คีย์4 ร้องไห้พอ

ฐิระเชษฐ์

ผมยืนมองร่างบางตรงหน้าที่ยืนอุ้มเด็กชายตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนแน่นพลางนัยน์ตากลมสวยก็จ้องมองมาที่ผมด้วยดวงตาแดงก่ำพลันในหัวก็พลางนึกคิดตามประโยคคำพูดของนลิน

นั้นสิ มันก็จริงอย่างที่คนตรงหน้าของเขาพูดว่ามันจะมีประโยชน์อะไรที่เขาจะมาเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบเอาตอนนี้ ในเมื่อเขาเป็นคนจากและทิ้งคนตัวเล็กตรงหน้าในตอนนี้ไปโดยที่เขานั้นไม่ได้อธิบายอะไรให้ร่างบางฟังเลยสักนิด

"ขอโทษ....."ผมก้มหน้าหลบสายตาของนลินพลางเอ่ยขอโทษออกมาเสียงเบา ผมไม่รู้ว่าตอนนี้นลินทำสีหน้าแบบไหนและตอนนี้ร่างบางตรงหน้าของผมกำลังคิดอะไรอยู่ ในตอนนี้ผมแค่อยากจะเอ่ยขอโทษ ขอโทษที่ผมทิ้งเขาไปขอโทษที่ผมทำเขาเสียใจและขอโทษที่ผมผิดคำสัญญาที่ให้กับเขาไว้ในตอนคบกันว่าผมจะไม่มีทางทิ้งเขาหรือทำผิดต่อเขา

ขอโทษลิน คีย์ขอโทษที่ทำผิดสัญญา

"ขอโทษ? ขอโทษตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไรคีย์ พอเถอะคีย์ ตอนนี้ลินไม่ได้เสียใจอะไรแล้ว ลินว่าเราเลิกพูดกันเถอะต่างคนต่างแยกย้ายกันไปแล้วต่อไปนี้เจอกันที่ไหนก็ทำเป็นไม่รู้จักกันเถอะนะถือว่าลินขอ"นลินเอ่ยพูดพลางเบือนหน้าหนีหลบสายตาของผมที่เงยหน้าขึ้นมาจ้องมองนลินอย่างอึ้งตกใจที่ได้ยินนลินพูดแบบนั้น

"ลินไม่เอาแบบนี้สิ ถึงเราจะเลิกกันไปหกปีแล้วแต่เราอย่าทำเป็นไม่รู้จักกันได้มั้ย คีย์ขอโทษลิน คีย์ขอโทษ ลินจะโกรธหรือจะเกลียดคีย์ก็ได้แต่ลินอย่าทำเหมือนไม่รู้จักคีย์เลยนะ"ผมก้าวเข้าไปใกล้นลินพลางเอื้อมมือไปแตะที่แขนเล็กของนลิน ซึ่งนลินเองก็ก้าวถอยหลังทันทีที่ผมแตะสัมผัสโดนตัวเขา

"อย่ามาแตะตัวผม!"

"ปะป๊า..."เสียงเด็กตัวน้อยเอ่ยพูดอู้อี้ขึ้นพร้อมกับผล่ะใบหน้าออกจากซอกคอขาวของนลินมาจ้องมองสบตาของนลินที่พึ่งจะขึ้นเสียงใส่ผม ก่อนที่จะเอี้ยวใบหน้ามามองหน้าผมพร้อมกับคลี่ยิ้มน้อยๆส่งมาให้ผม

จริงสิ ผมลืมถามนลินเกี่ยวกับเด็กชายตัวน้อยคนนี้เลย

"ครับว่าไงครับคิริน"นลินขานรับเด็กตัวน้อยที่เขาอุ้มอยู่พร้อมกับหันมาจ้องมองมาทางผมตาเขม่น

แต่เอ๊ะ เมื่อกี้เด็กที่ชื่อคิรินเรียกนลินว่าปะป๊าเหมือนที่เรียกผมอย่างงั้นหรอ

"ทำไมนลินต้องโกรธปะป๊าด้วยแล้วทำไมนลินต้องบอกให้ปะป๊าทำเหมือนไม่รู้จักเราด้วยล่ะฮะ คิรินไม่เข้าใจ"เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถามขึ้นอย่างใสซื่อพลางจ้องผู้ใหญ่ทั้งสองตาแป๋วอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่

