4.1

“พอเถอะพี่ไม่อยากจะฟัง ความอ่อนหวานไร้เดียงสาที่เธอแสดงออกมา พี่เคยหลงเชื่อว่าเธอเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ความจริงแล้ว เธอไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่พยายามแสดงออกมา พี่ผิดเองที่มองน้องของตัวเองเป็นผู้หญิงที่น่ารัก พี่ผิดเอง ที่เชื่อใจ พี่ผิดเอง พี่ผิดเอง ฮือ ๆ”

“พี่ชมพู มะลิ… มะลิ…” มะลิร้องไห้อย่างหนัก แต่ชมพวงชมพูกลับไม่ได้เชื่อว่าสิ่งที่น้องแสดงออกมา เป็นเรื่องจริง แต่กลับเป็นการเสแสร้งมากกว่า

“แล้วลูกจะเอายังไง พ่อให้ลูกตัดสินใจนะชมพู บอกมาพ่อพร้อมจัดการให้ลูก”

“ชมพูไม่เอาผัวน้องมาเป็นผัวตัวเองหรอกค่ะ ต่อให้ชมพูรักมากแค่ไหน ชมพูก็ไม่เอา ส่วนเรื่องพี่ชาวีกับมะลิ ชมพูให้พวกเขาจัดการกันเอง” พวงชมพูปาดน้ำตาของตัวเองแล้วลุกขึ้น ชาวีรีบเข้ากอดร่างบอบบางรั้งเธอด้วยความรู้สึกที่มี เขารู้ว่ามันแย่ แต่เขาเองก็ไม่ได้ผิด เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ เขาไม่เคยต้องการให้มันเกิดเรื่องแบบนี้

“ไม่เอานะชมพู อย่าเลิกกับพี่นะ” ชาวีน้ำตาไหล พวงชมพูไหล่สั่นสะท้านเพราะร้องไห้ ความเจ็บปวดราวกับน้ำพุที่พุ่งทะลักออกมาหัวใจ มันเจ็บมาก เจ็บจนต้องยกมือขึ้นมาทุบอกตัวเอง จิตใจหล่อนบอบช้ำเกินจะอดทน

“ปล่อย ฮึก!”

“อย่าทิ้งพี่สิชมพู เราเคยรักกันมากไม่ใช่เหรอ เราต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้สิ”

“มันผ่านไปไม่ได้หรอกค่ะ นั่นก็น้อง พี่เป็นผัวน้องแล้ว ชมพูทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้หรอก”

“ชมพู” คำพูดของพวงชมพูคล้ายกับหัวใจของเขาถูกโบยตี มันเจ็บจนอยากจะร้องไห้ออกมาให้สาสมกับความเจ็บปวด

“เราเลิกกันเถอะพี่ชาวี”

“ไม่…” ชาวีพยายามรั้งแต่ทว่า เขากลับรั้งเธอเอาไว้ไม่ได้ ชาวีกำลังจะเดินตามไป แต่ก็ถูกรั้งเอาไว้

“ชาวีเรายังพูดกันไม่จบ” ไตรฉัตรเสียงเข้ม

“แล้วพ่อไตรจะให้ผมทำยังไง ให้ผมรับผิดชอบมะลิผมไม่ทำ ผมยินดีจ่ายหากคุณพ่อต้องการ”

“มันไม่ได้ง่ายแบบนั้นหรอกชาวี!”

พวงชมพูขับรถออกจากบ้านตรงไปบ้านเพื่อนสนิท หล่อนไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากเจออะไรที่ทำให้ทุกข์ใจ เธอจะมาขอพักที่บ้านเพื่อนสนิท พอทุกอย่างเบาลง หล่อนจะกลับไปบ้าน ที่กลับไปไม่ใช่อะไรหรอก หล่อนห่วงแม่ ข้าวของต่าง ๆ ก็อยู่ที่นั่น ถ้าจะออกมาจริง ๆ หล่อนก็ต้องเอาข้าวของออกมาด้วย

“กระถิน”

