๕ งานแต่ง (๑)

๕

งานแต่ง

เรื่องเกิดขึ้นใหญ่เกินกว่าที่เขาจะปล่อยเฉยได้ จึงตัดสินใจเข้ามาขอขมาต่อครอบครัวไกรวรวงศ์ที่ทำให้ลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านเสื่อมเสีย ซึ่งร่างบางก็นั่งข้างว่าที่สามีของตัวเองไม่ยอมห่าง จ้องบิดาตาไม่กระพริบแล้วถือพานธูปเทียนแพเอาไว้

ห้องรับแขกของบ้านต้องต้อนรับชายหนุ่มผู้ที่สนิทสนมกันเป็นอย่างดี ด้วยเรื่องเกินความคาดหมาย นั่นคือดรุณีตั้งครรภ์กับผู้ชายที่หล่อนตามจีบ โดยตอนแรกไม่มีทีท่าว่าจะลงเอยกันด้วยซ้ำ นำมาซึ่งความสงสัยแก่คนเป็นพี่ชายจนต้องไล่บี้ถามเพื่อน

เขาตอบตามความจริงว่าเป็นอารมณ์ชั่ววูบไม่ใช่ความรัก ตะวันฉายเข้าใจแต่ก็ไม่พอใจที่น้องสาวตัวเองไม่ได้รับความรักอย่างที่ควรได้จากคนรัก

ทว่าเป็นรักข้างเดียวที่ดรุณีเต็มใจเจ็บเอง จึงพูดอะไรมากไม่ค่อยได้...เพราะตนก็คนนอก

ทำได้เพียงเอาใจช่วยให้น้องสาวสมหวังในสักวัน

“ผมขอโทษที่ล่วงเกินน้องครับคุณพ่อ ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง...” ประมุขของบ้านรับพานมาถือไว้แล้ววางลงบนโต๊ะข้างโซฟายาว ถอนหายใจขณะมองว่าที่ลูกเขยของตน เคยบอกลูกสาวบ่อยครั้งเรื่องป้องกัน ลงท้ายสิ่งที่กลัวก็เกิดขึ้นจนได้

“เฮ้อ เอาเถอะ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วจะแก้ไขอะไรได้ล่ะ พ่อจะคุยกับภูชิตเอง” บอกอย่างปลงตก จากนั้นก็ลุกยืนโดยมีร่างบางยืนขึ้นเช่นเดียวกัน เกาะติดชายหนุ่มไม่ห่าง เหลือบมองเขาพลางอมยิ้มมีความสุข

เธอไม่อยากใช้เรื่องลูกผูกมัดเขา แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องเป็นไปตามนั้น ความสุขไม่อาจปิดได้มิด เดินมานั่งข้างร่างสูงโดยมีสายตาของพี่ชายมองตาม เห็นว่าคนอายุน้อยกว่ามีความสุขมากแค่ไหน ผิดกับปีแสงที่ทำหน้านิ่งไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“ครับ” ตอบรับคำของคุณอาทิตย์เสียงเบา แล้วค่อยนั่งลงข้างเพื่อนสนิทของตัวเอง โดยมีว่าที่ภรรยาตามมานั่งติดกัน

“ไม่คิดว่านายจะมาเป็นน้องเขยของฉัน แล้วปากก็บอกจะไม่มีทางชอบคนอายุน้อยกว่า เป็นไงล่ะครับคุณปีแสง ห่างกันเป็นรอบขนาดนี้...เคี้ยวหญ้าอ่อนนะเรา” ชะโงกมากระซิบข้างหูเพื่อนสนิทแล้วยิ้มกริ่ม หลายต่อหลายครั้งที่ปีแสงบอกอย่างชัดเจนว่าไม่มีทางชอบพอคนอายุน้อยกว่าเป็นรอบ

แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาลงเอยกับน้องสาวของเขาเสียได้ แถมอายุยังห่างกันเป็นรอบอีกต่างหาก ช่องว่างระหว่างวัยค่อนข้างชัดเจน อีกคนก็เพิ่งเข้าสู่โลกของผู้ใหญ่วัยทำงาน ส่วนอีกคนเจนโลกจนกลายเป็นเบื่อหน่าย ไม่รู้ว่าจะมาบรรจบกันได้อย่างไร

ไม่เหมือนตนกับภรรยาที่วัยใกล้เคียงกัน ตะวันฉายคิดถึงใบหน้าหวานของวรรณวิสาก็ยิ้มกว้าง ตอนนี้เธอออกไปซื้อของข้างนอกกับลูกชายโดยมีคนรถตามไปช่วยถือของ อีกไม่นานก็คงกลับถึงบ้านแล้ว

