บทที่ 4.

ดวงใจชีค

บทที่4.

ไอร้อนระอุจากดวงอาทิตย์ที่สาดแสงส่องกระทบทะเลทรายสีทองส่งผลให้ดวงตากลมใสของณัชชาถึงกับพร่าลาย แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังตื่นเต้นและตื่นตากับสิ่งที่เห็นรวมทั้งบรรยากาศรอบๆตัว

หลังจากที่ทนอึดอัดในเครื่องบินส่วนตัวของชีคอัสมาลมานานหลายชั่วโมง เมื่อถึงที่หมายและได้เอ่ยลารวมทั้งเอ่ยขอบคุณในความมีน้ำใจของคามีนแล้วหญิงสาวก็แยกตัวออกมานั่งรอคนที่มารอรับเธอทันที รอเป็นชั่วโมงเห็นได้ คนที่มารับเธอถึงได้โผล่มา นั่นก็เพราะว่าณัชชามาถึงก่อนเวลานั่นเอง

และคนที่มารับณัชชาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นสิบทิศอดีตพี่รหัสของเธอเมื่อตอนสมัยเรียนนั่นเอง เมื่อเจอกันแล้วสิบทิศก็พาณัชชาไปขึ้นรถโดยสารที่จอดรออยู่ตามจุดต่างๆของสนามบินทันที

ผู้โดยสารในรถคันนี้ต่างเหงื่อไหลไคลย้อยไปตามๆกัน เครื่องปรับอากาศภายในรถส่งเสียงครางดังลั่น แต่กลับไม่มีความเย็นให้ได้ชื่นอกชื่นใจอย่างที่มันควรจะเป็น ตรงกันข้ามมันกลับพ่นไอความร้อนจากดวงอาทิตย์ออกมาแทน

เสียงคุยขโมงโฉงเฉงเป็นภาษาอารบิกรัวเร็วดังสนั่นลั่นรถ ดึงความสนใจให้ณัชชาต้องชะโงกหน้าไปมอง ภาพที่หญิงสาวเห็นเบื้องหน้าคืออาคารบ้านเรือนนับสิบๆหลังคาเรือนที่แสดงถึงเอกลักษณ์และความเป็นอยู่ของชาวทะเลทราย และเป็นจุดหมายปลายทางของการเดินทางในครั้งนี้

"ถึงแล้วเมืองฟาร์ซิส"

สิบทิศเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ชายหนุ่มเป็นชาวไทยโดยกำเหนิดแต่มาอาศัยและประกอบธุรกิจอยู่ในเมืองฟาร์ซิสนานแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นสิบทิศเคยทำงานเป็นช่างภาพให้กับสำนักพิมพ์ที่ณัชชาทำงานมาก่อน ก่อนที่เขาจะลาออกและพาครอบครัวมาลงหลักปักฐานอยู่ที่นี่ และเพราะเป็นสิบทิศณัชชาเลยไม่รู้สึกว่าการเดินทางมาต่างบ้านต่างเมืองครังนี้มันย่ำแย่เท่าไหร่นัก แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักใครเลยก็ตาม

ณัชชาส่งยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหันไปชะเง้อคอมองภาพตรงหน้าที่ตัวอาคารบ้านเรือนค่อยๆเด่นชัดและใกล้เข้ามาทุกที

เมื่อรถโดยสารจอดนิ่งสนิทที่หน้าประตูเมือง ผู้โดยสารในรถต่างขยับตัวขนข้าวของด้วยความกระตือรือร้น ในขณะที่ณัชชามัวแต่ตื่นเต้นจนถึงขนาดออกปากเร่งสิบทิศให้รีบลุกขึ้นเพราะเขามัวแต่ชักช้าไม่ทันใจเธอ

"พี่สิบทิศลุกเร็วสิ คนอื่นเขาลงจากรถกันจนจะหมดแล้ว"

ร่างเล็กสมส่วนยืนขึ้น ยื่นมือไปดันแผ่นหลังชายหนุ่มอย่างไม่เกรงใจ

"น้อยๆหน่อยยายลิงจ๋อ ไม่เห็นรึไงว่าการจราจรติดขัดอยู่"

สิบทิศพูดขึ้นมาอย่างเอือมระอา และเมื่อญัขชาหันไปมองก็พบว่าการจราจรติดขัดอย่างที่สิบทิศว่าจริงๆ ผู้โดยสารต่างลุกขึ้นจากที่นั่งพากันยื้อแย่งจะลงจากรถกันให้วุ่นวายไปหมด

สิบทิศมองหน้าอดีตน้องรหัสของเขาพลางส่ายหัวอย่างละเหี่ยใจ ตอนที่จิราติดต่อมาว่าจะส่งนักเขียนมาทำสกู๊ปเกี่ยวกับท่านชีคของเมืองนี้ทางนั้นบอกกับเขาว่าจะส่งประวิทย์มา แต่ทำไปทำไปทำมาเหตุไฉนถึงได้กลายเป็นยายลิงจ๋อณัชชาไปได้

สิบทิศไม่มีเวลาคิดและหาคำตอบว่าทำไมถึงได้กลายเป็นณัชชาแทนที่จะเป็นประวิทย์อย่างที่ตกลงกันไว้ เมื่อมาแล้วเขาก็มีหน้าที่ต้อนรับและอำนวยความสะดวกให้ดีที่สุด

แต่ลางสังหรณ์กลับบอกกับชายหนุ่มว่าณัชชาจะต้องหาเรื่องปวดหัวมาให้เขาแน่ๆ!

"ลงรถแล้วอย่าเที่ยวได้เดินเพ่นพ่านไปทั่วนะ อยู่ติดหลังฉันไว้"

สิบทิศสั่งคนตัวเล็กที่เอาแต่ชะเง้อมองไปนอกรถเสียงเข้ม และแน่นอนว่าณัชชาหาได้ใส่ใจฟังคำพูดของเขาไม่

'ให้ตายเถอะ...'

สิบทิศกรอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย นึกอยากทำร้ายอดีตรุ่นน้องขึ้นมาทันที และสุดท้ายชายหนุ่มก็อดไม่ได้

โป๊ก!

"โอ๊ย! พี่สิบทิศมาเขกหัวหนูทำไมเนี่ย!?"

ณัชชาร้องโอดครวญ มือบางยกขึ้นคลำศีรษะตรงที่ตัวเองถูกเขกป้อยๆ

"ก็เวลาพูดไม่สนใจไง"

สิบทิศพูดพร้อมกับมองค้อน

เออหนอ...

ไม่ยักกะรู้ว่าผู้ชายก็ค้อนเป็นด้วย ณัชชาคิดอย่างขำๆ

"ไปได้แล้ว"

สิบทิศพูดพร้อมกับคว้าสำภาระของณัชชามาถือไว้ ในขณะที่หญิสาวเหวี่ยงเป้ที่บรรจุอัปกรณ์ทำงานขึ้นพาดบ่า ที่คอมีกล้องคล้องอยู่ ส่วนในมือมีสมุดและปากกาพร้อมใช้งานได้ตลอดเวลา

ณัชชามองภาพวิถีชีวิตแบบเรียบง่ายของชาวเมืองด้วยความตื่นเต้น เจออะไรที่น่าสนใจเธอก็ขีดเขียนมันลงไปในสมุดเพื่อนำไปประกอบการทำสกู๊ปครั้งนี้ รวมทั้งใช้กล้องบันทึกภาพเก็บไว้ด้วย

สิบทิศพาณัชชาเดินฝ่าความร้อนและผู้คนไปตามสองข้างทางที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน มีบ้านเรือนและร้านค้าตั้งอยู่ทั้งสองฝากฝั่ง บางครั้งแม่ตัวดีเกิดหยุดกระทันหันเพื่อถ่ายรูปและจดรายละเอียดทั้งหมดจนสิบทิศต้องเดินกลับมาดึงร่างเล็กให้เดินตามเพราะกลัวว่าเธอจะพลัดหลง และเป็นแบบนั้นอยู่หลายครั้งจนชายหนุ่มอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้

"จะรอดไหมน้อไอ้สิบทิศ ตั้งอาทิตย์นึงกว่ายัยนี่จะทำงานเสร็จ...เวรแล้วไง!?"

สิบทิศบ่นอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะสบถออกมาเสียงหลงเมื่อหันกลับมาอีกทีแม่ตัวดีณัชชาก็ไม่อยู่ข้างกายเขาซะแล้ว!

"หายไปไหนของมันวะเนี่ย ยุ่งแล้วไง"

สิบทิศบ่นอย่างเป็นห่วง รู้อยู่หรอกว่ายายลิงจ๋อณัชชาเป็นสาวขาลุย แต่ก็ยังเป็นผู้หญิง และที่สำคัญเป็นผู้หญิงที่อยู่ในต่างแดน ยังไงก็น่าเป็นห่วงอยู่ดี สิบทิศพยายามชะเง้อคอมองหาร่างเล็กของหญิงสาวแต่ก็พบแค่เพียงชาวบ้านที่เดินกันขวักไขว่ในชุดพื้นเมืองและความว่างเปล่าเท่านั้น

"ณัชชานะ ณัชชา หาเรื่องเดือดร้อนจนได้"

......................

ทางด้านณัชชา

หญิงสาวก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองนั้นได้พลัดหลงกับสิบทิศไปซะแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นร่างเล็กก็ยังคงเดินทอดน่องชมวิวทิวทัศน์และวิถีชีวิตของชาวทะเลทรายต่อไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เพราะคิดว่าอีกเดี๋ยวสิบทิศก็คงจะตามหาเธอเจอเองนั่นแหล่ะ

เดินมาได้สักพักณัชชาก็เริ่มเมื่อยบวกกับความร้อนเธอจึงเริ่มมองหาที่นั่งพัก ณัชชาจึงเดินเข้าไปนั่งใต้ต้นอินทผลัมข้างทางที่พอจะมีร่มเงาให้เธอได้หลบแดดและไอความร้อนได้

ดวงตามกลมโตมองไปรอบๆ เธอเห็นชาวทะเลทรายแต่งกายด้วยชุดพื้นเมืองอันเป็นเอกลักษณ์ ผู้ชายจะแต่งกายด้วยชุดดิชดาชา ส่วนผู้หญิงแต่งกายด้วย*เสื้ออาบายาอย่างมิดชิด และปิดคลุมศีรษะและใบหน้าตลอดจนถึงหน้าอก

ดวงตากลมใสยังคงมองไปทั่วบริเวณจนไปสะดุดเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งที่ยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางกลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบคน

มือบางยกกล้องที่คล้องคออยู่ขึ้นกดบันทึกภาพทันทีอย่างอัตโนมัติ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ณัชชาเห็นนั้นน่าเกรงขาม ที่ศีรษะของเขาถูกคลุมและโพกด้วยผ้ากุตราสีขาวสะอาดตา หากแต่ณัชชาไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าของเขาเพราะผู้ชายคนนั้นปกปิดหน้าตาบองเขาเอาไว้ภายใต้ผ้าคลุมมิดชิด เธอเห็นแค่เพียงคิ้วเข้มพาดเหนือดวงตาสีสนิมที่ให้ความรู้สึกคุ้นเหมือนเคยเห็นแต่นึกไม่ออกว่าที่ไหนและเมื่อไหร่เท่านั้น

ณัชชายังคงกดบันทึกภาพชายหนุ่มคนดังกล่าวรัวๆด้วยความเพลิดเพลิน รวมทั้งกลุ่มชายฉกรรจ์ที่อยู่ล้อมรอบชายผู้นั้นด้วย และณัชชาก็ไม่ได้รู้สึกตัวเองเลยว่าตอนนี้ภัยกำลังจะมาถึงตัวของเธอแล้ว

"เฮ้ย! กล้องของช้านนน!"

กล้องที่ณัชชาบันทึกภาพเหตุการณ์และเรื่องราวต่างๆตั้งแต่เธอเหยียบย่างเข้ามาในเมืองฟาร์ซิสถูกกระชากไปจากมืออย่างแรงต่อหน้าต่อตา ทำให้ณัชชาส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองคนตัวโตที่ถือวิสาสะตาขุ่นขวาง และเตรียมอ้าปากจะเอาเรื่องด้วยการต่อว่า หากแต่ต้องอ้าปากค้าง เมื่อคนที่กระทำการอาจหาญเปิดผ้าที่ปกปิดใบหน้าของเขาออกให้ณัชชาได้เห็นเต็มตา

"คุณ!

หญิงสาวอุทานเรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงตกใจ ในขณะที่อีกฝ่ายมองเธอย่างเอาเรื่อง ดวงตาคมวาวโรจน์เกรี้ยวกราดและแฝงไปด้วยความดุดันทำให้ณัชชาเสียวสันหลังวาบขนลุกชันไปหมดทั้งตัว

"ค้นกระเป๋าเธอ!"

โปรดติดตามตอนต่อไป....

*ผ้าอาบายา คือ เครื่องแต่งกายของผู้หญิงตะวันออกกลาง