“ลมอะไรหอบแกมายะ” กระถินเดินออกมาจากบ้านตรงมาที่ประตูรั้ว บ้านของเธอเป็นบ้านสองชั้นหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ พอเปิดประตูรั้วออกไป ร่างบอบบางของเธอก็ถูกพวงชมพูกอดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปล่อยโฮออกมา

“กระถิน ฉันเจ็บจัง เจ็บเหลือเกิน”

“แกเป็นอะไร ใครทำไรแก” กระถินสำรวจเนื้อตัว

“ฮือ ๆ”

“พี่ชาวีใช่ไหม? มันต้องใช่แน่ ๆ”

“ฉันขออยู่กับแกก่อนได้ไหม? ถ้าฉันสบายใจแล้วฉันจะกลับไปเผชิญกับทุกสิ่งทุกอย่าง” พวงชมพูร้องไห้สะอึกสะอื้น ที่หล่อนมาหาเพื่อนไม่ใช่ว่ามาเพื่อหนีปัญหา ตอนนี้หัวใจของเธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญปัญหาเท่านั้นเอง

“ได้ แกจะอยู่นานขนาดไหนก็ได้”

“ขอบคุณนะ ฮือ ๆ”

฿฿฿฿

ผ่านไปอีกหลายวัน ชาวียังคงพยายามตามงอนง้อ เขาออกตามหาพวงชมพูทุกที่ จนกระทั่งได้รู้ว่าเธอพักอยู่ที่บ้านเพื่อน กระถินกีดกันเขากับพวงชมพูทุกทางไม่ยอมให้เขาได้เจอเธอ

“พี่ชาวี” มะลิเรียกชาวีเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในบ้าน เขามาตามหามาพยายามมาที่บ้านเพื่อมารอพี่สาวของเธอ เขาคงหวังว่าพวงชมพูจะกลับมา

“อะไร?!” ชาวีทำเสียงไม่พอใจ

“มะลิขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด” หล่อนกล่าวคำขอโทษ ในใจก็แอบเบ้ปากไปด้วย มันก็ดีนะที่เป็นแบบนี้ หลายปีที่พ่อแม่เอาแต่ชมพี่สาวของเธอ พวงชมพูเป็นคนเก่ง เรียนเก่ง เรียนจบได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ส่วนเธอไม่เคยได้รับคำชมเลย

หล่อนเรียนไม่เก่ง ทำอะไรไม่ค่อยเป็น ความรู้สึกหลายอย่างถูกละเลยเรื่อยมา

“ใช่ จำใส่สมองของเธอเอาไว้ด้วย ชีวิตฉันพัง เพราะผู้หญิงร่าน ๆ อย่างเธอ” มะลิปวดใจไม่น้อย เมื่อสรรพนามที่เขาแทนตัวเองเปลี่ยนไป จาก ‘พี่’ เป็น ‘ฉัน’ มันช่างน่าน้อยใจเหลือเกิน

“มะลิไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย”

“ถ้าเธอไม่ได้เป็นแบบที่ฉันพูด เธอก็คงไม่เข้าหาฉันหรอก ฉันจะบอกเธอให้รู้เอาไว้นะ ถ้าฉันไม่เมาและเข้าใจผิดว่าเธอเป็นชมพู เธออย่าคิดว่าฉันจะเอาเธอทำเมีย”

“พี่ชาวี”

“ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้ แต่ฉันจะไม่เอาเธอเป็นเมียเด็ดขาด” ชาวีเดินเข้าไปหาคนใช้ พูดคุยสองสามประโยคแล้วเดินออกไป มะลิกำมือเเน่น สะบัดตัวเดินขึ้นไปบนห้องอย่างไม่พอใจ มาถึงขั้นนี้แล้ว ต่อให้ชาวีพยายามง้อพวงชมพู ก็ไม่มีทางที่พวงชมพูจะทำใจยอมรับได้

หล่อนคือเมียชาวีแล้ว พวงชมพูไม่มีทางที่จะยอมรับให้ชาวีกลับมาเป็นคนรักได้อีก หรือต่อให้พวงชมพูจะทำ มันก็ไม่มีทางที่หล่อนจะยอมเช่นกัน