บทที่ 6 พี่ดิน

บทที่ 6 ‘พี่ดิน’

เสียงรถขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ห้าหนุ่มที่กำลังนั่งคุยกับแม่บดินทร์อยู่รีบชะเง้อคอมองพร้อมกัน โอโซนยิ้มมุมปากทันทีที่เห็นบดินทร์เดินทำหน้าบอกบุญไม่รับเข้ามา

พรึบ!

ถุงลูกชิ้นทอดถูกบดินทร์โยนลงบนโต๊ะตรงกลางโซฟาที่มีเพื่อนเขานั่งล้อมอยู่ สายป่านมองหน้าลูกชายพลางย่นหัวคิ้วเข้าหาหัน

"เป็นอะไรไหมลูก" เธออดเป็นห่วงบดินทร์ไม่ได้จนต้องเอ่ยถามออกไป พลางมองหน้าเพื่อนลูกทุกคนด้วย "มานั่งก่อน ค่อยเล่าก็ได้" เธอเขยิบที่ให้ว่างแล้วตบมือลงเบาๆ เป็นการบอกให้ลูกชายนั่งลงข้างๆตัวเอง

"ไม่เป็นไรครับ นี่ขนมตาลที่แม่ชอบ เดี๋ยวผมไปเปิดร้านก่อน" ว่าจบบดินทร์ก็เดินอาดๆ ออกมาหน้าบ้านตัวเอง เพราะมีร้านรับซ่อมมอเตอร์ไซค์เล็กๆ อยู่ เมื่อเห็นบดินทร์เดินออกมาแล้วทั้งโอโซนและปกป้องก็รีบตามออกมา ธันวากับปรินก็ด้วย ปล่อยให้ขุนเขาพยุงสายป่านออกมาจากบ้านคนเดียว

ครืด~

เสียงประตูหน้าถังร้านซ่อมเล็กๆ เลื่อนขึ้นเปิดร้าน บดินทร์เดินเข้ามาในร้านพร้อมทั้งเอากล่องเครื่องมือออกมาตั้งไว้กลางร้าน ซึ่งขนาดความกว้างภายในร้านเขาทำให้ยืนทั้งหกคนไม่ได้ โอโซนกับปกป้องจึงต้องถอนออกมายืนพิงกรอบประตู ไม่นานปรินก็เข็นรถมอเตอร์ไซค์ฮอนด้าเวฟคันหนึ่งออกมา

"อ่า เดี๋ยวกูจัดการเอง ง่ายนิดเดียว" ปกป้องตรวจดูอาการผิดปกติของรถมอเตอร์ไซค์เรียบร้อยแล้ว เขาพอจะรู้ว่ามันมีปัญหาตรงไหนเลยอาสาซ่อมให้เพื่อนเอง บดินทร์ที่กำลังจะทำเครื่องมือมาซ่อมก็หยุดยืนนิ่ง

"ขอบใจ"

"แต่ขอเป็นทำกับข้าวให้กินแทนคำขอบคุณได้ไหมครับแม่" ชายหนุ่มหันมาอ้อนแม่บดินทร์เสียงอ่อนพลางทำตาปริบๆ ทว่าบดินทร์กลับปฏิเสธแทนแม่เสียงแข็ง

"ไม่ได้! แม่ไม่สบายอยู่ ทำของพวกนั้นไม่ไหวหรอกเดี๋ยวเหนื่อย"

"ขอโทษครับ ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย" ปกป้องรีบขอโทษแม่บดินทร์ "กูลืมนึกไปเลย ขอโทษนะ"

"อืม ไม่เป็นไร" ปรินกับธันวาเดินเข้ามาช่วยปกป้องซ่อมรถ ส่วนธันวากับขุนเขาช่วยบดินทร์จัดเรียงเครื่องมือให้เป็นที่ ในขณะที่โอโซนนั่งยองๆ อยู่ข้างสายป่าน

"พรุ่งนี้มีเรียนเข้า และบ่ายไม่มีเรียน พรุ่งนี้เราไป.." ชายหนุ่มเหลือบตามองหน้าแม่บดินทร์ เขาเกือบพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปแล้วสิ ขุนเขาหันมากระตุกคิ้วใส่เพื่อนเป็นการเตือน ก่อนที่โอโซนจะทำหน้าสลดตอบกลับเป็นการขอโทษ