นลินที่ได้ยินลูกชายเอ่ยเรียกคนตัวสูงตรงว่าปะป๊าก็พลางเบิกตากว้างทำหน้าเลิ่กลั่กหันไปมองหน้าคีย์สักพัก ก่อนที่จะหันมาเอ่ยพูดกับลูกชายเสียงเบาว่า

"คิรินครับ ป๊าว่าเรากลับไปหาหม่าม๊ากันดีมั้ยครับ ป่านนี้หม่าม๊าคงรอเราแย่แล้ว"คีย์ต้องเบิกนัยน์ตากว้างอ้าปากเหวอเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของร่างบางที่เอ่ยถามเด็กน้อยเมื่อกี้

หม่าม๊าอย่างงั้นหรอ?

"โอเคฮะ ป่านนี้ยิ้มหวานคงงอแงแล้วแน่ๆ"

เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กน้อยที่เอ่ยตอบร่างบาง คิ้วคมของคีย์ต้องขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เพราะชื่อยิ้มหวานที่เด็กตัวน้อยเอ่ยถึงเมื่อกี้นั้นถ้าเขาเดาไม่ผิดคงจะเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของร่างบางตรงหน้าที่มักจะพูดให้เขาฟังอยู่บ่อยๆตอนที่คบกัน

ยิ้มหวาน? ยิ้มหวานไหน? ยิ้มหวานเพื่อนผู้หญิงคนนั้นของนลินน่ะหรอ

"เดี๋ยวสิลิน ลินเดี๋ยวก่อน"ผมที่กำลังมัวแต่คิดไม่ได้เหลียวมองว่าตอนนี้นลินได้เดินหนีหายออกไปจากตรงนี้แล้ว เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นร่างบางเดินอุ้มเด็กน้อยออกไปไกลซะแล้ว พอวิ่งตามก็ดันมาพลาดกันตรงลิฟต์ซะได้ ได้แต่ยืนมองเลขลิฟต์ที่ค่อยๆเปลี่ยนชั้น ก่อนที่จะสถบพูดออกมาเสียงเบา

"มันยังไงกันแน่นลิน"ผมสถบกับตัวเองเสียงเบาพลางคิดในใจไปด้วย

เด็กน้อยผู้ชายคนนี้เป็นลูกชายของคุณจริงๆอย่างงั้นหรอนลิน แล้วทำไมคุณถึงเรียกยิ้มหวานว่าหม่าม๊าแล้วทำไมแทนตัวเองว่าปะป๊าล่ะ หรือว่าคุณแต่งงานกับเพื่อนสาวคนสนิทของคุณแล้ว? แล้วทำไมเด็กน้อยคนนั้นถึงมาเรียกผมว่าปะป๊าอีกคนล่ะ

หกปีที่ผมหายไปมีเรื่องอะไรเกิดกับคุณบ้างนะนลิน

ร้านเบเกอรี่ K.lin

"กลับมาแล้วหรอลิน"เสียงใสของเพื่อนสนิทสาวเอ่ยทักถามขึ้นทันทีที่เห็นเจ้าของร้านตัวเล็กเดินอุ้มลูกชายตัวน้อยที่หลับสนิทเข้ามาทางหลังร้าน นรินทร์ทำเพียงพยักหน้าตอบรับเพื่อนสาวเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินอุ้มลูกน้อยผ่านเพื่อนสาวไปยังชั้นสองโดยที่ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรเลยทำให้ยิ้มหวานที่สังเกตเห็นดวงตาที่แดงก่ำและสีหน้าที่ผิดปกติของเพื่อนสนิทตัวเองก็พลางคิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย ก่อนที่ใบหน้าสวยจะหันไปเอ่ยพูดกับเด็กฝึกงานที่ยืนไม่ห่างจากตนมาก

"น้องคิวพี่หวานฝากดูหน้าร้านแป๊บหนึ่งนะ พี่ขอขึ้นไปคุยกับลินแป๊บนะเดี๋ยวพี่ลงมาช่วย"

"โอเคครับพี่หวาน"

