี่หลิน...งั้นไปกันเถอะค่ะ ฮายดี้ไม่อยากให้คุณกายเขารอนาน...เพราะเขาอุตส่าห์ให้บทนางเอกกับฮายดี้แบบนี้ ต้องไปเอาใจสักหน่อยแล้วล่ะค่ะ...” ฮายดี้พูดไปด็ยิ้มเยาะเย้ยใส่อนิสาไป แล้วเธอก็เดินออกไปแบบเชิดๆทันที

“เฮ้อ..ยังไม่ทันเริ่มแคสติ้งเลย แต่ยัยฮายดี้ก็คาบบทนางเอกไปแล้ว...อายว่าอายคงได้บทนางรองแบบที่ยัยนี่พูดแน่ๆเลยค่ะ...” อนิสาพูดด้วยเสียงเศร้า

เพราะเมื่อกี้ฮายดี้พูดถึงคุณกาย ซึ่งเขาเป็นผู้บริหารของบริษัทสามารถเลือกชี้ตัวได้เลยว่าเขาอยากจะให้ใครเล่นละครอะไร และรับบทไหน ดังนั้นถ้าฮายดี้เข้าหาเขาแล้วก็แสดงว่าบทนางเอกเรื่องนี้ก็คงไม่พ้นฮายดี้ได้ไป

“หรือว่าเธอจะไปอ่อยคุณกายแบบที่ยัยฮายดี้ทำไหมล่ะ...เธอกล้าหรือเปล่า เพราะคุณกายเขาก็แอบสนใจเธออยู่นะ...” ใจดีพูดไปเพราะถ้าอนิสาทำได้ก็จะสามารถทีเส้นสายช่วยให้งานไปได้ไกลกว่านี้

“อือ...ไม่เอาค่ะ...อายไม่อยากกินของเหลือต่อจากยัยฮายดี้...อีกอย่างถ้าอายเลือกที่จะใช้วิธีนี้ งั้นต่อไปถ้าอายอยากจะได้งาน อายก็ต้องทำแบบนี้น่ะสิคะ ไม่เอาหรอกค่ะ...” อนิสาส่ายหน้าไปมาทันที

“งั้นเธอก็ต้องรับให้ได้กับงานและเงินที่เธอจะได้รับ...ป่ะ ไปเตรียมตัวเถอะ แคสงานเสร็จแล้วจะได้กลับ..วันนี้พี่ต้องไปดูพัดชากับว่านที่กองละครต่อ...” ใจดีพูดไปก็ตบไหล่เด็กสาวไป เพราะเธอไม่เคยบังคับให้เด็กในสังกัดทำอะไรที่ไม่อยากทำ

“ค่ะ..พี่ใจดี...” อนิสาพยักหน้าไปแล้วเธอก็เดินไปรอเข้าแคสติ้งบทละครทันที