"เดี๋ยวแม่ไปเอาขนมมาให้ดีกว่า"

"ไม่เป็นไรครับแม่ พวกผมบริการตัวเองได้ครับ แม่นั่งเล่นรอในบ้านก็ได้" โอโซนที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบห้ามแม่บดินทร์ไว้ ก่อนที่เขาจะอาสาไปเอาขนมมาให้เพื่อนกินเอง สายป่านมองลูกๆ ทั้งหกคนอย่างยิ้มๆ แล้วยื่นมือไปหยิบขนมมากิน

"พรุ่งนี้พวกผมว่าจะไปกินเลี้ยงกันนิดหน่อย แม่อนุญาตไหมครับ" บดินทร์เอ่ยถามแม่อย่างเก้กังเขาไม่เคยคิดว่าจะต้องมาพูดต่อหน้าแม่แบบนี้ สายป่านอมยิ้มจนตาหยีกับท่าทางเขินอายของลูกชายแล้วพยักหน้าให้แทนการพูด

"แม่ใจดีเหมือนเดิมเลยนะครับเนี่ย" ปกป้องขยิบตาให้โอโซนอย่างมีแผนการร้ายกาจ

"แต่ไม่เอาที่กลับมาบ้านในสภาพเละเทะนะลูก"

"ครับ สัญญาเลยครับ" ปรินทำสัญญาด้วยการหันมายิ้มหวานให้ ก่อนที่ทุกคนจะช่วยกันทำงานจนเสร็จแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน สายป่านเดินเข้ามาหาลูกชายแล้วยื่นน้ำเย็นๆให้

"ดื่มหน่อยนะลูก แม่เห็นดินไม่ได้กินอะไรกับเพื่อนเลย" บดินทร์รับแก้วน้ำมาดื่มจนหมดแล้วเดินเอาแก้วไปเก็บเอง เขาหันมามองแม่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"พรุ่งนี้ผมอาจจะกลับดึกมาก แม่ไม่ต้องรอนะครับ ไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อผมด้วย"

"จ้ะ"

"อย่าดื้อนะ ถ้าผมกลับมาแล้วยังเห็นแม่รออยู่ผมจะโกรธมากเลย" สายป่านอมยิ้มแล้วพยักหน้าให้ลูกชายเบาๆ เป็นอันตกลงกัน ก่อนที่บดินทร์จะพยุงแม่กลับเข้ามาในบ้าน "ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน เนื้อตัวเหม็นแต่น้ำมันเครื่อง ว่าจบบดินทร์ก็เดินขึ้นมาบนห้องนอนส่วนตัวแล้วอาบน้ำชำระร่างกาย

หลายชั่วโมงต่อมา

บดินทร์นั่งทำรายงานอยู่ริมหน้าต่าง ซึ่งตอนนี้เขาไม่ได้ปิดหน้าต่างทำให้ลมเย็นๆพัดเข้ามากระทบใบหน้าจนแก้มทั้งสองข้างของเขาแดงปลั่ง

ติ๊ง!

โทรศัพท์ที่เงียบมานานหลายชั่วโมงสั่นสะเทือนพร้อมกับเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้า บดินทร์ละสายตาจากหน้ากระดาษไปมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆ ก่อนจะหยิบขึ้นมากดดูข้อความ

โอโซน : กูกำลังไปหามึง มาเปิดประตูให้ด้วย

"ไอ้ภาระ!" ถึงจะว่าแบบนั้นแต่บดินทร์ก็ลงไปเปิดประตูรั้วให้โอโซนและยืนสูบบุหรี่รอเพื่อนอยู่หน้าบ้าน ประมาณยี่สิบนาทีรถยนต์หรูก็เคลื่อนตัวมาจอดหน้าบ้านเขา บดินทร์เดินออกมารับโอโซนที่ยืนไม่นิ่ง กลิ่นเหล้าฉุดจนเขาย่นจมูกใส่ "แดกเหล้ามาอีกแล้วเหรอ?"