หลังจากที่ยิ้มหวานฝากหน้าร้านไว้กับคิวเด็กฝึกงานเพียงหนึ่งเดียวของร้านK.lin ร่างเพรียวของหญิงสาวก็ก้าวเดินขึ้นไปยังชั้นสองของร้านที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของนลินและเด็กน้อยทันที ยิ้มหวานที่เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของนลินพลันมือบางที่กำลังจะเอื้อมไปจับลูกบิดประตูบานใหญ่เป็นต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นไห้ที่พยายามข่มไว้ไม่ให้เสียงดังดังเล็ดลอดออกมาให้เขาได้ยิน

"อึก ฮื้อ อึก"เสียงสะอึกสะอื้นยังคงดังออกมาให้หญิงสาวที่ยืนอยู่หลังประตูได้ยินเป็นระยะๆ คิ้วสวยของยิ้มหวานขมวดเข้าหากันมากกว่าเดินจนแทบจะเป็นปม ภายในใจของยิ้มหวานก็พลางคิดว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนสนิทตัวเล็กที่แข็งแกร่งของเขาร้องไห้ปานจะขาดใจแบบนี้

ครั้งล่าสุดที่เขาเห็นนลินร้องไห้ปานจะขาดใจแบบนี้คือตอนไหนกันนะ อ่าาานั้นสิครั้งล่าสุดที่เพื่อนสนิทของเขาร้องไห้แบบนี้คือตอนที่โดนไอ้เด็กบ้าที่ชื่อคีย์นั้นทิ้งไปแบบไม่ไยดีแถมไอ้หมอนั้นยังทิ้งเด็กตัวน้อยไว้ในท้องของเพื่อนเขาอีกด้วย ตอนนั้นนลินร้องไห้แทบจะทุกวันกว่าที่นลินจะหยุดร้องและกลับมาแข็งแกร่งได้ก็ใช้เวลาอยู่เป็นเดือนๆและหลังจากวันนั้นนลินก็ไม่ร้องไห้ให้เขาเห็นอีกเลย

แต่ว่าแล้วมีเหตุอะไรที่ทำให้นรินทร์เพื่อนของเขากลับมาร้องไห้หนักขนาดนี้ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เพื่อนของเขาไปรับเจ้าแสบที่โรงเรียนกันนลินไปเจออะไรมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

มือบางของยิ้มหวานยกขึ้นมาเคาะประตูบานใหญ่สองสามที ก่อนที่น้ำเสียงหวานจะเปล่งขออนุญาตเพื่อนสนิทเข้าไปในห้อง

"ลิน ยิ้มขอเข้าไปนะ"เอ่ยจบยิ้มหวานก็ผลักประตูห้องบานใหญ่ให้อ้าออกกว้าง ก่อนที่หญิงสาวจะแทรกตัวเดินเข้ามาภายในห้องนอกของเพื่อนสนิท สองขาเรียวก้าวเดินตรงเข้าหาร่างบางของนลินที่นั่งซบใบหน้าสวยกับเข่าหม่นอยู่บนเตียงนอนนุ่มไม่ยอมที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาหรือพูดคุยกับหญิงสาวเลย

"ลินแกเป็นอะไรร้องไห้ทำไม"ยิ้มหวานเอ่ยถามเพื่อนขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงพลันมือบางก็เอื้อมไปแตะที่ไหล่บางของเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ตัวสั่นเล็กน้อยบ่งบอกได้อย่างดีว่าเจ้าของร่างบางนั้นกำลังพยายามกลั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดมาให้เพื่อนสาวได้ยิน

"ร้องไห้ทำไมนลิน บอกยิ้มหน่อยได้มั้ยใครทำอะไรลิน"ยิ้มหวานที่เห็นเพื่อนตัวเล็กไม่ยอมเอ่ยพูดหรือเอ่ยตอบอะไรเอาแต่ซบหน้าร้องไห้กับเข่าหม่นจึงเอ่ยถามย้ำขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแฝงไปด้วยความเป็นห่วงพลางแขนเรียวก็วาดไปโอบกอดเพื่อนตัวเล็กที่ยังคงพยายามกลั้นก้อนสะอื้นไห้จนตัวโยง

"ถ้าแกยังไม่อยากตอบอะไรฉันตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่แกไม่ต้องพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ไว้หรอกร้องมันออกมาเลยร้องให้พอร้องจนมันไม่มีน้ำตาให้ไหลออกมา ร้องออกมาเลยลิน"

"ยิ้มเขากลับมาแล้ว เขาคนนั้นกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว"