บทที่ 6 ฝากฝัง

นัดบอดวันแรกก็จดทะเบียนสมรส

ข่าวนี้เหมือนกับลูกระเบิดที่ตกถึงพื้นก็ไม่ปาน น่ากลัวสุดๆ

แต่เมื่อออกมาจากปากของภวินท์ กลับทำให้รู้กสึกว่าไม่เป็นปัญหา เป็นเรื่องปกติ

เวลานี้ญาธิดาตื่นเต้นสุด ๆ จิตใจของเธอตื่นตัว และสายตาจับจ้องไปที่ปฏิกิริยาของแม่ตัวเอง เพื่อที่เธอจะได้เตรียมพร้อมในการหลบหนีตลอดเวลา

แต่ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่เงียบไปเพียงชั่วครู่ ดร.ยติภัทรกับคุณหญิงปภาวี เมื่อได้สติคืนกลับพูดขึ้นพร้อมกันว่า “ดี การจดทะเบียนนี้ดีมาก ๆ”

นี่…..

ไม่ได้ยินผิดไปใช่ไหม!

แววตาของญาธิดามองไปมาระหว่างยติภัทรคุณหญิงปภาวี

“พ่อคะ แม่คะ พวกท่าน……”

ไม่ตำหนิหนูเหรอคะ

ยติภัทรกับคุณหญิงปภาวีไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของญาธิดาด้วยซ้ำ ตรงกันข้ามกลับทำการพิธีฝากฝัง

“วิน ต่อไปต้องลำบากวินแล้วนะ ลูกคนนี้ซุ่มซ่ามบุ่มบ่าม ทำอะไรไม่ค่อยตั้งใจ แต่ว่าก็มีจุดเด่นนะ เป็นคนดี กระฉับกระเฉงและใสซื่อบริสุทธิ์”

วินาทีที่มือของญาธิดาลงไปอยู่ที่มือของภวินท์นั้น ความรู้สึกเหมือนไฟฟ้าได้ช็อตกระจายไปทั่วร่างกาย

ใบหน้าของญาธิดาแดงก่ำขึ้น และเธอก็ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย

ภวินท์ไม่ได้ให้สัญญาอะไร เพียงแต่ตอบกลับสั้น ๆ “อาจารย์ครับ อาจารย์วางใจได้เลยนะครับ”

เพียงไม่กี่คำนี้ ทำให้ญาธิดารู้สึกอบอุ่นปลอดภัยอย่างไม่มีเหตุผล เธอแอบมองภวินท์ด้วยหางตา

ช่างมีหน้าตาที่หล่อสามร้อยหกสิบองศาจริง ๆ ไม่มีมุมไหนที่ไม่หล่อเลย

อาหารมื้อนี้จบลงอย่างความสมบูรณ์แบบ

ญาธิดาถูกสั่งให้ไปส่งภวินท์ลงจากตึก ทั้งคู่คนหนึ่งจึงเดินนำหน้า คนหนึ่งตามหลัง

เมื่อเห็นรูปร่างที่สูงใหญ่ของภวินท์ ใบหน้ารูปไข่ของญาธิดาก็แดงระเรื่อขึ้น

ความคิดได้ย้อนกลับยังภาพเมื่อสักครู่ 

ที่เธอคิดว่าคุณพ่อคุณแม่จะโกรธโมโห แต่ว่ากลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ ของเธอ

พลางคิด ญาธิดาก็พลางแอบมองร่างของภวินท์แวบหนึ่ง จากนั้นสายตาก็ตกกระทบไปที่แหวนบนนิ้วมือของภวินท์

จิตใจของเธอเริ่มเต้นตึกตักขึ้นอย่างฉับพลัน และมือที่สัมผัสกับภวินท์ ก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง

คิดไม่ถึงว่าภวินท์ที่ภายนอกดูเย็นชาเหมือนกับภูเขาน้ำแข็ง แต่ฝ่ามือกลับอบอุ่นได้ขนาดนั้น ทำให้คนรู้สึกจิตใจสงบจริง ๆ 

ประหนึ่งมีเขาอยู่ ปัญหาก็จะไม่เป็นปัญหา

ก็เหมือนกับไม่มีทะเบียนบ้านก็สามารถจดทะเบียนสมรสได้อย่างนั้น

ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ ภวินท์นั้นแข็งแข่งมากจริง ๆ!

เธอที่ครุ่นคิดอย่างจริงจัง และไม่ได้สังเกตเห็นภวินท์ที่อยู่ด้านหน้าได้หยุดชะงักลง

ครั้นแล้ว ศีรษะของญาธิดาจึงชนเข้ากับแผ่นหลังของภวินท์อย่างจัง ญาธิดาตกใจส่งเสียงร้องโอ๊ยเบา ๆ ไปหนึ่งที จากนั้นเงยหน้าขึ้น ญาธิดาจึงรีบถอยออกสามก้าวด้วยความเขินทันที

ภวินท์กลับหันหลังมามองเธอ ในมือมีบัตรเอทีเอ็มทองแล้วยื่นมาที่ด้านหน้าของญาธิดา “ถ้าหากว่าไม่พอก็บอกผม รหัสคือศูนย์หกตัว”

ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าภวินท์ที่เคร่งขรึมดูอบอุ่นลงอย่างมาก แม้แต่แววตาที่เย็นชาก็จางลงไม่น้อย

“อันนี้ ให้ฉัน?” ญาธิดารับมาด้วยความงุนงง มองบัตรเอทีเอ็มทองที่อยู่ในมือ เธอยังคงไม่อยากจะเชื่อ

บัตรเอทีเอ็มทองของภวินท์ ในนี้มีเงินเท่าไหร่นะ!

ญาธิดาเผยท่าทีคนเห็นแก่คนออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ท่าทีนั้นอยู่ภายใต้สายตาของภวินท์ทั้งหมด

เวลานี้ พายุได้ขับรถเข้ามารับภวินท์

มองดูญาธิดาที่ยังคงตกอยู่ในภวังค์แห่งห้วงโลกของตัวเองแวบหนึ่ง  ริมฝีปากภวินท์ที่บางเซ็กซี่ก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้น

อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มจาง ๆ นี้ก็ได้หายวับไปในฉับพลัน แล้วเขาก็กลับคืนสู่ความเฉยเมยเช่นปกติ

ภวินท์ขึ้นรถไป แล้วลดกระจกรถลง จากนั้นกล่าวกับญาธิดาด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “พรุ่งนี้ผมจะมารับคุณ ไปบ้านใหม่ของพวกเรา

“หือ?” ได้ยินเสียงของภวินท์ ญาธิดาถึงได้รู้สึกตัว แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นภวินท์กลับปิดกระจกลง จากนั้นรถก็แล่นจากไป

โดยที่ไม่ให้ญาธิดาได้มีเวลาคิด

หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที ญาธิดาถึงได้จับใจความสำคัญจากคำพูดเหล่านั้น

ภวินท์บอกว่าบ้านใหม่?

“บ้านใหม่ของพวกเรา”

ญาธิดาถือบัตรเอทีเอ็มทอง และคิดคำพูดของภวินท์ซ้ำ ๆ ใบหน้าก็แดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว