คนของผม ก็คือคนของผม!!

คนของผม ก็คือคนของผม!!

แสงแดดอ่อนๆ เล็ดรอดเข้ามาทางกระจกหน้าต่างเรือที่มีไว้มองออกไปทางด้านนอกจะได้พบกับท้องทะเลสีครามสุดลูกหูลูกตาย แสงแดดอ่อนกระทบกับร่างบางเปลือยเปล่าที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงหนา

ร่างบางตื่นขึ้นหลังจากผ่านคืนอันเร่าร้อนมาด้วยอาการปวดระบมไปทั่วร่างกาย ภายในห้องเงียบสนิท เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่พบกับใครเลยหรือแม้กระทั่งกับเสื้อผ้าของตัวเอง เธอคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา เธอโดนวางยา หนีออกมาจากเสี่ยอำนาจ มาพบกับบชายหนุ่มผู้ที่มีสายตาเย็นชา และเธอก็ได้สูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไป แต่แปลกที่เธอเองกลับไม่รู้สึกเสียใจเลย

‘พรุ่งนี้อย่ามาเรียกร้องหาความรับผิดชอบงี่เง่าจากฉัน!!’ เสียงของเขายังดังก้องอยู่ในหัวของเธอ

เซรินพยุงร่างอันระบมขึ้นจากเตียงอันหนานุ่มเพื่อไปยังห้องน้ำอย่างยากลำบาก ขาที่อ่อนแรง พร้อมกับการเจ็บตรงช่วงใจกลางสาว เธอจัดการล้างตัวให้เรียบร้อยและค้นหาเสื้อผ้าของตนเองแต่ก็ไม่พบ จึงถือโอกาสหยิบเชิ้ตขาวของชายหนุ่มคนเมื่อคืนมาสวมใส่เพื่อออกจากห้องนี้ให้ไวที่สุด

“ยืมก่อนนะคะ ไม่คืนนะคะ เพราะเราไม่น่าจะมีโอกสได้พบกันแล้ว” คนตัวเล็กพึมพำ สวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขา ทำให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังใส่มินิเดรสไปเลย

เซรินแอบหลบออกมาจากห้อง คิดเพียงแค่ว่าต้องหลบซ่อนตัวจากเสี่ยอำนาจจนกว่าเรือลำนี้จะเทียบท่าเข้าฝั่ง เธอถึงจะมีโอกาสรอด จะขอให้ชายคนเมื่อคืนช่วยก็คงไม่ได้เพราะเขาได้ออกปากไว้ว่าจะไม่ช่วยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

หญิงสาวเดินออกจากห้องเดินไปตามทางเดินระเบียงเรือ เห็นชายฉกรรจ์ใส่ชุดสีดำหลายสิบคน แต่เธอเองก็ไม่กล้าขอความช่วยเหลือเพราะเธอก็ไม่รู้ว่า ชายเหล่านี้เป็นพวกเดียวกับเสี่ยอำนาจหรือไม่ หญิงสาวเดินหลบขึ้นไปบนดาดฟ้า คิดว่าดาดฟ้าน่าจะเป็นที่เงียบสงบทำให้เธอได้ใช้อาศัยหลบซ่อนตัวจนกว่าเรือจะเทียบฝั่ง แต่ทว่า…เธอคิดผิด!!!

เมื่อเธอขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าเรือ กลับพบว่ามีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางแจ้งริมขอบเรือ มีชายชุดดำหลายสิบคนยืนเฝ้าอยู่ทั่วดาดฟ้า ที่โต๊ะอาหารมีคน 2 คนนั่งสนทนากันอยู่เหมือนกับว่ากำลังนั่งคุยเจรจาอะไรบางอย่าง

หญิงสาวมองไปยังโต๊ะอาหารพบกับชายหนุ่มคนเมื่อคืนที่นั่งหันหน้าเข้ามาทางเรือหันหลังให้กับท้องทะเล เขามองมาทางและสบสายตาเข้ากับเธอพอดี ชายอีก 1 คน คู่สนทนาของเขามีลักษณะร่างท้วมนั่งหันหน้าไปทางทะเล หันหลังให้กับตัวเรือ เธอจำได้แม่นยำว่านั่นคือ เสี่ยอำนาจ!!

เมื่อสบกับสายตาดุและเย็นชานั้น เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่างกาย ร่างบางถอยหลังเตรียมออกไปจากที่อันตรายนี้ให้เร็วที่สุด แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อแผ่นหลังไปชนปะทะเข้ากับแผงอกของใครบางคน!

“ขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง?” เจ้าของแผงอกเอ่ยถาม

“ขะ ขอโทษค่ะ ฉันหลงทาง”

“เอ๊ะ!!!นี่มันนังนั่นที่หนีไปเมื่อคืนนี้นี่” เสียงชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่หลังเสี่ยอำนาจตะโกนขึ้น ทำให้ทั้งเสี่ยอำนาจและเจ้าของสายตาเย็นชานั้นหันมาทางเธอเป็นจุดเดียว

“จับมันมา!!!” เสี่ยอำนาจออกคำสั่ง

แต่ก่อนที่คนของเสี่ยอำนาจจะได้ถูกตัวเธอ เสียงทรงอำนาจของคนเย็นชาก็ดังขึ้น เรียกชื่อใครบางคนและใช้สายตาออกคำสั่ง

“พายุ!!!”

สิ้นเสียงของคนเย็นชา คนที่เซรินชนแผงอกก็คว้ามือเธอไว้และชักปืนออกมาเล็งไปยังลูกน้องของเสี่ยอำนาจที่กำลังจะเข้ามาจับตัวเธอตามคำสั่งของเจ้านาย

“นี่มันอะไรกันครับคุณวินเนอร์?” เสี่ยอำนาจหันไปถามคนเย็นชา

“หึ!! โทษทีนะเสี่ย แต่นั่นคนของผม!!”

“คนของคุณ? จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับคุณวินเนอร์ ก็นังนี่เป็นคนของผมแล้วมันหนีไปเมื่อคืน” เสี่ยอำนาจโวยวาย เพราะอยู่ดีๆ หญิงสาวที่น่าจะได้เป็นของเขากลับหนีไปแล้วมาถูกกล่าวหาว่าเป็นคนของคนอื่นไปแบบหน้าตาเฉย

“คนของผมก็คือคนของผม ดูชุดที่เธอใส่สิครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นและส่งยิ้มเย็นยะเยือกให้กับอีกฝ่าย

เสี่ยร่างท้วมรู้สึกเสียวสันหลังวาบกับรอยยิ้มนั้นและหันไปมองหญิงสาวที่ถูกพาเดินมาทางเจ้านายของคนชื่อพายุ เขามองไปที่ปกเสื้อเชิ้ตที่หญิงสาวสวมใส่พบกับตัวอักษร WN ปักด้วยด้ายสีทองบ่งบอกว่าใครคือเจ้าของเสื้อตัวนี้

“เป็นไปไม่ได้หรอกครับคุณวินเนอร์ ก็นังคนนี้คือหลานชายของเพื่อนผม แล้วนังนี่ก็เอาตัวเองมาแลกเงินไปช็อปปิ้งเป็นประจำ” เสี่ยอำนาจโกหกออกไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก เขาต้องโกหกไปเช่นนั้นเพื่อทำทุกวิถีทางให้ได้ตัวเธอกลับมา

“หึ!! เอาตัวเข้าแลกเป็นประจำเลยหรอ?” วินเนอร์หัวเราะในลำคอ เอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ามันคือคำโกหก เพราะครั้งแรกของเธอเขาได้มันมาแล้วเมื่อคืน

“มะ ไม่ใช่นะ!! ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่มันพูด” หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น

“นังนี่คือเมียของผม คุณวินเนอร์โทรไปถามอาของมันก็ได้ คืนมันมาให้ผม แล้วเรื่องที่เราคุยกันวันนี้ผมจะตกลงตามที่คุณเสนอแล้วกัน ถือว่าเป็นการต้อนรับที่เมียผมกลับมา” เสี่ยอำนาจเอ่ย วินเนอร์มองเสี่ยอำนาจด้วยสายตานิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ไม่มีใครคาดเดาได้จากสายตาคู่นั้น

ข้อตกลงที่เขาคุยกับเสี่ยในครั้งนี้คือ การที่เขาเจรจาขอซื้อหุ้นส่วนทั้งหมดที่เสี่ยอำนาจถือไว้ทุกบริษัทในเครือ WN กรุ๊ป เครือ WN กรุ๊ป เป็นบริษัทที่ทำเกี่ยวกับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์โดยมี เวนอล มาเฟียใหญ่เป็นผู้ก่อตั้งขึ้น ซึ่งเวนอลก็คือพ่อของเขานั่นเอง เขาต้องการกวาดซื้อหุ้นทั้งหมดจากผู้ถือหุ้นเพื่อให้ WN กรุ๊ปเป็นของตระกูลเขาแต่เพียงตระกูลเดียว และหุ้นสุดท้ายก็คือหุ้นที่เสี่ยอำนาจถือไว้นั่นเอง

