16 หันหน้าคุยกัน

ฝนยังคงตกต่อเนื่อง แม้จะเลยเวลาอาหารกลางวันมาแล้วก็ยังไม่เห็นแสงแดงเลยสักนิด

อัญญานอนซุกตัวใต้ผ้าห่มโดยมีร่างหนาของคาร์ลอสโอบเอวอยู่ไม่ห่าง

เมื่อคืนทั้งคู่ร่วมรักกันอย่างไม่รู้จักเหนื่อยกว่าเขาจะยอมให้เธอได้นอนพักก็ปาไปเกือบตีสี่

คาร์ลอสมองร่างสาวด้วยแววตาเปี่ยมสุข รู้สึกหัวใจที่มันตายด้านไปแล้วได้กลับมามีน้ำหล่อเลี้ยงอีกครั้ง ภายนอกเธอก็เป็นแค่คนธรรมดา ออกจะดูจืดชืดเย็นชาสำหรับสายตาคนอื่นด้วยซ้ำ แต่พอได้ใกล้ชิดเขาก็รู้ว่าหญิงสาวคนนี้ซ่อนความเร่าร้อนไว้ภายใน ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ เหมือนว่าเธอมีมนตร์เสน่ห์ดึงดูดจนเขาแทบหลอมละลายทุกครั้ง

อัญญาลืมตาเมื่อรู้สึกว่าคนข้างขยับตัว เธอไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ รู้แต่เพียงว่าเมื่อคืนเธอกับเขามีความสุขกันมากแค่ไหน

“มอร์นิ่งจ้ะที่รัก” เขากล่าวทักทาย ก่อนจะมอบจูบหวานรับวันใหม่

“มอร์นิ่งค่ะ” อัญญาทักทายตอบเมื่อเขาถอนจูบออก

“คุณนอนต่อสักหน่อยก็ได้ หิวหรือเปล่า เดี๋ยวผมจะสั่งรูมเซอร์วิสให้ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”

อัญญาส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอรู้สึกประหม่าไม่น้อยที่เห็นเขาร่างเปลือยเปล่านอนอยู่ใกล้ ทั้งๆที่เมื่อคืนก็ใกล้ชิดกันจนร่างกายแทบจะหลอมรวม

“คุณช่วยเอาเสื้อคลุมให้หน่อยได้แล้วก็หันหน้าไปทางอื่น ฉันจะเข้าห้องน้ำ”

“ที่รัก ผมน่ะเห็นของคุณไปทั้งตัวแล้วไม่ต้องอายหรอก”

“มันไม่เหมือนกันนี่ค่ะ”

คาร์ลอสเห็นท่าทางแล้วก็อมยิ้ม อัญญาตอนนี้ช่างแตกต่างจากเมื่อคืนจนเหมือนคนละคน

เขาลุกพรวดโดยไม่สนใจว่าตอนนี้ร่างของเขานั้นไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลยสักชิ้น

“ว๊าย” อัญญารีบหันไปทางอื่นทันที

“หึ หึ” เขาหัวเราะในลำคอแล้วรีบไปเอาชุดคลุมที่แขวนอยู่ใน หยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบท่อนล่างของตัวเองก่อนจะเดินเอาชุดคลุมส่งให้หญิงสาว แล้วหันหลังให้เธอ

อัญญารับชุดมาสวมอย่างรวดเร็วเพราะกลัวเขาจะหันกลับมา

หญิงสาวยืนมองร่างตัวเองในกระจกแล้วหน้าแดงกล่ำเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน คาร์ลอสปลุกสัญชาตญาณที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวของเธอออกมาจนหมด แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่เคยคิดว่าจะก๋ากั๋นได้ถึงเพียงนี้ เพียงแค่คิดถึงตอนที่เธอขึ้นไปโยกย้ายสะโพกบนตัวเขาท้องน้อยก็ปั่นป่วน ร่องเสียวตอดตุบอยากครอบครองท่อนเอ็นของเขาอีกครั้ง

เมื่อคืนเธออาจเริ่มต้นด้วยอาหารมึนเมา แต่หลังจากนั้นมันเป็นเพราะตัวเธอเองล้วนๆ ที่เรียกร้องตัวตนของเขา