“เดี๋ยวต่อย” ชูกำปั้นขึ้นจนท่านประธานบริษัทก่อสร้างขนาดใหญ่หัวเราะร่า ไม่กล้าพูดอะไรอีกนอกจากยอมจำนนไม่ล้อเล่นกับคนที่อารมณ์ไม่คงที่

“อ่ะๆ ไม่ล้อแล้ว”

เขาอยู่คุยกับคุณอาทิตย์ถึงเรื่องงานแต่งที่จะจัดขึ้นโดยเร็วที่สุด ยึดเอาตามฤกษ์สะดวกเพราะถ้าปล่อยนานกว่านี้ท้องป่องคนคงลือเรื่องท้องก่อนแต่ง แต่ถึงอย่างนั้นอีกไม่นานทุกคนก็รู้อยู่ดีว่าที่พวกเขาแต่งงานสายฟ้าแลบเนื่องจากเจ้าสาวตั้งครรภ์

ไม่ว่าปีแสงจะเดินไปทางไหนหรือทำอะไร จะมีร่างบางคอยตามติดตลอด กระทั่งถึงเวลาอันควรที่จะกลับบ้าน จึงได้ไหว้ลาผู้อาวุโสอย่างนอบน้อม หล่อนเห็นอย่างนั้นก็รีบถามเสียงกระตือรือร้น แววตาเป็นประกายสดใสเสมอยามอยู่ใกล้อีกฝ่าย

“พี่ปีกลับเลยไหมคะ เน่จะได้กลับบ้านด้วย พอดีนัดกับคุณแม่จะคุยเรื่องงานแต่งค่ะ มีหลายเรื่องที่ต้องทำด้วยสิ” เรื่องเกิดขึ้นโดยที่คนทางบ้านเขาทราบเป็นอย่างดี แล้วก็ยินดีต้อนรับหญิงสาวเป็นสมาชิกคนใหม่ของครอบครัว คุณวีรินทร์ถึงขั้นลงมาจัดการงานทั้งหมดเอง

งานมงคลสมรสครั้งแรกของลูกต้องจัดใหญ่โตให้รู้ไปทั่วประเทศ ห้ามน้อยหน้าใครเป็นอันขาด!

“ฉันกลับก่อนนะ” พยักหน้าให้เธอเพราะรู้ดีว่าปฏิเสธไปก็เท่านั้นแหละ อย่างไรหญิงสาวก็คงชักแม่น้ำทั้งห้าขอตามไปด้วยอยู่ดี

“อือ ไว้เจอกัน”

เมื่อลากับเพื่อนเรียบร้อยก็ขึ้นมาบนรถยุโรปคันหรูที่ใช้สมรรถนะได้ไม่เต็มที่เพราะการจราจรที่ติดขัดในกรุงเทพฯ ม้าเร็วของเขาจึงไม่ได้พุ่งดั่งใจเท่าไหร่ มัวแต่จะต้องแตะเบรกอยู่เสมอจนน่าหงุดหงิดแต่ก็กลายเป็นชินไปเสียแล้ว

ระหว่างทางก็เปิดเพลงคลอ พร้อมเสียงเจื้อยแจ้วที่ดังไม่หยุด ตอนนี้หญิงสาวมีห้องนอนที่บ้านใหญ่เป็นที่เรียบร้อย คาดวันนี้เธอก็คงนอนที่นั่น เพื่อจะได้ปรับปรุงบ้านของเขาเป็นเรือนหอของเรา ตามวัตถุประสงค์การสร้างบ้านแต่แรก

เพียงแค่เปลี่ยนเจ้าสาวเท่านั้นเอง...

“เราจัดงานครั้งเดียวเลยนะคะ เช้าหมั้นเย็นแต่งแล้วก็จัดที่โรงแรมจะได้ไม่ยุ่งยาก แขกของพี่ปีน่าจะเยอะ ส่วนของเน่คงไม่ถึงห้าสิบหรอก ส่วนมากน่าจะเป็นแขกของคุณพ่อคุณแม่มากกว่า พี่ปีแวะกินข้าวก่อนได้ไหม เน่อยากกินร้านนั้น” ระหว่างที่รถกำลังติดก็คุยเรื่องแต่งงานกับเขา ก่อนจะเหลือบไปเห็นร้านอาหารที่เห็นในรีวิวว่าอร่อยจึงอยากลองชิม

ตั้งแต่ตั้งท้องก็ชอบกินของเปรี้ยวและอาหารเผ็ดมากขึ้น กินเก่งจนน้ำหนักขึ้นมาสามกิโลจนนึกกลัวว่าจะขึ้นไปสูงสุดที่เท่าไหร่ เคยหักห้ามใจก็ทำไม่ได้จนต้องกินตามใจอยาก

“ข้างทางเหรอ...” เลิกคิ้วเชิงถาม