ถ้าหากวันนี้เขาคืนหญิงสาวคนนี้ให้กับเสี่ย เขาจะได้หุ้นทั้งหมด แต่หากเขาเลือกจะช่วยเหลือหญิงสาวจากน้ำมือเสี่ยตัณหากลับ เครือ WN กรุ๊ปก็จะยังมีเสี่ยอำนาจถือหุ้นร่วมกับเขาอยู่อีกต่อไปเรื่อยๆ

“มะ ไม่นะ ฉันไม่ไป อย่าให้ฉันไปกับตาเสี่ยนี่เลยนะ!! ฉันไม่ใช่เมียของมัน ฉันไม่กลับไปกับมันเด็ดขาด!!” ร่างบางร้องบอกเสียงสั่น มือบางกำแขนเสื้อเขาไว้แน่น

ชายหนุ่มเหลือบมองคนตัวเล็กนิดนึง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ

“ทำไมฉันถึงต้องไม่คืนเธอให้เขา ในเมื่อเขาบอกว่าเธอ คือ เมีย”

“ไม่ใช่!! ฉันไม่ใช่เมียของมัน และไม่ใช่เมียของใครทั้งนั้น” คนตัวสูงชะงัก เมื่อได้ยินคำว่า ‘ไม่ใช่เมียของใครทั้งนั้น’ จะไม่ใช่เมียของใครได้ยังไง ในเมื่อเมื่อคืนเธอเป็นเมียของเขา!!

“ไปเอามันมา!!” เสี่ยอำนาจสั่งลูกน้องให้ไปพาตัวหญิงสาวมา แต่ยังไม่ทันได้ถึงตัวหญิงสาว เธอก็ปล่อยมือจากแขนเสื้อของคนตัวสูง แล้วถอยหลังไปชิดขอบเรือ

“ไม่ไป…ยังไงฉันก็จะไม่ยอมกลับไปเป็นเมียของไอ้เสี่ยอ้วนนี่เด็ดขาด!! ถ้าฉันต้องกลับไปตกนรกนั่น ฉันยอมตายซะยังดีกว่า!!!” ต้นประโยคหญิงสาวเอ่ยพึมพำเสียงเบาๆ และค่อยๆ ดัง จนกลายเป็นตะโกนพร้อมกับน้ำใสๆ ไหลลงอาบสองแก้ม

ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกเมื่อเห็นน้ำตาของคนตัวเล็ก เขาไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้สักเท่าไร แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรมากมาย ภาพคนตัวเล็กที่ใส่เสื้อเชิ้ตของเขาเพียงตัวเดียวที่มีน้ำตาอาบแก้มก็หายวับไปจากขอบเรือ

ตู้มมมมมมม ม ม!!! เสียงกระทบกับผืนน้ำ ตามด้วยเสียงสบถของคนตัวสูง

“บ้าชิบ!!!”

“นายครับ!!!” เสียงของพายุตะโกนเรียกเจ้านายของตัวเอง เมื่อเห็นเจ้านายของตัวเองทำสิ่งที่ไม่คาดคิด คือกระโดดลงไปในทะเลโดยไม่ห่วงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยผู้หญิงที่ไม่รู้จัก

“ไอ้ดิน ไปสั่งหยุดเรือ!!” พายุสั่งเพื่อนที่เป็นคนสนิทอีกคนของมาเฟียหนุ่ม

“พวกมึงไปเอาเรือเล็กออก กุจะไปตามหานาย!!” พายุสั่งลูกน้อง

เขาขับเรือยอร์ชไปตามหาผู้เป็นนาย โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลากลางวันทำให้มองหาได้ง่ายกว่าตอนกลางคืนที่มืดสนิท แต่จะโชคดีอีกหรือไม่ถ้านายของเขาไม่ถูกแรงดูดเข้าไปใต้ท้องเรือลำมหึมา และจะดีเป็นอย่างยิ่งถ้าหากคนที่นายของเขากระโดดเสี่ยงชีวิตโดยไม่คิดลงไปช่วยจะมีชีวิตรอดกลับมาด้วยเหมือนกัน…