หลังทานอาหารกลางวันแล้วฝนก็ยังไม่หยุด อัญญายืนมองนอกระเบียงที่หันหน้าเขาหาทะเลอย่างเสียดาย เธอเลือกบินกลับไฟลท์เย็นเพราะคิดว่าวันนี้จะได้นั่งรถชมเมืองภูเก็ตและทานอาหารขึ้นชื่อก่อนกลับแต่ก็ต้องผิดหวัง

คาร์ลอสเข้ามาโอบกอดเธอจากด้านหลัง สูดกลิ่นหอมอ่อนจากเรือนผมนุ่มที่ดัดเป็นลอนเล็กมันทำให้เขาสดชื่น

อัญญารู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดที่เขามอบให้

“อัญญา เราคุยกันหน่อยไหม”

คาร์ลอสรั้งให้เธอมานั่งตรงเก้าอี้ แล้วยกเก้าอี้อีกตัวมานั่งตรงข้ามกับเธอ

“ผมว่าเราต้องคุยกันอย่างจริงจังแล้วนะที่รัก”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ผมอายุมากแล้วนะอัญญา ผมไม่อยากคบใครเล่นๆ ผมพร้อมจะมีครอบครัวแล้ว”

อัญญามองหน้าเขาก็รู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น แต่เธอก็ลังเลเพราะพึ่งรู้จักกับเขาไม่นาน

“คุณคิดดีแล้วใช่ไหมคะ”

“ผมคิดดีแล้วผมมั้นใจว่าคุณคือคนที่ใช่สำหรับผม”

“อัญ...”

“ผมไม่ได้เร่งรัดอะไรนะ ขอแค่จากนี้คุณจะให้ผมได้เข้ามาในชีวิตคุณ ได้ดูแลคุณ”

“คุณจะไม่ทำให้อัญเสียใจใช่ไหมคะ”

“ไม่เลยที่รัก ผมสัญญา” เขาจับมือเธอแน่น

“อัญไม่ขอให้คุณมาคอยดูแล แต่ขอแค่จากนี้คุณมีอัญแค่คนเดียวก็พอค่ะ”

“แน่นอนที่รัก”

“แล้วอีกอย่าง ตอนอยู่มหาลัย เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันได้ไหมคะ อัญไม่อยากให้ใครมานินทาคุณ”

“ผมไม่สนใจเรื่องพวกนั้นเลย”

“อัญขอร้องนะคะ รอเวลาที่เหมาะสมเราค่อยให้คนอื่นรู้เรื่องของเรา”

“ผมตามใจคุณนะ แต่หลังเลิกงานคุณต้องกลับบ้านพร้อมผมนะ”

“มันไม่ต่างกันเลย อัญว่าวันธรรมดาเราแค่เจอกันบ้างก็พอคุณไม่ต้องคอยรับส่งอัญหรอกค่ะ”

“แล้วผมไปค้างกับคุณได้ไหม ผมอยากนอนกอดคุณทุกคืน”

“อัญว่าคุณคงไม่นอนกอดอย่างเดียวแน่ๆ”

“คุณรู้ใจผมจัง”

“คาร์ลอสคะ ฉันจริงจังนะ วันศุกร์เราค่อยค้างด้วยกันดีไหม”

“โอ๊ย ผมคิดถึงคุณแย่”

“คุณไม่รู้เหรอค่ะ ยิ่งคิดถึงมากเท่าไหร่ เวลาเจอกันมันก็จะสุขมากขึ้นเท่านั้น”

“ผมไม่เคยได้ยินนะ แต่จะลองตามใจคุณดูสักหน่อย ถ้าทนไม่ไหวก็แค่แอบไปหา” เขายักไหล่ แม้จะไม่ได้อยู่กับเธอทุกวันแต่ก็คงหาวิธีใกล้ชิดเธอได้ไม่ยาก

