เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย (80%)

“แล้วเมื่อไหร่คุณถึงจะปล่อยฉันไปจากขุมนรกนี่สักที” เมื่อหมดสิ้นหนทางสู้แน่แล้ว สิ่งเดียวที่เธอจะทำได้คือการยอมรับบัญชาอันเหี้ยมโหดที่เขายัดเยียดให้ ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตามแต่

“เมื่อฉันแก้แค้นเธอจนหนำใจ ซึ่งมันก็อาจจะเป็นปี สองปี หรือไม่ก็ตลอดชีวิตเลยก็ได้” เจ้าชีวิตคนใหม่ของเธอประกาศกร้าวอย่างเลือดเย็น

“หากวันหนึ่งคุณรู้ว่าฉันไม่ใช่พี่ลัยลา คุณก็คงจะปล่อยฉันไปใช่ไหม” หญิงสาวถามเสียงสั่นพร่า บัดนี้ชะตาชีวิตของเธอคงต้องตกอยู่ในกำมือของอสูรอย่างไม่มีทางเลี่ยงแน่แล้ว

“ฮะๆๆ อย่ามาตอแหลหน่อยเลย หากมันเป็นอย่างนั้นจริง ฉันจะรีบถีบหัวเธอส่งทันที ไม่เก็บไว้ให้เป็นเสนียดจัญไรฟาร์มของฉันหรอก” เบอนันเดสหัวเราะเยาะความหน้าด้านหน้าทนของเธอด้วยความสะใจปนสมเพชเสียงดังลั่น

“ฉันหวังว่าคุณจะรักษาสัญญา จำคำพูดของคุณไว้ให้ดี”

เสียงหวานติดจะสั่นย้ำให้เขาจำคำพูดของเขาให้ขึ้นใจ เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะได้ทวงถามขออิสรภาพของตัวเองอย่างแน่นอน โรฮันนาได้แต่แอบหวังในใจลึกๆ ว่าวันนั้นมันคงจะมาถึงในไม่ช้า

“ฉันรักษาคำพูดของตัวเองเสมอ แต่มันคงไม่มีวันนั้นหรอก รอให้น้ำท่วมหลังเป็ดก่อนดีกว่าไหม ลัยลา บวรเกียรติกัมปนาท” ชายหนุ่มย้ำชัดว่าเขาไม่มีวันเชื่อว่าเธอใม่ใช่ลัยลา

“ในเมื่อคุณอยากให้ฉันอยู่ชดใช้ในสิ่งที่ฉันไม่ได้ก่อ ฉันก็จะอยู่ ฉันจะถือซะว่ามันเป็นเวรเป็นกรรม” โรฮันนาสุดแสนจะสิ้นหวังในชีวิต เธอเอ่ยทั้งน้ำตาเอ่อล้นออกมาคลอดวงตากลมโต

“เฮอะ…พูดมาได้ไม่อายปาก ดูจากสารรูปแล้วไม่น่าจะอ่อยผู้ชายไปทำเลวระยำเลย” เขาทำเสียงขึ้นจมูกเย้ยหยันและแดกดัน สายตาคมปลาบจ้องร่างแน่งน้อยอย่างเหยียดๆ

“เฮอะ…คุณมันหน้าตาดีนักนี่” เธอทำเสียงเยาะสวนกลับอย่างฉุนๆ ไม่แพ้กัน เขามันก็ดีแต่กระแทกแดกดันคนอื่น ดูสารรูปตัวเองซะก่อนเถอะ ไม่ต่างอะไรจากมหาโจร

“อย่าบังอาจมายอกย้อนฉันถ้าไม่อยากเจ็บตัว ต่อไปนี้เธอมีหน้าที่ให้อาหารสัตว์ทุกชนิดที่อยู่ในกรง ล้างคอกม้า เก็บขี้วัว ทำงานในฟาร์ม ทำความสะอาดบ้าน และทำกับข้าวเวลาที่ฉันมาค้างที่นี่” เบอนันเดสออกคำสั่งเสียงลอดไรฟัน เขาจงใจสั่งให้เธอทำงานทุกอย่างในฟาร์ม ไม่ต่างอะไรจากคนงานชายคนหนึ่ง ทำเอาลูกน้องถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เพราะนึกสยองกับความโหดของเจ้านาย

“ค่ะ แล้วคุณจะให้ฉันพักที่ไหน” เธอพยักหน้ารับโดยไม่คัดค้านหรือต่อปากต่อคำกับเขาอีกต่อไป โรฮันนารู้สึกเหนื่อยกายและใจเหลือเกิน เหนื่อยจนเธอไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว

“ห้องคนใช้ใกล้ๆ ห้องครัว แต่เธอต้องทำความสะอาดเองนะ เพราะห้องนั้นถูกปิดตายมานานแล้ว ห้องโกโรโกโสแบบนั้นมันก็เหมาะกับเธอดี”

“ถูกปิดตาย” หญิงสาวพึมพำทวนคำพูดของอีกฝ่ายราวกับคนละเมอ โรฮันนากลัวความมืดมาตั้งแต่เด็ก จึงเริ่มที่จะเกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาครามครัน เหตุที่เธอกลัวความมืดเพราะเคยโดนพี่สาวจับขังไว้ในห้องเก็บของข้ามวันข้ามคืน

“มานี่” ขาดคำชายหนุ่มก็กระชากแขนเรียวเล็กให้เดินตามเข้าไปในบ้านทันที

ปัง!!!

ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ห้องเก่าเหม็นอับไม่พอ ประตูที่เขาเปิดเข้าไปด้วยแรงอารมณ์เมื่อกี้นี้มันยังทำท่าจะพังครืนลงมา

ตุ้บ!!!

ร่างเล็กถูกผลักเข้าไปในห้องด้วยความแรง พอเงยหน้าใช้สายตามองสำรวจไปรอบๆ ห้องอันมืดมิดหญิงสาวก็ตกใจหน้าซีด อยากจะเอ่ยขอร้องอ้อนวอนเขา แต่ก็ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น เพราะรู้ดีว่าถึงจะร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดเขาก็คงไม่สงสาร แล้วจะไปเสียน้ำลายขอร้องคนไร้หัวใจอย่างเขาทำไมกัน

“เป็นไง ชอบใจจนอึ้งเลยหรือไง ฉันว่ามันเหมาะกับเธอดีนะ” เบอนันเดสพูดเสียงเยาะหยัน แล้วใช้สายตาคมปลาบมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเธอด้วยความสมเพช

“ห้องนี้…คุณจะให้ฉันอยู่ห้องนี้จริงๆ เหรอคะ” โรฮันนาถามเสียงสั่นเหมือนจะทวนให้ตัวเองตระหนัก เมื่อเห็นสภาพห้องที่เธอจะต้องใช้หลับนอนตลอดช่วงเวลาที่ต้องทนเป็นเชลยอยู่ที่นี่

“ใช่ ห้องนี้แหละคือที่ซุกหัวนอนของเธอ ทำไม…คิดเหรอว่าจะได้กินอยู่อย่างเจ้าหญิง ฝันไปเถอะแม่คุณ” เขายังคงกระแนะกระแหนไม่เลิก

“ฉันอยู่ได้ค่ะ” เธอกลั้นใจตอบเสียงแผ่ว ไม่ว่าเขาจะสั่งให้ทำอะไรเธอก็รับคำอย่างเดียว เพราะไม่อยากโดนเขาทำร้ายหรือด่าสาดเสียเทเสียอีก ในเมื่อเขาอยากให้เธอเป็นเชลยอสูรอย่างเขานัก เธอก็จะยอมเป็นให้เขาทรมานจนสาแก่ใจ ประชดชีวิตอันโหดร้ายมันซะเลย

“อ้อ…อีกอย่างนะ ถ้าฉันกลับมาฟาร์มรอบหน้า เธอต้องไม่พูดสำเนียงบ้านนอกแบบนี้ให้ฉันได้ยินอีก ฟังแล้วมันรำคาญหู” จอมเผด็จการหันมาสั่งเสียงเข้มอย่างน่าหมั่นไส้ เอ่ยพาดพิงไปถึงสำเนียงภาษาอังกฤษที่ไม่ได้เรื่องของเธอ ดูเหมือนเธอทำอะไรก็ดูจะผิดไปหมดในสายตาเขา

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง ฉันพูดได้ดีสุดก็แค่นี้แหละ” ด้วยความที่เธอเรียนมาน้อยพูดได้เท่านี้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว เมื่อเหลืออดโรฮันนาก็ตะโกนใส่หน้าอีกฝ่าย คนไม่มีเหตุผล เรื่องแค่นี้ยังเอามันมาระรานเธอ