"อืม กลัวแม่ไล่ออกจากบ้าน มาขออาศัยเพื่อนสักคืน"

"แล้วไม่กลัวแม่กูไล่ออกจากบ้านว่างั้น?"

"เอาน่า..คืนเดียว" ว่าจบโอโซนก็เดินโซเซเข้ามาในบ้านบดินทร์อย่างระมัดระวังและให้เงียบที่สุด พอมาถึงเขาก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงบดินทร์แต่ก็ถูกเพื่อนดึงแขนให้ลุกขึ้นก่อน

"ไปอาบน้ำก่อน ไม่งั้นมึงจะได้นอนบนพื้น"

"เออ! กูมีอะไรจะให้มึงด้วยนะ" ว่าจบโอโซนก็ถือโอกาสหยิบโทรศัพท์มือถือบดินทร์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ใครสักคนพร้อมโทรออกแล้วยื่นโทรศัพท์ให้บดินทร์

"ใคร?" บดินทร์ถามแต่โอโซนไม่ยอมตอบเขา โอโซนเดินเข้าไปอาบน้ำหน้าตาเฉยในขณะที่บดินทร์รอคนปลายสายกดรับสายอยู่ ไม่นานเสียงเล็กๆ หวานๆก็กรอกดังเข้ามาในสาย

(สวัสดีค่ะ โทรมาหาใครคะ)

"แล้วใครพูด" บดินทร์ถามกลับเสียงเรียบเพราะไม่รู้ว่าคนปลายสายเป็นเด็กบดินทร์หรือว่าเป็นคนที่มันกำลังจะจีบ รอครู่หนึ่งเธอก็ตอบกลับมา

(แล้วอยากคุยกับใครคะ คนที่พูดชื่อแป้งปั้นค่ะ)

"…"? บดินทร์ทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกอะไรออกแล้วถามคนปลายสายไปทันที "เธอ! ยัยเด็กขี้แยเหรอ"

(อ๊ะ! คนนิสัยไม่ดีเหรอ เอาเบอร์หนูมาจากไหนคะ แล้วโทรมาทำไม)

"เฮ้อ!" บดินทร์พ่นลมหายใจออกหนักๆ แล้วดูเบอร์โทรก่อนจะตอบกลับอย่างกวนๆ "โทรผิดมั้ง"

(แค่นี้นะคะ ไม่อยากคุยกับคนนิสัยไม่ดี)

"เดี๋ยว! ว่าใครวะ คำก็นิสัยไม่ดีสองคำก็นิสัยไม่ดี"

(ก็มันจริงนิ ทำไมต้องหัวร้อนด้วยล่ะคะ) แป้งปั้นเบะปากใส่แล้วกดเปิดลำโพงเพราะขี้เกียจถือโทรศัพท์ไว้ เธอนอนลงบนเตียงพลางเหลือบตามองโทรศัพท์มือถือ คนปลายสายเงียบไปอีกแล้ว (ไม่พูดจะวางแล้วนะคะ)

"ใครมันอยากจะคุยกับเธอ วางก็วางไปดิ!"

(แต่พี่..พี่ดินโทรมาก่อนนะ!)

"อะไรนะ เธอพูดว่าอะไร" บดินทร์เดินออกมาที่ระเบียงห้องนอน เท้าเอวถามกลับแป้งปั้นเสียงขุ่นบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจอย่างมาก

(ก็แป้งบอกพี่ดินว่าแป้งไม่ได้โทรหาก่อน พี่ดินนั่นแหละที่โทรมาหาแป้งเอง แล้วมาโมโหใส่แป้งก่อน)

"เธอเรียกฉันว่าพี่ดิน?" บดินทร์ถามกลับเสียงเรียบ

(เอ่อ…แค่นี้นะคะ) สิ้นเสียงแป้งปั้นก็รีบกดวางสายไปทันที เธอหน้าแดงก่ำเพราะเขินตัวเองที่จู่ๆก็เผลอไปเรียกบดินทร์แบบนั้นทั้งที่ไม่ได้สนิทกัน ขณะที่อีกฝ่ายก็มึนงงกับสรรพนามที่เธอใช้เรียกตัวเองเหมือนกัน

"พี่ดิน..ตลกแล้วยังปัญญาอ่อน!"