อัญญาไม่รู้จะทำยังไงกับใจตัวเอง ใจหนึ่งอยากให้เขามาคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ อยากเจอเขาแทบทุกวัน อีกใจก็ยังกลัวที่จะผิดหวังครั้นจะปฏิเสธก็ไม่กล้าพอ เพราะเริ่มหลงรักเขามากขึ้นทุกๆครั้งที่อยู่ใกล้ การเว้นระยะห่างแบบนี้คงดีที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ เพื่อให้แน่ใจว่ารักเขาหรือแค่หลงไปกับบทรักที่เขามอบให้

*****

“ผมว่าอาหารร้านนี้อร่อยดีนะ สงสัยคงต้องมากินบ่อยๆ”

เขาจับมือเธอไว้ตลอดตั้งแต่เดินออกมาจากร้าน อัญญาก็ไม่ขัดขืนเพราะร้านนี้อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยมาก การจะเจอคนรู้จักจึงแทบเป็นไปไม่ได้

รอยยิ้มระบายอยู่เต็มใบหน้า เมื่อได้พูดคุยกันมากขึ้นเธอก็ยิ่งหลงรักเขาเพิ่มไปเรื่อยๆ

ซู่ววว!!!

อยู่ๆฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักคาร์ลอสจับมือเธอวิ่งไปทางที่รถจอดอยู่เพราะถ้าจะวิ่งกลับเข้าไปในร้านก็เดินออกมาไกลมากแล้ว เขารีบเปิดประตูรถให้เธอขึ้นไปนั่งก่อนที่ตัวเองจะวิ่งอ้อมไปขึ้นอีกทาง

“สงสัยอัญจะไม่มีโชคเรื่องฝนเอาซะเลยนะคะไปทะเลฝนก็ตก ขนาดกลับมาแล้วฝนยังจะตามมาอีก” เธอบ่นอย่างไม่จริงจัง

“แต่ผมชอบนะ” คาร์ลอสยิ้ม เขามองหญิงสาวที่บ่นกับเรื่องฟ้าฝนโดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้เสื้อสีขาวคอปกของตัวเองเวลาโดนฝนนั้นมันมองทะลุไปไหนต่อไหน

ชายหนุ่มเอื้อมไปหยิบสูทที่แขนอยู่ด้านเบาะหลังส่งให้หญิงสาว เพราะถ้าให้เขาขับรถต่อแล้วเธอยังอยู่ในสภาพนี้เขาคิดว่าคงต้องจอดข้างทางแล้วจับเธอกดลงกับเบาะรถแน่

“คลุมไว้นะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย”

“ขอบคุณค่ะ คุณเองก็เปียกเหมือนกันนะคะ”

“ไม่เป็นไร ผมตัวโตแข็งแรงกว่าคุณอยู่แล้ว”

หญิงสาวจับเสื้อเขามาคลุมไว้ก่อนจะแอบดึงเสื้อขึ้นมาแตะจมูกเพื่อสูดดมกลิ่นกายที่หวังจะมีติดอยู่บ้าง แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะเสื้อมีแต่กลิ่นหอมสะอาดเพียงอย่างเดียวที่เธอรู้สึก

“เอ๊ะ คุณจำทางไปคอนโดผิดแล้วนะคะ”

“ไม่ผิดหรอกที่รัก อีกนานเลยกว่าจะถึงผมว่าคุณคงได้ป่วยก่อนแน่ๆ คอนโดของผมอยู่ใกล้แค่นี้เองคุณไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน จะได้ไม่เป็นหวัด ผมเองก็เริ่มจะหนาวๆแล้วเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินว่าเขาเริ่มจะหนาวเธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้เลยต้องยอมตามที่เขาบอก

ห้องของชายหนุ่มดูกว้าวกว่าห้องของเธอหลายเท่า อัญญากวาดสายตาไปทั่วห้องเห็นประตูอยู่อีกหลายบาน เดาว่าคงเป็นห้องนอนหรือไม่ก็ต้องเป็นห้องทำงานของเขา กลางห้องโถงกว้างเป็นชุดโซฟาตัวใหญ่สีน้ำตาลเข้มช่างเหมาะกับบุคลิคภายนอกของเขาที่ดูสุภาพสุขุม