“แต่นี่คือคำสั่ง ถ้าฉันกลับมาที่นี่อีกครั้งในอาทิตย์หน้า เธอยังพูดสำเนียงบ้านนอกน่ารำคาญอยู่ฉันจะเลาะฟันเธอออกให้หมดปากเลยคอยดู” เบอนันเดสกระชากผมเธอแทบหลุดขาดติดมือ โมโหที่เธอกล้าตะคอกใส่ตน แล้วกัดฟันสั่งหญิงสาวด้วยแววตาขวางขุ่น

“คุณมันคนไม่มีเหตุผล! ไอ้อสูรใจร้าย! ฉันเกลียดคุณ! นมจ๋าช่วยหยีด้วย หยีไม่อยากอยู่ที่นี่ ฮือๆๆ” หญิงสาวรู้สึกอดสูจนต้องพึมพำเรียกหาแม่นมทั้งน้ำตา

“ไม่ต้องมาทำสำออย มานี่ฉันจะพาไปรู้จักกับผู้คุมของเธอ” ชายหนุ่มตะคอกใส่เสียงดังอีกตามเคย ฉุดกระชากลากดึงร่างบางออกมาจากห้องเก็บของด้วยท่าทางกระแทกกระทั้น ครั้นถึงที่หมายตรงลานโล่งก็ผลักหญิงสาวออกจากตัวด้วยท่าทางรังเกียจ

“อาเทอร์! อาเทอร์! มานี่หน่อยซิ!” สิงโตหนุ่มผู้ภักดีเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นนายตะโกนเรียกก็รีบวิ่งหน้าตั้งมาหาอย่างรู้ความ เมื่อนัยน์ตาเศร้าของหญิงสาวเหลือบเห็นสิงโตร่างยักษ์ตรงหน้าก็หวีดร้องออกมาสุดเสียง

“กรี๊ด!” สีหน้าแตกตื่นหวาดกลัวจนแทบช็อก ก่อนที่เธอจะวิ่งเข้าไปเกาะแขนแกร่งของเขาไว้แน่นอย่างลืมตัว จนชายหนุ่มต้องรีบผลักเธอออกเหมือนรังเกียจนักหนา มองหน้าหญิงสาวอย่างไม่พอใจ เธอจึงเดินไปแอบอยู่ข้างหลังเขาแทน

“มันชื่ออาเทอร์ ต่อแต่นี้ไปมันคือผู้คุมของเธอ” เบอนันเดสบุ้ยปากไปที่อาเทอร์ และแนะนำมันกับเธออย่างง่ายๆ โดยไม่สนใจปฏิกิริยาของคนกลัวหงอเลยสักนิด

“อาเทอร์นี่ลัยลา ฉันจะให้แกคอยดูเธออย่างใกล้ชิดเวลาทำงาน ห้ามให้หนีไปได้ เข้าใจไหม” เขาบอกอาเทอร์พร้อมทั้งออกคำสั่งในหน้าที่ที่มันจะต้องรับผิดชอบต่อเชลยของเขา อาเทอร์เอาคางบึกบึนไปถูไถแถวต้นขาของผู้เป็นนายราวกับจะบอกว่า

‘ได้เลยครับนาย คุมสาวสวยแบบนี้อาเทอร์ชอบ’

“ฉันไม่เอาผู้คุมได้ไหม ฉันกลัว” โรฮันนาส่ายหน้าคัดค้านคำสั่งของชายหนุ่ม เสียงสั่นระริกเอ่ยวิงวอนเขาด้วยความกลัวสุดขีด ใบหน้างามซีดเผือด เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดขึ้นตามหน้าผากมน

“ไม่ต้องกลัวไปหรอก มันไม่ทำอะไรเธอแน่ถ้าเธอไม่คิดหนี” เบอนันเดสไม่ได้ปลอบแต่แค่บอกกล่าวให้หญิงสาวได้รับรู้แกมขมขู่ เพราะอาเทอร์ไม่คิดทำร้ายใครหากมันผู้นั้นไม่แหกกฎที่เขาตั้งไว้

“อาเทอร์ไปทำความรู้จักกับเธอซะสิ”

เมื่อได้ยินคำสั่งของเจ้านายสัตว์คู่ใจของเบอนันเดสก็เดินเยื้องย่างร่างองอาจเข้าหาโรฮันนาด้วยดวงตาแวววาว แล้วยื่นอุ้งเท้าออกไปหวังจะทักทายหญิงสาวตามที่นายสั่ง ขณะนัยน์ตากร้าวแกร่งจ้องมองโรฮันนาไม่ลดละ หากมันพูดได้คงจะบอกนายว่า

‘เธอทั้งสวยและน่ารัก นายยังกล้าทำกับเธอได้ลงคอ’

“ว้าย!” เมื่อได้ยินเสียงคำรามทักทายจากสิงโตร่างยักษ์โรฮันนาก็ผวาเฮือกตัวสั่นงันงก แล้วพยายามกระถดตัวหนีจากผู้คุมจำยอมของเธอ

“อะ…อาเทอร์จ๋า ฉันชื่อหยีนะ อย่ากินฉันนะ ฉันสัญญาว่าจะไม่คิดหนี” หญิงสาวยื่นมือออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ค่อยๆ ก่อนจะเข้าไปกอดรอบลำคอที่เต็มไปด้วยขนยาวสลวยของพ่อสิงโตหนุ่มผู้องอาจและน่าเกรงขาม แล้วพูดจาหวานหูประจบเอาใจ ด้วยหวาดกลัวสุดหัวใจว่ามันจะทำร้าย

ครั้นอาเทอร์ได้รับสัมผัสอบอุ่นและจริงใจ จากเพื่อนใหม่เช่นโรฮันนาก็เกิดอาการชอบพอทันที ยื่นลิ้นยาวที่เต็มไปด้วยน้ำลายมาเลียแก้มหญิงสาวเบาๆ อย่างเป็นมิตร ชายหนุ่มเห็นแล้วถึงกับส่ายหัว

สิงโตหนุ่มยื่นอุ้งเท้าให้หญิงสาว โรฮันนาได้แต่ทำท่าเลิกลั่กไม่เข้าใจในการกระทำของมัน จนชายหนุ่มต้องไขข้อสงสัยให้แต่ยังไม่วายเหน็บแนม

“มันอยากจับมือกับเธอ ทักทายมันหน่อยสิ มันไม่งาบเธอหรอก อาเทอร์ฉลาดพอ รู้ว่าอันไหนของดีอันไหนของเสีย”

คำสั่งของเขาทำให้หญิงสาวต้องจำใจส่งมือน้อยไปแตะอุ้งเท้าใหญ่ของอาเทอร์อย่างหวาดๆ

“ไอ้นี่ เห็นสาวหน่อยเป็นไม่ได้นะแก ไอ้สิงโตกะล่อน ทีหาสิงโตสาวๆ สวยๆ มาให้ผสมพันธุ์ดันไม่เอา” ผู้เป็นเจ้านายพูดจากระแนะกระแหนอาเทอร์ด้วยความหมั่นไส้ อยู่ๆ ก็เกิดอาการงอนสิงโตที่ตนลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออกซะอย่างนั้น จะไม่ให้เขาเคืองมันได้ยังไงกัน ตั้งแต่เห็นหน้ายัยปีศาจมันแทบจะไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ ทำตาวาวมองสาวเจ้ายกใหญ่ หนำซ้ำยังทำท่าคลอเคลียอย่างถูกอกถูกใจไม่ห่างกาย เห็นแล้วมันน่าเตะให้ซักป้าบสองป้าบนัก

“หากเธอคิดหนี ฉันอนุญาตให้แกขย้ำเนื้อหวานๆ ของเธอได้” เขาบอกอาเทอร์ให้ได้รับรู้ด้วยท่าทางจริงจังจนร่างบางสะดุ้งเฮือกไปกับคำขู่อันแสนน่ากลัว

“ฉะ…ฉันกลัวแล้ว ไม่หนีแน่นอน” คนขี้ตื่นถึงกับส่ายหน้าหวือ สีหน้าบอกว่ากลัวมันมากจริงๆ เบอนันเดสยิ้มที่มุมปาก ทีนี้แหละเธอได้ตายอยู่ที่นี่สมใจเขาแน่

“แต่หากแกพาเธอหนี แกจะถูกลงโทษอย่างสาสม เข้าใจไหม” ชายหนุ่มออกปากอนุญาตอาเทอร์อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่ก็ใช้สายตาดุปรามมันเป็นนัยว่า หากมันคิดจะช่วยเธอและพาเธอหนีมันจะถูกลงโทษไม่ใช่น้อย สิงโตแสนรู้คำรามขานรับคำสั่งของนายมันเสียงกังวาน

เสียงคำรามของอาเทอร์ประกอบกับเสียงเฉียบขาดของเจ้านาย ทำให้เชสที่กำลังเดินสำรวจคอกม้าอดไม่ได้ที่จะเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่

“อ้าว…นาย สวัสดีครับ”