“อัญครับ เดี๋ยวคุณอาบน้ำในห้องนอนใหญ่นะครับ เสื้อผมอยู่ในตู้คุณเลือกสวมได้เลย เดี๋ยวผมขอเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวแล้วจะไปอาบห้องเล็ก”

เขาเดินนำเธอไปที่ประตูบานใหญ่ พอเปิดเข้าไปก็เป็นเตียงนอนขนาดคิงส์ไซต์ ภายในไม่มีของตกแต่งอะไรมากนัก มีแค่โต๊ะหัวเตียงกับโคมไฟเท่านั้น ในห้องนอนใหญ่มีห้องแต่งตัวอยู่อีกด้าน พอเดินทะลุไปก็เป็นห้องน้ำที่เขาบอก

เขาส่งผ้าเช็ดตัวสีขาวให้เธอก่อนที่เขาจะออกจากไป

อัญญารีบถอดชุดแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ พาดชุดที่เปียกไว้กับราวในห้องแต่งตัวก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำสระผมเพราะกลัวจะไม่สบาย

อาบน้ำเสร็จก็เดินมาเลือกชุดที่คิดว่าจะใส่ได้พอดี แต่ดูท่าแล้วคงเป็นไปได้ยาก เธอตัดสินใจอยู่นานสุดท้ายก็เลือกเสื้อเชิ้ตสีขาวเพราะดูแล้วคงยาวพอจะปิดร่างเธอไปจนเกือบถึงเข่า

เธอพยายามหาไดร์เป่าผมจนทั่วห้องก็ต้องถอดใจ

“คาร์ลอสคะ ห้องคุณมีไดร์เป่าผมไหมคะ” เธอเดินออกมาถามนั่งรออยู่แล้ว

“ผมไม่ของแบบนั้นเลยที่รัก เอาไว้เดี๋ยวผมจะซี้อมาติดไว้นะ เผื่อวันไหนคุณมาค้างที่นี่จะได้ใช้มัน”

อัญญายิ้มแทนคำตอบ รอยยิ้มนั้นทำให้หัวใจอีกคนพองโตเพราะดูเธอไม่ได้บอกว่าจะไม่มาที่นี่

“มานั่งตรงนี้สิเดี๋ยวผมช่วยเช็ด”

เมื่อเธอนั่งลงตรงกลางโซฟาตัวใหญ่คาร์ลอสช่วยเช็ดผมเธออย่างเบามือ เขาไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครมาก่อน ตอนนี้อัญญาหันหลังให้เขา คาร์ลอสมองผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวตรงแผ่นหลังแล้วก็รู้ทันทีว่าภายใต้ร่างนั้นไม่ได้สวมชุดชั้นใน คงเพราะมันเปียกไปกับสายฝนจนหมด

ร่างกายของเขาร้อนรุ่มแกนกลางปวดหนึบขยายใหญ่จนดันเป้ากางเกงนอนผ้ายืดจนเห็นได้ชัด เขาพยายามควบคุมจังหวะการหายใจอย่างยากลำบาก

“เมื่อยไหม ผมนวดให้นะ” เขาไม่รอฟังคำคอบ สองมือบีบนวดท้ายทอยช้าๆ เลื่อยลงมาที่ไหล่ ไต่ระดับลงมาที่หลังก่อนมือหนาจะเอื้อมไปกอบกุมเต้างามภายใต้เนื้อผ้าเนียน

อัญญาสะดุ้งแต่ก็ยอมให้ชายหนุ่มนวดเฟ้น อย่างผ่อนคลาย คาร์ลอสแกะกระดุมออกช้าๆ พอถึงเม็ดสุดท้ายเขาก็ดึงออกจากตัวเธอทันที

อัญญาแอนหลังไปพิงหน้าอกกว้าง ผิวเนื้อร้อนผ่าวเมื่อเขาดึงเธอสะโพกเธอเข้าชิดหว่างขา ท่อนเอ็นร้อนสัมผัสร่างเปลือยเปล่าจากด้านหลังเป็นอารมณ์แปลกใหม่ที่เธอพึ่งเคยสัมผัส